Asset 14

Scherpe randen

Scherpe randen

'Ik startte met het wegnemen van de scherpe randen. Als er geen lijnen waren hoefde ik er ook niet langer binnen te kleuren.' Wordt het leven makkelijker als je er letterlijk niet meer op hoeft te focussen? Celine Vervaet legt ons deze vraag voor in dit herkenbare korte verhaal. 

 

Deze ochtend nam ik mijn laatste paar daglenzen uit hun plastic kuipjes, legde de siliconen velletjes op mijn tong en zoog erop, alsof ik zo mijn smaakpapillen kon aanscherpen.

Zout. Beter zien smaakte zout. Ik hield van grote hoeveelheden zoute chips, oesters, sojasaus en ansjovis los uit het blik. Het was mijn favoriete smaak, op de voet gevolgd door umami, dan zuur, zoet en bitter. Ik haatte bitter, misschien omdat ik het zelf geworden was.

De lenzen losten niet op, zoals mijn opticien me laatst nog had wijsgemaakt.

‘Ze bestaan voor tachtig procent uit water, in een oogwenk blijft er niets van over,’ had hij gezegd, en ik twijfelde of hij al dan niet bewust het woord oogwenk had gebruikt. Zijn mond was bedekt met het verplichte mondmasker. Achter zijn brillenglazen had ik slechts vaag zijn ogen kunnen zien, een waas van knipperend rimpelvlees met een donkere schijn van wimpers.

In mijn mond jongleerde mijn tong met de zoute vliesjes. Ik had moeten weten dat het een leugen was, een zorgvuldig ingestudeerd verkooppraatje toegespitst op hippe dertigers die met het milieu begaan zijn. Zo zag ik er blijkbaar uit.

Vanaf vandaag zou ik niet langer het taaie gevoel van lenzen verdragen. Ik kreeg er schele hoofdpijn van. Zoveel schele hoofdpijn dat ook brildragen me was gaan tegenstaan. Het waren de scherpe randen van de dagelijkse dingen die krakend en piepend in mijn brein leken te snijden en achter mijn ogen een gonzend gewemel deden opborrelen als stomende lava in een vulkaan.

In een poging de twee velletjes weg te kauwen slaagden mijn kiezen er niet eens in ze te verscheuren. Ik spuwde ze op de rand van de lavabo, waar ze gekreukt en blauwig haast onzichtbaar tegen het witte keramiek bleven kleven.

 

Hoewel ik er daarvan tientallen had liggen, eentje bij elke outfit, greep ik vandaag dus niet naar een bril. De verzameling was ontstaan toen het eerste Belgische filiaal van het betaalbare brillenmerk zich in de stad vestigde, precies naast de voordeur van mijn kot. Ik liep er binnen op hun openingsdag, nam een glaasje cava van de hoge tafel bij de inkom, knikte naar de zwijgzame gastdame op stiletto’s en ging naar buiten met een bril, ter plekke opgemeten en in elkaar gezet. Een maand later had ik er drie. Een jaar later zeventien. Nu hield ik de tel niet meer bij. Na zoveel geld te hebben bespaard op trendy modellen in verschillende vormen en kleuren kon ik me wel een designer exemplaar veroorloven. En omdat je die niet al te vaak mag dragen – het moest exclusief blijven nietwaar – nog één en nog één.

Intussen lagen er duizenden euro’s aan brillen netjes zij aan zij in de eerste lade van mijn kleerkast, boven het ondergoed.

Ik was ooit met lenzen begonnen om make-up aan te brengen, anders zag ik niet wat ik deed. En als ik die lenzen dan toch in had, waren er dagen dat ik ze liet zitten. Omdat mijn oogmake-up erg leuk zat bijvoorbeeld, en ik het mooier en mysterieuzer vond om zonder barrière onder een lok vandaan naar de wereld te lonken. Naar klanten en mijn baas, die überhaupt de redenen waren waarom ik moeite deed dagelijks make-up op mijn gezicht te smeren.

Vandaag echter, hield ik ermee op kunstmatige zaken in mijn ogen te stoppen, op mijn huid te deppen of op mijn neus te zetten. Ik koos vandaag voor een onscherpe wereld, want God moet er toch iets mee bedoeld hebben toen hij me maakte, halfblind en bleek?

 

Met mijn neus haast tegen het glas gedrukt bekeek ik in de spiegel mijn natuurlijke teint. Bleek, ja. Zo zou Oliver me noemen. En hij zou vragen of ik me wel lekker voelde. Want een vrouw zonder make-up, daar moest wel iets aan schelen.

Ik werkte al jaren in zijn exclusieve, hippe interior design conceptstore waarvan de naam deed denken aan een item uit de minder exclusieve IKEA-catalogus: veel medeklinkers en puntjes op schaarse klinkers. Ook de items die we met succes aan de man brachten leken zo uit de bijbel der betaalbare interieurs te zijn weggeplukt, met het verschil dat het prijskaartje makkelijk het vijfdubbele bedroeg. Meer nog dan de banken en bijzettafeltjes, uit de kluiten gewassen tv-meubels en meer soorten stoelen dan een mens nodig zou mogen hebben, verkochten we oogstrelende snuisterijen en gebruiksvoorwerpen die zo mooi en onnodig waren dat ze nooit versleten of stuk gingen, wat onze vaste klanten niet leek tegen te houden om er maandelijks nieuwe aan hun inboedel toe te voegen. En we hadden oorbellen. Immense hoeveelheden oorbellen.

Wat de core identity van de zaak dan ook mocht wezen, het bracht meer dan genoeg klanten naar de shop. Want zo noemde Oliver zijn geesteskind: de shop (en overigens ook zijn ‘geesteskind’). Hij belde me op en zei dingen als ‘Ik ga morgen de shop herinrichten.’, ‘Ik geraak vandaag niet in de shop. Red jij het alleen?’ (wat geen vraag was maar een mededeling) en ‘Het gaat goed met de shop, Nola, het gaat erg goed met de shop.’ Dan was hij al vergeten dat hij me aan de lijn had, en stond hij waarschijnlijk door het raam naar het water te staren.

Hij had me foto’s van zijn huis getoond: een historisch pand aan de rand van een historische stad, ingericht met de spullen die hij verkocht. Ik kreeg zelfs een virtuele rondleiding door zijn immense slaapkamer met inloopkledingkast. En hoewel het nu waarschijnlijk klinkt alsof ik mijn neus ophaalde voor mensen als Oliver, wilde ik niets liever dan in zijn zorgvuldig opgemaakte designerbed zorgvuldig door hem genomen te worden. Net zo zorgvuldig als hij zijn huis en zijn shop inrichtte, hoopte ik dat hij mijn heupen beetpakte, op zijn knieën achter me gezeten, en dat hij zich bij me naar binnen duwde, zijn penis verpakt in een designercondoom met ribbels voor extra genot. Die gebruikte hij beslist.

Het was niet de eerste keer dat ik bezeten was geraakt van iemand met wie ik samenwerkte. Het waren altijd al de nonchalante, gewiekste en goed uitziende collega’s, bazen en filiaalhouders die me door de dagen heen hadden gesleurd. Nooit waren ze relatiemateriaal, maar elke dag weer naar hun aandacht te kunnen hengelen maakte mijn dagen zinvol, nadat studeren me niet was gelukt, ik niet op familie kon terugvallen en de toekomst voor mij iets was wat als een inktvlek uitdijde, hopeloos om er nog iets van te maken.

 

Vandaag sloeg ik een nieuwe weg in. Ik wist alleen nog niet precies welke, en ik hoopte op niets concreets: geen man, geen noodlottige levenswending, geen wederopbouwen van verbrande bruggen. Terwijl ik mezelf in een skinny jeans en een oversized blouse hees, dacht ik aan mijn moeder en waar zij nu was. Ik leek op haar, of toch op de laatste versie van haar die ik had gezien, vaag, door tranen heen. Zo zag ik mezelf nu. Ook ik werd ouder.

Gedurende een lange tijd na haar dood had ik gehoopt op een boodschap, een wegwijzer, een puzzelstuk. Een immens geldbedrag desnoods, iets wat me richting zou geven. Dat de functionaris die ze een levensbepalende enveloppe in bewaring had gegeven mij plots zou opzoeken. Dat ik een mysterie moest oplossen om verloren gewaande familieleden terug te vinden en dan met kerst plots aan een goedgevulde tafel zou zitten. Ik zou handen op mijn schouders voelen en knipogen naar mijn moeders glimlachende geest in de hoek van de kamer.

 

Ik startte met het wegnemen van de scherpe randen. Als er geen lijnen waren hoefde ik er ook niet langer binnen te kleuren. Met een handtas onder mijn arm ging ik de deur uit en zag een blob van tegen elkaar aan deinende vormen waarbinnen ik vrijuit kon bewegen. Als een kind dat denkt dat niemand haar ziet als zij haar ogen sluit, bewoog ik me door de stad, ik kende haar toch op mijn duim. Ik stootte me onderweg naar de winkel niet aan bloembakken en paaltjes, en stak niet zomaar over op plekken waar rotkereltjes met uitgebouwde Volkswagen Golfjes ieder moment door de straat konden scheuren.

Ik zou mijn klanten straks net zo onberispelijk van dienst zijn als altijd, maar zou me niet langer inlaten met details. Krassen op vaasjes zijn er niet als je ze niet ziet en juwelen staan altijd goed als je slechts een vage stip op de huid waarneemt. Bovendien zou ik me niet meer hoeven te storen aan niet-symmetrische eyeliner en snottebellen van verveelde kleuters die langs meubels worden gewreven.

Zonder haperen duwde ik mijn sleutel in het slot. Op de tast zette ik het alarm uit en deed ik alle verlichting branden door op zes verschillende plekken wel tien knoppen in te drukken. Ik dronk groene thee met suiker en wachtte tot de klanten één voor één zouden binnenkomen. Ze kregen elk een halfuur de tijd om zich tegoed te doen aan onze snuisterijen. Het boekingssysteem via de website liep als een trein. De voorraad zou snel slinken.

Terwijl ik wachtte dacht ik aan Oliver, die me had bericht dat hij er vandaag niet zou zijn. Over enkele weken zou hij de shop leeghalen en emigreren, dat doen Olivers nu eenmaal. Een wereldwijde pandemie, daar werken Olivers zó omheen. Eindelijk zou hij zijn droomleven leiden, had hij gezegd.

De eerste klanten waren een moeder en haar negentienjarige dochter die op zichzelf ging wonen. Ze leken het over elk item in de winkel oneens. Ik hoorde ze gedempt kibbelen in de hoek waar ik de staande lampen en bijzettafeltjes situeerde.

Ik overwoog na de ban op visuele hulpmiddelen ook permanent oordoppen te gaan dragen.

Thuis zou ik mijn brillen opruimen: verkopen of simpelweg uit het raam gooien. Mijn leven zou makkelijker worden, simpelweg door het feit dat ik er niet langer op hoefde te focussen.

 


Mail

Celine Vervaet schrijft minder dan ze zou willen. Op haar tiende droomde ze ervan in de boeken van Marc de Bel te leven en eigenlijk wil ze dat nog steeds. In haar verhalen voert nostalgie de boventoon en weten personages zich staande te houden in het 21ste-eeuwse stedelijke leven (of niet). Celine woont in Rotterdam en vindt dat iedereen The Writer’s Guide to the Galaxy moet kennen. Je maakt haar blij met stadswandelingen, lekker bier en zoute chips met ribbels.

Rueben Millenaar is een illustrator die werkt in Groningen. Hij houdt zich het liefste bezig met maatschappelijke kwesties in beeld te krijgen. Vaker dan niet resulteert dat in het tekenen van naakte mensen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
illustratie van een meisje in een tent waarin ze leest en veel spullen om zich heen heeft staan, in contrast met de paarse lucht buiten

De magen zagen bleek in dit licht

'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

Rode sloffen

Rode sloffen

Soms begint het afscheid nemen al voordat het verlies er is. Een kort verhaal van Werner de Valk over het afscheid nemen, het gesprek daarover aangaan, en wat te doen met alles dat achterblijft. Lees meer

Meander (maar ook weer wel)

Meander (maar ook weer wel)

In het park achter het huis van haar ouders staat een plakkaatje met een gedicht van Marte Hoogenboom, dat ze schreef toen ze nog anders heette. Zo nu en dan gaat ze erlangs om het te herlezen, maar of ze er ooit écht naar terug kan? Lees meer

Stemvorken

Stemvorken

Hoe onderzoek je lesbische aantrekking als je eerste kennismaking daarmee porno is, gericht op een mannelijke fantasie? Met ‘Stemvorken’ won Leonore Spee Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Ongewerveld

Ongewerveld

Kan erotiek ook schuilen in pijn, verdriet en kwetsbaarheid? Met ‘Ongewerveld’ won Jori(k) Amit Galama de juryprijs van Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos 2

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos

'ik miste collectieve haast / treinen waar de airco nooit gewerkt heeft / de eenheid die in eenzaamheid zit'. In gedichten die geuren naar 'oostblokstank' onderzoekt Francesca Birlogeanu vervreemding en verdwenen vaders. Lees meer

Dit is ook mijn vakantie

Dit is ook mijn vakantie

"Dit ben ik, met mijn nieuwe wandelschoenen, helemaal uitgerust en braaf nog." Hij hoogtevrees. Zij onverschrokken. In dit korte verhaal van Werner de Valk pakt een hike door de bergen wel heel anders uit dan verwacht. Na afloop zijn daar gelukkig altijd nog de foto's. Lees meer

Bloed en havermout

Bloed en havermout

Een verhaal van Jan Wester over twee zussen, onvoorwaardelijke liefde, klauwende vingers, mantelzorg en Teletubbies. Lees meer

De draad

De draad

Sumai Yahya schreef een kort, poëtisch verhaal over menselijke vleermuizen slingerend aan een draad. Een korte versie verscheen in het papieren magazine, maar lees hier de volledige versie, vol symboliek, donkere massa's, naalden, konijnen met rode ogen en aangeslepen ruggengraten. Lees meer

Iets wat van zijn vader is geweest

Iets wat van zijn vader is geweest

Het is zwarte zaterdag en de tankstations zijn druk. Sigarettenrook en uitlaatgassen blijven "in de windstilte boven het asfalt verstikkend en bewegingsloos hangen." Tristan is, in dit korte verhaal, op weg naar het huis van wijlen zijn vader, een man op wie hij nooit heeft kunnen rekenen. Kan hij het opbrengen om door te rijden? Lees meer

Gedichten Alara Adilow (titel volgt) 2

Straatliedjes

Wat is een huis? 'Iets dat de wraak van de nacht buiten houdt. / Iets waar je naar terugkeert na een lange reis.' In deze nieuwe gedichten van Alara Adilow worden vaders ontvlucht, tijdelijke verblijfplaatsen gevonden en nieuwe relaties op zee aangegaan. Lees meer

Koeman

Koeman

Een kort verhaal van Jan Wester over een veeboer die op papier alles bezit, maar zich niet thuisvoelt in zijn eigen kudde en op zoek is naar een eenheid. Koeman was niet van land, niet van gras. Door de zolen van zijn laarzen was hij afgescheiden van zijn aarde. Hij had ze weleens uitgeschopt, op... Lees meer

 1

"En opeens denk je aan hun lichamen" vertaalde gedichten in samenwerking met Poetry International

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via een bundel of op een podium? Achttien studenten
illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van
de achttien dichters van het 52 ste  Poetry International Festival dat vandaag van start gaat. De studenten komen
net als de dichters uit de hele wereld. Uit Vietnam, Oekraïne, Moldavië of Mexico, Polen, de
Verenigde Staten of hier uit Nederland. Lees meer

Meer dan een werkwoord

Meer dan een werkwoord

De stem in Nora’s hoofd laat zich niet zomaar het zwijgen opleggen. “Ik vraag me af of het haar bedoeling was dat ik nu zo weinig lichaamsvet over heb dat zelfs een kussen de pijn van het zitten niet verzacht.” Als verdoving en controle ten koste gaan van haar relaties en gezondheid, stelt Nora zich die ene belangrijke vraag: is dit het waard? Lees meer

Dit is geen ode 2

Dit is geen ode

'In dit land word je aan stukken gescheurd. / Ik verzamel jouw gescheurde stukken vlees. / Ik bak je op 200 graden. / Ik deel je uit.' In harde dichtregels verkent Shabnam Baqhiri hoe het is om je echt aan te passen en waarom dit soms noodzakelijk en juist goed is. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel