Asset 14

Kunst om te dragen: Een interview met NICHA.reworked

 1

Drie jaar geleden werden kunstschilder Nina Läuger (29) en grafisch ontwerper Charlotte English (23) toevallig huisgenoten in een stadje aan de Zuid-Duitse Bodensee. Het was artistic love at first sight. Niet veel later reden ze met een Volkswagenbusje vol stoffen en naaigerei van Leipzig naar Konstanz en nu zijn ze een slow fashion collectief gestart. Het collectief, NICHA.reworked, is gevestigd bij Nina in Amsterdam en bij Charlotte in Konstanz en bestaat uit het maken van nieuwe ontwerpen uit tweedehandskleding. Loïs Blank ging met hen in gesprek. ‘Onze kasten puilen uit van de vervangbare fast fashion stukken, maar tegelijkertijd groeit de behoefte naar uniciteit, eigenheid en expressie.’

Van Volkswagen vol stof naar kledingcollectief, hoe verloopt dat?
N: Toen we de stoffen van Charlottes moeder meenamen van Leipzig naar Konstanz, kon ik nog helemaal niet naaien, maar de naaimachine van mijn Duitse grootmoeder stond op zolder. Charlotte wist hoe die te gebruiken en heeft het me geleerd. Het voelde heel bijzonder om draagbare visuele objecten te kunnen maken, als een schildersdoek dat mensen kunnen aantrekken.

C: Nadat Nina naar Berlijn verhuisde (om aan de kunstacademie te studeren, red.), heb ik haar twee weken bezocht en stonden we op een markt. We hadden veel kledingstukken gemaakt en vrijwel alles op die markt verkocht. Toen beseften we hoe fijn het was om weer samen een project te doen.

N: Maar kort daarna moest ik mijn huis uit. Ik had geen huis meer, geen naaimachine en geen atelier. En Charlotte was ondertussen zwanger. Toen ik ongeveer een half jaar later weer in Amsterdam woonde en Charlotte wat aan het leven als moeder was gewend, was het duidelijk dat we het project serieus wilden gaan oppakken. En dat we er politiek, creatief en ecologisch achter staan.

Wat is de kerngedachte achter NICHA?
N: NICHA.reworked is een regeneratief artistiek project dat zich verzet tegen fast fashion. Wij maken unieke stukken waarvoor we tweedehands materialen gebruiken en brengen zo geen extra ecologische schade toe. We kopen enkel af en toe nieuwe naalden en de machines gebruiken stroom.

C: We maken soul pieces: in de huidige kledingindustrie hebben kledingstukken geen ziel meer, waardoor mensen geen relatie met hun kledingstukken hebben. Niemand weet waar ze vandaan komen en ze hangen maar in de kast. We zijn beiden beeldend kunstenaar en kunst hangt vaak aan muren, daarom willen we nu iets maken dat mensen dragen.

N: Ik denk dat er iets gebeurt als je weet wie je kleding gemaakt heeft, het krijgt een bepaalde waarde, terwijl je in de winkel het item simpelweg verruilt voor geld om het mee naar huis te nemen. Toen ik laatst een jasje had gemaakt, moest meteen aan een vriendin in Berlijn denken. Toen ik het haar gaf zei ze: ‘Wow, dit gaat mijn power piece worden. Ik ga dit aandoen als ik het verlangen heb mezelf te beschermen of empowered te voelen.’ Dat vond ik zo’n mooi compliment! Stel dat iedereen dit soort kledingstukken zou dragen, hoe kleurrijk zou het straatbeeld dan wel niet zijn?

Om een impact te maken op het straatbeeld, moet een kledingbedrijf wel groot worden. Groei gaat – helaas – nog altijd vaak gepaard met minder duurzame methodes: Hoe zien jullie dat?
N: We staan er voor open om in de toekomst uit te breiden, maar voor nu is het just the two of us. Ik vind het werk ook gewoon te leuk om uit handen te geven. Verder denk ik echt aan een specifiek stuk als ik aan het werk ben – daar wil ik dan geen massaproductie van maken. We maken er van alle stukken in principe maar één, tenzij iemand graag een bepaald item wil hebben. Ik heb bijvoorbeeld in de winter een broek gemaakt met een stof met print van chilipepers, die vond mijn broer geweldig. Toen maakte ik een tweede en nu een derde voor een vriend. Maar elke chili pants is weer anders. Soms is het ook zo dat mensen ons een kledingstuk geven dat ze niet meer dragen en wij het voor ze upcyclen.

Jullie vertelden eerder dat jullie ‘politiek, creatief en ecologisch’ achter het collectief staan. Hoe vertaalt dit zich concreet naar NICHA?
N: We willen het kapitalistische prijssysteem op twee manieren deconstrueren: door middel van prijstransparantie en het hanteren van een variabele prijs. Qua transparantie is het idee om bij ieder kledingstuk te vermelden wat de aanschaf van het tweedehands item ons kost en hoeveel uur werk we erin stoppen. Dit rekenen we vervolgens door met ons uurloon. Daarnaast willen we als collectief een deel van de geldstroom die wij verdienen doneren aan vakbonden die zich inzetten voor de rechten van werknemers in de kledingindustrie. Wij verdienen ons geld met het aanpassen van kleding, en rekenen hiervoor een uurloon dat veel hoger is dan in de lagelonenlanden waar die kledingstukken oorspronkelijk gemaakt zijn, vaak ook nog onder barre, gevaarlijke arbeidsomstandigheden. Daar willen we bewustzijn over creëren door per kledingstuk dat we verkopen één extra Europees uurloon af te rekenen en direct te doneren aan vakbonden die zich inzetten voor de rechten van werknemers in de kledingindustrie.

C: Verder willen we een variabele prijs aanhouden. Bijvoorbeeld door een jasje online te zetten voor een prijs van 100 tot 150 euro, zodat meer mensen onze kledingstukken kunnen kopen. Veel van mijn vrienden zijn student en onze kleding ligt buiten hun budget, maar om NICHA te kunnen laten bestaan, moeten we er wel een bepaalde hoeveelheid geld uit halen.

Meer mensen moeten meer mogelijkheden zien: er zijn niet alleen de stapels tweedehandskleding op markten versus nieuwe en moderne kleding in winkels. Er bevinden zich prachtige mogelijkheden tussen nieuw en vintage in.

Zijn jullie niet bang dat mensen hier misbruik van gaan maken? Er zijn genoeg mensen die nog altijd naar de Primark of Zara gaan, ook al hebben ze meer te besteden.
N: De minimumprijs is zo opgesteld dat wij terug krijgen wat we er qua tijd en geld instoppen. Als iemand dat betaalt, is het voor ons prima. Maar als mensen onze stukken zien als kunstwerken en het project willen ondersteunen, kunnen ze het hogere bedrag – of iets ertussenin – betalen.

C: We vertrouwen mensen op hun inschatting. Ik sta soms op de markt in Konstanz en dan hanteer ik ook een variabele prijs. Dat werkt heel goed, bijna niemand betaalt het minimale bedrag, de meesten betalen iets in het midden en sommigen het maximumbedrag.

Hoe verwachten jullie ervoor te zorgen dat mensen voor duurzamere mode kiezen?
C: We willen laten zien wat er allemaal bij komt kijken om een kledingstuk te bewerken, waaronder het handwerk dat erbij nodig is. Daar willen we op focussen door lokaal te zijn, Nina in Amsterdam en ik hier in Konstanz, zodat we dichtbij de mensen staan die onze kledingstukken kopen.

N: We willen het volledige maakproces filmen en posten op social media, zodat mensen kunnen zien hoe complex en tijdrovend het is. Zo kan NICHA een platform zijn voor bewustwording van de modecatastrofe waar we nu inzitten. Ik zou ook bereid zijn om de deuren van H&M te blokkeren en daar onze kleding te verkopen om een meer politiek statement te maken. Meer mensen moeten meer mogelijkheden zien: er zijn niet alleen de stapels tweedehandskleding op markten versus nieuwe en moderne kleding in winkels. Er bevinden zich prachtige mogelijkheden tussen nieuw en vintage in.

Jullie hebben veel ideeën, wat kunnen we binnenkort van jullie verwachten?
C: Er staan nu al stukken op ons Instagram-account en deze zomer komt onze eerste grotere drop: Volume I. Dat wordt een collectie van stukken met portretten van vrouwelijke en non-binaire artiesten, als eerbetoon van ons als fans.

N: Charlotte en ik hebben ook een sterke muzikale connectie. We luisteren veel naar vrouwelijke en non-binaire artiesten, die ons echt door de afgelopen drie jaar hebben gesleept. We willen hen via unieke kledingstukken zichtbaarder maken. Ik heb een jasje gemaakt met de zangeres/rapper IAMDDB erop en het voelt zo goed om haar op mijn rug te hebben. En als mensen niet weten wie het is, vragen ze ernaar. Zo zorgt onze kleding echt als opening voor een gesprek, een bepaalde ruimte.

Nina Läuger is behalve beeldend kunstenaar en schrijver ook adjunct-hoofdredacteur bij Hard//hoofd. Dat heeft geen invloed op gehad op de inhoud van dit interview.

Mail

Loïs Blank Loïs Blank (zij/haar, 1998) is modefilosoof en beschrijft zichzelf in één woord als interdisciplinair. Ze studeerde zowel natuurkunde als filosofie in Amsterdam en mode in Italië. Ze werkt als journalist en eindredacteur.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer