Asset 14

Ongewerveld

Ongewerveld

Met ‘Ongewerveld’ won Jori(k) Amit Galama de juryprijs van Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. De jury roemde hun verhaal als ‘intiem, kwetsbaar en lichamelijk tot in elke komma’. Jori(k) laat zien dat erotiek ook kan schuilen in pijn, verdriet en kwetsbaarheid.

Wil je naar dit verhaal luisteren? Rashif El Kaoui sprak Jori(k)s verhaal in.

deBuren · 'Ongewerveld' van Jorik Amit Galama | Juryprijs Het Rode Oor 2022

Ik kijk naar hun lichaam, waarin testosteron nog de overhand lijkt te hebben. Al jaren smokkelt hen estradiol over de Atlantische Oceaan, voor vriendinnen die de poortwachters willen omzeilen. Terwijl ik mijn gender nog maar moeilijk kan definiëren, is hen begonnen de hormoonbalans te verschuiven. Ik houd mijn rechterhand een centimeter boven hun rug. Bestudeer de melkweg van goedaardige en verdachte melanomen.

We liggen op een matras in het midden van een kantoorruimte. Tot enkele jaren terug was dit een KPN-callcenter, nu is het tijdelijk mijn woonruimte. Om te compenseren voor de grijze muren en de vlekkerige tapijttegels, heb ik enkele bloesemtakken van de struiken in het nabijgelegen park gesnoeid en aan het systeemplafond getapet. De blaadjes deinen op de warme luchtstroom van de straalkachel.

Ik leg mijn hand neer en strijk over hun gespikkelde rug. Ik voel tederheid voor dit lichaam, een lichaam dat zich prijzig en pro deo aan velen heeft gegeven, dat daardoor veel beter weet dan ik waartoe een lichaam in staat is. Bloesem dwarrelt op de straalkachel en creëert een rookpluimpje.

Stopte hij niet toen ik zei dat het pijn deed, of stopte hij niet meteen?

‘Wil je het proberen?’ vraagt hen. Ik blijf stil en denk aan de avond waarop de man met de korenslang - hij had me een video laten zien van een terrarium gevuld met plastic orchideeën en haalde een stuk slangenhuid uit zijn portemonnee - me bloedend onder de douche had achtergelaten (ik zou willen dat ik dit grappig kan zeggen). Sinds die avond ben ik niet meer aangeraakt. Nog steeds vertrouw ik mijn eigen oordeelsvermogen niet: stopte hij niet toen ik zei dat het pijn deed, of stopte hij niet meteen?

‘Ja,’ antwoord ik. Hen opent hun ogen. We staan op en lopen naar het geïmproviseerde keukenblok. Uit een krat haal ik een blender tevoorschijn. Hen meet een halve liter lauwwarm water af en voegt drie eetlepels glijmiddel in poedervorm toe - dezelfde soort die de melkboeren in mijn geboortedorp gebruiken. Binnen enkele seconden blenden veranderen de witte klonten in een egale dikke vloeistof. Hen giet het over in een soepkom.

Ik ga op het matras liggen en houd mijn adem in. Hen knielt, kust mijn knieën om en om en begint mijn billen te bevochtigen. Ik kijk naar de grijze strepen op de muur, die aangeven waar ooit het kantoortuin-meubilair moet hebben gestaan. Bij elke toenadering naar mijn opening voel ik een vlaag adrenaline in mijn borst. Hen drukt de vingertoppen samen tot een punt. De pijn is eerst zacht, dragelijk, bekend van piemels en speeltjes. Dan drukt hen van de buitenste kringspier door naar de binnenste sluitspier, tot hun hele vuist in me is verdwenen. Een wijnfles lijkt in mijn binnenste kapot te barsten. Ik schreeuw.

Met een geschrokken gelaat trekt hen zich traag terug en vraagt: ‘Wil je stoppen.' Ik knik verstrooid nee, door de plotse overgang van intense pijn naar de afwezigheid daarvan. ‘Kijk of je bij de pijn kan blijven,’ zegt hen. Opnieuw beweegt hen naar binnen. Is dit het dichtste wat ik ooit bij een geboorte zal komen, vraag ik me af. Tranen wellen op bij die gedachte en ik zeg zacht: ‘Je kan verder’. Mijn hele lichaam lijkt te willen verdwijnen in één punt, of eerder; ieder lichaamsdeel lijkt rechtstreeks verbonden te zijn met de bekken.

Hun vuist geeft aan, hier begin ik met binnendringen, hier begin jij met omsluiten

Voorzichtig beweegt hen in en uit. Ik sluit mijn ogen en beeld me in dat hen mijn kraakbeenderen en botten een voor een uit me trekt. Elk vertegenwoordigt een aspect van mannelijkheid; mijn dijbenen waarmee ik boven andere uittoren, grote handen, het schildkraakbeen dat gebiedende klanken kan voortbrengen. Hen voert een omgekeerde ontvlezing uit totdat ik nog slechts een ingezakte tent van huid ben en hen mijn zware skelet uitspreidt op de vloer. Ik kan (zelf) kiezen wat ik terug wil plaatsen - indien ik überhaupt nog iets terug wil plaatsen.

Ik open mijn ogen en kijk hen aan, voel hoe hen mijn verkleefde binnenste, de plooien, uitvouwt als een driedimensionale kaart van gevoel. Hun vuist die aangeeft, hier begin ik met binnendringen, hier begin jij met omsluiten. En tegelijk golven waarin die scheiding vervaagt en we samen een binnendringend-omsluiten zijn. Zacht beweegt hen hun vingers, lijkt op onderzoekstocht uit te gaan en doet mijn buikwand zichtbaar opbollen.

Sensaties razen door mijn onderbuik omhoog, ik voel hoe ze samenscholen, zwermen en uiteendrijven - zich spiegelend aan haringen, zweefvliegjes en mensenmenigtes. Ik weet dat ik ze niet binnen kan houden, dat ze zullen ontsnappen. Wat ik laat gebeuren door met een steeds hogere stem te kreunen. Voor even verdampt mijn bewustzijn, trekt in de muren en het meubilair - de kledingkast slaakt een diepe zucht.

Ik val in slaap en zie een toekomstige-ik uit de oceaan oprijzen

De soepkom is leeg. Uitgeteld kijk ik naar de bloesemtakken boven onze hoofden. Mijn lichaam voelt leeg en tegelijkertijd vol nieuwe ruimte. Wanneer ik me beweeg, maakt het glijmiddel tussen mijn dijen een plakkerig geluid. Verder is het stil, slechts wanneer ik me concentreer kan ik de aangeschoten stemmen vanuit het biljartcentrum op de hoek horen.

Ik val in slaap en zie een toekomstige-ik uit de oceaan oprijzen, ze beklimt het trapje van de boot waarop mijn huidige-ik zich bevindt, druppels glinsterend zeewater rollen over haar borsten die bedekt zijn met gouden haartjes, haar geslacht bungelt vrij in de wind. We kijken elkaar aan, ik voel hoe ze mij, haar oude gedaante, met een zachte blik bestudeert. Na enkele tellen springt ze overboord en verdwijnt onderwater.

Pas de volgende morgen, wanneer hen vertrokken is en ik de was verzamel, vind ik onder mijn kussen een doosje estradiol pleisters waarop hen ‘voor jou’ heeft geschreven.

Met ‘Ongewerveld’ won Jori(k) Amit Galama Het Rode Oortje, de juryprijs van Het Rode Oor 2022. Leonore Spee won de publieksprijs (Het Rode Oor) met haar verhaal ‘Stemvorken’. Lees haar verhaal hier.

Het Rode Oor is een jaarlijkse erotische verhalenwedstrijd, georganiseerd door Vlaams-Nederlands huis deBuren, dit jaar in samenwerking met Stichting Nieuwe Helden, De Nieuwe Liefde, Hard//hoofd en The Writer's Guide (to the Galaxy). Het Rode Oor is onderdeel van het project ‘Yes, please!’, een initiatief van Stichting Nieuwe Helden. Namens Hard//hoofd nam vertrekkend hoofdredacteur Marte Hoogenboom in de jury plaats.

Mail

Jori(k) Amit Galama is filmmaker en schrijver. Hen deed de opleiding Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveld Academie en de master Artistic Research in and through Cinema aan de Nederlandse Filmacademie. Hun verhalen en teksten over kunst verschenen onder andere in Tirade, Metropolis M, Tubelight, Kluger Hans en De Revisor.

Charlotte Dumortier

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Gedicht zoekt beeld (deel 1) 2

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 1)

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival (9 – 11 juni Rotterdam). Hard//hoofd presenteert een selectie van hun illustraties in combinatie met de gedichten. Alle achttien zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer