Fotografeer geen junkies. En als het dan toch per ongeluk gebeurt, tag ze dan niet op Facebook." /> Fotografeer geen junkies. En als het dan toch per ongeluk gebeurt, tag ze dan niet op Facebook." />
Asset 14

Junkies

Er zijn junkies in ons pand. Ik heb ze niet met eigen ogen gezien, maar de uitgespreide stukjes aluminiumfolie met het zwarte goedje in het midden vormen het onmiskenbare bewijs. Toen ik het rituele hoopje in een hokje van het trappenhuis voor het eerst opmerkte, hurkte ik en staarde er gefascineerd naar. Ik heb in mijn leven eigenlijk nog nooit iemand drugs zien gebruiken, hoewel het toch regelmatig in mijn omgeving gebeurd moet zijn. Ik hoorde dan achteraf dat “echt iedereen aan de coke was” of dat “de hele groep ‘em hard tripte op fucking lekkere XTC”. Het was alsof iedereen snel een lijntje nam op het moment dat ik naar de WC ging en het geheel weer snel onder een bierviltje schoof bij mijn terugkomst. “Hé man, waar was je? Aaaah holy fuck! Wat sta je daar nou? Ga zitten man! Neem plááts!”

Eigenlijk verstoppen alle illegale uitwassen zich voor mij. Toen ik nog in een buitenwijk woonde, las ik wekelijks in de krant over moorden, verkrachtingen en drugsdeals die bij mij om de hoek plaatsvonden. Maar als ik met mijn plastic tas naar de buurtsuper liep, verborgen alle gangsters vlug hun stiletto’s en boksbeugels achter hun rug, veegden gehaast het bloed van de stoep en zwaaiden glimlachend samen met hun tandeloze slachtoffers naar de nietsvermoedende buurman. De criminaliteit was als de toverwereld van Harry Potter, het Madrid van Sinterklaas en god mag weten waar de tandenfee woont: een onzichtbare plek waarvan ik zeker wist dat het bestond, maar waarvan ik alleen maar geruchten en vage sporen opving. Ik wist het wachtwoord niet en niemand stuurde me een uitnodiging.

Deze junkies zijn slordiger. Ik had er eentje zien morrelen aan onze voordeur, waarna ze zo vlug mogelijk met gebogen rug wegstrompelde bij het horen van mijn voetstappen, als een verlegen zombie. “Er woont een dealer hier,” fluisterde een buurvrouw met een mix van angst en sensatiedrift. Ik zou anders nooit met haar gesproken hebben en vond haar heel vriendelijk en bovendien aantrekkelijk voor haar leeftijd, die zich alleen subtiel kenbaar maakte door middel van de kleine rimpels rond haar grote bruine ogen. Ook anderen onderbreken hun gebruikelijke autistische staar bij de postvakjes om hun zorgen met me te delen. Zo brengen de junkies ons als buurtbewoners dichter bij elkaar. Als ze geld hadden voor een PR-strategie zouden ze die slogan op een poster kunnen zetten om hun imago te verbeteren, maar ze hebben waarschijnlijk andere prioriteiten.

Moeten deze werelden wel versmelten? Een vriend van een vriend van mij had ooit in Lissabon foto’s gemaakt van spuitende junkies in een steegje. Deze werden zo boos dat ze hem vastgrepen en hun vuile naalden in hem staken. De jongen moest drie maanden lang talloze medicijnen slikken om de waarschijnlijke ontluiking van het HIV-virus tegen te gaan. Fotografeer geen junkies. En als het dan toch per ongeluk gebeurt, tag ze dan niet op Facebook.

Misschien moet ik vrienden met een junkie worden. Zijn aanvankelijke vijandigheid voor een normale burger zal smelten en hij zal me zijn wereld laten zien, die veel onverwachts mooie kanten zal blijken te kennen, maar ik zal hem er toch bovenop helpen zodat hij eindigt met een leuk gezinnetje en een prima baan. Of nog beter, ik zal een romance beginnen met een vale, maar nog mooie junkin, een liefde die de wereld zal inspireren om nooit meer op drugsgebruikers neer te kijken. Wat zullen ze opkijken op het familiefeest, vooral mijn oom die nooit naar de grote stad gaat omdat hij zeker weet dat zijn auto dan gestolen wordt. “Ze heeft even een shot nodig,” zal ik liefdevol tegen mijn oma opmerken als mijn graatmagere lief naar de WC vertrekt. Mijn oma zal waarschijnlijk nog welwillend glimlachen ook, de schat.

Ik heb wel een vermoeden wie de dealer is. Een paar weken eerder nam ik een pakketje in ontvangst dat bestemd was voor twee verdiepingen lager – ik moet een van de weinigen geweest zijn die op dinsdag om half drie thuis was. ’s Avonds klopte ik aan. "Wie is daar?" sprak een mannenstem. "De buurman," zei ik na enig aarzelen. De deur ging open en daar stond hij, naakt op een grote pyjamabroek met regenboogstrepen na. Zijn korte blonde haar stak alle kanten op en zijn rossige baardje was twee tot drie dagen op weg, maar zijn blik was scherp en vriendelijk. Achter hem zag ik zijn huis, hetzelfde als het mijne, maar donkerder en viezer, met rare kamerschermen kriskras door de ruimte verspreid en okere Indonesische doeken aan de muur. “Dit is voor jou,” zei ik uiteindelijk maar, onhandig met het pakketje zwaaiend. Hij keek verheugd, alsof hij al maanden op deze post wachtte. Was het een geldteller? Een weegschaal? De afgehakte hand van een concurrent? Had ik dat toen maar gevraagd, maar hij sloeg de deur al dicht.

Hij woont op nummer 61. Ik zou weer kunnen aankloppen om te vragen of zijn klanten hun troep kunnen meenemen, omdat ik niets tegen hun aanwezigheid en gewoontes heb, als ik er maar niets van merk. Ik wil simpelweg dat de werelden weer gescheiden worden. Ik zou niet van hem verwachten dat hij het zelf zou opruimen, omdat hij daarmee uiteraard zijn schuld zou toegeven, als de persoon die subtiel begint te wapperen nadat hij een scheet heeft gelaten. Dit is ook de reden dat de andere bewoners de drugsresten met rust laten, alsof ze willen zeggen: “Het zijn niet mijn junkies.” Maar de schoonmakers komen maar een keer per maand en misschien hebben ze een junkieverleden waar ze niet mee geconfronteerd willen worden en zal de aanblik van het zwartgebrande restje heroïne hun met moeite uitgebannen verslaving terugbrengen, waarna ze hun schoonmaakspullen verkopen aan ranzige corpsballen die net hun leven willen beteren, om even later in een steegje die heerlijk troostende walmen tot zich te nemen.

Dat zal de dealer begrijpen en hij zal voortaan zijn deals niet alleen eindigen met “en je kent mij niet”, maar ook met “hou het trappenhuis schoon, eikels. Denk aan de buren.” De buurvrouw met de grote bruine ogen zou niet weten dat ik verantwoordelijk ben voor de plotseling brandschone gemeenschappelijke ruimten, voor de terugkeer van de magische wezens naar hun eigen wereld, maar ze zou het voelen en ze zou me, zichzelf verbazend met haar eigen stoutmoedigheid, bij haar thuis uitnodigen voor een koffie en harde, licht wanhopige seks.

Mail

Stephan M. Horvath

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar