Asset 14

Rust Roest

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Chris Kok won vorig jaar Debutantenschrijfwedstrijd van Editio met zijn verhaal ‘Rust Roest’. De jury schreef: ‘een bijzonder verhaal waarin de surrealistische en echte werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen.’ De Debutantenschrijfwedstrijd van Editio wordt sinds 2015 georganiseerd en ontving in de editie 2022 ruim 700 inzendingen.

Anna ontwaakt op het strand. Ze had niet willen slapen, maar wat gebeurd is, is gebeurd. Ze veegt het zand van zich af en loopt naar de deur.

De deur staat midden op het strand. De opening. De deur zelf zit aan een kast in haar logeerkamer. Hier ver vandaan.

Ze stapt door de opening, kijkt om en ziet alleen de kast. Fotoboeken. Opladers en kabels voor vergeten apparaten. Een kapotte bureaulamp. Ze sluit de deur. Het geruis van golven maakt plaats voor regen tegen het raam, het geblèr van kindertelevisie, haar dochters Mara’s gegil, Terry’s geblaf, en de stem van Linde die, tegen beter weten in, eroverheen schreeuwt.

Het strand verscheen na Mara’s geboorte. Linde, uitgeput door de bevalling, moest rusten. Anna combineerde de zorg voor haar, Mara en Terry met werk en het huishouden.

Ze zat midden in een videogesprek met Onuitstaanbare Onno van HR toen haar laptop uitviel. Oplader doorgekauwd. Het gesprek duurde al een half uur langer dan gepland. Mara zou snel moeten worden verschoond, Terry moest worden uitgelaten, de loodgieter kwam langs...

Met een lijf vol stress rende ze naar de logeerkamer en opende de kast.

Geen oplader. Alleen een stralende zon aan een strakblauwe lucht boven hagelwit zand. Voor ze er erg in had, was ze door de deuropening gestapt, blote voeten in het warme zand.

Geen angst. Slechts een milde verwondering. En rust.

Haar lichaam ontspande; in haar hoofd werd het muisstil. Zo was het dus om gek te worden. Achter deze mentale wolkbreuk scheen in elk geval de zon.

Linde riep haar naam en verbrak de betovering. Volgens de druk tikkende klok in de logeerkamer was het een uur later.

Ze had een lijst gemiste oproepen en berichtjes. Onno, loodgieter, Linde. Ze had haar overal gezocht. Toen Anna het enig mogelijke excuus gaf, dat ze een stukje was gaan wandelen, sprak Linde de rest van de dag niet tegen haar.

Het strand is enkel dat. Zand, zee, een stukje groen met fruitbomen en een stroompje zoet water. Loopt ze vanaf de deur langs de zee, dan bereikt ze al snel weer hetzelfde punt, alsof ze een rondje heeft gelopen zonder een bocht te nemen.

Achter deze mentale wolkbreuk scheen in elk geval de zon.

Hier geen andere mensen, geen dieren. Geen vliegtuig in de lucht, geen boot op het water. Het is altijd zonnig en warm. Er staat een lieflijk briesje.

Buiten het ruisen van de zee, is het stil.

‘Lekker dutje?’ vraagt Linde, terwijl ze de afwasmachine inlaadt.

Wat kan zo’n onschuldige opmerking toch hatelijk klinken. Het is drie uur nadat Anna is teruggekomen. Mara slaapt, Terry sloopt een speeltje, de televisie staat uit. Anna drinkt koffie aan de keukentafel. Rust, voordat de dag weer eindigt. De volgende ligt op de loer.

‘Sorry,’ zegt Anna, ‘vergeten een wekker te zetten.’

‘Had je je oordoppen in?’

‘Ja.’

‘Misschien handig om dan niet ook de deur op slot te doen. Wat als het huis afbrandt?’

Anna zucht. Als antwoord ramt Linde de afwasmachine dicht en stampt weg. In de woonkamer gaat de televisie aan. Anna volgt haar op zware benen.

‘Ik zei sorry.’

Linde kijkt niet op. ‘Oké.’

‘Ik ben gewoon moe.’

Lindes beurt om te zuchten. Ze zet de televisie uit.

‘Je bent altijd moe.’

‘Ik ben niet altijd⁠—’

‘Je bent aan het werk, of je bent moe. Als ik er iets van zeg, begin je te zuchten. Alsof je het liefst van me af bent.’

‘Natuurlijk niet.’

‘Zo voelt het.’

Anna begint te ijsberen. Haar hartslag versnelt met haar pas. Ze voelt zich warm, koortsig. Ze haat het als mensen haar ergens van beschuldigen. Vooral als ze gelijk hebben.

‘Soms is het gewoon te veel. Of het is werk, of jij wilt thee, Mara moet eten, Terry wil spelen... Het houdt nooit op. Dus ja, ik ben moe.’

‘Iedereen is moe. Altijd. We leven, en we worden moe. Hoort erbij.’

‘Maar zo wil je toch niet leven?’

‘Jij niet, blijkbaar. Sorry dat je het zo vreselijk vindt met ons.’

Ze haat het als mensen haar ergens van beschuldigen. Vooral als ze gelijk hebben.

Linde staat op. Anna probeert haar arm vast te pakken, maar Linde trekt hem weg.

‘Even niet, nu.’

Weg is ze. De slaapkamerdeur sluit met een klap. Mara huilt, Terry blaft. Anna vlucht naar de logeerkamer. Stapt het strand op en gooit de deur achter zich dicht.

Onmiddellijk realiseert ze zich wat ze heeft gedaan. Ze draait zich om. Geen doorgang, geen teken dat er ooit een doorgang is geweest. Niets dan zand, zee, en blauwe lucht.

Beginnende paniek wordt de mond gesnoerd door het bekende gevoel van ontspanning. De wind speelt met haar haar. Het is een mooie dag.

Ze gaat een dutje doen. Daarna ziet ze wel verder.

Anna weet niet hoelang ze op het strand is. De zon zakt nooit; geen dagen, geen seizoenen. Ze loopt tot ze niet meer kan lopen. Slaapt totdat ze niet meer kan slapen. Eet wat, loopt verder. De zon bleekt haar lokken, geeft haar huid de kleur van roest. Haar oogleden knijpt ze steeds verder dicht, tot ze ze uiteindelijk sluit. Ze kent de weg. Er is er maar één.

Soms denkt ze terug. Aan Linde, slechte films en popcorn uit de magnetron. Knuffelen met Terry, Mara’s lach. Ruzies, luiers, lopen door de regen met een onwillige hond. Ze mist het. Voor een moment. Het gaat altijd voorbij. Op een dag denkt ze voor het laatst aan het leven dat ze achterliet. Daarna is er alleen nog zand, zee en zon. In de reflectie van het water van het stroompje ziet ze zichzelf ouder worden, grijzer. Tot ze zichzelf niet meer herkent. Vanaf dat moment drinkt ze met haar ogen dicht.

‘Mama?’

Het eerste geluid dat Anna in tijden heeft gehoord, niet gemaakt door golven. Ze dwingt haar ogen open. Ziet een schaduw in de zee van licht.

‘Mama, ben jij het?’

De schaduw blijkt een jonge vrouw. Achter haar, een opening.

Achterin Anna’s hoofd knaagt er iets. Herinnering. Gemis. Een woord op het puntje van haar tong. Doet het ertoe?

‘Mama, ik ben het, Mara.’

Mara. Dat is het woord. Er volgen er meer. Linde. Terry. Elk een stomp in haar maag.

‘Mama?’

Ze kijkt naar het strand, dat zich uitstrekt in de verte. Onmiddellijk verzacht de pijn, verdwijnen de woorden. Ze begint te lopen. Met elke stap wordt ze lichter. Nog vijftien rondjes. Dan slapen. Morgen weer een lange dag.

‘Mama?!’

Ze is moe.

Mail

Chris Kok (hij/hem) schreef met veel plezier, tot hij aan een roman begon. Zijn verhalen verschenen o.a. in Op Ruwe Planken, Tijdschrift Ei, De Optimist, Sintel en Ballustrada. Hij is lid van schrijverscollectief Strange Birds en liet gisteren zijn telefoon, met pasjes, op het dak van een auto liggen. Die vervolgens wegreed.

Joon Youn (1998) is een Koreaanse illustrator gevestigd in Rotterdam. Ze heeft zich gefocust op zowel 2D- als 3D-illustraties. Haar grootste passie als illustrator is om iets zwart-wits naar een gekleurde wereld te vertalen. Kleurrijke, dromerige, zachte en speelse momenten probeert ze iedere keer te vangen op een groot, leeg canvas.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar