Asset 14

Otto gaat ook eens naar het theater

Met hooggespannen verwachtingen zit Otto in een theaterzaal. De voorstelling kan elk moment beginnen. Niks staat een onbezorgde avond nog in de weg. Hoewel...

Otto is er klaar voor. De theaterzaal is tot de balkons gevuld, het licht van de kroonluchters is gedimd en er klinkt een zacht, opgetogen rumoer. Laat de welverdiende ontspanning maar komen, denkt hij. Hij klapt zijn benen uit, in en weer uit, als de pootjes van een campingtafel. Hij zoekt een plek om zijn knieën en voeten te laten maar veel tijd om na te denken heeft hij niet, want daar klinkt al het welkomstapplaus. Otto strekt zijn nek om de komiek in de verte te kunnen zien. Zijn blonde haar is achterover gekamd en hij draagt een rode vlinderstrik.
Nog voor het geluid is weggeëbd knalt de komiek er een paar taalgrappen tegenaan. Patspatspats. Otto geniet er meteen van. Dit is nog eens waar voor je geld. Hij lacht een paar keer hardop, haha, en schuift wat naar voren op het versleten pluche om geen woord te hoeven missen.

Hij gaat er zo in op dat hij nauwelijks merkt dat iemand hoest. Pas wanneer de twee mensen voor hem zich met een ruk omdraaien, hoort hij het, met terugwerkende kracht. Alsof het geluid nog even rondjes is blijven lopen in de draaideur naar zijn bewustzijn. Het was een droge, langgerekte, scheurende hoest, weet hij nu. Hij schrikt van de gezichten, de vier glimmende oogjes. Waarom kijken ze? Híj is toch niet de ster van de show? Loop maar door, mensen, niets aan de hand.
Om het oogcontact af te ronden, knikt hij hen zakelijk toe en tuurt dan met overdreven belangstelling over hun hoofden naar het podium, neemt de glimmende schoenen van de komiek en de nette pantalon in zich op. Denkt aan vrouwen in dit soort kleren. Denkt aan peervormige vrouwen. Angela.

Ik was het in elk geval niet, denkt Otto.

De twee mensen draaien zich langzamer dan nodig weer naar het podium, hun ellebogen een beetje uitgestoken, als vleugels. Hun stoelen kraken ervan. Daar kan hij op zijn beurt ook wat van vinden, dat luidruchtige gekraak onder die volle, gepensioneerde achterwerken. Het moet een echtpaar zijn, witte kraagjes onder keurig geknipt haar.

Dat was hij vergeten, dat deze komiek van interactie met het publiek houdt.

Hoe langer hij kijkt naar de achterhoofden, die nu meedeinen op de grappen, hoe verontwaardigder hij wordt. Hij kent dat gevoel van bezoeken aan openbare toiletten: in een al onwelriekend hokje terechtkomen, haastig je ding doen (door je mond ademen) en bij vertrek iemand voor de deur aantreffen. Je kunt dan eigenlijk niets anders dan een geknepen ‘hallo’ uitbrengen en je verder zo normaal mogelijk gedragen: zorgvuldig je handen wassen, vooral niet haasten. Het is de enige manier om te laten zien dat jij niet voor de geur verantwoordelijk bent.
Maar in deze theaterzaal zou het anders kunnen lopen, denkt Otto plotseling opgewekt. Het zou kunnen dat de echte hoester nog eens hoest. Ja, dat kan.

Otto’s gedachten worden onderbroken door tromgeroffel dat zachtjes is begonnen maar nu aanzwelt. Er schijnt een spot de zaal in. Dat was hij vergeten, dat deze komiek van interactie met het publiek houdt. Bah. Daar gaat de ontspanning. Zijn schoenen knellen en zijn rug plakt een beetje.
Het ronde licht stuitert als een strandbal door de zaal. Hij schraapt zijn keel en meteen draaien de twee hoofden voor hem zich weer om. Wie van de drie, denkt hij: wil de echte hoester nu opstaan? Spotlight. Zelfspotlight. Haha. Een paar schijnbewegingen – wordt het nou steeds warmer? – en dan opstaan. Misschien is dat van Angela ook maar een schijnbeweging. ‘Ik ben er weer!’ Kunnen ze er daarna samen hartelijk om lachen.
Het zoeklicht is nog steeds onderweg. De mensen naast de mensen die naar hem kijken, kijken nu ook. Een man, een man, en nog een man. De komiek is een man voor mannen. Angela-Mangela, ha! Door de hitte, door de blikken, zwelt Otto op. Hij voelt zich reusachtig. Bijna niet te missen voor het zoeklicht. Een reusachtige kriebel steekt op in zijn keel, als een tropische storm. Hij graaft met zijn reusachtige hand in zijn reusachtige broekzak en haalt een zakdoek zo groot als een tafellaken tevoorschijn dat hij aan zijn reusachtige lippen drukt. Het wappert door de lucht die stroomt uit zijn neusgaten. Groot en rond zijn die, als de opening van een wasmachine (een voorlader).

Het zoeklicht stopt abrupt, voorin de zaal. Iedereen ademt tegelijk uit. Otto gebruikt de zakdoek om het zweet van zijn voorhoofd te wissen.
‘Zooo!’ zegt de komiek.
Iedereen grinnikt. Het grinniken gaat over in lachen. Iedereen lacht. Het lachen gaat over in hoesten. Iedereen hoest.
‘En hoe heet jij?’
Een zachte stem geeft antwoord, het kan evengoed een man als een vrouw zijn.
‘Angela! Prachtig!’
Instemmend gemompel.
Angela?
Zei hij Angela?
‘Zei hij Angela?’ vraagt Otto.
‘Ssst.’
De mensen voor hem draaien zich nog maar eens om. Hun gezichten zijn net pannenkoeken, met al die ouderdomsvlekken. Otto vindt het op deze manier heel moeilijk om zich te concentreren op de show en de leuke taalgrappen. Nu heeft hij een stukje gemist. En het blijft warmer worden, al die rijen mensen die maar in en uit zitten te ademen.
‘Een applausje voor …a, dames en heren.’
Drie lettergrepen. Hij kan de naam niet verstaan omdat iemand hoest. Al maakt alles nu veel lawaai; het slikken, het knipperen. Pamela. Drie lettergrepen. Sandrina. Is ze toch gekomen? Is ze gekomen en op de eerste rij gaan zitten?
‘Het was toch uitverkocht?’ vraagt hij.
Hij legt zijn hand op de lege stoel naast zich. Twee plekken houdt hij bezet, dubbel geparkeerd.
De vrouw naast de lege stoel, naast Angela, drukt haar handtas steviger tegen zich aan en kijkt recht vooruit. Een clutch, heet zo’n tas. Ze wil haar clutch niet kwijt.

Maar ik was het niet, denkt Otto.

Wat hij zo mooi vindt aan haar naam is dat de eerste ‘a’ anders klinkt dan de tweede. En ook dat hij het kan gebruiken in alle Engelse liedjes waarin het woord engel zit. Hij kan de liedjes tijdens het uitruimen van de vaatwasser opzetten en zingen: ‘I’m loving Angela instead.’ En: ‘There must be an Angela, playing with my heart.’ Als Angela hier zat, zou hij kunnen vragen of hij had gehoest. Hij weet weliswaar dat het niet zo is, maar met haar erbij zou hij dubbel zo zeker zijn.

Het wordt nog altijd warmer in de zaal. Hij krijgt er warempel een droge, kriebelige keel van. Hij kucht heel zachtjes. Probeert zijn eigen hoest uit in zijn eigen zakdoek. Hij zou de tas van de vrouw naast Angela even willen pakken om erin te hoesten. Dat zou het geluid voldoende moeten dempen, zodat het echtpaar zich niet opnieuw vergist.
Mensen vergissen zich zo verschrikkelijk snel. Zelfs Angela vergist zich voortdurend. Het is maar goed dat ze hier niet zit. Ze zou deze hele toestand dan zomaar kunnen vergelijken met de keer dat hij in gedachten verzonken van zijn werk naar huis fietste en plotseling in hun oude voortuin stond, aan de Tijmstraat.
Of met alle keren dat hij zijn tenen, ellebogen en knieën aan kastjes stootte, alsof zijn lichaam overal een centimeter verder uitstak dan hij zelf dacht.
En misschien zelfs met de keren dat ze tegen hem zei dat hij niet zo hoefde te snauwen en hij zei ‘ik snauw niet’, ‘wel waar’, ‘niet waar’, en hij naar haar gezicht keek, dat ovale, lieve gezicht met de moedervlekjes vlakbij het linkeroor en dacht: waarom zou iemand in godsnaam tegen jou snauwen?

Mail

Elske van Lonkhuyzen (1984) schrijft geestige, ontroerende verhalen die het absurde met het alledaagse combineren. Haar werk verscheen onder andere in de volkskrant en ze heeft een zwak voor oude mensen. www.wodkanademosterd.com

Myrthe Denkers houdt van tekenen en van praten. Ze besloot haar twee favoriete bezigheden te combineren en is nu naast illustrator ook docent beeldende kunst. Ze is net verhuisd naar Utrecht maar stiekem mist ze Groningen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Handleiding

Handleiding

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In 'Handleiding' schrijft Ettie Edens over eenzaamheid, identiteit en gezien willen worden - en over iemand die een muur van haar kamer verft en daar zo in doorslaat dat ze in de kamer verdwijnt. Lees meer

Pokon

Pokon

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Melanie Neeleman onderzoekt in haar poëzie de selectieve empathie die ze ervaart bij een bezoek aan een expositie van opgezette dieren, die allemaal op absurde wijze stierven.  Lees meer

De serre

De serre

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Johanna Loman schreef een verhaal over een jonge vrouw op een klimaatprotest: Wat als je wel moreel besef hebt, maar liever je kop in het zand steekt? Lees meer

Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer