Foto: Jan Postma

De zon scheen en we hadden kleine doeltjes. Ik scoorde. Niet veel later won Feyenoord de KNVB-beker. " />

Foto: Jan Postma

De zon scheen en we hadden kleine doeltjes. Ik scoorde. Niet veel later won Feyenoord de KNVB-beker. " />
Asset 14

Kiezen voor John Metgod

Sommige filosofen beweren dat de kern van de menselijke conditie eruit bestaat dat men gedwongen is tragische keuzes te maken. Willem Claassen maakte op jonge leeftijd zo'n keuze: die voor Feyenoord, en in het bijzonder voor John Metgod, een lelijke centrale verdediger, terwijl er genoeg alternatieven voorhanden waren - Ajax, PSV, NEC. Het bleek de weg van de meeste weerstand. In de trein naar Nijmegen overdenkt hij deze beslissing.

Op het balkon van de intercity-dubbeldekker stonden twee jongens van mijn leeftijd, misschien iets jonger. Ze droegen het witte shirt met de rode balk, hadden een blikje bier in de hand en zongen met hese stem.

Ajax Amsterdam olé, olé
Ajax Amsterdam olé, olé
Ajax Amsterdam
Ajax Amsterdam
Ajax Amsterdam olé, olé

Het was de avond dat Ajax werd gehuldigd na het behalen van weer een kampioenschap, begin mei. Ik liep ze voorbij met een flauw glimlachje, ging de trap af en koos de eerste de beste lege stoel. De jongens waren nog goed hoorbaar. Ik stoorde me er aan. Even twijfelde ik of ik niet een andere wagon zou opzoeken, maar ik bleef toch maar zitten. Aan de andere kant van het gangpad zat een jongen die zijn woede nauwelijks kon inhouden. Zijn gebalde vuisten steunden krampachtig op zijn knieën.
‘Nephooligans,’ siste hij.
‘Hou je nou maar stil,’ fluisterde zijn vriendin.

Voor mij begon het met John Metgod. Dat is het enige wat ik me er nog van herinner, de kalende John Metgod voor de camera van Studio Sport. De finale van de KNVB-beker was net afgelopen. Feyenoord had met 3-0 gewonnen van Roda JC. Metgod stond bij de zijlijn, op de achtergrond vierden zijn ploeggenoten feest. Waarschijnlijk was het Jack van Gelder die een microfoon onder zijn neus hield.

Foto: Jan Postma

De eerste tien jaar van mijn leven interesseerde ik me niet voor voetbal. Ik begreep niet wat er nou zo fantastisch was aan dat spelletje, in tegenstelling tot mijn oudere broer, die in de C1 van Beuningse Boys speelde, voetbalplaatjes spaarde en de competities van vijf landen bij hield. Maar ineens was daar de vonk, op een verjaardag. De zon scheen en we hadden een veldje met kleine doeltjes tot onze beschikking. Ik scoorde. Niet veel later won Feyenoord de KNVB-beker.

In de buurt van Nijmegen was iedereen in die tijd voor Ajax of PSV. Mijn broer: PSV. Mijn zus: Ajax. NEC speelde in de eerste divisie en was geen optie. Die bekerwedstrijd, ik herinner me er niks meer van, behalve een pratende John Metgod, misschien wel de onaantrekkelijkste profvoetballer die ooit de Nederlandse velden heeft betreden. Hij schetste een beeld van Feyenoord dat me aansprak, dat me op dat moment deed kiezen voor de club uit Rotterdam-Zuid. Een keuze die voor menig voetballiefhebber meer impact heeft dan het kiezen van een levenspartner. Van club wisselen, dat doe je niet. Nooit.

Underdog en volksclub

Dat verhaal van Metgod voor de camera over Feyenoord als underdog en als volksclub, ik heb het geweten. Natuurlijk, ik heb mooie momenten beleefd als Feyenoord-fan. Met József Kiprich, die er uitzag als een oude, kromme man maar op de een of andere manier steeds tussen de verdedigers door wist te glippen. Met John de Wolf, die eens tegen PSV gewond raakte aan zijn hoofd, bloedde als een rund, maar gewoon doorvoetbalde en de ploeg op sleeptouw nam. En met Taument, Cruz, Van Gastel, Larsson, Van Hooijdonk, Kalou, Van Persie. Dan was het juichen in de woonkamer. Maar vaker heb ik me verbeten. Dan hoopte ik, tegen beter weten in, op een overwinning en, naar mate de wedstrijd vorderde, op een gelijkspel. Eén keer heb ik op mijn slaapkamer alle posters van de muur getrokken. Verloren van Ajax, uiteraard. Mijn zus stond in de deuropening met de armen over elkaar te lachen, met haar Davids en haar Seedorf en haar Van der Vaart. Ik zei tegen mezelf dat het genoeg was, dat ik voor een andere club moest kiezen. Zoiets kun je bedenken, maar je gevoel gaat er niet in mee. Je bent en blijft voor Feyenoord.

Ik ben bepaald geen fanatieke supporter. Ik kijk samenvattingen en slinger zo nu en dan een vreugdekreet naar het beeldscherm. Slechts twee wedstrijden van Feyenoord heb ik live gezien. In het NEC-vak. Er zijn jaren geweest dat ik niet alle basisspelers bij naam kende en jaren dat ik alleen via Teletekst wist hoe Feyenoord het had gedaan. Ik zal daarom nooit naar een huldiging gaan. Ook zal ik nooit zingend in een trein staan. Ik ben simpelweg niet fanatiek genoeg om daar anderhalf uur voor te reizen.

De trein had Arnhem verlaten. Nog één station te gaan: Nijmegen. Ik hoorde hoe ze op het balkon de stadionklassieker ‘Clarence Seedorf is seropositief’ verbasterden tot ‘Frank de Boer is een goeie Ajacied’. Misschien is het omdat ik een grondige hekel heb aan Ajax, maar ik vond ze treurig, die jongens met hun blikjes bier. En hen niet alleen, de trein zat nog vol met zulke nephooligans. In Arnhem was er al een hele lading uitgestapt, luid zingend, een kermis aan vlaggen en sjaaltjes. In Nijmegen zou straks hetzelfde gebeuren. Ik minachtte die lui. Ze deden alsof ze zelf kampioen waren geworden. Maar het ging om een club die altijd en overal wint. Zeker in de jaren negentig, toen deze supporters nog jong waren, toen zij die ene belangrijke beslissing moesten nemen. Toen NEC nog te klein was en zij voor Ajax kozen. De weg van de minste weerstand. Ze hadden ook voor iets anders kunnen kiezen, een club waar niemand voor was. Ze hadden voor John Metgod kunnen kiezen. Een lelijke centrale verdediger, met het hart op de juiste plek.

Dit is een gastbijdrage van Willem Claassen. Hij debuteerde dit voorjaar met zijn roman Park bij De Bezige Bij. Zijn website: www.modderenlijm.nl.

Willem Claassen

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Lieve Mr. Dickhead

Lieve Mr. Dickhead

Op 7 januari schreef N. een liefdevolle goedmaakbrief en wilde deze persoonlijk overhandigen aan M. Zeven dagen eerder, op nieuwjaarsdag, mondde een akkefietje uit in de dramatische afloop van hun kortstondige doch intensieve liefdesrelatie. Het bleef niet bij een enkele ochtendbrief. Lees meer

We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij talent een podium kunnen blijven bieden. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar