Asset 14

Kadaver

Kadaver

De koffer staat klaar in de gang. Kennissen hebben ondertussen hun eigen vrienden en de verteller van dit verhaal vraagt zich af of het konijn vandaag al gegeten heeft. Een verhaal van Claartje Chajes over vriendschap en verder gaan.

Mijn koffer staat klaar in de gang, onder de kapstok.
Het is een mooie koffer, van stevig bruin leer. Zonder wieltjes, dat vonden we niet nodig.
Een koffer moet je dragen. Door hem op wieltjes te slepen toon je geen eerbied voor de voorwerpen die je erin verplaatst. Mijn vrienden en ik zijn ouderwets, we houden van vertraging. Dat uiten we in onze kleding, onze haardracht. We gebruiken ook graag de benenwagen. En het valt natuurlijk op door de cadeaus die we geven. Of gaven.
Mijn vrienden zijn tegenwoordig kennissen, eerlijk gezegd.

De koffer is voor mij de mogelijkheid tot een ander leven. Ik kan mijn boeltje pakken en dat boeltje met de koffer ergens heen brengen. Van Oost naar Zuid bijvoorbeeld. Om die reden staat hij klaar.
Al acht jaar, niemand heeft gezegd hoe lang het duurt voor ik hier wegga. Petra zeker niet, dat zou haar niet goed uitkomen.
Petra's man is een half jaar geleden overleden.
We drinken elke week op dinsdag koffie. Dat deden we al voordat haar man overleed. Koffie met een stukje appel-kruimelvlaai. Af en toe met slagroom, niet te vaak. Zij drinkt haar koffie met speciale melk uit kleine kuipjes, die ze open moet breken aan een lipje vanaf de rand. Ik drink de koffie zwart. Na de tweede keer dat ze bij mij was geweest, besloot ik dat ik de kuipjes voortaan voor haar in huis zou halen.

Als je partner sterft is afleiding een stuk belangrijker dan wanneer hij nog leeft.

Als je partner sterft is afleiding een stuk belangrijker dan wanneer hij nog leeft. Dat zegt Petra. Ik kan me daar wel in vinden. Ik had een konijn, geen partner. Steven is iets meer dan een week geleden overleden. Petra kwam vanmorgen met het voorstel om hem samen in de tuin te begraven.Twee weken geleden heb ik Steven voor het laatst te eten gegeven. Ik wist toen nog niet dat het voor het laatst was. De zon scheen en ik had wat droog brood en een wortel bij de dagelijkse portie voer gelegd, in de ochtend. Ik besloot mijn krant buiten te lezen en vergat te lunchen. Er stond veel in de krant.

De zwaluwen vlogen laag die middag, ik wist dus dat er regen in de lucht hing. Dat vertelde ik Petra door de heg heen, omdat ik haar bezem hoorde. Ze veegde haar terras schoon en riep dat haar man die taak altijd op zich nam. Niet het vegen, ze was dol op vegen, maar zij zag de lol nooit zo van dat weerstation. Nu werkte het niet meer. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, dus mompelde ik iets over dat het weer mannelijk is. Blijkbaar was dat grappig.
De volgende morgen had Steven zijn eten nog steeds niet aangeraakt. Het regende inderdaad.
Ik besloot dat hij het ook zelf maar moest weten, het was een eigenwijs konijn en hij had vaker kuren.
Die dag ging ik naar Petra, in plaats van zij naar mij. Voor het eerst in de drie jaar dat we met elkaar koffie drinken kwam ik in haar huis.

Misschien heeft ze smetvrees. Dat zou een reden kunnen zijn om mij zo lang niet uit te nodigen. Ik heb er nooit naar gevraagd. Het kwam er niet van om dat te vragen.
Haar huis zag er van binnen opvallend opgeruimd uit. Ik voelde me er anders dan anders.
De belangrijkste kleur in de huiskamer was zandbruin. De bank, het kleed, de lage tafel, ze hadden allemaal ongeveer dezelfde tint. Steven zou er mooi bijpassen, zijn vacht zag er precies zo uit.
Over Steven spraken we niet, die ochtend. Ook niet over haar man. Toen kon ik natuurlijk nog niet weten dat er een verband tussen haar man en mijn konijn bestaat, in zekere zin.
In mijn huis hebben de meubels verschillende kleuren, ze refereren allemaal naar een andere periode in mijn leven. Ik probeer erop te letten dat ze de oorspronkelijke kleur behouden, mijn herinneringen zijn tenslotte ooit in die kleuren begonnen.

Vier dagen later was Steven dood. Ik ben bang dat het mijn schuld is.
Steven stond erom bekend een goede eter te zijn. Hij wist zijn porties goed over de dag te doseren. Het verbaasde me wel, natuurlijk verbaasde het me. Verbazing heeft iets luchtigs.
De derde dag dat ik hem met onaangeroerd voer in zijn hok zag, was ik er met mijn gedachten echt niet bij. Mijn geheugen is zo onbetrouwbaar, wie had ik om me te vertellen dat ik niet voor de tweede keer die ochtend brokjes kwam brengen? Ik concludeerde dus dat ik al bij zijn hok moest zijn geweest. Dat het er 's avonds nog lag, nou ja, iedereen heeft wel eens geen trek. Ook een konijn.
Toen ik hem de volgende ochtend dood in zijn hok vond, schokte me dat minder dan ik had verwacht. Ik stelde me mijn hele leven al voor dat de dood zijn omgeving lamlegt, maar ik voelde me hetzelfde als voordat ik naar het hok liep, toen ik nog dacht dat Steven leefde. Neutraal.
Petra begreep wat ik bedoelde, zei ze.

Ze wilde me een bericht laten lezen dat ze in de krant had gevonden. Over een man die zijn koffer op het Muiderpoortstation was verloren. Ze wist van mijn koffer in de gang en suggereerde donatie.

Ik wilde haar eerst niet vertellen over Steven, maar er was iets tussen ons veranderd sinds mijn eerste bezoek aan haar huis. Ze kwam nu ook buiten de geplande koffie-afspraken langs. Die ochtend belde ze weer aan. Ze wilde me een bericht laten lezen dat ze in de krant had gevonden. Over een man die zijn koffer op het Muiderpoortstation was verloren. Ze wist van mijn koffer in de gang en suggereerde donatie.
Ik zei dat mijn koffer klaar stond voor een moment dat nog moest komen en dat ik Steven dood had gevonden in zijn hok. Ik vertelde ook over mijn schuld. Ze zei dat oorzaak niet altijd in verband staat met gevolg. Die logica vat ik nog steeds niet. Het klonk wel alsof ze het goed bedoelde.

Er is nog geen geschikt moment gekomen om Steven te begraven. De eerste paar dagen kon ik niet bedenken waar je zoiets doet. Bij mij in de tuin is geen ruimte, er liggen overal terrastegels en ik wil dat zo houden. Dat heb ik haar vanmorgen geantwoord, ik durfde niet te vragen of het bij haar mocht.
Het leek me goed om Steven alvast in een vuilniszak te verpakken, tegen de stank.
Het konijn lag tot een kwartier geleden in de oven, lekker warm, al stond die natuurlijk niet aan.
Op de wc kreeg ik net een idee voor zijn laatste bestemming.

Ik heb het goed in mijn huis. Het zou kunnen dat ik niet meer weg ga hier. Ik mis mijn oude vrienden steeds minder. Kennissen hebben hun eigen vrienden. Met Petra in de buurt is het aangenaam.
De koffer is voor Steven. Ik wikkel hem in een rode zijden doek en draag hem in de koffer naar een plek die bij hem past. Zoals ik het voor mezelf ook zou willen organiseren. Ik zet de koffer met Steven erin op het Muiderpoortstation, dichtbij het spoor. Misschien gaat hij wel op reis.

 

Mail

Claartje Chajes is nieuwsgierig naar de gelaagdheid van waarheid, koestert een grote fascinatie voor drijfveren en houdt zielsveel van het medium theater. Ze heeft een grote bewondering voor taal.

Maurits van Putten

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer