Asset 14

Kadaver

Kadaver

De koffer staat klaar in de gang. Kennissen hebben ondertussen hun eigen vrienden en de verteller van dit verhaal vraagt zich af of het konijn vandaag al gegeten heeft. Een verhaal van Claartje Chajes over vriendschap en verder gaan.

Mijn koffer staat klaar in de gang, onder de kapstok.
Het is een mooie koffer, van stevig bruin leer. Zonder wieltjes, dat vonden we niet nodig.
Een koffer moet je dragen. Door hem op wieltjes te slepen toon je geen eerbied voor de voorwerpen die je erin verplaatst. Mijn vrienden en ik zijn ouderwets, we houden van vertraging. Dat uiten we in onze kleding, onze haardracht. We gebruiken ook graag de benenwagen. En het valt natuurlijk op door de cadeaus die we geven. Of gaven.
Mijn vrienden zijn tegenwoordig kennissen, eerlijk gezegd.

De koffer is voor mij de mogelijkheid tot een ander leven. Ik kan mijn boeltje pakken en dat boeltje met de koffer ergens heen brengen. Van Oost naar Zuid bijvoorbeeld. Om die reden staat hij klaar.
Al acht jaar, niemand heeft gezegd hoe lang het duurt voor ik hier wegga. Petra zeker niet, dat zou haar niet goed uitkomen.
Petra's man is een half jaar geleden overleden.
We drinken elke week op dinsdag koffie. Dat deden we al voordat haar man overleed. Koffie met een stukje appel-kruimelvlaai. Af en toe met slagroom, niet te vaak. Zij drinkt haar koffie met speciale melk uit kleine kuipjes, die ze open moet breken aan een lipje vanaf de rand. Ik drink de koffie zwart. Na de tweede keer dat ze bij mij was geweest, besloot ik dat ik de kuipjes voortaan voor haar in huis zou halen.

Als je partner sterft is afleiding een stuk belangrijker dan wanneer hij nog leeft.

Als je partner sterft is afleiding een stuk belangrijker dan wanneer hij nog leeft. Dat zegt Petra. Ik kan me daar wel in vinden. Ik had een konijn, geen partner. Steven is iets meer dan een week geleden overleden. Petra kwam vanmorgen met het voorstel om hem samen in de tuin te begraven.Twee weken geleden heb ik Steven voor het laatst te eten gegeven. Ik wist toen nog niet dat het voor het laatst was. De zon scheen en ik had wat droog brood en een wortel bij de dagelijkse portie voer gelegd, in de ochtend. Ik besloot mijn krant buiten te lezen en vergat te lunchen. Er stond veel in de krant.

De zwaluwen vlogen laag die middag, ik wist dus dat er regen in de lucht hing. Dat vertelde ik Petra door de heg heen, omdat ik haar bezem hoorde. Ze veegde haar terras schoon en riep dat haar man die taak altijd op zich nam. Niet het vegen, ze was dol op vegen, maar zij zag de lol nooit zo van dat weerstation. Nu werkte het niet meer. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, dus mompelde ik iets over dat het weer mannelijk is. Blijkbaar was dat grappig.
De volgende morgen had Steven zijn eten nog steeds niet aangeraakt. Het regende inderdaad.
Ik besloot dat hij het ook zelf maar moest weten, het was een eigenwijs konijn en hij had vaker kuren.
Die dag ging ik naar Petra, in plaats van zij naar mij. Voor het eerst in de drie jaar dat we met elkaar koffie drinken kwam ik in haar huis.

Misschien heeft ze smetvrees. Dat zou een reden kunnen zijn om mij zo lang niet uit te nodigen. Ik heb er nooit naar gevraagd. Het kwam er niet van om dat te vragen.
Haar huis zag er van binnen opvallend opgeruimd uit. Ik voelde me er anders dan anders.
De belangrijkste kleur in de huiskamer was zandbruin. De bank, het kleed, de lage tafel, ze hadden allemaal ongeveer dezelfde tint. Steven zou er mooi bijpassen, zijn vacht zag er precies zo uit.
Over Steven spraken we niet, die ochtend. Ook niet over haar man. Toen kon ik natuurlijk nog niet weten dat er een verband tussen haar man en mijn konijn bestaat, in zekere zin.
In mijn huis hebben de meubels verschillende kleuren, ze refereren allemaal naar een andere periode in mijn leven. Ik probeer erop te letten dat ze de oorspronkelijke kleur behouden, mijn herinneringen zijn tenslotte ooit in die kleuren begonnen.

Vier dagen later was Steven dood. Ik ben bang dat het mijn schuld is.
Steven stond erom bekend een goede eter te zijn. Hij wist zijn porties goed over de dag te doseren. Het verbaasde me wel, natuurlijk verbaasde het me. Verbazing heeft iets luchtigs.
De derde dag dat ik hem met onaangeroerd voer in zijn hok zag, was ik er met mijn gedachten echt niet bij. Mijn geheugen is zo onbetrouwbaar, wie had ik om me te vertellen dat ik niet voor de tweede keer die ochtend brokjes kwam brengen? Ik concludeerde dus dat ik al bij zijn hok moest zijn geweest. Dat het er 's avonds nog lag, nou ja, iedereen heeft wel eens geen trek. Ook een konijn.
Toen ik hem de volgende ochtend dood in zijn hok vond, schokte me dat minder dan ik had verwacht. Ik stelde me mijn hele leven al voor dat de dood zijn omgeving lamlegt, maar ik voelde me hetzelfde als voordat ik naar het hok liep, toen ik nog dacht dat Steven leefde. Neutraal.
Petra begreep wat ik bedoelde, zei ze.

Ze wilde me een bericht laten lezen dat ze in de krant had gevonden. Over een man die zijn koffer op het Muiderpoortstation was verloren. Ze wist van mijn koffer in de gang en suggereerde donatie.

Ik wilde haar eerst niet vertellen over Steven, maar er was iets tussen ons veranderd sinds mijn eerste bezoek aan haar huis. Ze kwam nu ook buiten de geplande koffie-afspraken langs. Die ochtend belde ze weer aan. Ze wilde me een bericht laten lezen dat ze in de krant had gevonden. Over een man die zijn koffer op het Muiderpoortstation was verloren. Ze wist van mijn koffer in de gang en suggereerde donatie.
Ik zei dat mijn koffer klaar stond voor een moment dat nog moest komen en dat ik Steven dood had gevonden in zijn hok. Ik vertelde ook over mijn schuld. Ze zei dat oorzaak niet altijd in verband staat met gevolg. Die logica vat ik nog steeds niet. Het klonk wel alsof ze het goed bedoelde.

Er is nog geen geschikt moment gekomen om Steven te begraven. De eerste paar dagen kon ik niet bedenken waar je zoiets doet. Bij mij in de tuin is geen ruimte, er liggen overal terrastegels en ik wil dat zo houden. Dat heb ik haar vanmorgen geantwoord, ik durfde niet te vragen of het bij haar mocht.
Het leek me goed om Steven alvast in een vuilniszak te verpakken, tegen de stank.
Het konijn lag tot een kwartier geleden in de oven, lekker warm, al stond die natuurlijk niet aan.
Op de wc kreeg ik net een idee voor zijn laatste bestemming.

Ik heb het goed in mijn huis. Het zou kunnen dat ik niet meer weg ga hier. Ik mis mijn oude vrienden steeds minder. Kennissen hebben hun eigen vrienden. Met Petra in de buurt is het aangenaam.
De koffer is voor Steven. Ik wikkel hem in een rode zijden doek en draag hem in de koffer naar een plek die bij hem past. Zoals ik het voor mezelf ook zou willen organiseren. Ik zet de koffer met Steven erin op het Muiderpoortstation, dichtbij het spoor. Misschien gaat hij wel op reis.

 

Mail

Claartje Chajes is nieuwsgierig naar de gelaagdheid van waarheid, koestert een grote fascinatie voor drijfveren en houdt zielsveel van het medium theater. Ze heeft een grote bewondering voor taal.

Maurits van Putten

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Gedicht zoekt beeld (deel 1) 2

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 1)

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival (9 – 11 juni Rotterdam). Hard//hoofd presenteert een selectie van hun illustraties in combinatie met de gedichten. Alle achttien zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer