Hard//hoofd en Vrij Nederland presenteren met trots Kopstuk. In deze maandelijkse podcast gaan Mea Dols de Jong (filmmaker) en Rutger Lemm (schrijver) op losse, open wijze in gesprek met mensen die ze bewonderen (onder bezielde begeleiding van redacteur Juul Op Den Kamp en in de thuisstudio van Rob Veugelaers). In deze 'mentorgesprekken', voorafgegaan door een tune van Herman in een bakje Geitenkwark, leggen de hosts om beurten hun kwetsbaarheid en onzekerheid als jonge makers op tafel en hopen ze dat de gast hen iets kan leren, hen kan inspireren of zelfs kan troosten in deze verwarrende tijden.
In deze derde aflevering gaat Rutger in gesprek met actrice Ellen Parren.
Meer luisteren? Abonneer je dan op Kopstuk in iTunes of Stitcher (Android).
'Acteurs doen toch altijd / alsof er iemand naar ze kijkt', zingt Spinvis licht smalend in zijn nummer ‘Club Insomnia’. Op zich is het een goede vraag: gedragen acteurs zich altijd zo zelfbewust door hun beroepskeuze of worden zelfbewuste mensen vaker acteur? Het is hoe dan ook duidelijk dat je goed naar jezelf moeten kunnen kijken en je lichaam, stem en uitstraling moet kunnen inzetten om een goede acteur te kunnen zijn. En waarom maakt zelfbewustzijn je eigenlijk zo ongemakkelijk?
Ellen Parren (1987) kan perfect een ongemakkelijk persoon spelen. In Jeuk, de serie die een remake is van Deense serie Cløvn, die weer een imitatie was van Larry David’s ongemakkelijke meesterwerk Curb Your Enthusiasm, speelt ze Ellen, de secretaresse van Peter Heerschop. Ellen de secretaresse is een dom personage, maar Parren kiest niet de makkelijke weg: in haar spel benadrukt ze vooral de voortdurende verwarring van Ellen, haar geveinsde zelfvertrouwen als ze weer een verkeerd besluit uitlegt. Ellen Parren staat daar dan met opgetrokken schouders, de lippen samengeknepen. Het is moeilijk om uit te leggen, maar het is hilarisch.
Toen zag ik Treurteevee, de absurdistische VPRO-serie van theatergezelschap Circus Treurdier, en was ik definitief verkocht. Parren speelt hierin verschillende rollen, maar ze leidt ons de wereld van Treurdier in als Yolanda, een neurotische psychiater. Wederom een tragikomisch personage dat ze met verve speelt. 'Ik overweeg om een poster van Ellen Parren boven mijn bed te hangen', schreef ik op Facebook. In de VS heb je voor comedians twee routes: ofwel je bent stand-up comedian, waarna je een rol krijgt in TV-series of films, waarna je een ster wordt. Ofwel je bent improv comedian, waarna je terecht komt bij sketchprogramma Saturday Night Live, waarna je een filmster wordt. Ellen Parren zou bij die laatste groep horen, ze doet me denken aan Kristen Wiig, de grappigste vrouw op aarde.
In een impuls vroeg ik haar daarom of ze te gast wilde zijn in onze mentor-podcast. Dat leverde meteen al een ongemakkelijke situatie op, die ik niet zal spoilen. Bovendien bleek het een uitdaging om een (iets) jonger iemand om levensadviezen te vragen, die bovendien erg zelfbewust is. Het interview duurde ruim twee uur – we moesten allebei hard werken.
Gek genoeg zal je daar in de teruggesneden versie niks van merken. Ze vertelt over haar vader, die als patholoog-anatoom is gaan werken om mensen te vermijden, en van wie ze ooit een foto zag waarop hij lachend in ingewanden aan het snijden was. Als ze uitlegt hoe ze haar weg vond op de toneelschool in Maastricht, lijkt ze andere aspirant-acteurs geruststellend toe te spreken. Ze durft over haar angst voor vergankelijkheid te praten, maar vertelt ook hoe ze de stemmetjes en maniertjes van personages als Ellen de secretaresse van echte mensen jat.
Oh ja, we hebben het niet gehad over de vraag of vrouwen grappig zijn. Net zoals we niet hebben gepraat over de vraag of Snickersijsjes superlekker zijn. Sommige discussies moet je negeren.
Ellen Parren is zelfbewust, ongemakkelijk en sceptisch. Dat zijn essentiële kwaliteiten, want als ze dan opeens het juiste spoor vindt, als ze op dreef is, dan is ze ongelofelijk slim, ontroerend kwetsbaar en hilarisch. Ik ben erg trots op deze derde aflevering. Lang leve de acteurs. En lang leve Ellen Parren.