Asset 14

Mutshoofd

Stephan ontmoet een bijzonder meisje. "Ik wilde haar slaan en ik wilde de liefde met haar bedrijven, het maakte me niet uit in welke volgorde."

“Waarom heb je een muts op? Ben je een rapper ofzo?” Mijn vrienden vielen stil. Ze zat recht tegenover me, aan de andere kant van de lange cafétafel. Ik was net begonnen aan een van mijn favoriete anekdotes, de groep moest lachen en ik voelde me in mijn element. Nu gleed de glimlach van mijn gezicht en iedereen keek verbaasd maar nog steeds geamuseerd van haar naar mij. Het was het eerste wat ze zei die avond. Vanaf het moment dat ze zich samen met Janne bij ons had gevoegd, had ze verveeld om zich heen gekeken, meer geïnteresseerd in haar omgeving dan in ons gezelschap. Ze heette Hanna. Ik haatte en hield van haar, meteen.

Ze leek heel ver weg en tegelijk een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd.

“Het is koud buiten. Daarom heb ik mijn muts op,” zei ik met opgetrokken wenkbrauwen. De groep was al klaar om de spanning weg te lachen, maar zij wendde haar blik niet van haar prooi af. “Hierbinnen is het warm. Je hebt je handschoenen ook uitgedaan.” Ik lachte zelfverzekerd, maar intussen begon ik zenuwachtig te worden. “Oké, je hebt me. Mijn haar heeft te lang onder deze wollen kap gezeten. Het is inmiddels een zweterige, plukkerige zooi geworden. Hieronder zit een mutshoofd, oké? Geloof me, het is voor iedereen beter als ik mijn muts op hou.” Mijn vrienden lachten om mijn zelfspot, zoals altijd een betrouwbaar laatste redmiddel. Gilles zei: “Goed, wie wil er nog bier?” De strijd leek gestreden, ik was ternauwernood als winnaar uit de bus gekomen. Maar Hanna zei: “Doe hem af.” Nu begon ik te zweten. Ik staarde naar de overkant van de tafel, ze leek heel ver weg en tegelijk een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd. Plotseling keek iedereen gretig in mijn richting. Ik slikte, en trok met een snelle beweging de muts van mijn hoofd af. Het publiek joelde, mensen sloegen me op mijn schouder en woelden plagerig door mijn haar. Aan de overkant van de tafel was zij alweer in gesprek met iemand anders, alsof er niets was gebeurd.

In de spiegel bij de wc’s zag ik wat voor een ravage de muts had achtergelaten. Het was nog erger dan ik had gedacht. Voor ik het wist stond ik met water de schade te herstellen. Toen ik eenmaal begonnen was, kon ik niet stoppen. Aan de andere kant wilde ik niet dat het iemand zou opvallen dat ik deze ijdele maatregel genomen had. Ik probeerde de bewerking subtiel te houden. Toen een andere man het toilet binnenkwam, haalde ik snel mijn handen uit mijn haar en deed ik alsof ik mezelf in de spiegel aanstaarde, verzonken in een gedachte over macht.

Ze zag het onmiddellijk. Vlak nadat mijn kont de stoel raakte, nog voor ik mijn biertje kon pakken, keek ze op en zei: “Wacht even. Heb je nou je haar goed gedaan?” Het was een kalme constatering, geen sensatiebeluste uitroep. Ze wist dat ze me nu te pakken had. Ik lachte gespannen en zei: “Nee hoor.” Toen draaide ik me naar het gesprek naast me, waar ik wanhopig in probeerde te verdwijnen. “Jawel, kijk maar hoe nat het is!” Opnieuw moest iedereen om me lachen, maar dit keer had ik er geen controle over. Ik haalde met een stompzinnige grijns mijn schouders op, als een stripfiguur aan het einde van weer een avontuur vol pech. Ik had te vroeg gejuicht: zij was de winnaar. Ze vervolgde haar gesprek met een kleine, tevreden glimlach op haar lippen. Ik wilde haar slaan en ik wilde de liefde met haar bedrijven, het maakte me niet uit in welke volgorde.

Illustratie: Merlijn van Bijsterveld

In de rij voor de club raakten we aan de praat. Terwijl we langzaam door de kou naar voren schuifelden, associeerden we steeds enthousiaster op elkaars verhalen. Ze was plotseling bescheiden, geïnteresseerd en lachte om mijn grapjes, wat ik als stille excuses opvatte. “Mijn vader zei altijd: ‘Al word je timmerman, dan hou ik nog steeds van je.’ Dat is natuurlijk lief, maar het geeft ook veel druk. Het is passief-agressief. En denigrerend ten opzichte van timmermannen.” Ik hoorde mezelf verbaasd aan, maar ze knikte enthousiast. “Die kut-ouders ook! Met hun onvoorwaardelijke liefde en hun financiële steun!” Ze stak theatraal haar vuist in de lucht. Toen zei ze op serieuze toon: “Mijn ouders zijn nog bij elkaar. Dat is pas een luxeprobleem, dat je voortdurend ziet dat ware liefde dus wel bestaat. Moet je daar ook nog naar op zoek.” Ze voegde er aan toe: “Jezus, hoor mij nou.” Ik haastte me om haar bij te vallen. “Same here. Mijn ouders zijn heel lief samen, en ik ben een hopeloze romanticus.” Nu moest ik vertellen over de keer dat ik het huis van mijn ex-vriendin met rozenblaadjes en kaarsen had versierd. Dat zou perfect zijn, ik zag al voor me hoe ik me in de mensenmassa nog iets dichter tegen haar aan zou laten duwen en haar diep in de ogen zou kijken terwijl zij zich langzaam zou realiseren dat… Maar ze onderbrak me: “Wanneer heb je voor het eerst iemand gebeft? Een meisje, bedoel ik.” Ik slikte mijn teleurstelling weg, grijnsde en zei: “Ik was veertien geloof ik. Ik had geen idee waar ik mee bezig was. Nog steeds niet, trouwens. Jij? Pijpen dan.” “Zeventien.” “Laat.” “Ja. Ik was een late pijper.” “Hé, beter laat dan nooit.”

Toen de deur dichterbij kwam, werd ze stiller, en op een meter van de portier reageerde ze helemaal niet meer op mijn vragen. Opeens was het alsof het gesprek nooit had plaatsgevonden en we weer twee vreemden waren. Het frustreerde me. Wat had ik fout gedaan? De grote deurman bekeek onze groep zorgvuldig; zijn blik bleef een fractie langer bij mij hangen. Toen maakte hij een minieme hoofdbeweging. We waren binnen.

Zoals altijd had ik direct spijt. Vanaf het moment dat ik in de hal van de club stond werd ik verlamd door een vreemd soort weemoed. Binnen waren er nog meer rijen: voor de garderobe, de bar, de wc. Ik voelde de blikken over me glijden als hitsige zoeklichten. Ze keken dwars door me heen en ik kon me niet verstoppen. Op de dansvloer was het gelukkig donker, maar het lukte me niet om zo wild te bewegen als mijn vrienden. Laat het los, laat het los, dacht ik. Maar hoe? Ik zocht oogcontact met Hanna om mijn ongemak te delen, maar ze leek net zo euforisch als iedereen. Niet veel later zag ik dat ze zich al dansend liet zoenen door een heel knappe zwarte jongen.

Het meisje tegenover me maalde met haar kaken. “Vind je het leuk hier?” schreeuwde ik maar. Ze knikte agressief. “Deze club is master. Mike vindt het ook altijd vet hier. Mike, mijn vriend.” Ik knikte. “Je noemt je vriend omdat je bang bent dat ik je wil versieren. De boodschap is aangekomen, je kunt er nu mee ophouden.” Ze verstond me niet. “Haha, jij bent echt grappig! Haha!” “Ik maakte geen grap.” “Ik hou zo van Thais eten. Vorig jaar was ik met Mike in Thailand. Alles is zo goedkoop daar. Bi-zar.” “Mike lijkt me een saaie lul.” “Ja, haha, maar de tickets waren duur hoor.” Ze moest gapen, maar slikte het halverwege weg en knikte geïnteresseerd. Ik zei niets. Toen liep Hanna voorbij. Ik greep haar bij haar arm en ze keek me gelukzalig aan. “Stephan! Hai! Hoe gaat het!” Ze knuffelde me. Ik voelde haar zweterige gezicht en armen, en ze rook fijn. Ze pakte mijn hand en sleurde me naar een plek waar het stiller was.

“Weet je Stephan, jij bent het soort jongen waar meisjes op zouden moeten vallen."

Ik vertelde haar over de vriendin van Mike en ze moest lachen om mijn imitatie van het net-niet-gaaphoofd. “Je moet ook niet met meisjes praten,” zei ze. “Je moet ze negeren, dat werkt het best.” “Oh, maar dat gaat heel goed. Ik negeer momenteel zo’n twintig vrouwen. Ze weten niet eens dat ik besta. De kans is dus groot dat ik binnenkort een harem heb.” Ze dacht even na en stompte me toen iets te hard op mijn schouder. “Weet je Stephan, jij kunt goed luisteren, je bent grappig, lief en je ziet er niet slecht uit. Je bent het soort jongen waar meisjes op zouden moeten vallen. Maar we doen het niet. Sorry. Sorry namens alle stomme vrouwen die toch een stoere klootzak willen.” Verdomme, daar had ze me weer, nonchalant en genadeloos tegelijk. Ik hield me groot. Kon ik haar zoenen? Nee, daar was het absoluut niet het moment voor. Ik ging rechtop zitten, misschien kon ik met mijn houding ook de sfeer veranderen. Maar ze raakte afgeleid. Ik dreigde weer het contact te verliezen en zei snel: “Het leek alsof jij het wel naar je zin had.” Haar wangen werden rood. “Ach ja.” Ze keek naar de grond en schommelde meisjesachtig met haar voeten. In een vlaag van paniek zei ik: “Het komt misschien ook wel doordat het net uit is met mijn vriendin. Ik snap dit spel niet meer.” Ze keek verrast op. “Bij mij is het twee weken geleden uitgegaan.” Iets in haar stem was zachter dan daarvoor. Ik keek op en zag de tranen in haar ogen. Opeens werd ik overvallen door een machtig en tegelijk machteloos gevoel. Ik wist dat dit niet vaak gebeurde, dat ik op de een of andere manier uitverkoren was om dit mee te maken. Zonder aarzelen sloeg ik mijn armen om haar heen en veegde de tranen weg. Ze keek op en kuste me. Eindelijk hoefde ik niet meer na te denken. Wij begrepen elkaar, dat was nu duidelijk. Na een paar seconden stond ze op. Ze maakte twee sprongetjes en zei: “Voor meisjes is het ook makkelijker.” Voor ik het wist was het moment voorbij en was ze weer uit mijn grip verdwenen. Alleen in haar waterige ogen zag ik nog een vaag bewijs van wat er net gebeurd was. Ik kwam ook overeind en zei: “Kom, ik haal een biertje voor je.” “Nee,” zei ze, “die gast haalt al voor me.” Ik knikte. “Natuurlijk.”

De rest van de nacht stond ik midden op de dansvloer in mijn eentje te bewegen. Opeens begreep ik de muziek en de mensen om me heen. Ik zag Hanna of haar veroveraar niet meer. Af en toe flirtte ik met een meisje, en danste in steeds kleinere cirkels om haar heen. Zij verloor dan langzaam haar interesse en verplaatste haar groepje naar de andere kant van de club. Dat was prima.

Aan het einde van de nacht riep Gilles in mijn oor dat we naar huis gingen. Ik liep met hem mee. Bij het licht van de garderobe zagen mijn vrienden er verschrikkelijk uit, als hevig zwetende zombies. Ik keek de groep rond. Hanna was er niet bij. Ik vroeg aan Janne waar ze was. “Hanna? Oh, die is naar huis gegaan. In haar eentje, trouwens. Ik kreeg net een sms’je van haar.” “Zonder gedag te zeggen?” vroeg ik, iets te verbaasd. Ze keek me aan met een blik vol medelijden. Ik wist dat ze zag dat ik verloren was; waarschijnlijk was ik niet de eerste. Toen haalde ze haar schouders op en zei: “Dat doet ze soms.”

Mail

Stephan M. Horvath

Merlijn van Bijsterveld is illustrator. Zijn illustraties zijn vaak humoristisch van aard waarbij hij een andere draai aan de context geeft.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar