Asset 14

De enge grimassen van Inside Out

Anna werd in de nieuwste Pixar-creatie Inside out overtuigd door het verdriet van de personages, maar niet door hun blije momenten. Ze zoekt uit hoe dit komt.

95 minuten verdrietig met een 3D-bril op. Zo kan ik mijn bioscoopbezoek aan Inside out samenvatten. Geen onverdeeld succes. Ik had niet eens iets te snacken erbij. Hoe kan het dat een film over emoties eigenlijk maar één emotie succesvol bij mij weet over te brengen?

Laat ik eerlijkheidshalve beginnen bij mezelf binnenstebuiten. Natuurlijk nam ik mezelf mee naar de bioscoop, mijn eigen emoties. In mijn hoofd zit angst vaak aan de knoppen, waardoor mijn gevoelsleven zich meestal afspeelt binnen het spectrum dat ligt tussen 'lichte neurotische onrust' en 'totale paniek'. En er waren omstandigheden. Onze dochter is een jaar en negen maanden oud, ze logeerde tijdens ons bioscoopbezoek bij opa en oma, zodat papa en mama gezellig een avondje uit konden.
Daar zagen we vanuit het zachte pluche hoe alle blije herinneringen die we tot nu toe zorgvuldig met onze dochter hebben opgebouwd in haar hoofd (zoals in het hoofd van Riley, de hoofdpersoon uit de film) in een soort gigantisch zwart gat vallen. Dat gat lijkt eerst bodemloos, vervolgens stuiteren de herinneringen als knikkers op een vuilnisbelt op elkaar (aaah, toch een bodem, wat een opluchting!) om vervolgens grijs te worden en te vergaan, in niets op te gaan (aaah, géén opluchting). Je reinste horror vond ik dit. Terreur is misschien zelfs een beter woord.

Het gapende gat in het hoofd van Riley

Kan ik het een kinderfilm kwalijk nemen dat ik die ervaar als een vreselijk melodramatisch epos?
Ja, ik miste bij Inside out namelijk wat ze in het Engels zo mooi comic relief noemen. Een vrolijke noot om het gemoed te verlichten, adem te kunnen halen, te kunnen ontspannen (aaah). Er was een imaginair vriendje dat misschien grappig had moeten lijken (en in Groot-Brittannië 'everyone's hero' blijkt te zijn), maar dat ik eruit vond zien als een afgrijselijk roze monster met lippenstift, snorharen en tja, een slappe piemel als slurf (deed me ook denken aan deze dubieuze held uit Purno de Purno). Nachtmerrie-materiaal, brrr.
En dan waren er nog de scènes waarin werd gegiecheld en gekieteld, gegoofballd, noemden ze dat. Die momenten vond ik onbetrouwbaar verontrustend. Ik herinner me vooral een scène waarin Riley de deur uitgaat en haar ouders met brede grijnzen aapjes-imitaties doen. Freaky.

Achteraf zijn het vooral die brede grijnzen die me plagen als ik terugdenk aan de film. De verdrietige emoties, de angstige emoties, die spetterde van het doek af (het was in 3D, mind you), maar de lol was niet te voelen.
Op zoek naar een clip van de aapjes-scène vond ik dit:

Zie je die vreemde grimas? Weet je waarom die zo nep is?

Dat komt doordat Pixar en Disney de ouders van Riley geen rimpels hebben gegeven. Doe de test zelf maar eens:

Zonder houvast van rimpels kunnen we niet zien of iemands lach écht is! Als je weinig empathisch bent, dan heb je hier minder last van. Het is niet moeilijk te raden waarom rimpels ontbreken, die vinden we gewoon niet zo mooi. Om dezelfde reden zien de gezichten van alle Pixar-dames er overigens precies hetzelfde uit.

Toch is het best onhandig als je in een film geen waarachtige lach kunt overbrengen. Pixars animatiefilms gaan vaak over emoties, over het animeren van ‘dingen’ om precies te zijn. Parool-schrijver Jan Pieter Ekker maakte op zijn blog een mooi lijstje van alle dingen die dankzij Pixar emoties hebben gekregen: van speelgoed tot ratten en robots.

Misschien zou het goed zijn als de animatiestudio zich dus gewoon weer op ‘dingen’ stort? Dan kunnen ze zelf bedenken welke simplistische gezichtsuitdrukking bij een grijnzende koelkast hoort en zijn wij verlost van de vreemde grimassen van Inside out. En dan kunnen we weer naar acteurs kijken voor échte emoties.
Alhoewel, als acteurs aan hun hoofden blijven sleutelen, hebben we alsnog een probleem, want welke lach hieronder is nou echt en welke is nep?

 Renée Zelweger

Voor mijn empathische medemens en mijzelf voorzie ik kortom grote cinematografische problemen. Totdat de rimpel zijn glorieuze comeback maakt, want die dingen zijn echt hartstikke belangrijk.

Lees ook de TIP van Ron Vaessen over Inside out.

Mail

Anna van Leeuwen is Hard//hoofd-redactielid, freelance kunstjournalist en schrijft korte verhalen. Ze zou graag een alpaca hebben voor op haar balkon. Alvast bedankt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar