Asset 14

Rust Roest

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Chris Kok won vorig jaar Debutantenschrijfwedstrijd van Editio met zijn verhaal ‘Rust Roest’. De jury schreef: ‘een bijzonder verhaal waarin de surrealistische en echte werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen.’ De Debutantenschrijfwedstrijd van Editio wordt sinds 2015 georganiseerd en ontving in de editie 2022 ruim 700 inzendingen.

Anna ontwaakt op het strand. Ze had niet willen slapen, maar wat gebeurd is, is gebeurd. Ze veegt het zand van zich af en loopt naar de deur.

De deur staat midden op het strand. De opening. De deur zelf zit aan een kast in haar logeerkamer. Hier ver vandaan.

Ze stapt door de opening, kijkt om en ziet alleen de kast. Fotoboeken. Opladers en kabels voor vergeten apparaten. Een kapotte bureaulamp. Ze sluit de deur. Het geruis van golven maakt plaats voor regen tegen het raam, het geblèr van kindertelevisie, haar dochters Mara’s gegil, Terry’s geblaf, en de stem van Linde die, tegen beter weten in, eroverheen schreeuwt.

Het strand verscheen na Mara’s geboorte. Linde, uitgeput door de bevalling, moest rusten. Anna combineerde de zorg voor haar, Mara en Terry met werk en het huishouden.

Ze zat midden in een videogesprek met Onuitstaanbare Onno van HR toen haar laptop uitviel. Oplader doorgekauwd. Het gesprek duurde al een half uur langer dan gepland. Mara zou snel moeten worden verschoond, Terry moest worden uitgelaten, de loodgieter kwam langs...

Met een lijf vol stress rende ze naar de logeerkamer en opende de kast.

Geen oplader. Alleen een stralende zon aan een strakblauwe lucht boven hagelwit zand. Voor ze er erg in had, was ze door de deuropening gestapt, blote voeten in het warme zand.

Geen angst. Slechts een milde verwondering. En rust.

Haar lichaam ontspande; in haar hoofd werd het muisstil. Zo was het dus om gek te worden. Achter deze mentale wolkbreuk scheen in elk geval de zon.

Linde riep haar naam en verbrak de betovering. Volgens de druk tikkende klok in de logeerkamer was het een uur later.

Ze had een lijst gemiste oproepen en berichtjes. Onno, loodgieter, Linde. Ze had haar overal gezocht. Toen Anna het enig mogelijke excuus gaf, dat ze een stukje was gaan wandelen, sprak Linde de rest van de dag niet tegen haar.

Het strand is enkel dat. Zand, zee, een stukje groen met fruitbomen en een stroompje zoet water. Loopt ze vanaf de deur langs de zee, dan bereikt ze al snel weer hetzelfde punt, alsof ze een rondje heeft gelopen zonder een bocht te nemen.

Achter deze mentale wolkbreuk scheen in elk geval de zon.

Hier geen andere mensen, geen dieren. Geen vliegtuig in de lucht, geen boot op het water. Het is altijd zonnig en warm. Er staat een lieflijk briesje.

Buiten het ruisen van de zee, is het stil.

‘Lekker dutje?’ vraagt Linde, terwijl ze de afwasmachine inlaadt.

Wat kan zo’n onschuldige opmerking toch hatelijk klinken. Het is drie uur nadat Anna is teruggekomen. Mara slaapt, Terry sloopt een speeltje, de televisie staat uit. Anna drinkt koffie aan de keukentafel. Rust, voordat de dag weer eindigt. De volgende ligt op de loer.

‘Sorry,’ zegt Anna, ‘vergeten een wekker te zetten.’

‘Had je je oordoppen in?’

‘Ja.’

‘Misschien handig om dan niet ook de deur op slot te doen. Wat als het huis afbrandt?’

Anna zucht. Als antwoord ramt Linde de afwasmachine dicht en stampt weg. In de woonkamer gaat de televisie aan. Anna volgt haar op zware benen.

‘Ik zei sorry.’

Linde kijkt niet op. ‘Oké.’

‘Ik ben gewoon moe.’

Lindes beurt om te zuchten. Ze zet de televisie uit.

‘Je bent altijd moe.’

‘Ik ben niet altijd⁠—’

‘Je bent aan het werk, of je bent moe. Als ik er iets van zeg, begin je te zuchten. Alsof je het liefst van me af bent.’

‘Natuurlijk niet.’

‘Zo voelt het.’

Anna begint te ijsberen. Haar hartslag versnelt met haar pas. Ze voelt zich warm, koortsig. Ze haat het als mensen haar ergens van beschuldigen. Vooral als ze gelijk hebben.

‘Soms is het gewoon te veel. Of het is werk, of jij wilt thee, Mara moet eten, Terry wil spelen... Het houdt nooit op. Dus ja, ik ben moe.’

‘Iedereen is moe. Altijd. We leven, en we worden moe. Hoort erbij.’

‘Maar zo wil je toch niet leven?’

‘Jij niet, blijkbaar. Sorry dat je het zo vreselijk vindt met ons.’

Ze haat het als mensen haar ergens van beschuldigen. Vooral als ze gelijk hebben.

Linde staat op. Anna probeert haar arm vast te pakken, maar Linde trekt hem weg.

‘Even niet, nu.’

Weg is ze. De slaapkamerdeur sluit met een klap. Mara huilt, Terry blaft. Anna vlucht naar de logeerkamer. Stapt het strand op en gooit de deur achter zich dicht.

Onmiddellijk realiseert ze zich wat ze heeft gedaan. Ze draait zich om. Geen doorgang, geen teken dat er ooit een doorgang is geweest. Niets dan zand, zee, en blauwe lucht.

Beginnende paniek wordt de mond gesnoerd door het bekende gevoel van ontspanning. De wind speelt met haar haar. Het is een mooie dag.

Ze gaat een dutje doen. Daarna ziet ze wel verder.

Anna weet niet hoelang ze op het strand is. De zon zakt nooit; geen dagen, geen seizoenen. Ze loopt tot ze niet meer kan lopen. Slaapt totdat ze niet meer kan slapen. Eet wat, loopt verder. De zon bleekt haar lokken, geeft haar huid de kleur van roest. Haar oogleden knijpt ze steeds verder dicht, tot ze ze uiteindelijk sluit. Ze kent de weg. Er is er maar één.

Soms denkt ze terug. Aan Linde, slechte films en popcorn uit de magnetron. Knuffelen met Terry, Mara’s lach. Ruzies, luiers, lopen door de regen met een onwillige hond. Ze mist het. Voor een moment. Het gaat altijd voorbij. Op een dag denkt ze voor het laatst aan het leven dat ze achterliet. Daarna is er alleen nog zand, zee en zon. In de reflectie van het water van het stroompje ziet ze zichzelf ouder worden, grijzer. Tot ze zichzelf niet meer herkent. Vanaf dat moment drinkt ze met haar ogen dicht.

‘Mama?’

Het eerste geluid dat Anna in tijden heeft gehoord, niet gemaakt door golven. Ze dwingt haar ogen open. Ziet een schaduw in de zee van licht.

‘Mama, ben jij het?’

De schaduw blijkt een jonge vrouw. Achter haar, een opening.

Achterin Anna’s hoofd knaagt er iets. Herinnering. Gemis. Een woord op het puntje van haar tong. Doet het ertoe?

‘Mama, ik ben het, Mara.’

Mara. Dat is het woord. Er volgen er meer. Linde. Terry. Elk een stomp in haar maag.

‘Mama?’

Ze kijkt naar het strand, dat zich uitstrekt in de verte. Onmiddellijk verzacht de pijn, verdwijnen de woorden. Ze begint te lopen. Met elke stap wordt ze lichter. Nog vijftien rondjes. Dan slapen. Morgen weer een lange dag.

‘Mama?!’

Ze is moe.

Mail

Chris Kok (hij/hem) schreef met veel plezier, tot hij aan een roman begon. Zijn verhalen verschenen o.a. in Op Ruwe Planken, Tijdschrift Ei, De Optimist, Sintel en Ballustrada. Hij is lid van schrijverscollectief Strange Birds en liet gisteren zijn telefoon, met pasjes, op het dak van een auto liggen. Die vervolgens wegreed.

Joon Youn (1998) is een Koreaanse illustrator gevestigd in Rotterdam. Ze heeft zich gefocust op zowel 2D- als 3D-illustraties. Haar grootste passie als illustrator is om iets zwart-wits naar een gekleurde wereld te vertalen. Kleurrijke, dromerige, zachte en speelse momenten probeert ze iedere keer te vangen op een groot, leeg canvas.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer