Asset 14

Kopje suiker

Kopje suiker

Souvenirsmokken, feestmokken, mokken met rare handvaten, mokken met popcultuurfiguren en mokken van de IKEA. In dit korte verhaal over verbinding en contact geven mokken een intiem kijkje in het leven van de buurt.

De man die op de hoek van de straat woont heeft een deurbel die niet werkt en suikerziekte. Hij vertelt me in de deuropening hoe de deurbel volgende week wordt gerepareerd door een vriend van hem die ook suikerziekte heeft. “Hij is heel handig,” zegt de man. Onder zijn blote voeten ligt een groezelige mat. Ik vraag me af of er vieze voetafdrukken door het hele huis heen lopen. Of ik een spoor zou kunnen volgen dat me precies zijn looproutes laat zien.

“Suiker, dus?” zegt de man. “Dat heb ik wel. Heb je iets mee om het in te doen?” Ik schud mijn hoofd en kijk hoe hij zich omdraait en halfslachtig door de gang jogt en ergens de hoek omslaat. Het voelt intiem om vanaf deze plek iemands huis in te kijken. De trap naar boven is limoengroen geverfd. Boven de leuning hangen familieportretten op canvas van twee mannen in volledig wit gekleed. Op één foto liggen ze op hun buik met hun benen in de lucht, zodat de kijker de zolen van hun blote voeten kan zien. Ze zullen voor de shoot wel hun voeten hebben gewassen.

“Oké, oké! Hier ben ik dan!” zegt de man, terwijl hij aan komt lopen met een boterhamzakje met bruine basterdsuiker. “Is dit voldoende? Het maakte niet uit welke suiker, toch?”
“Bruine suiker is prima, maar ik vroeg om een kopje. Heeft u dat misschien ook?”
“Oh… ja, ik heb wel een mok voor je, momentje.”

Hij loopt weer terug de gang in en komt even later aan met een kop. De suiker zit er in het boterhamzakje in. “Zo goed?” vraagt hij. Ik knik en neem het aan met twee handen.
“Zet hem één dezer dagen maar achter die cypres. Dan zie ik hem vanzelf tevoorschijn komen,” zegt hij en doet de deur dicht. Met de laatste kop suiker van mijn straat keer ik om naar huis.

In mijn slaapkamer ga ik zitten op mijn bed en bekijk het kopje dat hij me heeft meegegeven. Er staan foto’s op van een strand, een zonsondergang en een of andere toeristische trekpleister die ik niet ken. In zwierige oranje letters staat onderop saluti dalla Toscana. Ik zet het bij twee andere souvenirsmokken. Eén ervan komt uit Rome; dat is te zien aan de foto van een glimlachende paus Franciscus naast een foto van het Vaticaan. In die mok zit witte rietsuiker.

Mijn favoriet is een kopje in de vorm van een hart met de spreuk: ‘Ik kan niet vliegen, maar toch ben ik in de wolken’. Het meisje van wie ik die kreeg had alleen zakjes suiker. Ze haalde samen met de mok een mand tevoorschijn met haar verzameling. Ze had een suikerzakje van een café bij de Matterhorn, een biologisch rietsuikerzakje dat ze uit de schoolkantine had meegenomen, een suikerzakje van een tearoom bij de Eiffeltoren en nog zoveel meer dat ze me binnenvroeg om de rest te bekijken. De vraag bracht me in verlegenheid en zo zat ik minutenlang op haar bed met de suikerzakjes tussen ons in. De mok mocht ik houden, die kreeg ze van een ex. Ik kan me niet voorstellen hoe de persoon die zoiets als cadeau zou geven eruit zou zien, maar ik kan me wel voorstellen hoe iemand zich gedwongen zou voelen het kopje te gebruiken. Het zal wel niet matchen bij ander servies en stoot met elke slok tegen je neus aan. Er ligt stof in de groef tussen mok en handvat, alsof het al lang niet is afgewassen. Ik zou een betere mok voor haar uitzoeken.

 

De vraag bracht me in verlegenheid en zo zat ik minutenlang op haar bed met de suikerzakjes tussen ons in.

Alles staat ingedeeld in clusters op de vloer van mijn slaapkamer, in de categorieën: souvenirsmokken, feestmokken, mokken met rare handvaten, mokken in ongewone vormen, kopjes van fine China, mokken met de koninklijke familie, mokken met popcultuurfiguren, mokken met patronen en mokken van de IKEA.

De helft van de mensen die ik vroeg om een kopje suiker vroeg waarvoor ik het wilde gebruiken. Ik probeerde bij iedereen iets anders te zeggen, zodat ik het voor mezelf ook spannend kon houden. Zo denkt de buurvrouw dat ik een kakkerlakkenplaag heb en iemand anders weer dat ik een bos bloemen vers wil houden. Tegen het einde van de straat vond ik het lastiger worden een reden te bedenken om om suiker te vragen. Ik was de man met de limoengroene trap dankbaar dat hij er niet naar vroeg, want dan had ik een ware reden moeten vertellen.

Ik kijk een tijdje naar de mokken. Van elk huis in de straat heb ik een kopje suiker op mijn slaapkamervloer staan, maar ik ben maar bij één iemand binnen geweest. In de eerste kop, die ik kreeg van mijn buurvrouw, is al een mierenkolonie getrokken. Het liefst houd ik alle mokken. Dan wacht ik tot mijn buren ontdekken dat ze er één missen, eentje waar ze nauwelijks uit drinken. Eentje die zo kitsch is dat het pijnlijk ontbreekt op de plank tussen andere mokken. Ze zullen aanbellen en vragen of ze hun mok terug mogen of ze zullen besluiten dat ze hem toch hadden willen doneren aan een tweedehandswinkel en het erbij laten. De mok met giraffennek als handvat zou ik het meest missen. De voormalige eigenaar, iemand van mijn leeftijd met wangen vol glitters, had de moeite gedaan er een halve bus poedersuiker in te dumpen. Iets anders had hen niet. Suiker is suiker, had ik toegestemd.

Mail

Odette van Heesbeen (1998) schrijft om zich af te zetten tegen het antropocentrische denkkader. Ze studeerde af aan Creative Writing ArtEZ met Als ik dier was was ik mens, een korte verhalenbundel met absurdistische tekst en illustraties. Naast schrijven verdiept ze zich in hedendaagse ethiek, maakt ze kleine portretten van vogels en droomt ze ervan ooit vastgehouden te worden door een octopus.

Lies Schroeyen (1990) is een illustrator uit Hasselt.  Ze maakt tekeningen waarbij sfeer en gevoel een grote rol spelen. Inspiratie haalt ze uit het dagelijkse leven, eigen ervaringen en poëzie. Wanneer ze niet aan het tekenen is, vult ze haar dagen met twijfelen en lesgeven op een kunstacademie. 

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer