Illustratie: Floris Solleveld Waarom is alleen Rob Wijnberg de stem van zijn generatie? " /> Illustratie: Floris Solleveld Waarom is alleen Rob Wijnberg de stem van zijn generatie? " />
Asset 14

Maand van de filosofie

Voor Hardhoofd bekijkt Philip Huff elke week een actuele kwestie uit de media. Vaak reageert hij op de televisie, soms op de krant, en bij regen en onweer wil de radio wel eens voorbij komen. Leidraad is: wordt de twintiger genoeg aan het woord gelaten?

April is de maand van de filosofie. Laten we het daarom hier even hebben over deze tak van denksport, die volgens de Van Dale zowel als ‘de wetenschap van de begrippen, opgevat als basis van alle andere wetenschappen’ kan worden gezien, maar ook als – en dit is een wat bescheidener definitie – een ‘denkwijze’, en de rol van onze generatie hierin.

Een filosofische denkwijze houdt in dat men de gereedschapskisten van de filosofie induikt – of, beter gezegd: de werkschuur – en daaruit een instrument opduikelt om de werkelijkheid mee te lijf te gaan. Vaak betekent dit dat men een filosofisch concept of systeem gebruikt om het leven, het nieuws, een toneelvoorstelling of bijvoorbeeld het misbruik binnen de Rooms katholieke kerk te duiden.

Rob Wijnberg - bouwjaar 1982, en dus een twintiger - is één van de journalisten die vaak gebruikt maakt van deze methode. Voor het NRC Handelsblad en de NRC Next gaat hij wekelijks, en in stukken van verschillende lengte, een gegeven uit de actualiteit te lijf, vaak gewapend met een citaat of een concept van een filosoof, dat hij gebruikt om dit gegeven te duiden. (En de filosoof die wordt gebruikt, geeft de journalist tegelijkertijd een zekere geloofwaardigheid).

Wijnbergs essays behandelden in het verleden vraagstukken die varieerden van de gezondheidszorg in Amerika tot het beleid van Job Cohen als burgemeester van Amsterdam. Ze betreffen dus niet altijd direct en uitsluitend de leefwereld van de twintiger, maar wel bijna altijd de wereld van zijn actualiteiten (toegegeven, die is vrij breed en verschilt niet altijd heel veel van die van andere leeftijdsgroepen) en ze zijn door een twintiger geschreven. In het verleden besprak Wijnberg in boekvorm bovendien ook onderwerpen die ‘onze’ generatie direct raakten. Zo schreef hij bijvoorbeeld het boek Boeiuh, dat handelt over onze generatie en 'onze' tijdsgeest (ha, daar heb je zo’n filosofische concept); de generatie van ‘boeiuh, pimpuh en chilluh’, die opgroeide in een tijdsgeest van apathie.


Illustratie: Floris Solleveld

Wijnberg wordt sindsdien vaak aangehaald als de vertegenwoordiger van onze leeftijdsgroep. En dan niet alleen in de NRC-kranten en de media daarbuiten, maar ook door moeders en tantes, aan de eettafel of tijdens de borrel. Dat brengt vanzelfsprekend het probleem van representatie met zich mee. Want voor velen vertegenwoordigt Rob zo niet alleen zichzelf, maar ons allemaal. En dat kan tot verwarring leiden.

Op Wijnbergs website is de volgende welkomstboodschap te lezen: ‘Welkom op RobWijnberg.nl. Na Boeiuh, In Dubio en Nietzsche & Kant lezen de krant verschijnt op 4 maart 2010 Dus ik ben de krant bij uitgeverij de Bezige Bij.’ Volgens mij is hier sprake van een zogenaamde typo – het boek van Wijnberg en co-auteur Stine Jensen heet namelijk Dus ik ben – maar wel van een typefout die het representatieprobleem dat ik aankaart goed illustreert. Rob Wijnberg is inderdaad de stem van onze generatie in de krant. En ongeacht de inhoud van die stem is dat jammer te noemen. Want als onze generatie – en welke generatie dan ook – één voornaamste kenmerk heeft is het wel dat er, ongeachte alle overeenkomsten, veel verschillende geluiden te horen zijn. Dat is het verschil tussen een platform als Hardhoofd en een wekelijkse column van één twintiger: een diversiteit aan geluiden. Want er zijn natuurlijk veel overeenkomsten in denkwijzen te vinden binnen één generatie, maar zeker ook (net zo veel) verschillen.

Het zou de media sieren als zij, buiten een nichekrant als de NRC.next, onze generatie wat meer zeepkisten gaf om af en toe eens wat op te zeggen. Dan zouden enkelen van ons ook een weerwoord kunnen bieden aan de observatie dat wij de generatie van ‘boeiuh, pimpuh en chilluh’ zouden zijn en leven in een tijd van allesverlammende apathie. En zouden we via die weg ook nog kunnen tonen dat we zo apathisch dus helemaal niet zijn.

Of wel, natuurlijk.

Want een beetje generatie laat zich natuurlijk niet zomaar over één kam scheren.

-Philip gaat een paar weken op vakantie. Misschien komt hij wel weer terug.-

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer