Is dit nu wat ze bedoelen met tot stof wederkeren
Ik hou van de wijken die we mijden. Plekken waar mensen niet doen alsof
we meer doen dan rondjes rijden. We stapelen auto's en mensen recht evenredig: flatgebouwen kerkhoven en wegen.
Ik ben zes en wil een lijkwagen zonder kinderslot,
kiezen waar ik uitstap lijkt op vrijheid.
Ik hou van de wijken die we mijden. Plekken waar mensen niet doen alsof
we ons afval echt ergens kwijt kunnen.
Het gewoon etaleren op de hoek van de straat
tussen boom en paal zo van dit zijn wij: de mensheid.
Aanschouw ons in al onze vuiligheid, tel de blikjes Golden Power die verder rollen, een donkerblauwe terrasstoel met drie poten,
een vergeelde matras met iets dat op bloedvlekken, een paraplu met pensioen,
een gouden handdruk, de Mercedes daarnaast.
Er is een instagrampagina vol foto's van bedden die op straat gedumpt werden.
Niemand rust echt nog, we scrollen verder, dumpen steden vol roze vuilniszakken,
mensen die voorbij verzonnen grenzen, nergens om te slapen.
We schrijven op deurbellen wie hier thuis is. Wie verstuurt al die liefdesbrieven met aanmaning tot betaling. Ik ben tien en leer: 'deurwaarder' staat voor 'bijna op straat slapen'.
Matrassen met bloedvlekken tellen.
In de winter vermijd ik de hoofdstad. Er slapen meer mensen op straat dan ik aan het kind in mij kan uitleggen. We hebben minstens één kamer die leeg staat maar leerden af om te vertrouwen. Nooit snoepjes aanvaarden van mensen die je niet kent nooit vreemden in huis nemen niet praten tegen rare mannen niet meegaan in witte busjes.
Dat laatste is waar.
Tous ensemble: iedereen vereenzaamt.
Ik hou van de wijken die we mijden.
In elke straat vangen steeds jongere bomen
de ochtendadem van onze autosnelwegen.
Ze zijn met te weinig om een verschil te maken.
Ik ben dertig en doe alsof ik fijn stof filter met mijn handen.
Ik hoop dat klimaatspijbelaars met dikke stammen hier landen,
alle wind vangen.
Dit gedicht is afkomstig uit de bundel ''Zwemlessen voor later'', samengesteld door de klimaatdichters. Deze groep van ruim 160 dichters uit Nederland en Vlaanderen hebben één gedeelde zorg: de toestand van de aarde.
Met poëzie in al haar verschijningsvormen strijden zij voor een klimaatvriendelijke wereld.
Nieuwsgierig? De bundel is te koop bij de lokale boekhandel en via Uitgeverij Vrijdag. De opbrengst van deze bundel gaat naar One World Tree Planting.
Lies Jo Vandenhende is schrijver en performer en werkt als onderwijzer. Met haar werk onderzoekt ze de kruisbestuiving tussen papier en podium. Ze heeft het daarbij vaak over verbinding, het onvermogen tot complete nabijheid en de luide eenzaamheid van de stad.
Jamie Nee is ontwerper, wildplukker, moes-tuinder, en fanatiek activist. Ook is hij actief bezig om creatieven aan te moedigen om activist te worden en de straat op te gaan omdat creatieven een sleutelrol spelen in grote sociale verandering die nu nodig is. Diagnose: metamorfose.
