V. ziet er verrassend relaxed uit voor iemand die die middag gaat trouwen. Vriend W. en ik volgen haar over de Limburgse boerderij naar een whiteboard waarop een takenlijst staat. Ik lees ‘slingers ophangen bij de locatie van de ceremonie’, gris een lang touw met lapjes kanten stof uit een kartonnen doos, en loop ermee naar een open plek tussen een paar bomen, waar al een aantal stoelen staat opgesteld.
Na het leggen van de laatste knoop kijk ik om me heen. Naar het rieten bankje vooraan, waarop het huwelijkskoppel zometeen tijdens de ceremonie zal zitten. Naar de lampjes en slingers tussen de bomen die de plek een dromerige sfeer geven. En misschien wel voor de eerste keer in mijn leven voel ik het: een klein zweempje verlangen naar een eigen bruiloft. Wat zou ik zelf aan hebben, als ik op dat bankje zou zitten? Wie zouden er plaatsnemen op de rijen met stoelen? En welke verhalen zouden er over mij en mijn geliefde verteld worden aan de lessenaar?
Wat zou ik zelf aan hebben, als ik op dat bankje zou zitten? Wie zouden er plaatsnemen op de rijen met stoelen?
Behalve halfhartig naar vintage trouwjurken kijken op Pinterest, heb ik me nooit iets bij trouwen voor kunnen stellen. Trouwceremonies op TV en in films bekeek ik altijd met mild afgrijzen: Carrie Bradshaw werd in Sex and the City op haar bruiloft verlaten door Mr. Big, en in de beschamende momenten dat ik naar Netflix-show Love is Blind keek, zag ik bruiden met blonde highlights, prinsessenjurken en torenhoge verwachtingen. Nederlandse bruiloften deden me, waarschijnlijk door jaren ‘90 beelden van Linda de Mols spelletjesshow Love Letters, daarentegen altijd denken aan oubollig opgestoken bruidskapsels en beige jurken met kraaltjes.
Dan nog de huwelijken zelf, die ik altijd associeerde met het spel Levensweg. Het leven als een grote slinger, waarin je op bepaalde vakjes gezette mijlpalen behaalt. Het auto-pionnetje bevatte een poppetje, en dat was ik, die school doorliep, daarna een carrière koos, en vervolgens trouwde en kinderen kreeg, het auto-pionnetje nu gevuld met gemiddeld vier poppetjes, rijdend door een denkbeeldige Vinexwijk. Soms dacht ik het geheel nog wat op smaak te brengen door twee blauwe of twee roze ouders in de auto te zetten, of zelfs drie, bij wijze van modern family. Maar wat ik ook probeerde, halverwege het spel overviel me altijd een enorm gevoel van tegenzin en sleur, dat ik blijkbaar altijd aan traditionele levenskeuzes zou blijven linken.
Zo kochten ze recentelijk een huis, drie deuren van het ouderlijk huis van de bruidegom. Dat had bij Levensweg zeker twintig punten opgeleverd.
Maar nu sta ik voor de tweede keer in mijn volwassen leven op een échte bruiloft. Anders dan bij alle TV- en filmbruiloften die ik gezien heb, voelt dit frisser, en bewuster. Hier wordt niet getrouwd omdat er toevallig een autootje op het juiste vakje stond. Of nou ja, niet alléén daarom. Zo kochten ze recentelijk een huis, drie deuren van het ouderlijk huis van de bruidegom. Dat had bij Levensweg zeker twintig punten opgeleverd. Maar: ‘We kunnen altijd zo met elkaar lachen’, zegt V. vrolijk in haar geloften. Een goede reden om te trouwen, blijkt.
Die zin blijft me bij. Als W. en ik de dag na de bruiloft een klein kasteeltje vlak over de Duitse grens bezoeken, staat er op de binnenplaats een levensgroot bord waarop twee mensen (een man en vrouw uiteraard, een modern family verkoopt in deze regionen vast minder goed) in trouwkleding elkaar ringen om hun vingers schuiven.
Alle kitscherigheid van het advertentiebord terzijde, kan ik me er, denkend aan de geloften, wel iéts bij voorstellen, zo’n ceremonie. En op zich is het me allang duidelijk dat ik het leven zo lang mogelijk met W. wil doorbrengen. ‘Eigenlijk is dat toch alles wat nodig is, als je lang bij elkaar blijft’, zeg ik tegen W. terwijl we over het landgoed lopen. ‘Elkaar vertrouwen, liefkozen en met elkaar blijven lachen.’ W. knikt alsof ik hem niets nieuws vertel en loopt snel een stukje terug naar een rek met folders. Hij graait er een mee, en drukt hem grijnzend in mijn handen. Het kasteel, mét binnenplaats, en de twee mensen in trouwkleding. Ik kijk W. met opgetrokken wenkbrauw aan en lees de dikgedrukte tekst op de voorkant een tikkeltje ironisch hardop, om het me iets beter te kunnen voorstellen: Räumlichkeiten für Ihre Trauung.
Aisha Mansaray (zij/haar, 1988) studeerde Engelse taalwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Is o.a. columnist van Hard//hoofd en OneWorld, en hoopt ooit zo goed te worden als Amerikaans schrijfster Vivian Gornick.
Elianne Koolstra Elianne Koolstra (1994) is illustrator en ontwerper. Ze ontwerpt en produceert boeken voor verschillende uitgeverijen, en maakt beelden door te spelen met en soms juist weg te laten van vormen. Favoriete onderwerpen: bomen, bergen, gebouwen, vertes en soms een vleugje troosteloosheid.
