Asset 14

(Ont)hechting

(Ont)hechting

In De onzichtbare steden zegt Italo Calvino: ‘De vreemdheid van dat wat je niet meer bent of wat je niet meer bezit wacht op je op het moment dat je vreemde en niet eerder bezeten plaatsen betreedt.’

Soms merk je ten tijde van een transformatie nog niet dat je een levensfase aan het verlaten bent. Maar nu ik mijn appartement achterlaat om te proef-samenwonen met mijn geliefde (en zijn kinderen), voel ik precies de vreemdheid die Calvino beschrijft, van dat wat ik niet meer ben, en niet meer bezit. Gek hoe een fysieke plek dit gevoel kan bewerkstelligen: het binnenstappen in mijn nieuwe huis, al gevormd door de energie van drie personen en hun herinneringen, rituelen en spullen, voelt alsof ik een onvaste vorm aanneem. Ik ben niet veel meer dan wat moleculen - chemische verbindingen die ergens in de lucht hangen, wachtend op een nieuwe structuur. Ik heb me onthecht van mijn zo gekoesterde plek, en stap een nieuwe binnen. Met alleen een tas met kleding en een reismandje met daarin mijn kat Z.

‘Wat maakt eigenlijk een thuis?’ vraag ik me af als ik mijn appartement na een week weer binnenloop om mijn planten water te geven en wat extra spullen te halen. Het begint al bij de voordeur: normaal staat Z. me lief op te wachten als ik de sleutels in het slot steek. Nu loop ik een rare, bedompte leegte in: in dit huis lijkt de tijd een week te hebben stilgestaan. Er is hier niets gebeurd, er heeft amper leven doorheen gestroomd.

Ik ben niet veel meer dan wat moleculen - chemische verbindingen die ergens in de lucht hangen, wachtend op een nieuwe structuur.

Terwijl ik de planten water geef denk ik aan de geschiedenis van dit appartement: de plek waar mijn oma decennialang woonde, tot haar overlijden. Waar ze mijn moeder en oom opvoedde, waar ik als baby in een oude open koffer logeerde, en waar ik later talloze keren in mijn eigen logeerkamertje zou slapen. Ik kende alle geuren - ik kan ze zonder te ruiken terughalen - alle hoekjes en gaatjes, kasten en laatjes. Jarenlang vormde dit appartement het decor van mijn ontwikkeling als volwassene. Ik schreef er stapels notitieboekjes vol, en kwam er iedere dag thuis: gefrustreerd, dronken, verdrietig, opgelucht, verliefd, of gewoon met een tas vol verse boodschappen. Het appartement speelde een enorme rol in mijn vorming tot de persoon die ik nu ben.

Ik loop door een aantal ruimtes om nog wat spullen te pakken. Spullen die in het dagelijks leven vanzelfsprekend zijn, voelen nu ineens licht en kwetsbaar. Mijn gouden kettinkje met mijn rozenkwarts gua sha in het beschermzakje, en zelfs mijn scheermes - ze doen me denken aan mijn vrouwelijke onafhankelijkheid en het fijne leventje dat ik eigenhandig heb opgebouwd. Het voelt alsof, als ik niet voorzichtig ben, dit alles in het andere huis zal breken.

Na weer een week stollen de moleculen samen tot iets dat ik me voorstel als de inhoud van een lavalamp. Soms voel ik het samensmelten van onze levens in een nieuwe vorm. Soms drijven ze nog uiteen. Dan zet ik me af: tegen de rondslingerende kleren en andere spullen die niet van mij zijn. En tegen rituelen en gewoontes waarin ik mijn plek nog niet heb gevonden. De rol die voor mij is weggelegd in het gezin is nog niet volledig bepaald. Ik wil dan alleen maar aarden, en dan wel meteen op dat moment. Ontsnappen doe ik in een dagdroom waarin ik lig te rusten in een grote koele holte ergens in het bos, terwijl boven me de onstuimige lucht voorbij trekt.

Spullen die in het dagelijks leven vanzelfsprekend zijn, voelen nu ineens licht en kwetsbaar.

Als mijn geliefde de onrust van mijn gezicht afleest, vraagt hij of ik mijn zorgen wil delen. Ik vertel dat ik me soms ontheemd voel, en bang ben voor het tussenin. Hoewel ik al weken zie hoe fijn hij het voor me wil maken, kan ik het nog niet altijd voor me zien. We bespreken de kleine aanpassingen die we samen kunnen maken: de kaarsen die ik op de schouw zal zetten, het leesplekje dat we voor mij op de slaapkamer zullen maken, een nieuw kunstwerk dat we op een van onze reizen zullen uitzoeken.

Als ik op een zondagavond binnenstap in mijn nieuwe huis staat Z. in de gang op me te wachten. In de woonkamer zijn de kasten opgeruimd en is er alvast plaatsgemaakt voor een aantal van mijn spullen die ik binnenkort zal verhuizen. En onder de trap staat een nieuw object: een rieten mandje dat mijn geliefde op straat vond, dat zal fungeren als Z.’s nieuwe schuilplekje.

Steeds meer voel ik hoe iedereen zijn plek vindt in de nieuwe samenstelling, en hoe Z. en ik daar deel van zijn. En hoe een fysieke plek ook onderdeel is van de tijd: dezelfde plek die ik anderhalve maand geleden voor het eerst betrad als nieuwe bewoner, is me niet meer helemaal vreemd. Mijn onvaste vorm maakte een versmelting mogelijk: van wie ik was, naar wie ik nu ben, naar wie we samen zijn.

Mail

Aisha Mansaray (zij/haar, 1988) studeerde Engelse taalwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Is o.a. columnist van Hard//hoofd en OneWorld, en hoopt ooit zo goed te worden als Amerikaans schrijfster Vivian Gornick.

Anna June (1994) is een illustrator uit Leiden en werkt voor verschillende opdrachtgevers. Haar tekeningen gaan vaak over ‘hoe mensen doen’, dieren, identiteit en ongemak. Ze is oprichter van het Leidse makerscollectief ROEM, een stichting die jonge makers ondersteunt en samenbrengt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer