Asset 14

De verzadiging der dingen

In Re: kijkt hard//hoofd van een afstandje naar actuele zaken. Rutger Snijder vraagt zich af waarom zijn brein op den duur interesse lijkt te verliezen in de wereld om hem heen.

‘Oh kijk nou, wat een prachtig beest!’, roept ze verrukt, terwijl ze zich naar een zoveelste aquarium snelt. Het is 7 februari en ik ben met mijn vriendin in Diergaarde Blijdorp. Een waterkoude maar daardoor ook rustige dag in het park waar ik als kind mijn eerste stapjes zette, mijn eerste schatkist-ijsje at en van mijn eerste glijbaan gleed (in de vorm van een krokodil, en inmiddels gesloopt omdat hij gruwelijk onveilig bleek. Nooit iets van gemerkt).

Al een paar uur lopen we rond in deze voor haar haast heilige plek vol ‘lieve diertjes’ en voor mij vooral een wandeling down memory lane. Olifanten, flamingo’s, tijgers, maar ook de grote kiskadie, de renkoekoek en de gevlekte boomkikker passeren de revue, als we uitkomen bij het Oceanium, ofwel: De Grote Hal Vol Vissen. Een prachtige, weldoordachte en mooi vormgegeven hal. Flink gevuld ook, met kwallen, haaien, schildpadden. Niets op aan te merken, zou je denken, maar toch… 
Een gevoel dat me altijd bekruipt als deze hal in zicht komt, steekt nu ook weer voorzichtig de kop op, en ja hoor: we zijn nog geen vijf minuten binnen en het is raak.

Een acute aanval van dierenmoeheid. En dan specifieker: vissenmoeheid. ‘Hé, deze heeft vlekjes! En oh kijk, een rog!’, roept mijn vriendin enthousiast, maar ik ben al afgehaakt en denk aan hoe dit vreemde fenomeen in elkaar zit. Ik heb toch geld betaald om dieren te mogen zien? Vissen zijn dieren, ergo: ik moet niet zeiken. En ja, die eerste vis die ik zag, was ook prachtig. En de tweede ook. God wat zwom die mooi. Vis nummer drie vond ik al best veel lijken op vis nummer één, bij vis nummer vijf werd ik meer geboeid door het kleurrijke koraal dan de vis zelf, en bij vis nummer zeven kon zelfs dat me niet meer schelen. 
Ik was verzadigd. Vistechnisch dan. 

Het was me die dag al eerder overkomen, besef ik als ik er verder over nadenk.

Vlak na binnenkomst in het park hadden we ons kirrend van vreugde op de kuifhoenderkoet gestort. Ach, wat een mooie kleuren, en wat beweegt hij leuk met zijn kop! Net alsof hij een of andere aandoening heeft, ha-ha. En de kooi ernaast, wat zit daarin? Wat een grappig diertje zeg, maak me gek Afrikaanse maraboe! En dan de witnekkraanvogel, wat een majestueus dier. Net de koning aller reigers. Uren zou ik er naar kunnen kijken, dacht ik. Uren!

Een halfuur later slenterden we langs de kooi van een of andere kip (de moeite om de namen te bekijken nam ik al niet meer) en haasten we ons langs een grote zwarte gier. Hij wilde ons vast dood hebben, om daarna smakelijk aan ons karkas te kunnen knagen. Nou, ik kon hem ook wel schieten, want die vogels was ik helemaal beu. 
Verzadigd. Vogeltechnisch, dan.

Ik merk dat het me stoort, die selectie die mijn brein voor me maakt. Mag ik nog even zelf bepalen wat ik interessant vind en wat niet, thank you very much? Ik kwam hier om vogels en vissen leuk te vinden, en een bepaalde tijd later denkt mijn eigengereide grijze massa: zo, dat was dat. Nu vind je er geen zak meer aan, doei doei.

Het stoort me, ook omdat mijn brein al net zo verzadigd raakt met dingen die belangrijker zijn dan gevogelte. Ik denk terug aan 20 augustus van vorig jaar. IS had een journalist onthoofd. Niet zomaar vermoord, nee: onthoofd. Vreselijk vond ik dat, zo Middeleeuws. Ik keek zelfs het filmpje van de onthoofding nog, omdat ik vond dat ik dat moest doen, als medejournalist. God wat duurde dat lang. Walgelijk. Barbaars. Ik was er oprecht van ondersteboven. 
Op 22 februari zag ik weer een filmpje, dit keer van Koerden die door IS als dieren in kooien gestopt waren en daarna zonder genade werden geëxecuteerd. 
Hun menselijkheid was uitgegomd, en dat allemaal om een statement te maken. Vreselijk… toch? Nou, mijn brein had zich alweer aangepast en dacht vooral: goh, niemand onthoofd. Fijn! Lichtpuntje is dat de verzadiging van een dubbelhoornige neushoornvogel een uur duurt en de gruweldaden van IS zeven maanden, maar toch.

Veel dingen ondergaan bij mij hetzelfde lot. Te veel, vind ik. Van acties bij Albert Heijn ('Spaart u de…' -‘Nee bedankt!’) tot mijn ouders ('Zie ik je volgende week weer?' -‘Ehm… we zien wel!’) tot sommige relaties ('Zal ik vanavond langskomen?' -‘Eh ja… ja oké.’). Mijn brein brengt een rangorde aan waar ik dat niet wil, en die je ook niet moet willen.

Ik zie het om me heen ook; al mijn vrienden hebben een ‘ach, we zien wel’-mentaliteit gecreëerd richting, bijvoorbeeld, IS. Waarom? Waarom geven we zo snel op? 
Soms nodigt me dat uit tot heroïsche conversaties in mijn hoofd. Is een belangrijk wapen in de strijd tegen IS dan niet de strijd tegen die verzadiging, denk ik dan. Dat we het in elk geval nog belangrijk blijven vinden met z’n allen? Is dat niet het minste dat we kunnen doen?

Ik zie de Nobelprijs wel verschijnen. 

Inmiddels zijn mijn vriendin en ik bijna door het Oceanium heen en weet ik dat mijn overpeinzingen bijna voorbij zijn. De matamata, de goudbrasem, de zeekreeft - we zijn er bijna - de gele anaconda, de grote barracuda - en ja hoor, daar zijn we. Trappetje af, glazen schuifdeur, buiten. 
Eindelijk. 
‘En nu?’, vraagt mijn vriendin, nog duidelijk enthousiast. 
Als het in godsnaam maar geen vogel is.

_

Rutger Snijder (1992) is een freelance journalist uit Tilburg. Na zijn opleiding tot journalist is hij begonnen aan de PABO.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Het publiek bij de allerlaatste voorstelling van Blue, over racistisch politiegeweld, hoefde niet verteld te worden hoe hyperactueel de voorstelling was die ze zagen. Lees meer

Afscheidsrede: ‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, niet een vrije markt’

‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, geen vrije markt’

Marte Hoogenboom blikt terug op haar tijd als hoofdredacteur van Hard//hoofd. Na tweeënhalf jaar dienst vraagt ze zich nog steeds af wat Hard//hoofd eigenlijk is. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we voortaan twee keer per jaar verschijnen en daardoor nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer