◊ entree
Entree
Gedurende het hele jaar zal hard//hoofd in het kader van zogenoemde Late Night Café's wederom samenwerken met Entrée. De zes edities van het Late Night Café zijn elk gekoppeld aan een eigen thema. Elke editie wordt aan twee van onze redactieleden de opdracht gegeven een bijdrage te leveren, geïnspireerd op het thema van de betreffende avond. Het resultaat hiervan verschijnt op onze website en zal op de Late Nights eveneens onderdeel uitmaken van het programma. Deze keer (vrijdag 16 december) is het thema 'Illusies' en zal er een audio- en beeldinstallatie met afleveringen van 70 seconds te bekijken en te beluisteren zijn.
Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen. Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Foto: Pieter van Wynsberge
Beiroet, 09/12/11, 22.50u
SEVENTY SECONDS [ 49 / 52 ]
We deden een avondje opera. Een paar stoelen verderop zat de koning verveeld te kijken. ‘Let nou eens op,’ fluisterde ik in Meesjes oor, en ik boog me over haar schoot heen in de richting van de koning.
‘Wat een waardeloze muziek, is het niet, majesteit?’ wierp ik hem toe.
De koning knikte instemmend en bromde: ‘Juist, dat is juist, heel juist!’
Terwijl het orkest een kalm tussenstukje inzette waarbij er op het toneel veel gelopen, maar niks gezongen werd, kwam de vorst overeind. Hij wrong zich vastberaden de rij uit, en schreed in de richting van de orkestbak. Daar stond de componist zelf te dirigeren. De koning tikte hem op zijn schouder. ‘U zou eens wat meer naar Mozart moeten luisteren,’ zei de majesteit nors en zo hard dat iedereen het kon verstaan. Daarop verliet hij de zaal, door een achterdeurtje. De componist kon het allemaal niks schelen, die sloeg gewoon de maat door en zette met veel brio een nieuwe passage in. Ik sprong op, klapte hard in mijn handen en riep: ‘Bravo! Dit is de enige juiste reactie! Bravo!’ De zaal volgde mijn voorbeeld. Zo kreeg de toondichter ruim voor einde van de voorstelling al een staande ovatie. De muziek was er ook op vooruitgegaan, maar het bleef toch een hele slappe hap.
3 - 9 december 2011
Amsterdam (6), Maastricht
