Asset 14

Wilma

In het voorjaar van 1989 werd ik zestien jaar oud en ontspoorde het huwelijk van mijn ouders voorgoed.
Voor mijn broertje Ben en mij kwam dit niet als een verrassing. De voorgaande zomer had mijn vader doorgebracht op een bungalowpark aan de overkant van de Maas. Nu vertrok hij definitief.
In het kantoor van een familierechter in Den Bosch moesten Ben en ik vertellen dat we het goed vonden om hem in de weekenden te zien, terwijl we doordeweeks met mijn moeder in het ouderlijk huis zouden blijven wonen.
We ondertekenden een formulier en niemand huilde. Het was beter zo. Of dat dachten we in ieder geval.
Mijn vader verhuisde een maand later. Hij had een appartement gevonden in het enige flatgebouw dat ons dorp rijk was – een blok beton van zes etages dat “De Wolkenkrabber” werd genoemd.
Toen werd het zomer. Het werd herfst. We pasten ons aan, we probeerden er het beste van te maken.

Tot een zondagavond in oktober.
We zaten op de bank en keken naar de samenvattingen. Zoals altijd.
‘Ik heb verkering.’
Ben en ik keken naar elkaar en toen naar de TV – maar het was mijn vader.
‘Ik heb iemand leren kennen,’ zei hij met een zwaar gezicht. ‘Je zou kunnen zeggen dat ik een vriendin heb.’
Er viel een stilte. Alleen de tribunes en de commentator en het getik van een radiator lieten zich horen. Na een paar seconden vroeg hij:
‘Wat vinden jullie daarvan?’
Mijn broertje doorbrak als eerste het zwijgen.
‘Leuk voor je.’
Ik zei niets. Ik had zelf verkering. Ik wist wat dat betekende. Het beeld van mijn vaders friemelende vingers en een bh-bandje – nee. Dat beeld kreeg een boycot.
Mijn vader pakte de afstandsbediening en zette de TV uit. Mijn broertje kreunde.
’Ik wil graag dat jullie haar ontmoeten. Hier, in mijn appartement.’
Ben haalde zijn schouders op.
‘OK,’ zei hij en keek verlangend naar de televisie. Zijn verkering heette Stefan Petterson en die maakte zijn een-tweetjes nu ergens aan de achterkant van dat dode scherm.
‘En jij Koen,’ vroeg mijn vader met een stem die hij normaal gesproken alleen gebruikte wanneer hij ons driejarige buurmeisje toesprak. ‘Zou jij dat ook leuk vinden?’
Ik staarde naar de muur maar vanuit mijn ooghoek zag ik hem zitten. De man die mij zonder nadenken uit een brandend huis zou slepen, de man die me op ouderavonden verdedigde door te zeggen dat ik heus niet lui was – maar een dromer. De man die dit lege appartement zijn huis moest noemen.
Ik keek hem aan en zei: ‘OK.’

Drie weken later staan Ben en ik op een vrijdagavond voor de ingang van De Wolkenkrabber.
Op het bordje naast zijn bel staat alleen zijn voornaam – alsof deze nieuwe plek hem ook een nieuwe identiteit heeft gegeven. De familienaam is verdwenen, hij heet kennelijk alleen nog maar Henk.
‘Haloooo??’ kraakt het door de intercom.
‘Wij zijn het,’ roept mijn broertje.
De deur springt van het slot en we lopen naar de lift en drukken op de knop voor de tweede verdieping. Ik kijk naar Ben.
‘Heb je er een beetje zin in?’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik hoop dat ze niet te erg is.’
Ik zeg dat het allemaal goed komt en wrijf door zijn krullen omdat ik weet dat hij dat haat.
Wanneer we de galerij oplopen zie ik dat mijn vader verderop al op ons staat te wachten. Hij zwaait, hij lacht breed, hij lijkt gelukkig.
Wanneer we dichterbij komen, zie ik dat hij iets glimmends aan heeft. Ik knijp mijn ogen samen maar pas wanneer we voor hem staan zie ik dat het een leren broek is.
Een leren broek. Mijn vader draagt een leren broek.
Het is geen stoere leren broek, zeg maar de Hell’s Angels-/Jim Morrison-variant, maar een leren bandplooibroek – opgepoft rondom zijn middel en smal aflopend naar zijn enkels.
Hij draagt er een lichtbruin ceintuur bij en een Hawaii-shirt. Hij ziet eruit als een Duitse versie van Magnum P.I.
‘Dag jochie,’ zegt hij en grijpt me vast en zoent me. Dan tegen mijn broertje:
‘Dag Beertje,’ de koosnaam waar Ben zich met zijn twaalf en een half jaar veel te oud voor voelt en die hij bijna net zo hardgrondig haat als woelende handen door zijn haar.
‘Hoi pap,’ zeggen we in koor en hij gebaart dat we naar binnen moeten gaan. We lopen door de hal naar de woonkamer en daar, naast de eettafel, daar staat ze.
De nieuwe vriendin van mijn vader.
Zij draagt geen leren broek, maar een strakke witte legging. Ik wil mijn hand uitsteken en me voorstellen maar op dat moment drukt werkelijk alle zwaartekracht in dit universum mijn ogen richting haar kruis, waar mijn blik wordt vastgenageld op een klassieke, scherp omlijnde camel toe.
Ik bevries. De spieren in mijn nek en schouders weigeren dienst. Mijn schedel zit klem in een bankschroef – de Camel-toe heeft me in een houdgreep.
In mijn hoofd vechten weerzin en een vreemd soort opwinding om voorrang.
Ik ken de camel toe. Meisjes uit mijn klas dragen de camel toe. Maar dit is een volwassen exemplaar. In het appartement van mijn vader!
Pas wanneer hij naast haar gaat staan, verslapt de houdgreep en kom ik enigszins bij zinnen. Hij slaat een arm om haar schouder en zegt:
‘Jongens, dit is Wilma.’
Wilma steekt haar hand uit en we stellen ons voor. Zo staan we elkaar daar even een paar seconden te bekijken. Ze heeft lang bruin haar en een heel lichte huid. Er rinkelen armbanden om haar polsen. Ik heb geen idee hoe oud ze is – maar ze is veel jonger dan mijn vader.
‘Willen jullie op de bank gaan zitten?’ vraagt hij en dat doen we. Hij haalt nootjes en Brie en leverworst uit de keuken. We krijgen cola, Wilma drinkt wijn.
In het appartement is niets veranderd sinds het vorige weekend. Aan de lange witte muur hangt een kalender en één schilderijtje van een waterval. Dat schilderijtje hing vroeger op zijn werkkamer. Op de tafel staan ingelijste foto’s – Ben op voetbalschoenen en ik op een waterfiets in Duinrell.
De vloerbedekking is lichtblauw en van de vorige eigenaar. Hij heeft nog steeds geen gordijnen opgehangen.
‘Zijn jullie met de fiets gekomen?’ vraagt hij geïnteresseerd.
Mijn broertje zegt niets. Hij slurpt van zijn cola en zit over de rand van zijn glas Wilma te bestuderen.
‘Ja pap,’ zeg ik. ‘Het is een beetje te ver om te lopen. En het is koud.’
Mijn vader knikt. ‘Het is echt koud, ja. Maar des te gezelliger toch? Hier staat fijn de verwarming aan.’ Hij lacht even en dat doe ik dan ook maar.
‘Het is inderdaad best een groot plaatsje,’ zegt Wilma. ‘Dat had ik helemaal niet verwacht. Zelf kom ik uit Nijmegen, Dat is toch iets anders.’
‘Dat komt omdat Nijmegen een stad is,’ zegt Ben. ’Dit is een dorp.’
‘Dat klopt, Koen,’ zegt Wilma. ‘Nijmegen is een van de oudste steden in Nederland. Wist je dat?’
‘Ik heet Ben,’ zegt Ben. ’En ja, dat wist ik.’
Wilma knijpt haar ogen dicht en ik geloof dat ze bloost. Mijn vader grimast ergens van achter uit zijn schedel. Ik neem snel een slok uit mijn glas en voel medelijden. Voor hen, voor Ben, voor dit appartement en voor mezelf.
‘Sorry,’ zegt Wilma.
Mijn vader gaat verzitten, de leren bandplooibroek kraakt om zijn dijbenen. Ik vraag me af hoe comfortabel zo’n ding zou zitten.
‘Hoe vinden jullie je vaders nieuwe outfit?’ vraagt Wilma hoopvol. ’Die heb ik voor hem uitgezocht.’
‘Eeeehhhh….’ zegt mijn broertje.
‘Hadden jullie niet gedacht hè?’ zegt mijn vader grijnzend en hij staat op van de bank.
‘Dat je die ouwe nog eens in een leren broek zou zien.’
Hij spreidt zijn armen en draait een rondje en stoot bijna zijn glas wijn om.
‘Hoe heet die zanger ook al weer? Jeff Morrison? Ik voel me net Jeff Morrison.’
‘Jim Morrison, Henk,’ lacht Wilma. ‘Jim Morrison.’
Ik kijk naar het plafond en begin me langzaam af te vragen of er leven bestaat na deze avond.
‘Heb jij een baan?’ vraagt ben en roert met zijn vinger door de borrelnootjes.
‘Wilma is droomtherapeut,’ zegt mijn vader.
Ben kijkt hem uitdrukkingsloos aan. Ik sluit mijn ogen.
‘Mensen vertellen haar over hun dromen en Wilma interpreteert die dan. Zo kunnen ze veel over zichzelf leren. Het is een soort psychologie.’
Hij kijkt naar Wilma. ‘Zeg ik dat zo goed?’
Wilma knikt. ‘Ja Henk. Dat zeg je goed.’
Dan wijst hij naar mij. ‘Koen is nogal een dromer. Daar weten ze op school alles van, haha.’
Ik kijk hem strak aan en wil hem vragen waar hij mee bezig is maar hij gaat verder.
‘Waarom vertel je Wilma niet over je laatste droom?’
Wilma legt een hand op zijn arm. ‘Henk, ik weet niet of…’
‘Nee nee,’ zegt hij. ‘Live droomtherapie. Ik wil dat wel eens meemaken.’
Ik pulk aan een nagel. Dit begint uit de hand te lopen.
‘Zou je dat willen Koen,’ vraagt Wilma. ‘Wil je me je jongste droom vertellen?’
Ik haal diep adem en ik knik. Als ze erom vragen, kunnen ze het krijgen.
‘Tuurlijk Wilma. Daar gaan we. Ik droomde dus dat ik zwanger was van een Oekraïense tweeling. Ze heetten allebei Alexie. Toen ze via mijn oksel naar buiten kwamen vroegen ze waar Legoland was. In Denemarken, zei ik. Dat verstonden ze, want ze spraken gewoon Nederlands. Daarna deden ze hun rugzakjes om en liepen ze hand in hand het ziekenhuis uit. Want daar waren we. In het speciale ziekenhuis voor zwangere mannen.’
Het is even stil, maar dan sproeit Ben een slok cola over tafel en verslikt zich. Hij hoest en lacht tegelijkertijd. Wilma futselt aan een armband. Mijn vader bijt op zijn tanden en kijkt me diep vanonder zijn wenkbrauwen aan. Dan zegt hij heel kalm:
‘Koen, ik zou het op prijs stellen als jij Wilma je excuses aanbiedt. Droomtherapie is een serieuze aangelegenheid en…’
Maar Wilma onderbreekt hem. ‘Het is niet erg Henk. Ik denk dat we deze avond misschien een beetje te vroeg hebben georganiseerd.’
Of ze daarin gelijk heeft, weet ik niet, dit soort avonden komt waarschijnlijk altijd te vroeg, maar een goede anderhalf uur later zitten we op onze fietsen en zijn op weg naar huis.
Ons huis. Waar mijn moeder zal vragen hoe het geweest is en waar ik zal gaan slapen in mijn eigen bed en misschien zal dromen over een Oekraïense tweeling of misschien over tijden die voorbij zijn.
Ik kijk nog een keer om en zie dat mijn vader voor het raam staat te zwaaien, maar in de duisternis van de avond kan hij ons niet meer zien.
Dat weet ik zeker.

Beeld: Nina Mathijsen.

Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Gebeden van keramiek - Nieuw werk voor kunstverzamelaars! 1

Gebeden van keramiek - Nieuw werk voor kunstverzamelaars!

Als dank voor hun steun, ontvangen onze ruim 1.700 kunstverzamelaars in januari een prachtig werk van beeldend kunstenaar Dakota Magdalena Mokhammad. Om welk werk het precies gaat blijft een verrassing, maar in gesprek met onze chef Kunst Jorne Vriens licht Dakota een tipje van de sluier op. Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Terug naar het moezeum

Terug naar het moezeum

Culturele ruimte ‘moezeum’ is een relatieve nieuwkomer in het culturele landschap. Laura Korvinus en Jorne Vriens bezoeken de eerste tentoonstelling By the Way'. Waar er bij veel hedendaagse kunstinstellingen behoefte is om zich te engageren met maatschappelijke kwesties, maar het te vaak blijft bij goede bedoelingen, vinden ze in moezeum een voorbeeld van hoe het óók kan. Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Barcelona’s verboden kunstkabinet

Barcelona’s verboden kunstkabinet

Zoals dagtoeristen in Amsterdam naar het grachtenmuseum, het microbenmuseum en het hennepmuseum kunnen, heeft Barcelona een chocolademuseum, mummiemuseum en sinds vorig jaar ook: het Museum voor Verboden Kunst. Ferenz Jacobs bracht een bezoek en ontdekte al snel dat de werken uit deze privécollectie, afkomstig uit verschillende gebieden en tijdsperiodes, allen een gemeenschappelijke deler hebben: controverse. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Herkauwen

Herkauwen

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tussen ongemak en walging in dicht Moni Zwitserloot over zowel baren als geboren worden: 'je kruipt uit je dode vel / naar buiten / de broeierige nacht in'. Lees meer

Podiumgeil

Podiumgeil

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Birsu Tamer schreef een tekst voor een acteur die als het monster van Frankenstein diens publiek bespeelt. Lees meer

Handleiding

Handleiding

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In 'Handleiding' schrijft Ettie Edens over eenzaamheid, identiteit en gezien willen worden - en over iemand die een muur van haar kamer verft en daar zo in doorslaat dat ze in de kamer verdwijnt. Lees meer

Pokon

Pokon

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Melanie Neeleman onderzoekt in haar poëzie de selectieve empathie die ze ervaart bij een bezoek aan een expositie van opgezette dieren, die allemaal op absurde wijze stierven.  Lees meer

De serre

De serre

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Johanna Loman schreef een verhaal over een jonge vrouw op een klimaatprotest: Wat als je wel moreel besef hebt, maar liever je kop in het zand steekt? Lees meer

Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al veertien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 januari aan als kunstverzamelaar en ontvang in januari je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar