'En, Pjotr, hoe was je feest?'
'Gaaf! Iedereen was dronken, maar niemand heeft gebarft.'
Natuurlijk vroeg ik mijn net 18 geworden oppaskind niet wat barfen betekende. De context was duidelijk. Barfen was het nieuwe kotsen.
Ik wilde alles weten. Een schare van dertig kinderen, rond de 17, 18 jaar, had zich de vrijdag ervoor in het ouderlijk souterrain met muziek, bier, fris en wijn door de nacht gefeest.'Er was ook een stripper!' straalde hij. Een stripper! Wat lief. Typisch Pjotr om eerst aan het plezier van de meisjes te denken. 'Zo eentje met een sixpack?', probeerde ik modern. 'Hallo! Het was een vróuw hoor!' Het woord ‘stripster’ bleek uit zijn genderneutrale hersentjes gewist. Rudimenten van een puur mannelijke voorkeur waren er wel. 'Een meisje met zúlke grote...' Het gebaar voor zijn smalle jongensborst was groot maar pril.
'En ze had zo’n gespierde gast bij zich.'
'Een bodybuilder?'
'Huh? Een bodyguard!'
Het luisterde nauw, met ons taalgebruik. Als ik nú niet ging levelen, kon ik de rest wel vergeten. 'Ging ze helemaal naakt?' ‘Naakt gaan’ in plaats van ‘haar kleren uitdoen’ - ik bedacht het ter plekke en vond het onwijs cool klinken. OMG, zag ik zag hem denken, ze weet niet eens wat striptease is! Gelukkig nam zijn eigen enthousiasme het over en gaf hij me ongevraagd nog wat inkijkjes in zijn feest. Intussen druppelden zijn ooms, tantes, oma’s en opa binnen. Speciaal voor ons, oudjes, was dit extra feest belegd. ’s Zondagsmiddags van 12 tot 5, zodat wij ruim voor donker, met beperkt levensgevaar, huiswaarts konden keren.
Zouden Pjotrs wereld en de mijne elkaar dichter naderen als ik een speciale workshop volgde? Die vraag kwam even bij me op toen ik las over het ‘Festival of Older People’, binnenkort te houden in Utrecht. Tegen betaling van 350 euro per dag kun je er ‘sprekers met levenservaring’ horen reflecteren op de vraag ‘Hoe zou een maatschappij eruit zien waarin het onderscheid tussen oud en jong niet bestaat?’ Daarnaast is er een groot aanbod aan films, voordrachten en workshops, waaronder die van Bureau Kwiek. Bureau Kwiek leert ‘een 17-jarige, gevangen in het lichaam van een 93-jarige’, zich door anderen te laten herkennen als ‘de bakker, onderwijzer of ballerina van weleer’. Hoe? ‘Met behulp van interactieve werkvormen en creatieve hulpmiddelen’ - zeg maar gewoon: een rollenspel.
Ik zie het voor me. Ik, gevangen in mijn lichaam van 70-jarige, die mijzelf probeer na te spelen als de flitsende sterreporter van weleer. Want alleen zo, is de gedachte, vang ik als oudje de aandacht van blaaskaakjes zonder levenservaring – aardige, maar zichzelf overschattende wijsneuzen die slechts van loungen weten.
Zou het echt? Juist dan, is mijn gedachte, zal een kind als Pjotr van mij barfen. En anders ik wel.
Trudy Kunz werd in de jaren tachtig en negentig bekend door haar werk voor Libelle en Marie Claire. Voor Plus Magazine was zij bijna vijftien jaar columniste. Zij publiceerde meerdere interviewbundels en in 2013 verscheen haar eerste roman, Kroniek van een bange liefde. Als pensionado zonder pensioen verdeelt zij haar tijd, net als daarvoor, tussen schrijven, schilderen en ander (on)nuttigs.
Yoni Bakker
