Asset 14

Kopje suiker

Kopje suiker

Souvenirsmokken, feestmokken, mokken met rare handvaten, mokken met popcultuurfiguren en mokken van de IKEA. In dit korte verhaal over verbinding en contact geven mokken een intiem kijkje in het leven van de buurt.

De man die op de hoek van de straat woont heeft een deurbel die niet werkt en suikerziekte. Hij vertelt me in de deuropening hoe de deurbel volgende week wordt gerepareerd door een vriend van hem die ook suikerziekte heeft. “Hij is heel handig,” zegt de man. Onder zijn blote voeten ligt een groezelige mat. Ik vraag me af of er vieze voetafdrukken door het hele huis heen lopen. Of ik een spoor zou kunnen volgen dat me precies zijn looproutes laat zien.

“Suiker, dus?” zegt de man. “Dat heb ik wel. Heb je iets mee om het in te doen?” Ik schud mijn hoofd en kijk hoe hij zich omdraait en halfslachtig door de gang jogt en ergens de hoek omslaat. Het voelt intiem om vanaf deze plek iemands huis in te kijken. De trap naar boven is limoengroen geverfd. Boven de leuning hangen familieportretten op canvas van twee mannen in volledig wit gekleed. Op één foto liggen ze op hun buik met hun benen in de lucht, zodat de kijker de zolen van hun blote voeten kan zien. Ze zullen voor de shoot wel hun voeten hebben gewassen.

“Oké, oké! Hier ben ik dan!” zegt de man, terwijl hij aan komt lopen met een boterhamzakje met bruine basterdsuiker. “Is dit voldoende? Het maakte niet uit welke suiker, toch?”
“Bruine suiker is prima, maar ik vroeg om een kopje. Heeft u dat misschien ook?”
“Oh… ja, ik heb wel een mok voor je, momentje.”

Hij loopt weer terug de gang in en komt even later aan met een kop. De suiker zit er in het boterhamzakje in. “Zo goed?” vraagt hij. Ik knik en neem het aan met twee handen.
“Zet hem één dezer dagen maar achter die cypres. Dan zie ik hem vanzelf tevoorschijn komen,” zegt hij en doet de deur dicht. Met de laatste kop suiker van mijn straat keer ik om naar huis.

In mijn slaapkamer ga ik zitten op mijn bed en bekijk het kopje dat hij me heeft meegegeven. Er staan foto’s op van een strand, een zonsondergang en een of andere toeristische trekpleister die ik niet ken. In zwierige oranje letters staat onderop saluti dalla Toscana. Ik zet het bij twee andere souvenirsmokken. Eén ervan komt uit Rome; dat is te zien aan de foto van een glimlachende paus Franciscus naast een foto van het Vaticaan. In die mok zit witte rietsuiker.

Mijn favoriet is een kopje in de vorm van een hart met de spreuk: ‘Ik kan niet vliegen, maar toch ben ik in de wolken’. Het meisje van wie ik die kreeg had alleen zakjes suiker. Ze haalde samen met de mok een mand tevoorschijn met haar verzameling. Ze had een suikerzakje van een café bij de Matterhorn, een biologisch rietsuikerzakje dat ze uit de schoolkantine had meegenomen, een suikerzakje van een tearoom bij de Eiffeltoren en nog zoveel meer dat ze me binnenvroeg om de rest te bekijken. De vraag bracht me in verlegenheid en zo zat ik minutenlang op haar bed met de suikerzakjes tussen ons in. De mok mocht ik houden, die kreeg ze van een ex. Ik kan me niet voorstellen hoe de persoon die zoiets als cadeau zou geven eruit zou zien, maar ik kan me wel voorstellen hoe iemand zich gedwongen zou voelen het kopje te gebruiken. Het zal wel niet matchen bij ander servies en stoot met elke slok tegen je neus aan. Er ligt stof in de groef tussen mok en handvat, alsof het al lang niet is afgewassen. Ik zou een betere mok voor haar uitzoeken.

 

De vraag bracht me in verlegenheid en zo zat ik minutenlang op haar bed met de suikerzakjes tussen ons in.

Alles staat ingedeeld in clusters op de vloer van mijn slaapkamer, in de categorieën: souvenirsmokken, feestmokken, mokken met rare handvaten, mokken in ongewone vormen, kopjes van fine China, mokken met de koninklijke familie, mokken met popcultuurfiguren, mokken met patronen en mokken van de IKEA.

De helft van de mensen die ik vroeg om een kopje suiker vroeg waarvoor ik het wilde gebruiken. Ik probeerde bij iedereen iets anders te zeggen, zodat ik het voor mezelf ook spannend kon houden. Zo denkt de buurvrouw dat ik een kakkerlakkenplaag heb en iemand anders weer dat ik een bos bloemen vers wil houden. Tegen het einde van de straat vond ik het lastiger worden een reden te bedenken om om suiker te vragen. Ik was de man met de limoengroene trap dankbaar dat hij er niet naar vroeg, want dan had ik een ware reden moeten vertellen.

Ik kijk een tijdje naar de mokken. Van elk huis in de straat heb ik een kopje suiker op mijn slaapkamervloer staan, maar ik ben maar bij één iemand binnen geweest. In de eerste kop, die ik kreeg van mijn buurvrouw, is al een mierenkolonie getrokken. Het liefst houd ik alle mokken. Dan wacht ik tot mijn buren ontdekken dat ze er één missen, eentje waar ze nauwelijks uit drinken. Eentje die zo kitsch is dat het pijnlijk ontbreekt op de plank tussen andere mokken. Ze zullen aanbellen en vragen of ze hun mok terug mogen of ze zullen besluiten dat ze hem toch hadden willen doneren aan een tweedehandswinkel en het erbij laten. De mok met giraffennek als handvat zou ik het meest missen. De voormalige eigenaar, iemand van mijn leeftijd met wangen vol glitters, had de moeite gedaan er een halve bus poedersuiker in te dumpen. Iets anders had hen niet. Suiker is suiker, had ik toegestemd.

Mail

Odette van Heesbeen (1998) schrijft om zich af te zetten tegen het antropocentrische denkkader. Ze studeerde af aan Creative Writing ArtEZ met Als ik dier was was ik mens, een korte verhalenbundel met absurdistische tekst en illustraties. Naast schrijven verdiept ze zich in hedendaagse ethiek, maakt ze kleine portretten van vogels en droomt ze ervan ooit vastgehouden te worden door een octopus.

Lies Schroeyen (1990) is een illustrator uit Hasselt.  Ze maakt tekeningen waarbij sfeer en gevoel een grote rol spelen. Inspiratie haalt ze uit het dagelijkse leven, eigen ervaringen en poëzie. Wanneer ze niet aan het tekenen is, vult ze haar dagen met twijfelen en lesgeven op een kunstacademie. 

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer