Was hij een verhuisdoos, dan zou Kasper voor zich spreken in zijn nieuwe huis. Maar verhuisdozen masturberen niet in een oude sok." /> Was hij een verhuisdoos, dan zou Kasper voor zich spreken in zijn nieuwe huis. Maar verhuisdozen masturberen niet in een oude sok." />
Asset 14

Logeren bij mezelf

Het schijnt dat Bob Dylan, die toch vele aardige huisjes zal bezitten, op zijn zeventigste nog steeds niets liever doet dan wat hij op zijn twintigste deed: ’s avonds laat bij half bekenden aanbellen met een vaag verhaal om vervolgens bij ze op de bank in slaap te dommelen. Ik begrijp dat wel, juist iemand die zijn leven lang voer voor exegeten is geweest, wil eventjes helemaal niets mogen zijn in de schemer van een onbekende ruimte. Hij is gereduceerd tot een meubelstuk en mag zich dus zo gedragen: voor zich sprekend. Als Bob Dylan bij mij zou aanbellen zou ik mijn verbazing en trots niet laten merken. Ik zou hem een vers gestreken pyjama overhandigen, laten zien waar hij de handdoeken kan vinden en hem een goedenacht wensen. Dan zou ik naar bed toe gaan en natuurlijk de hele nacht wakker liggen, want “fucking Bob Dylan ligt op mijn bank te pitten.” Met mijn oren ga ik op zoek naar de muzikaliteit van zijn gesnurk en wijsheden die hij slaappratend openbaart, maar het enige dat ik hoor is het bonken van mijn eigen hart. De volgende dag blijkt hij vertrokken wanneer ik opsta, zoals het hoort. Ik zie dat hij een kop koffie heeft gedronken. Netjes afgespoeld staat het bewijsstuk in de gootsteen. Zo te zien heeft de songsmid niet ontbeten. Waarschijnlijk koopt hij onderweg wel een broodje.

Twee weken terug belde ik ’s avonds laat bij mezelf aan. Er werd niet opengedaan, wat niet zo vreemd was, want de rest van het gezin was die middag afgereisd naar mijn schoonfamilie voor de kerstdagen. Ik zou de volgende dag volgen, maar eerst moest ik een nacht alleen doorbrengen in ons nieuwe huis. Mijn excuus was dat we de katten onmogelijk zo lang alleen konden laten, maar eigenlijk wilde ik in alle eenzaamheid hier zijn. Dit was immers de plek waar ik mogelijk de rest van mijn dagen zou slijten. Vanwege vele linkerhanden was het mij de afgelopen week verboden dit terrein te betreden. Mijn klussende wederhelft wilde dat ik haar niet voor de voeten zou lopen; zij vond dat ik beter bij mijn ouders kon onderduiken, om daar onze kleine te verzorgen. Ik doe mij graag voor als feminist, maar je kan ook zeggen dat het lot genadig is. Met een luier kan ik nu eenmaal beter uit de voeten dan met een combinatietang. Mijn geliefde had zich de plek met parketlijm en grondverf allang eigen gemaakt, maar ik moest mijn weg nog zien te vinden.

Illustratie: Tejo Verstappen

Ik deed mijn voordeur open met de sleutels die als onbekende indringers hingen aan de bos. Het voelde nog niet bepaald als thuis komen, want de poezen kwamen mij niet begroeten. Die waren vast verdwaald in dit kolossale, drie etages tellende kasteel. De woonkamer was gevuld met dozen. Dat ik mij in de woonkamer bevond wist ik doordat op elke doos ‘woonkamer’ geschreven stond. Tussen de dozen lag een matras. In deze omgeving kon ik beter een verhuisdoos dan een meubelstuk zijn. Ik zou voor zich spreken in de tijdelijke chaos.

Maar verhuisdozen stoppen geen pizza in de oven, masturberen niet in een oude sok en kijken geen deeveedee van Koot en Bie. Toen ik al deze zaken gedaan had, in de vergeefse hoop daarmee een verschil te maken, wilde ik alleen nog naar het plafond staren en mij inbeelden dat ik overal kon zijn. Het was een plek waar ik was, maar daarmee was alles gezegd. Deze plek kon nog van alles worden. En dat zou ook gebeuren. De dozen zouden worden uitgepakt, het huis zou worden ingericht, het leven zou hier verder gaan. Er zou geschreven, gekookt, gespeeld, geruzied en gezopen worden hier. Een kind zou hier haar eerste stapjes wagen, haar eerste woordjes zeggen. Dat wist ik wel, maar op dit moment leek het slechts een vage mogelijkheid. Voor hetzelfde geld waren de verhuisdozen gevuld met stenen en zou ik heel ergens anders wakker worden. Misschien was ik wel Nelson Mandela met een delirium.

Uiteindelijk ging het leven toch verder. Ik moest de vervreemding overwinnen door de dozen open te maken om te zien dat ze niet gevuld waren met stenen, maar met mijn spullen, spullen die onderdeel uitmaken van de chronologie van een leven, die meehelpen te maken wie ik ben. Gisteren heb ik de platenkast ingeruimd en nu voelt het huis als meer dan een mogelijkheid, het voelt als een plek die is waar ik ben. Alleen mijn LP’s van Dylan heb ik in hun doos gelaten. Mocht de beste man hier ooit aanbellen, hoeft hij zichzelf tenminste niet tegen te komen.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Mannen die over zichzelf praten

Mannen die over zichzelf praten

Na een aantal dates met een op zich interessante man twijfelt Eva of ze nog wel een keer met hem moet afspreken. Het probleem: hij praat te veel over zichzelf. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer