Asset 14

Lang leve de slush pile

Lang leve de slush pile 1

Uitgevers en agenten zijn steeds minder bereid om ongevraagde manuscripten aan te nemen, omdat het te veel tijd zou kosten en weinig zou opleveren. Onzin, vindt Emma Laura Schouten. Wie zich wil inzetten voor een inclusief literair beleid moet tijd en ruimte maken voor de slush pile.

Er lijkt een nieuwe trend te zijn in Uitgeversland, waarbij uitgevers en agenten hun brievenbussen en inboxen sluiten voor unsolicited manuscripts: manuscripten die ongevraagd worden opgestuurd door hoopvolle aspirant-schrijvers. Afgelopen week kondigde literair agentschap Sebes & Bisseling een opnamestop van manuscripten af; Singel Uitgeverijen, het overkoepelende concern waar onder meer Querido en De Arbeiderspers onder vallen, ging het agentschap al voor, en het is niet onwaarschijnlijk dat er meer zullen volgen. Een dergelijke ontwikkeling schaadt niet alleen de industrie, maar ook de maatschappij als geheel.

Het is algemeen bekend dat maar weinig aspirant-schrijvers via de befaamde slush pile met een boekcontract eindigen, en gezien het grote aantal mensen dat dit lot desondanks ambieert, is het zeker geen geringe taak om de ingezonden manuscripten (deels) te lezen en te beoordelen op hun merites – een taak die overigens veelal op stagiairs aankomt. Op het eerste gezicht lijkt het dus een tijdrovende taak te zijn die bovendien weinig oplevert, in elk geval vanuit het perspectief van de uitgevers. En toch is juist dit de taak waar zij verantwoordelijkheid voor dienen te nemen: het maatschappelijke deel van hun baan. 

Van wie wordt er nog werk uitgegeven als Jan en alleman geen manuscript ter overweging kunnen inzenden? Inderdaad: mensen die al een ingang hebben in de industrie. Kennissen van redacteuren, vrienden van gepubliceerde auteurs die het ook wel eens willen proberen. ‘Zorg voor een netwerk in het literaire landschap,’ luidt het ogenschijnlijk schappelijke advies van Willem Bisseling in de Volkskrant van 23 april. Daarmee wil hij tegengaan dat ‘iedereen die ooit het alfabet heeft geleerd’ hun manuscript naar uitgeverijen of agenten stuurt, met als gevolg een gebrek aan kwaliteit in die gevreesde slush pile     

Welke verhalen worden er nog verteld als alleen mensen met literaire connecties bij de uitgever binnen mogen komen?

Maar schuilen achter kwaliteit als prioriteit is een doorzichtige strategie. Het kennen van auteurs, redacteuren, uitgevers of agenten maakt immers niet automatisch dat mensen kwalitatief betere werken schrijven. Uitgevers en agenten kunnen hoog van de toren blazen over hoe hoog ze kwaliteit in het vaandel hebben staan; uiteindelijk nemen zij vooral manuscripten aan waar ze geld in zien. Dat is niet kwalijk, want dat moet ook: zonder Fifty Shades of Grey zouden poëziebundels niet kunnen bestaan. Het terugvallen op een pool van via-via auteurs draait dus helemaal niet om kwaliteit, maar om tijd: tijd die uitgevers en agenten steeds minder bereid zijn te steken in manuscripten die waarschijnlijk niet publicabel zijn.

Welke verhalen worden er nog verteld als alleen mensen met literaire connecties bij de uitgever binnen mogen komen? Voornamelijk die van de hoogopgeleide, witte (en voor meer dan de helft waarschijnlijk ook mannelijke) medemens, zoals een blik op de redactie-afdeling en auteurs-pool van de gemiddelde uitgeverij laat zien. Blijkbaar stelt Bisseling zich voor dat een MBO’er van een andere dan Nederlandse afkomst – die misschien een écht nieuw maatschappelijk inzicht kan geven – evenveel kans heeft om vriendjes te worden met een uitgever als de witte gymnasiast wiens buurman in Aerdenhout toevallig acquirerend redacteur is.

De roep om meer diversiteit in het literaire veld is er een die de afgelopen jaren steeds nadrukkelijker herhaald wordt, en er zijn heus initiatieven opgezet die laten zien dat deze roep wordt gehoord. Maar zolang de mensen die beslissen over wat er wel en niet wordt uitgegeven – de poortwachters – impliciet dan wel expliciet menen dat zij te goed zijn voor de slush pile, zal de literaire wereld nooit werkelijk divers worden. 

Het gaat niet om een vervelend extra klusje, maar om een essentieel onderdeel van wat het betekent om uitgever of agent te zijn.

Want de waarheid is: de mensen die literaire contacten hebben, die komen er toch wel, of ze nu kunnen schrijven of niet. En andersom: mensen die geen literaire contacten hebben, komen er waarschijnlijk niet, of ze nu kunnen schrijven of niet (hoge uitzonderingen daargelaten). Klagen over de overvloed aan manuscripten die elke dag op de mat en in de inbox vallen is dus onterecht. Het gaat niet om een vervelend extra klusje, maar om een essentieel onderdeel van wat het betekent om uitgever of agent te zijn: verhalen selecteren die het waard zijn verteld te worden, ongeacht de achtergrond of connecties van de verteller. 

Voor de meeste mensen is de slush pile het meest directe contact met de uitgeverswereld dat zij realistisch kunnen ambiëren. En ook als er maar één goed verhaal per jaar uit die hoop manuscripten wordt gesleept, is dat de tijd en ‘moeite’ waard, als dat verhaal en die auteur bijdraagt aan de tot dusver magere diversiteit in het Nederlandse literaire veld. Diversiteit moet van bovenaf gestimuleerd worden, door de poortwachters, en dat begint bij een inclusief manuscriptenbeleid.

 

Beeld via Flickr

Mail

Emma Laura Schouten (1994) is redacteur Fictie en Non-Fictie bij online schrijversacademie Editio, waar ze diverse schrijfcursussen begeleidt en betrokken is bij het Editio Literair Agentschap. Daarnaast is ze als freelance redacteur werkzaam voor verschillende uitgeverijen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Het publiek bij de allerlaatste voorstelling van Blue, over racistisch politiegeweld, hoefde niet verteld te worden hoe hyperactueel de voorstelling was die ze zagen. Lees meer

Afscheidsrede: ‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, niet een vrije markt’

‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, geen vrije markt’

Marte Hoogenboom blikt terug op haar tijd als hoofdredacteur van Hard//hoofd. Na tweeënhalf jaar dienst vraagt ze zich nog steeds af wat Hard//hoofd eigenlijk is. Lees meer

Van 0-en en 1-en of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Van 0'en naar 1'en, of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Als schrijver die 'iets' met computers doet, krijgt Marten Hoekstra vaak de vraag wat dat werk precies inhoudt. In dit essay onderbouwt hij de kracht achter dit ambacht. Lees meer

Nieuws in beeld: De macht van het volk

De macht van het volk

De beelden die uit Iran naar buiten komen zijn schaars. Dat raakt illustrator Pirmin Rengers, die een wereld gewend is waarin media volledig worden gedomineerd door beeld. Lees meer

Hard//talk: Evita 3.0 1

Evita 3.0

De voormalige Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner overleeft een aanslag op haar leven, maar een twaalfjarige gevangenisstraf vanwege corruptie hangt boven haar hoofd. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 3/3: Métro

In ieder geval bleven we stuurloos - Métro

Zelfs de sterkste vriendschappen leden aan betonrot. Vrienden verjaren hier als sprinkhanen, hele groepen ontstonden en verdwenen in enkele seizoenen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Niemand keek op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

Tijdens een afdaling vol kinderkoppen ging mijn hangslot uit zichzelf op slot, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Lees meer

Nieuws in beeld: Het kind in het badwater terugvinden

Het kind in het badwater terugvinden

Amerikaanse onderzoekers wisten het geheugen van 150 ouderen te verbeteren middels een schokkend badmutsje. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel