Was hij een verhuisdoos, dan zou Kasper voor zich spreken in zijn nieuwe huis. Maar verhuisdozen masturberen niet in een oude sok." /> Was hij een verhuisdoos, dan zou Kasper voor zich spreken in zijn nieuwe huis. Maar verhuisdozen masturberen niet in een oude sok." />
Asset 14

Logeren bij mezelf

Het schijnt dat Bob Dylan, die toch vele aardige huisjes zal bezitten, op zijn zeventigste nog steeds niets liever doet dan wat hij op zijn twintigste deed: ’s avonds laat bij half bekenden aanbellen met een vaag verhaal om vervolgens bij ze op de bank in slaap te dommelen. Ik begrijp dat wel, juist iemand die zijn leven lang voer voor exegeten is geweest, wil eventjes helemaal niets mogen zijn in de schemer van een onbekende ruimte. Hij is gereduceerd tot een meubelstuk en mag zich dus zo gedragen: voor zich sprekend. Als Bob Dylan bij mij zou aanbellen zou ik mijn verbazing en trots niet laten merken. Ik zou hem een vers gestreken pyjama overhandigen, laten zien waar hij de handdoeken kan vinden en hem een goedenacht wensen. Dan zou ik naar bed toe gaan en natuurlijk de hele nacht wakker liggen, want “fucking Bob Dylan ligt op mijn bank te pitten.” Met mijn oren ga ik op zoek naar de muzikaliteit van zijn gesnurk en wijsheden die hij slaappratend openbaart, maar het enige dat ik hoor is het bonken van mijn eigen hart. De volgende dag blijkt hij vertrokken wanneer ik opsta, zoals het hoort. Ik zie dat hij een kop koffie heeft gedronken. Netjes afgespoeld staat het bewijsstuk in de gootsteen. Zo te zien heeft de songsmid niet ontbeten. Waarschijnlijk koopt hij onderweg wel een broodje.

Twee weken terug belde ik ’s avonds laat bij mezelf aan. Er werd niet opengedaan, wat niet zo vreemd was, want de rest van het gezin was die middag afgereisd naar mijn schoonfamilie voor de kerstdagen. Ik zou de volgende dag volgen, maar eerst moest ik een nacht alleen doorbrengen in ons nieuwe huis. Mijn excuus was dat we de katten onmogelijk zo lang alleen konden laten, maar eigenlijk wilde ik in alle eenzaamheid hier zijn. Dit was immers de plek waar ik mogelijk de rest van mijn dagen zou slijten. Vanwege vele linkerhanden was het mij de afgelopen week verboden dit terrein te betreden. Mijn klussende wederhelft wilde dat ik haar niet voor de voeten zou lopen; zij vond dat ik beter bij mijn ouders kon onderduiken, om daar onze kleine te verzorgen. Ik doe mij graag voor als feminist, maar je kan ook zeggen dat het lot genadig is. Met een luier kan ik nu eenmaal beter uit de voeten dan met een combinatietang. Mijn geliefde had zich de plek met parketlijm en grondverf allang eigen gemaakt, maar ik moest mijn weg nog zien te vinden.

Illustratie: Tejo Verstappen

Ik deed mijn voordeur open met de sleutels die als onbekende indringers hingen aan de bos. Het voelde nog niet bepaald als thuis komen, want de poezen kwamen mij niet begroeten. Die waren vast verdwaald in dit kolossale, drie etages tellende kasteel. De woonkamer was gevuld met dozen. Dat ik mij in de woonkamer bevond wist ik doordat op elke doos ‘woonkamer’ geschreven stond. Tussen de dozen lag een matras. In deze omgeving kon ik beter een verhuisdoos dan een meubelstuk zijn. Ik zou voor zich spreken in de tijdelijke chaos.

Maar verhuisdozen stoppen geen pizza in de oven, masturberen niet in een oude sok en kijken geen deeveedee van Koot en Bie. Toen ik al deze zaken gedaan had, in de vergeefse hoop daarmee een verschil te maken, wilde ik alleen nog naar het plafond staren en mij inbeelden dat ik overal kon zijn. Het was een plek waar ik was, maar daarmee was alles gezegd. Deze plek kon nog van alles worden. En dat zou ook gebeuren. De dozen zouden worden uitgepakt, het huis zou worden ingericht, het leven zou hier verder gaan. Er zou geschreven, gekookt, gespeeld, geruzied en gezopen worden hier. Een kind zou hier haar eerste stapjes wagen, haar eerste woordjes zeggen. Dat wist ik wel, maar op dit moment leek het slechts een vage mogelijkheid. Voor hetzelfde geld waren de verhuisdozen gevuld met stenen en zou ik heel ergens anders wakker worden. Misschien was ik wel Nelson Mandela met een delirium.

Uiteindelijk ging het leven toch verder. Ik moest de vervreemding overwinnen door de dozen open te maken om te zien dat ze niet gevuld waren met stenen, maar met mijn spullen, spullen die onderdeel uitmaken van de chronologie van een leven, die meehelpen te maken wie ik ben. Gisteren heb ik de platenkast ingeruimd en nu voelt het huis als meer dan een mogelijkheid, het voelt als een plek die is waar ik ben. Alleen mijn LP’s van Dylan heb ik in hun doos gelaten. Mocht de beste man hier ooit aanbellen, hoeft hij zichzelf tenminste niet tegen te komen.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar