Foto: privécollectie Ava Mees List Iedereen gaat vreemd. Mees is vaak 'de andere vrouw' geweest." /> Foto: privécollectie Ava Mees List Iedereen gaat vreemd. Mees is vaak 'de andere vrouw' geweest." />
Asset 14

Minnares


Foto: privécollectie Ava Mees List

Vreemdgaan is menselijk. Ik kijk in ieder geval nergens meer van op. Mijn moeder ging vreemd, mijn vader ging vreemd, mijn opa ging vreemd, mijn vrienden gaan om de haverklap vreemd, en op de televisie gaan ze ook allemaal vreemd. Zelf ga ik niet per se vreemd, maar dat komt misschien ook omdat ik al sinds de bronstijd geen verkering heb. Laten we het zo stellen, ik heb vaak genoeg (niet altijd bewust overigens) het bed gedeeld met een bezette man. Sterker nog, jaren geleden vervulde ik de rol van minnares van een getrouwde man, compleet met clandestiene afspraken en heimelijke uitwisseling van cryptische berichten. Het hotel kwam er nog net niet aan te pas.

De rol van minnares is bizar. Je doet iets fout volgens maatschappelijke maatstaven, maar bent zelf niet degene die besluit het minder nauw te nemen met de huwelijksvoorwaarden. Toch ben jij de homewrecker. Je zag bij Jerry Springer nooit beide vrouwen gezamenlijk de overspelige man in elkaar rossen, nee, ze vlogen elkaar jaloers krijsend in de haren. En daar ligt de crux. Jaloezie. Jij bent de andere vrouw, wiens boezem warmer, zachter, begeerlijker is. Althans, in het holst van de nacht. Wie zou dat nou wel kunnen verkroppen?

In Mad Men, een televisieserie die zich afspeelt in het New York van de vroege jaren zestig, is het hebben van een minnares niet ongewoon. Sterker nog, de hoofdpersoon gaat tot in den treuren vreemd, zo vaak dat het bijna normaal lijkt (ook al denkt zijn echtgenote hier natuurlijk anders over). Vreemdgaan lijkt hier iets wat vooral mannen doen, terwijl de vrouwen worden achtergelaten in een koud bed, met drie bloedjes van kinderen die ’s ochtends weer ontbijt blieven en met grote kijkers vragen om hun vader. Diep ongelukkig word ik ervan als ik bedenk dat er inmiddels niet veel is veranderd (al geloof ik trouwens dat vrouwen net zo vaak buitenechtelijke uitstapjes maken). Zo veel leed, dat kan nooit goed zijn. Maar is het wel iets wat per definitie moet worden afgekeurd?

Van de zomer lag ik met een man in bed die ik liefkoosde. Ik ben een vreemdganger, zei hij tegen me, redelijk uit het niets. Wat moet ik nou weer met deze informatie, dacht ik bij mezelf, en keek hem vragend aan. Was hij vreemdgegaan, hadden we verkering dan? Of was ik minnares zonder het te weten? Het zou niet de eerste keer zijn geweest dat ik er naderhand achter kwam dat er een vriendin in het spel was. Zonder het te hebben kunnen voorzien werd ik dan in een web van leugens en geheimen verwikkeld, en daar had ik helemaal geen zin in. Het bleek een waarschuwing. Alsof, nadat deze woorden waren uitgesproken, hem geen blaam meer kon treffen voor eventuele hartebreuk. Ik bleef bij hem. Het had wat mij betreft weinig zin om iemand te verlaten om wat hij in het verleden wel eens had gedaan. En hoe langer ik er over na dacht, hoe meer ik van mezelf wilde dat ik jaloezie opzij kon leggen. Hoe kan je van iemand verwachten jarenlang alleen maar één persoon aantrekkelijk te vinden? Alsof je van iemand vraagt elke dag zijn lievelingsmaaltijd te eten. Tuurlijk is het lekker, maar na een tijdje gaat het toch vervelen. Ik besloot de dingen te nemen zoals ze op mijn pad kwamen (en bovendien zelf ook maar nog even niet de paardenkleppen op te zetten). Uiteindelijk scheidden onze wegen zich om andere redenen, nog voor mijn jaloezie op de proef kon worden gelegd, en mijn karma als een boemerang kon worden terug geslingerd. Want tja. What goes around comes around, gaat het beroemde gezegde immers.

Ik ben niet graag een minnares, maar ergens is het ook wel weer leuk, zoals geheimen spannend kunnen zijn. Als je het schuldgevoel opzij zet en het goed geheim weet te houden, blijft er een leuke verstandhouding over, waarbij je bij het toevallig tegenkomen een steelse blik kan uitwisselen. Weet je nog, toen wij...? Maar daar houdt het dan wel mee op. Ik kan prima mijn mond houden maar heb over het algemeen geen enkele behoefde een soort aandachtsstrijd aan te gaan met een andere vrouw. Om deze reden doe ik niet aan trio’s (met dames) en voel ik er dan ook niet voor om ooit weer minnares te spelen. Ik ben er klaar mee, net als al die lummels die na een drankje of twee zijn vergeten dat ze verkering hebben. Het is wel weer eens tijd voor een echte vent.

Mail

Ava Mees List

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer