Asset 14

De verzadiging der dingen

In Re: kijkt hard//hoofd van een afstandje naar actuele zaken. Rutger Snijder vraagt zich af waarom zijn brein op den duur interesse lijkt te verliezen in de wereld om hem heen.

‘Oh kijk nou, wat een prachtig beest!’, roept ze verrukt, terwijl ze zich naar een zoveelste aquarium snelt. Het is 7 februari en ik ben met mijn vriendin in Diergaarde Blijdorp. Een waterkoude maar daardoor ook rustige dag in het park waar ik als kind mijn eerste stapjes zette, mijn eerste schatkist-ijsje at en van mijn eerste glijbaan gleed (in de vorm van een krokodil, en inmiddels gesloopt omdat hij gruwelijk onveilig bleek. Nooit iets van gemerkt).

Al een paar uur lopen we rond in deze voor haar haast heilige plek vol ‘lieve diertjes’ en voor mij vooral een wandeling down memory lane. Olifanten, flamingo’s, tijgers, maar ook de grote kiskadie, de renkoekoek en de gevlekte boomkikker passeren de revue, als we uitkomen bij het Oceanium, ofwel: De Grote Hal Vol Vissen. Een prachtige, weldoordachte en mooi vormgegeven hal. Flink gevuld ook, met kwallen, haaien, schildpadden. Niets op aan te merken, zou je denken, maar toch… 
Een gevoel dat me altijd bekruipt als deze hal in zicht komt, steekt nu ook weer voorzichtig de kop op, en ja hoor: we zijn nog geen vijf minuten binnen en het is raak.

Een acute aanval van dierenmoeheid. En dan specifieker: vissenmoeheid. ‘Hé, deze heeft vlekjes! En oh kijk, een rog!’, roept mijn vriendin enthousiast, maar ik ben al afgehaakt en denk aan hoe dit vreemde fenomeen in elkaar zit. Ik heb toch geld betaald om dieren te mogen zien? Vissen zijn dieren, ergo: ik moet niet zeiken. En ja, die eerste vis die ik zag, was ook prachtig. En de tweede ook. God wat zwom die mooi. Vis nummer drie vond ik al best veel lijken op vis nummer één, bij vis nummer vijf werd ik meer geboeid door het kleurrijke koraal dan de vis zelf, en bij vis nummer zeven kon zelfs dat me niet meer schelen. 
Ik was verzadigd. Vistechnisch dan. 

Het was me die dag al eerder overkomen, besef ik als ik er verder over nadenk.

Vlak na binnenkomst in het park hadden we ons kirrend van vreugde op de kuifhoenderkoet gestort. Ach, wat een mooie kleuren, en wat beweegt hij leuk met zijn kop! Net alsof hij een of andere aandoening heeft, ha-ha. En de kooi ernaast, wat zit daarin? Wat een grappig diertje zeg, maak me gek Afrikaanse maraboe! En dan de witnekkraanvogel, wat een majestueus dier. Net de koning aller reigers. Uren zou ik er naar kunnen kijken, dacht ik. Uren!

Een halfuur later slenterden we langs de kooi van een of andere kip (de moeite om de namen te bekijken nam ik al niet meer) en haasten we ons langs een grote zwarte gier. Hij wilde ons vast dood hebben, om daarna smakelijk aan ons karkas te kunnen knagen. Nou, ik kon hem ook wel schieten, want die vogels was ik helemaal beu. 
Verzadigd. Vogeltechnisch, dan.

Ik merk dat het me stoort, die selectie die mijn brein voor me maakt. Mag ik nog even zelf bepalen wat ik interessant vind en wat niet, thank you very much? Ik kwam hier om vogels en vissen leuk te vinden, en een bepaalde tijd later denkt mijn eigengereide grijze massa: zo, dat was dat. Nu vind je er geen zak meer aan, doei doei.

Het stoort me, ook omdat mijn brein al net zo verzadigd raakt met dingen die belangrijker zijn dan gevogelte. Ik denk terug aan 20 augustus van vorig jaar. IS had een journalist onthoofd. Niet zomaar vermoord, nee: onthoofd. Vreselijk vond ik dat, zo Middeleeuws. Ik keek zelfs het filmpje van de onthoofding nog, omdat ik vond dat ik dat moest doen, als medejournalist. God wat duurde dat lang. Walgelijk. Barbaars. Ik was er oprecht van ondersteboven. 
Op 22 februari zag ik weer een filmpje, dit keer van Koerden die door IS als dieren in kooien gestopt waren en daarna zonder genade werden geëxecuteerd. 
Hun menselijkheid was uitgegomd, en dat allemaal om een statement te maken. Vreselijk… toch? Nou, mijn brein had zich alweer aangepast en dacht vooral: goh, niemand onthoofd. Fijn! Lichtpuntje is dat de verzadiging van een dubbelhoornige neushoornvogel een uur duurt en de gruweldaden van IS zeven maanden, maar toch.

Veel dingen ondergaan bij mij hetzelfde lot. Te veel, vind ik. Van acties bij Albert Heijn ('Spaart u de…' -‘Nee bedankt!’) tot mijn ouders ('Zie ik je volgende week weer?' -‘Ehm… we zien wel!’) tot sommige relaties ('Zal ik vanavond langskomen?' -‘Eh ja… ja oké.’). Mijn brein brengt een rangorde aan waar ik dat niet wil, en die je ook niet moet willen.

Ik zie het om me heen ook; al mijn vrienden hebben een ‘ach, we zien wel’-mentaliteit gecreëerd richting, bijvoorbeeld, IS. Waarom? Waarom geven we zo snel op? 
Soms nodigt me dat uit tot heroïsche conversaties in mijn hoofd. Is een belangrijk wapen in de strijd tegen IS dan niet de strijd tegen die verzadiging, denk ik dan. Dat we het in elk geval nog belangrijk blijven vinden met z’n allen? Is dat niet het minste dat we kunnen doen?

Ik zie de Nobelprijs wel verschijnen. 

Inmiddels zijn mijn vriendin en ik bijna door het Oceanium heen en weet ik dat mijn overpeinzingen bijna voorbij zijn. De matamata, de goudbrasem, de zeekreeft - we zijn er bijna - de gele anaconda, de grote barracuda - en ja hoor, daar zijn we. Trappetje af, glazen schuifdeur, buiten. 
Eindelijk. 
‘En nu?’, vraagt mijn vriendin, nog duidelijk enthousiast. 
Als het in godsnaam maar geen vogel is.

_

Rutger Snijder (1992) is een freelance journalist uit Tilburg. Na zijn opleiding tot journalist is hij begonnen aan de PABO.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer