Asset 14

Iets wat van zijn vader is geweest

Iets wat van zijn vader is geweest

Het is zwarte zaterdag en de tankstations zijn druk. Sigarettenrook en uitlaatgassen blijven "in de windstilte boven het asfalt verstikkend en bewegingsloos hangen." Tristan is, in dit korte verhaal, op weg naar het huis van wijlen zijn vader, een man op wie hij nooit heeft kunnen rekenen. Kan hij het opbrengen om door te rijden?

Auto's verdringen zich bij de benzinepomp. Schaars geklede reizigers passeren in marstempo, met rood aangelopen kinderen en snerende moeders. Een vader doet een haastige plas onder druk van de file die elke seconde aanzwelt, een van de vele vaders die vandaag achter het stuur is gekropen, heengezonden door het weer, op weg naar een pretpark, zwemmeer of natuurgebied.

Tristan leunt tegen de zijmuur van het pompstation, gekleed in een Adidas trainingspak, paarse broek met witte strepen en bijpassend jasje. Een pet met smalle klep weert de hoge zon uit zijn ogen en een doodstille schaduw verdeelt zijn gezicht in twee vlakken. In zijn linkerhand brandt een sigaret, waarvan de rook in de windstilte boven het asfalt verstikkend en bewegingsloos blijft hangen.

 

Bella voelt hoe de ruimte tussen haar slapen implodeert wanneer ze het pompstation uitstapt. Dizzy dirigeert ze haar hoofd van links naar rechts, op zoek naar Tristan, die op haar zou wachten. In haar arm smakt een twaalf weken oude puppy na van een lange geeuw.

Haar schaduw verduistert de tegels voor hem. Bella neemt de sigaret uit zijn hand. Hij kijkt haar vragend aan.

‘Geen American Spirit,’ zegt ze, ‘die verkopen ze niet meer.’ Tristans mond hangt op een kiertje. Aan zijn regelmatig op- en neergaande borst ziet ze dat hij op zijn adem let.

‘Gaat het?’ vraagt ze.

‘Ik denk na.’

‘O.’

‘Eigenlijk wil ik er voor de avond weer weg zijn,’ zegt hij en eigent zich de sigaret toe.

‘Dus?’

‘Dus niets.’ Zijn stem is luid, hoewel de woorden zijn lippen nauwelijks verlaten.

‘Het is zwarte zaterdag, wat wil je?’

Twee tellen verstrijken voor hij antwoordt: ‘Ik ben al vijftien jaar niet meer in dat huis geweest. Het is vast een pauperzooi.’

‘Tris, ik heb niet voor niets eindeloos in de file gestaan.’

Ze aait het hondje in haar armen, dat bij wijze van stilzwijgende instemming verder doezelt.

Het leven krimpt tot precies de afmetingen van de eindeloos doorrollende Volkswagen Golf.

Tristan zit achter het stuur. Door het openstaande raam komt warme lucht naar binnen, zwaar van de uitlaatgassen van de optrekkende en weer afremmende voertuigen.

‘Dat buikje,’ zegt Bella. Hij kijkt opzij. De puppy ligt op z’n rug te slapen op haar schoot, weerloos. Een gladde, zachtroze buik beweegt langzaam op en neer.

‘Ons zwijntje,’ fluistert ze.

‘Zwijnen,’ hij knikt naar de bestuurders links en rechts van hem, zwetende vaders met natte shirts over ronde buiken. ‘Waarom zitten altijd de mannen achter het stuur?’

Bella haalt haar schouders op.

‘Gewoonte?’

 

Afslag 21 verlost hen van de file en voert ze het asfalt op van een nagenoeg autoloze provinciale weg. Bella volgt de voorbijflitsende bomen, de droge graslanden en de kale akkers. Haar ademhaling vertraagt. Het leven krimpt tot precies de afmetingen van de eindeloos doorrollende Volkswagen Golf.

Ze ziet hoe Tristan een pakje kauwgom uit het dasboardkastje pakt. Hij heeft mooie kaken, waarop je de spieren kan zien zwellen als hij zijn tanden op elkaar zet. Helemaal als zijn blik troebel is en naar binnen toe afdwaalt, zoals nu. Bella legt haar hand op zijn been en wrijft omhoog. De synthetische stof van zijn tracksuit knispert elektrisch.

‘We moeten het niet afraffelen, straks. Desnoods blijven we daar slapen,’ zegt ze.

In de flikkering van de regelmatige schaduw van de bomen vormt hij zich een voorstelling van de sociale huurwoning waarnaar ze op weg zijn. Een benedenverdieping ergens in een grijze buitenwijk nabij de Duits grens. Hij had verwacht dit moment eeuwig voor zich uit te kunnen schuiven, net als kaal of dik worden, een concreet gevaar op een abstracte afstand. Maar een maand geleden overleed zijn vader. Hij werd geïnformeerd door de gemeente, liet een reactie achterwege, net als zijn halfbroer die in Australië woont. Zijn vader kreeg een gemeentelijke begrafenis. Afgelopen week volgde een brief van de notaris. Het huis moest leeg, de waardevolle bezittingen meegenomen voordat de boel werd geruimd. Bella zei dat hij spijt zou krijgen als hij niet zou gaan, dat het waardevol zou zijn iets te hebben dat van zijn vader is geweest. Voor later. Hij zakt onderuit. De gordel knelt. Zijn duim stuurt hen over de lege 80-kilometerweg. De snelheidsmeter passeert de 100.

Twee mannen die elkaar op een onbegrijpelijke manier begrijpen, twee honden die aan elkaars kont snuffelen.

‘Een pakje American Spirit,’ zegt Tristan tegen de pompbediende. Ze zijn voor de tweede keer gestopt. Dit keer niet om te tanken, maar omdat Tristan misselijk is geworden. Tegen Bella zegt hij dat het komt omdat hij haar Camels rookt.

‘Heb je die?’

‘Wa dochte gij?’

‘Sorry?’

‘Kiekt doar.’ De pompbediende wijst op de wand vol pakjes sigaretten. Tristan knikt. Hij ziet zijn vader voor zich, in de avond peuken kopend bij de dorpspomp, kletsend in hetzelfde, basale dialect. Twee mannen die elkaar op een onbegrijpelijke manier begrijpen, twee honden die aan elkaars kont snuffelen.

‘Houdoe!’ roept de pompbediende nadat Tristan heeft afgerekend.

 

Buiten probeert Bella de puppy te laten plassen in de berm. Ze knielt naast het diertje, spoort het aan met gefluister, haar hand kriebelend achter de wollige oren.

‘Polen,’ zegt ze als Tristan bij de auto aankomt. Ze knikt naar een truck met een wit nummerbord met PL erop. ‘Je vader reed toch ook naar Polen enzo?’

‘Peter,’ mompelt hij terwijl hij plaatsneemt op de bumper van de Golf, voorovergebogen, benen wijd, ellebogen op zijn knieën.

‘Peter, ja.’

Hij voelt zich misselijk, wijt het nu aan de frituurlucht die in de pomp rondhing, aan de hitte.

‘Goed zo, mannetje.’ Bella aait de puppy, die als een teefje de bekken kantelt en witte plas laat lopen.

‘Wist je,’ ze richt haar blik naar Tristan, ‘dat honden heel sensitief zijn. Ze worden niet zindelijk als je ze druk oplegt, je moet ze rustig hun gang laten gaan, zodat het natuurlijk aanvoelt om buiten te plassen.’

‘Zolang je ‘m maar opvoedt,’ antwoordt hij, voor zich uit starend. Dorre glaslanden, zwijgende bomen, voorbijrazende auto’s, een buitenwijk aan de horizon, en daarachter een vaag beeld van een man die er eigenlijk nooit is geweest, niet meer is dan een luchtspiegeling. Hij inhaleert diep en laat een smalle stroom adem de hete, bijna tastbare lucht uiteendrijven.

Bella rinkelt met de sleutels in haar hand. Hij schudt zijn hoofd.

‘Misselijk.’

Tristan voelt haar aanwezigheid, de blik in zijn rug, brandend, als de zon door een vergrootglas.

De zon, onder zijn schedel een kogel, in de lucht een bol die pijn doet aan zijn ogen. Het moment waarop andere mensen verkoeling zoeken, is het moment waarop hij in de volle zon blijft zitten en de hitte verdraagt. Kou en warmte hebben geen vat op mij, zegt hij tegen zichzelf, ik ga gewoon door.

Bella zit in de auto, op de passagiersstoel. De airco staat aan. Tristan voelt haar aanwezigheid, de blik in zijn rug, brandend, als de zon door een vergrootglas.

‘Zo erg is het niet,’ hoort hij haar zeggen, ‘we gaan gewoon even naar binnen.’

Hij draait zich om, maar moet met zijn ogen knijpen, zo fel blinkt de rode motorkap. Tussen zijn wimpers ziet hij haar gezicht, dat ze uit het raam heeft gestoken.

‘Het is je vader.’

‘Wat maakt dat uit?’ antwoordt hij, half over zijn schouder. Met zijn wijsvinger strijkt hij over het zilveren VW-merkteken tussen zijn benen. De laatste keer dat hij zijn vader in levenden lijve had gezien was hij een jaar of dertien. Alleen met de trein reisde hij naar Limburg, waar zijn vader een jubileumfeest vierde. Zijn vader sprak een uur lang over de halfbroer van Tristan. Vervolgens trad zijn vader op in een coverbandje, gaf een speech en verdween uit beeld. Na een halve dag nam Tristan zonder iets te zeggen de streekbus naar Heerlen en kwam pas tegen elven thuis.

Tristan zit nog altijd op de motorkap, alsof hij de auto in bewaring heeft genomen.

‘Maak een keuze,’ zegt Bella. ‘We gaan door of terug.’

Tristan zit nog altijd op de motorkap, alsof hij de auto in bewaring heeft genomen. Uit het pakje American Spirits neemt hij de middelste sigaret, maar steekt ‘m, weer misselijk, omgekeerd terug. Hij ziet het beeld voor zich van de nauwe cabine van de vrachtwagen waar zijn vader op reed, ingericht als een huis, met golvende gordijntjes en lullige sleutelhangers bungelend aan de achteruitkijkspiegel. Het zware, steunende lijf dat alle treden van het trapje aan de zijdeur nodig had om in te stappen. Zijn moeder die, op een paar meter afstand, hem, half verscholen achter haar been, aanspoorde de cabine in te gaan, een dagje met zijn vader erop uit te trekken.

‘Ik ga nergens heen,’ antwoordt hij.

‘Prima, dan gaan we terug.’

‘Nee,’ zegt hij. ‘Ik ga nergens heen.’

Bella komt voor hem staan en probeert oogcontact te maken. Tristan staart naar de filters van zijn sigaretten, die zich als opgelijnde soldaten aandienen.

‘Serieus?’ vraagt ze. ‘Ga je zo doen?’

‘Van jou moesten we zo nodig naar het huis.’ Zijn stem is hard en koel, een mes dat door vlees snijdt.

‘Van mij?’

Bella zucht gelaten, als een hond die zich erbij neerlegt dat hij niet meer aangehaald zal worden.

‘Prima,’ zegt ze uiteindelijk. ‘Ik neem de auto.’

‘Ik blijf hier.’

‘Als jij dat wil, Tris,’ haar stem is zonder twijfel. ‘Ik ga plassen.’

Hij krijgt het hondje in zijn armen gedrukt alsof het om een voorwerp gaat. Het wollige diertje staat hem tegen, het voelt zinloos in zijn handen, een vreemd wezen. Net als de herinneringen aan zijn vader en de aanwezigheid van een benzinepomp op deze nietszeggende plek hem betekenisloos toeschijnen.

Over de provinciale weg dendert een vrachtwagen, gevolgd door een stoet dwingende personenauto’s. Een simpel oponthoud, veroorzaakt door de chauffeur van de vrachtwagen, die kalm luistert naar rockmuziek en shag rookt.

En dan realiseert hij zich dat zijn vader er niet meer is.

Onder het elastiek van zijn trainingsbroek voelt hij Bella’s hand afzakken naar zijn bil, warm en plakkerig.

Als Bella terug de late zon in stapt, ziet ze Tristan over de verstofte weilanden staren. Zijn houding is ontspannen, een jongen net uit bad of net bevredigd, met zijn linkerhand in zijn zak en zijn rechter op schouderhoogte, licht gebogen, als een zwanenhals, voorzien van een sigaretje. Op zijn voet zit de puppy, het kopje rustend tegen zijn been.

Hij laat Bella onder zijn arm kruipen.

‘Tris,’ zegt Bella, ‘als je wil kunnen we ook gewoon …’

Hij maakt een sussend geluid en ze stopt met praten. Hij schiet zijn sigaret weg, tilt het hondje op en kriebelt over het kale buikje. Onder het elastiek van zijn trainingsbroek voelt hij Bella’s hand afzakken naar zijn bil, warm en plakkerig.

‘Rijd jij?’ vraagt hij. ‘Dan zorg ik voor dit zwijntje.’

 

Aan weerszijden zijn blokken tweelaags woningen opgetrokken, met vaal geworden rode gevelplaten. Voortuinen zijn betegeld, staan vol fietsen, brommers. Aan de straat een gebroken bank, verderop grofvuil. Het huis van zijn vader is niet anders; kaal, bleek, verwassen in de zomerschaduw. Het enige wat afwijkt is de gele nummerplaat die aan het tuinhekje is vastgespijkerd. In zwarte letters staat er: TRUCK JUNKIE.

Uit de envelop van de notaris haalt Bella de sleutel. Een grote hoeveelheid post biedt weerstand bij het openen van de deur.

Na tien minuten staan ze weer buiten. Beiden ontbreekt het aan daadkracht om de voortuin te overbruggen en de Golf te bereiken. Tristan gaat op een stapel tegels zitten, zijn rug tegen de kunststof vensterbank. Bella zakt naast hem op de grond, haar hoofd op zijn knie. De pup tussen hen in, slaperig, voldaan.

Zwijgend valt de schemer in, dooft de hitte uit, alsof er ergens verderop een kaars is uitgeblazen.

‘Lag op tafel,’ Bella houdt een sleutelhanger omhoog van Mickey Mouse, omringd door een blauwe halve cirkel met zwarte zonnestralen. Onderaan de sleutelhanger staat in wit en rood: Disney Iluminations.

‘Voor aan de autospiegel.’

Onderuitgezakt steekt hij een sigaret op en laat Bella de eerste hijs nemen. Voor ze de filter in haar mond neemt, bevochtigt ze haar lippen met haar tong, die als een schaatser van buiten naar binnen beweegt. Dan neemt hij zelf een hijs, voelt de rook zijn longen vullen, genadeloos hol, en zijn adem breekt open in een stugge, stotende lach.

Mail

Levi Jacobs (1992) woont en werkt in Den Haag. Verhalen verschenen o.a. in De Gids, Deus Ex Machina, De Revisor (online), Hollands Maandblad en Liter. Zie voor meer informatie levijacobs.net.

Jill Heesbeen is een illustrator die graag werk maakt over de relaties tussen personen op maatschappelijk en op persoonlijk niveau. Zo laat ze je nadenken over de omgang met je medemens. Ook de relatie met jezelf (en de mentale problematiek die daarmee gepaard kan gaan) is een onderwerp dat ze graag verbeeldt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
illustratie van een meisje in een tent waarin ze leest en veel spullen om zich heen heeft staan, in contrast met de paarse lucht buiten

De magen zagen bleek in dit licht

'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

Rode sloffen

Rode sloffen

Soms begint het afscheid nemen al voordat het verlies er is. Een kort verhaal van Werner de Valk over het afscheid nemen, het gesprek daarover aangaan, en wat te doen met alles dat achterblijft. Lees meer

Meander (maar ook weer wel)

Meander (maar ook weer wel)

In het park achter het huis van haar ouders staat een plakkaatje met een gedicht van Marte Hoogenboom, dat ze schreef toen ze nog anders heette. Zo nu en dan gaat ze erlangs om het te herlezen, maar of ze er ooit écht naar terug kan? Lees meer

Stemvorken

Stemvorken

Hoe onderzoek je lesbische aantrekking als je eerste kennismaking daarmee porno is, gericht op een mannelijke fantasie? Met ‘Stemvorken’ won Leonore Spee Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Ongewerveld

Ongewerveld

Kan erotiek ook schuilen in pijn, verdriet en kwetsbaarheid? Met ‘Ongewerveld’ won Jori(k) Amit Galama de juryprijs van Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos 2

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos

'ik miste collectieve haast / treinen waar de airco nooit gewerkt heeft / de eenheid die in eenzaamheid zit'. In gedichten die geuren naar 'oostblokstank' onderzoekt Francesca Birlogeanu vervreemding en verdwenen vaders. Lees meer

Dit is ook mijn vakantie

Dit is ook mijn vakantie

"Dit ben ik, met mijn nieuwe wandelschoenen, helemaal uitgerust en braaf nog." Hij hoogtevrees. Zij onverschrokken. In dit korte verhaal van Werner de Valk pakt een hike door de bergen wel heel anders uit dan verwacht. Na afloop zijn daar gelukkig altijd nog de foto's. Lees meer

Bloed en havermout

Bloed en havermout

Een verhaal van Jan Wester over twee zussen, onvoorwaardelijke liefde, klauwende vingers, mantelzorg en Teletubbies. Lees meer

De draad

De draad

Sumai Yahya schreef een kort, poëtisch verhaal over menselijke vleermuizen slingerend aan een draad. Een korte versie verscheen in het papieren magazine, maar lees hier de volledige versie, vol symboliek, donkere massa's, naalden, konijnen met rode ogen en aangeslepen ruggengraten. Lees meer

Gedichten Alara Adilow (titel volgt) 2

Straatliedjes

Wat is een huis? 'Iets dat de wraak van de nacht buiten houdt. / Iets waar je naar terugkeert na een lange reis.' In deze nieuwe gedichten van Alara Adilow worden vaders ontvlucht, tijdelijke verblijfplaatsen gevonden en nieuwe relaties op zee aangegaan. Lees meer

Koeman

Koeman

Een kort verhaal van Jan Wester over een veeboer die op papier alles bezit, maar zich niet thuisvoelt in zijn eigen kudde en op zoek is naar een eenheid. Koeman was niet van land, niet van gras. Door de zolen van zijn laarzen was hij afgescheiden van zijn aarde. Hij had ze weleens uitgeschopt, op... Lees meer

 1

"En opeens denk je aan hun lichamen" vertaalde gedichten in samenwerking met Poetry International

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via een bundel of op een podium? Achttien studenten
illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van
de achttien dichters van het 52 ste  Poetry International Festival dat vandaag van start gaat. De studenten komen
net als de dichters uit de hele wereld. Uit Vietnam, Oekraïne, Moldavië of Mexico, Polen, de
Verenigde Staten of hier uit Nederland. Lees meer

Meer dan een werkwoord

Meer dan een werkwoord

De stem in Nora’s hoofd laat zich niet zomaar het zwijgen opleggen. “Ik vraag me af of het haar bedoeling was dat ik nu zo weinig lichaamsvet over heb dat zelfs een kussen de pijn van het zitten niet verzacht.” Als verdoving en controle ten koste gaan van haar relaties en gezondheid, stelt Nora zich die ene belangrijke vraag: is dit het waard? Lees meer

Dit is geen ode 2

Dit is geen ode

'In dit land word je aan stukken gescheurd. / Ik verzamel jouw gescheurde stukken vlees. / Ik bak je op 200 graden. / Ik deel je uit.' In harde dichtregels verkent Shabnam Baqhiri hoe het is om je echt aan te passen en waarom dit soms noodzakelijk en juist goed is. Lees meer

A Sacred Slut_Daan Timmer_Lena Plantinga

A Sacred Slut

Je bent vrouw, het is zomer en je wil wat. Klaarkomen, bijvoorbeeld. In dit broeierige nieuwe kortverhaal van Lena Plantinga speelt een jonge vrouw met zichzelf en het lot. Een verhaal over zoeken naar je seksuele zelf, en haar aantreffen onder het juk van je seksuele verleden. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel