Asset 14

Pen + papier + buitenlucht

Pen + papier + buitenlucht 3

In het Hoofd//stuk doen schrijvers een poging om de weg naar het verhaal vast te leggen. Welke tips hadden zij willen krijgen toen ze begonnen? Waar begin je, hoe begin je? Welk advies zullen ze nooit en dan ook nooit meer opvolgen? Op een dag kraakte Imme Visser de code voor hoe ze toegewijd aan het schrijven kon blijven, namelijk geregeld met zichzelf op weekend gaan. In deze brief draagt ze haar lezer, en zichzelf, op de geheime combinatie nooit meer te vergeten: pen, papier en buitenlucht.

Lieve Imme,

Je wilde deze brief eigenlijk schrijven aan de schrijvers om je heen. Onbekende schrijvers, nieuwe schrijvers, schrijvers die zichzelf (nog) geen schrijver durven noemen. Hen zou je een praktisch, bemoedigend stuk toesturen, vol met handige tips om hun schrijven nu eens echt serieus te gaan nemen. Een liefdevolle schop onder de kont, een warm bad van support.

Want of je nu schrijnende poëzie schrijft, korte verhalen vol psychologische horror, of (toe maar) al jaren schaaft aan een Bildungsroman: je noemt jezelf geen schrijver. Lang gemotiveerd te werk gaan lukt niet echt. En je hebt weinig publicaties. Maar dat gedreun in het achterhoofd dat smeekt om emoties op papier, dat is bekend. Voor deze gevoeligen pur sang bedacht je een opzet, een concept.

Maar welke schrijver deze brief eigenlijk moet lezen, Imme, ben jij. In juni vorig jaar, toen je vastzat in pandemiestilstand en appartementterror, reageerde je eindelijk op een open call op Instagram. Je wilde al een half jaar aanspraak maken op de oproep, maar durfde niet. Toch reageerde je, gedreven door de angst voor het binnenblijven. Schrijvers gezocht om in een tuinhuisje een week lang tijd te besteden aan hun werk – zonder afleiding. Een onbekende omgeving, geen internet, en minimale elektriciteit.

Pen + papier + buitenlucht

Zonder koffie geen woorden op papier.

Pen + papier + buitenlucht 3

Een paar weken later kwam je aan op het tuinhuis. Het was hoogzomer. De tuin stond in bloei en je ontdekte hoe spruitjes eigenlijk groeien (aan een grote stam). Er was alleen een buitendouche met koud water. De eerste paar dagen deed het gas het niet en videobelde je je suf met de eigenaren om erachter te komen wat je verkeerd deed. Niets. Het gas was op. Maar in de tussentijd had je wel al hout naar de vuurplaats gesleept om je eerste vuurtje (ooit!) te bouwen. In een ijzeren ketel, buiten, pruttelde het water boven de voorzichtige vlammen. Vuur en rook in de ochtend – zonder koffie geen woorden op papier.

Want papier, daar was je inmiddels achter, is de heilige graal. Jarenlang probeerde je verschillende schrijfprocessen uit op de laptop. Elke ochtend 500 woorden– wanneer dan? Voor het ontbijt? Dan één dag kiezen als vaste schrijfdag – ook niet. Je stond op die vrijdagen te laat op en deed vooral een heleboel niks. Je omgeven met anderen in een schrijfgroep hielp wel, en je kreeg daar ook deadlines, maar het schrijven moest je nog steeds zélf doen. Totdat je bij het tuinhuis zat en het proces opeens als vanzelf kwam. Buiten op een plastic oranje stoel aan een knoestige tafel was er slechts groen om je heen. Frisse lucht. Plukjes wolken, het incidentele vliegtuig er doorheen. En je pen en papier.

Wanneer je met pen op papier schrijft, gaat het allemaal niet zo snel. Je schrijvende hand probeert je gedachten bij te benen en daardoor is het verhaal nooit op.

Wanneer je met pen op papier schrijft, gaat het allemaal niet zo snel. Je schrijvende hand probeert je gedachten bij te benen en daardoor is het verhaal nooit op. Telkens volgt er als vanzelf een nieuwe zin. Zo schreef en schreef en schreef je. Bladzijden vol. Foute woorden kraste je door, even nadenken bleek zonder scherm minder eng. De buitenlucht gaf vertrouwen. Het enige wat je hoefde te doen was het verhaal eruit gooien. Elke dag dat het lukte kreeg je meer zelfvertrouwen. Je schreef elke dag een hoofdstuk. Van vijf jaar weinig inspiratie tot je totaal overgeven aan het ritme van je pen. Het gebeurde gewoon.

De combinatie pen + papier + buitenlucht is goud. Vergeet dat niet. Het is gelukkig ook een simpele optelsom; één om altijd naar terug te keren. Het Schrijfhuisje als concept bleek zo waardevol dat je het bleef herhalen. Een hele of halve week naar een onbekende plek om daar in alle rust te schrijven. Het werd een solide doel. Blijkbaar kun je wél dagelijks schrijven, sterker nog: gaat het je gemakkelijk af. Na het tuinhuisje schreef je vanuit een oude politiecel, een mini logeerkamertje, een woonboot, een chaletje op een eiland, een retro stacaravan, een De Waard tent en de studio van een dichter. Sommige bekostigde je zelf, anderen kreeg je aangereikt van mensen die wilden helpen.

Want mensen willen je helpen! Als je duidelijk bent over wat je nodig hebt, zijn er verbazend veel supporters. Dat is één van de dingen die je geleerd hebt, maar het is lang niet alles. Sommige schrijfdagen zijn extra bijzonder. Dan waan je je zo in de wereld van je verhaal, dat je je karakters om je heen kunt voelen. Dat gebeurde in een stacaravan in het bos, weet je nog? Je zat in februari op de vloer naast de gaskachel. Voorovergebogen werkte je met je schrift op een krukje in de weeïge hitte, ijverig schrijvend. Je keek op, en opeens waren ze daar. Samen, op de bank bij het raam, hangend met een glas wijn in hun hand – je eigen hoofdpersonages.

Pen + papier + buitenlucht 1

 

Opeens waren ze daar. Hangend op de bank met een glas wijn in hun hand – je eigen hoofdpersonages.

Pen + papier + buitenlucht 2

Oh trouwens, de angst of er wel iets op papier gaat komen, blijft. Je merkt het elk Schrijfhuisje opnieuw. Wanneer je uitstelt om aan tafel te gaan zitten, door je Whatsappgesprekken scrolt, veel te lang zoekt naar een pen. De angst om te falen kruipt onder je huid en wurmt zich in je hoofd als een akelige zeur: “Maar wat als het niet lúúúkt?” Deze stem behandel je ook zo – je bent nu even bezig. Het schrijven lukt immers altijd.

Het schrijven lukt altijd, hoor je me? Hierbij: een liefdevol, bemoedigend stuk voor jou, De Schrijver. Je hebt een behoorlijk succesvol concept geopend. Een plek om naar jezelf te luisteren en je emoties helemaal te voelen, op dat moment. In een jaar heb je zo talloze woorden op papier gezet – en dat blijf je doen. Want Schrijfhuisje, het alleen zijn, het creëren van deze band met jezelf, het schrijven, dat is voor jou.

Heel veel liefs,

Imme

 

Tips van Imme:
Luister naar interviews. Op mijn Schrijfhuisje-weken luister ik tijdens de lunch of ochtendkoffie bijna elke dag naar podcasts met diepte-interviews, zoals Nooit Meer Slapen en Groenteman in de Kast. Het helpt mij om verschillende soorten mensen te begrijpen, en de gesprekken zijn een continue inspiratie voor het schrijven van dialoog, perspectief, en hoe mensen het leven zien en beslissingen nemen.

Beeld: Imme Visser

Zit jij vol goedbedoeld advies en wil je ook een Hoofd//stuk schrijven?

Mail dan jouw tekst naar kiki@hardhoofd.com!

Mail

Imme Visser (1990) observeert, pluist uit, lummelt. Ooit studeerde ze Creative Writing in een Brits kasteel. Ze is dol op schrijven over de nietsigheid van het leven en de romantiek van grootse verwachtingen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

Over het lijk van Picasso

Over het lijk van Picasso

Ferenz Jacobs onderzoekt, vijftig jaar na het overlijden van Picasso, hoe groot de prijskloof tussen commerciële kunst van mannen en vrouwen nog is. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

De tastbare droom van Escher

De tastbare droom van Escher

Ferenz Jacobs schreef over Espai XC, het Escher-achtige huis van kunstenaar Xavier Corberó: fotogeniek, maar ook verwarrend. Lees meer

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

Het is midden november en 17 graden. Twee geliefden kuieren het strand af en aanschouwen de vreemde schoonheid van het industriële landschap. Waar zullen ze gaan wonen als het water komt? Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3! 2

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3!

Stuur uiterlijk 28 februari je pitch in voor de derde editie van Hard//hoofd Magazine, met als thema: ‘Aaah!’. Lees meer

 1

Onze gratis, tweede masterclass illustratie

Kom op 17 februari vanaf 18:30 gratis naar 'Voorbij Het Zwarte Gat', een avond voor beginnende illustratoren over ondernemerschap, werken met opdrachtgevers en hedendaagse beeldcultuur. Lees meer

Vriendschapsverdriet

Vriendschapsverdriet

Marthe van Bronkhorst worstelt met de abrupte beëindiging van een vriendschap. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel