Foto: privécollectie Ava Mees List Mees bezocht de nachtmis." /> Foto: privécollectie Ava Mees List Mees bezocht de nachtmis." />
Asset 14

Heiden


Foto: privécollectie Ava Mees List

“He jongens, kunnen we nog even stoppen bij de coffeeshop? Ik wil een jointje halen.” Dude. Ik kijk haar aan. “Niet voor in de kerk hoor!” voegt Aisha dan toe. Oké dan. We wachten buiten. Amsterdam is bedekt door een dikke laag ijzel, er zijn weinig mensen op straat. Ik begin licht te stressen of we nog wel een plek kunnen veroveren. Het is Kerstavond en wij hebben met zijn drieën het briljante plan gevat om naar de mis te gaan. Voor alle kerken moest je kaartjes halen, om verzekerd te zijn van een plaats in Gods huis. Niet voor de Onze Lieve Vrouwenkerk op de Keizersgracht, daar is iedereen welkom.

Ik was er nog nooit geweest, maar eenmaal binnen is het moeilijk niet onder de indruk te zijn. We lopen naar de banken onder het enorme gewelf, langs prachtig beschilderde pilaren, een klassiek versierd koor en schilderijen van een bloederige Jezus aan de wand. Met het programmaboekje in de hand gaan we zitten. Ik zet mijn voeten op het knielplankje of hoe dat ook heet. Het orgel begint te spelen en het koor zet in. Ik probeer een glimp van ze op te vangen, maar ze zijn verstopt op het balkon. De priesters, gehuld in wit, lopen ceremonieel een rondje door de kerk. De achterste heeft een babypop in zijn hand, en ze leggen de kleine Jezus in zijn kribbe, links achterin. Zou die pop bij de Intertoys zijn gekocht? Of is er een speciale groothandel voor kerken waar alle benodigdheden voor een kerstviering kunnen worden aangeschaft?

De mirre prikt in mijn neus. Naast me is Nikki in slaap gevallen, Aisha zingt zachtjes mee. Ik moet niezen. Ik wil eigenlijk kijken hoe laat het is, maar heb mijn telefoon uitgezet. Al na een kwartier kreeg ik een houten kont. Ik stel me voor hoe het zou zijn om elke week naar de mis te moeten van je ouders. Stilzitten en luisteren naar psalmen, twee uur lang. Ik lees mee met de teksten. We hebben liederen gezongen in het Nederlands, Engels, Duits, Frans, en Latijn. Vooral het Latijn vind ik leuk. In het boekje staan ook vertalingen, en ik probeer zonder te spieken te kijken of ik nog genoeg weet van de dode taal die ik ooit zo aandachtig heb moeten studeren.

Avus

Avi

Avo

Avum

Avo

Avi

Avorum

Avis

Avos

Avis

Ja, die ken ik nog. Maar alle vervoegingen van die quo. Qui quae quod cuius cuius cuius cui cui cui quem quam quod qui quae quod quo qua quo quo quae quo, oh, we moeten weer opstaan. Iedereen spreekt mee met het Onze Vader. Ik zwijg. Ik vind het prachtig om de ceremonie mee te maken, maar ken de teksten niet. We mogen weer zitten. Nikki is wakker, en kijkt me vragend aan (om weg te gaan, denk ik). “Wacht, straks krijgen we wijn,” fluister ik haar bemoedigend toe. “Mees, ik ben katholiek opgevoed. Je mag geen hostie als je geen communie hebt gedaan.” Mijn ogen sperren zich wijd open, en ook Aisha kijkt verschrikt. Dit wisten we niet! Ik persoonlijk kon niet wachten tot dat ritueel begon, en ik wilde ook eens weten hoe dat proeft, het lichaam van Jezus. Bovendien kan ik wel een borrel gebruiken, het is niet bijzonder warm daar in die grote kerk.

Het moment is daar. Men mag opstaan, en naar voren lopen. De priesters hebben het brood veranderd in vlees, de wijn in bloed. Ik ben benieuwd hoeveel mensen hier communie hebben gedaan, en tot mijn verbazing staat een groot deel van de aanwezigen op. Toch gek, dat je verbaast bent over het aantal gelovigen in een kerk. Ik sta ook op. Ik durf niet naar voren te lopen, maar ik wil het toch kunnen zien. Het voelt alsof iedereen daar bij een vereniging hoort, en ik mag niet meedoen. Heel even ben ik teleurgesteld dat ik geen communie heb gedaan. Maar dan bedenk ik me weer dat vreemde ritueel, waar jonge meisjes in trouwjurken met God huwen, en ga ik weer zitten. Aisha pelt een mandarijntje, ik krijg de helft. Dan maar onze eigen hosties.

Na twee uur staan we buiten. De sneeuw is veranderd in stromende regen, en op de trappen van de kerk roken we een sigaret, onder wakend oog van het pasgeboren kindeke. Mensen komen ons een hand geven. Zalig Kerstfeest! Vrede met u! Ik kijk de meisjes aan. Dus. Naar de club? Ze knikken wellustig.

Mail

Ava Mees List

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer