Asset 14

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Het is de laatste werkdag voor de voorjaarsvakantie: in het onderwijs is dat een moment waarop collega’s op hun tandvlees lopen en zich vastklampen aan de week vrijheid die aan hun voeten ligt. Na een borrel zitten collega J. en ik eindelijk in de trein: we moeten een stukje dezelfde kant op. Ik vloekte binnensmonds toen ik hem tegen het lijf liep in de coupé. ’s Ochtends kan ik nog de ‘ik ga in de stiltecoupé zitten want ik moet nog wat werk doen’-kaart spelen, maar nu, om 19.00 uur na twee bier, ga ik daar niet mee wegkomen.
We zitten tegenover elkaar als ik vraag naar zijn vakantieplannen: hij gaat een paar dagen naar Luxemburg met zijn partner. We kletsen wat over huisjes en streken en benzineprijzen (‘Luxemburg schijnt dus echt heel mooi te zijn!’), als hij me vraagt: ‘En waar gaan jullie naartoe?’

Het zal misschien de vermoeidheid geweest zijn, het obligate praatje uit beleefdheid, de donkerblauwe contouren van huizen en bomen langs het spoor die me iets lijken te vertellen, maar ik weet even niet wat te zeggen. Ik kan doen alsof ik niet gehoord heb dat zijn zin in de tweede persoon meervoud formuleerde, en ik denk aan het beeld dat hij van me heeft. Een collega, een gelijke, die natuurlijk een huis heeft met een huishouden en een auto en discussies met haar partner over wie wanneer kookt, en een kat en een boekenkast en administratie en een keukenmachine, iemand met mottenballen in haar kast en spaargeld voor als de wasmachine kapotgaat.

Ik haper een beetje en antwoord: ‘Nou, eh, ja, ík ga ergens naartoe ja.’ Ik zie zijn frons.

Ik babbel snel over zijn aanname heen om mezelf en hem op ons gemak te stellen

Ik vind het oprecht niet erg dat ik geen partner heb, behalve op sommige momenten, namelijk als ik ziek ben, als ik in mijn eentje thuiskom van vakantie of als ik weer eten over heb omdat alle vegaburgers per twee verpakt zitten en dat gewoon te veel is om op te eten voor een vrouw alleen. Tegelijkertijd vind ik het soms vermoeiend dat ik anderen een verhaal moet vertellen over mijn leven, een verhaal dat anders is dan de nog altijd verrassend aanwezige verwachting dat je op je dertigste een huis en een partner en een auto hebt en een eerste kind op komst, of dat op z’n minst nastreeft. Een verhaal dat dominant geworden is, en enigszins met de tijd mee is gegroeid want dat je als vrouw aan het werk bent is in dat scenario sociaal redelijk geaccepteerd, maar daar is dan ook (bijna) alles mee gezegd.

‘Oh sorry, ik dacht dat je dat zei, dat je met je vriend ging, sorry,’ pruttelt mijn collega die een sympathieke maar onhandig heteronormatieve poging doet iets recht te zetten, en ik babbel snel over zijn aanname heen om mezelf en hem op ons gemak te stellen. Ik vertel hem dat ik naar Frankrijk ga en daar aan mijn boek ga werken, dat ik omringd zal zijn door twee vrienden die ook die kant op komen en die ik fantastisch vind. Ondanks dat ik hem niet vertel dat ik drie keer moet slikken als ik thuiskom en mijn diepvries vol ligt met vegaburgers, weet ik dat hij de volgende keer aan een relatief onbekende collega zal vragen waar die naartoe gaat op vakantie in de tweede persoon enkelvoud.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Eline Veldhuisen (1999) is illustrator. Inspiratie voor haar werk haalt ze uit haar directe omgeving, variërend van haar eigen gedachtes tot de verhalen van andere mensen. Met zo min mogelijk middelen brengt ze deze verhalen op een heldere manier in beeld.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer