Asset 14

(Ont)hechting

(Ont)hechting

In De onzichtbare steden zegt Italo Calvino: ‘De vreemdheid van dat wat je niet meer bent of wat je niet meer bezit wacht op je op het moment dat je vreemde en niet eerder bezeten plaatsen betreedt.’

Soms merk je ten tijde van een transformatie nog niet dat je een levensfase aan het verlaten bent. Maar nu ik mijn appartement achterlaat om te proef-samenwonen met mijn geliefde (en zijn kinderen), voel ik precies de vreemdheid die Calvino beschrijft, van dat wat ik niet meer ben, en niet meer bezit. Gek hoe een fysieke plek dit gevoel kan bewerkstelligen: het binnenstappen in mijn nieuwe huis, al gevormd door de energie van drie personen en hun herinneringen, rituelen en spullen, voelt alsof ik een onvaste vorm aanneem. Ik ben niet veel meer dan wat moleculen - chemische verbindingen die ergens in de lucht hangen, wachtend op een nieuwe structuur. Ik heb me onthecht van mijn zo gekoesterde plek, en stap een nieuwe binnen. Met alleen een tas met kleding en een reismandje met daarin mijn kat Z.

‘Wat maakt eigenlijk een thuis?’ vraag ik me af als ik mijn appartement na een week weer binnenloop om mijn planten water te geven en wat extra spullen te halen. Het begint al bij de voordeur: normaal staat Z. me lief op te wachten als ik de sleutels in het slot steek. Nu loop ik een rare, bedompte leegte in: in dit huis lijkt de tijd een week te hebben stilgestaan. Er is hier niets gebeurd, er heeft amper leven doorheen gestroomd.

Ik ben niet veel meer dan wat moleculen - chemische verbindingen die ergens in de lucht hangen, wachtend op een nieuwe structuur.

Terwijl ik de planten water geef denk ik aan de geschiedenis van dit appartement: de plek waar mijn oma decennialang woonde, tot haar overlijden. Waar ze mijn moeder en oom opvoedde, waar ik als baby in een oude open koffer logeerde, en waar ik later talloze keren in mijn eigen logeerkamertje zou slapen. Ik kende alle geuren - ik kan ze zonder te ruiken terughalen - alle hoekjes en gaatjes, kasten en laatjes. Jarenlang vormde dit appartement het decor van mijn ontwikkeling als volwassene. Ik schreef er stapels notitieboekjes vol, en kwam er iedere dag thuis: gefrustreerd, dronken, verdrietig, opgelucht, verliefd, of gewoon met een tas vol verse boodschappen. Het appartement speelde een enorme rol in mijn vorming tot de persoon die ik nu ben.

Ik loop door een aantal ruimtes om nog wat spullen te pakken. Spullen die in het dagelijks leven vanzelfsprekend zijn, voelen nu ineens licht en kwetsbaar. Mijn gouden kettinkje met mijn rozenkwarts gua sha in het beschermzakje, en zelfs mijn scheermes - ze doen me denken aan mijn vrouwelijke onafhankelijkheid en het fijne leventje dat ik eigenhandig heb opgebouwd. Het voelt alsof, als ik niet voorzichtig ben, dit alles in het andere huis zal breken.

Na weer een week stollen de moleculen samen tot iets dat ik me voorstel als de inhoud van een lavalamp. Soms voel ik het samensmelten van onze levens in een nieuwe vorm. Soms drijven ze nog uiteen. Dan zet ik me af: tegen de rondslingerende kleren en andere spullen die niet van mij zijn. En tegen rituelen en gewoontes waarin ik mijn plek nog niet heb gevonden. De rol die voor mij is weggelegd in het gezin is nog niet volledig bepaald. Ik wil dan alleen maar aarden, en dan wel meteen op dat moment. Ontsnappen doe ik in een dagdroom waarin ik lig te rusten in een grote koele holte ergens in het bos, terwijl boven me de onstuimige lucht voorbij trekt.

Spullen die in het dagelijks leven vanzelfsprekend zijn, voelen nu ineens licht en kwetsbaar.

Als mijn geliefde de onrust van mijn gezicht afleest, vraagt hij of ik mijn zorgen wil delen. Ik vertel dat ik me soms ontheemd voel, en bang ben voor het tussenin. Hoewel ik al weken zie hoe fijn hij het voor me wil maken, kan ik het nog niet altijd voor me zien. We bespreken de kleine aanpassingen die we samen kunnen maken: de kaarsen die ik op de schouw zal zetten, het leesplekje dat we voor mij op de slaapkamer zullen maken, een nieuw kunstwerk dat we op een van onze reizen zullen uitzoeken.

Als ik op een zondagavond binnenstap in mijn nieuwe huis staat Z. in de gang op me te wachten. In de woonkamer zijn de kasten opgeruimd en is er alvast plaatsgemaakt voor een aantal van mijn spullen die ik binnenkort zal verhuizen. En onder de trap staat een nieuw object: een rieten mandje dat mijn geliefde op straat vond, dat zal fungeren als Z.’s nieuwe schuilplekje.

Steeds meer voel ik hoe iedereen zijn plek vindt in de nieuwe samenstelling, en hoe Z. en ik daar deel van zijn. En hoe een fysieke plek ook onderdeel is van de tijd: dezelfde plek die ik anderhalve maand geleden voor het eerst betrad als nieuwe bewoner, is me niet meer helemaal vreemd. Mijn onvaste vorm maakte een versmelting mogelijk: van wie ik was, naar wie ik nu ben, naar wie we samen zijn.

Mail

Aisha Mansaray (zij/haar, 1988) studeerde Engelse taalwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Is o.a. columnist van Hard//hoofd en OneWorld, en hoopt ooit zo goed te worden als Amerikaans schrijfster Vivian Gornick.

Anna June (1994) is een illustrator uit Leiden en werkt voor verschillende opdrachtgevers. Haar tekeningen gaan vaak over ‘hoe mensen doen’, dieren, identiteit en ongemak. Ze is oprichter van het Leidse makerscollectief ROEM, een stichting die jonge makers ondersteunt en samenbrengt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Mannen die over zichzelf praten

Mannen die over zichzelf praten

Na een aantal dates met een op zich interessante man twijfelt Eva of ze nog wel een keer met hem moet afspreken. Het probleem: hij praat te veel over zichzelf. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij een podium kunnen blijven bieden aan veelbelovend talent. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, dan ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar