Een gesprek met 's lands enige Rutger Castricum-imitator." /> Een gesprek met 's lands enige Rutger Castricum-imitator." />
Asset 14

Wim Zijl

Kasper interviewde de enige Rutger Castricum-imitator van Nederland, Wim Zijl. Het leverde een frappant gesprek op, met een bijzondere man. "Keiharde training. Elke dag weer. Uren kijken, banden terugspoelen en opnieuw zien. Elk detail opnemen in de vezels van je lichaam. En geloof blijven houden, dat is het belangrijkste. Nooit bang zijn."

Wanneer ik op de deurbel druk raast mijn hart door mijn keel. Ben ik bang voor Wim Zijl? Zeer zeker niet, maar het is de eerste keer dat ik iemand ga interviewen. Het is niet Wim zelf die open doet, maar zijn vrouw Lieuwke. Zij is anders dan ik mij had voorgesteld. Frêler, pinniger, haast bibliothecaresse-achtig. Maar het is vast juist doordat zij niet het type gezelligheidsdier is, dat zij haar Wim met beide benen op de grond weet te houden. Wanneer hun schurftige rottweiler Pico voor mijn voeten neerploft en Lieuwke mij een schaal kaakjes voorhoudt weet ik dat het helemaal goed zal gaan komen met dit gesprek. Wim’s bulderlach vult het rijtjeshuis te Brummen.

Mensen omschrijven jou als een hele gewone man.
"Ben ik ook. Ik hou van gezelligheid, van mensen. Van dieren ook, ik heb een hond. Maar er zit ook een einzelgänger in mij. En een clown. En een doener. Ik ben al met al niet voor één gat te vangen. En dat terwijl ik toch mijn leven lang in de bouw heb gewerkt. Het entertainmentgebeuren kwam er gewoon bij kijken. Optredens in het weekend, volle bak. Lieuwke was toen ook mijn manager, dat zet je relatie wel op scherp hoor. En toen kreeg ik die rug. Lig je vervolgens op de bank een WAO’tje te trekken. Stond er meteen een Pool klaar om mij te vervangen. Ja, die zijn natuurlijk ook niet op hun achterhoofd gevallen. Maar ik moest door, dus heb ik gewoon van mijn hobby mijn roeping gemaakt. ‘De bühne op, jongen’, zei ik tegen mezelf. Zagen ze me aankomen hoor, in de buurthuizen en biertenten des lands. Ja, ze hebben het geweten."

Wist je altijd dat er een imitatietalent in jou verborgen ging?
"Kijk, ik ben dus begonnen als Elvis-imitator, maar die markt is nogal overbevolkt. Op zich wist ik best een aardige Elvis uit mijn hoed te toveren, maar het punt is dat je je echt moet onderscheiden in dat wereldje. Anders verzuip je. En echt een Elvis waar je niet omheen kan, die heb ik nooit in huis gehad. Ben bovendien zelf nooit een enorme liefhebber geweest van de beste man, dus daar ga je al. Dat ruiken de mensen. Was zelf altijd meer van Lee Towers. Maar die is nauwelijks te doen hoor, wordt al heel gauw een karikatuur. Terwijl Leendert juist zoveel lagen kent. Die moet je recht willen doen."

Je bent ook een tijdje Carlo Boszhard-imitator geweest.
"Ah, jij hebt de bio gelezen. Het lastige van Carlo is dat je in één keer door ook weer al zijn imitaties mee moet nemen in jouw imitatie van hem. En de figuren die hij doet, die moet je stelselmatig op tv voorbij zappen. Anders sluipen de originelen er zo doorheen en heb je mijn imitaties in plaats van mijn imitatie van zijn imitaties. En de mensen prikken daar zo doorheen, die zijn ook niet gek hoor."

Hoe kwam je toen bij Rutger Castricum terecht?
"Dat was op een nacht die ik nooit meer zal vergeten. Ik zat er helemaal doorheen, ik zat potvast en deed geen oog meer dicht. Dus zat ik ’s nachts in mijn onderbroekie tv te kijken. Komt die Rutger voorbij. Ik wist niet wat me overkwam. Alsof ze hem gestuurd hadden, haha. En hij begint achter een of andere politicus, weet ik veel, aan te sjokken. Zo, met die microfoon van hem. Dat was ongehoord in die tijd hoor. Ik krijg nog koude rillingen als ik erover denk."

Wim Zijl, voor zijn huis in Brummen. "Ik krijg nog koude rillingen als ik er aan denk."

Wist je toen al meteen dat je hem na zou gaan doen?
"Welnee zeg, dat kwam pas later. Maar hij gaf me wel vanaf dat eerste moment, hoe zal ik dat zeggen, de energie om door te gaan. Hij is een bijter, dat inspireert mij. Het was weken later, toen hoorde ik hem dat ene woord zeggen. ‘Neger’, zei die, en ik krijg gewoon weer overal kippenvel. Ik bedoel, hij zei het alsof hij ‘appel’ zei, zo ongedwongen. Heel anders dan die Dweezie, die presentator, die zegt ‘neger’ met zo’n stout lachje erbij. Rutger niet, die heeft dat niet nodig. Hij toont een zekere kwetsbaarheid. En ik wist meteen, die gast deugt."

Heb je hem ooit ontmoet?
"Nee, gek hè. Terwijl hij van mijn bestaan echt wel moet weten. Maar misschien is hij bang zichzelf tegen te komen."

Zou je hem even willen doen?

Ik slik, ben bang dat ik te veel heb gevraagd. Maar nadat het gesnurk van Pico even het enige geluid in de kamer is geweest staat Wim op en begint zijn act. Het is niet te geloven wat er zich voor mijn ogen afspeelt. Ondanks de opvallende uiterlijke verschillen ís Wim Zijl voor vijf volle minuten Rutger Castricum. Dan ploft hij terug in zijn luie stoel.

Wim... hoe... doe... jij... dit?
"Keiharde training. Elke dag weer. Uren kijken, banden terugspoelen en opnieuw zien. Elk detail opnemen in de vezels van je lichaam. En geloof blijven houden, dat is het belangrijkste. Nooit bang zijn. En genieten van het machtsgevoel, want alleen als hem kan ik zo zijn. Als mezelf ben ik maar een softie."

Op wat voor plekken doe jij dit?
"Ik word vooral gevraagd op politieke congressen en mediatrainingen. Mogen ze op mij oefenen. Ben ik gauw mee gestopt. Want ik dacht, hier kan ik nu wel lekker geld mee verdienen, maar als ze dankzij mij met de echte Rutger leren omgaan, kan die jongen zijn werk niet meer uitoefenen en heb ik mezelf in de staart gebeten. Dus nu doe ik gewoon braderieën. Mensen daar vinden het heerlijk om te doen alsof ze bekend zijn, mag ik achter ze aan gaan zitten. Vragen wanneer ze het voor het laatst gedaan hebben en ze dan bevelen bier voor mij te halen. Vinden ze heerlijk."

Ik hoorde dat je deze zomer naar Ibiza gaat?
"Precies, samen met Lieuwke. Wij zijn er nooit geweest, maar laten ons rondleiden door Rutgers boekje. En iedereen op het eiland kent Rutger hè, dus dat wordt ook weer een feest van herkenning."

Wim staat op om het toilet te bezoeken. Ik vraag aan Lieuwke wat zij vindt van de talenten van haar man.

"Soms ben ik bang dat hij erin blijft steken. Dat Wim verdwenen is en ik met Rutger verder moet leven. Maar ja, Wim is een method actor hè. Toch kan het vervelend zijn. Wim is een hele zachtaardige man moet je weten, zeker in bed. Maar als hij dan te lang achter elkaar Rutger heeft moeten spelen is het voor hem heel lastig dat masker af te schudden. Als hij dan bovenop me ligt spuugt hij wel eens in mijn gezicht. En als hij klaargekomen is moet hij dan heel hard huilen. Ik herken Wim daar absoluut niet in terug."

Wanneer Wim terugkomt van het toilet wil hij mij zijn ‘studeerruimte’ laten zien. De muren zijn volledig gevuld met foto’s van Rutger Castricum. Knipselmappen en VHS-banden rijken tot het plafond. Aan een rek hangt een arsenaal aan roze microfoons. "Dit is waar de magie ontstaat," zegt Wim Zijl.

Even later sta ik op de bus te wachten. Het was een enerverend gesprek met een unieke man. Opeens voel ik een klopje op mijn schouder. Het is een roze microfoon. "Heb je nog een goede beurt gehad, schoft?" vraagt Rutger Castricum met een brede glimlach. Ik moet een aantal keren met mijn ogen knipperen en dan pas bedenk ik mij dat ik er in ben getuind. Het is natuurlijk gewoon Wim Zijl.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer