Foto: privécollectie Ava Mees List Mees bezocht de nachtmis." /> Foto: privécollectie Ava Mees List Mees bezocht de nachtmis." />
Asset 14

Heiden


Foto: privécollectie Ava Mees List

“He jongens, kunnen we nog even stoppen bij de coffeeshop? Ik wil een jointje halen.” Dude. Ik kijk haar aan. “Niet voor in de kerk hoor!” voegt Aisha dan toe. Oké dan. We wachten buiten. Amsterdam is bedekt door een dikke laag ijzel, er zijn weinig mensen op straat. Ik begin licht te stressen of we nog wel een plek kunnen veroveren. Het is Kerstavond en wij hebben met zijn drieën het briljante plan gevat om naar de mis te gaan. Voor alle kerken moest je kaartjes halen, om verzekerd te zijn van een plaats in Gods huis. Niet voor de Onze Lieve Vrouwenkerk op de Keizersgracht, daar is iedereen welkom.

Ik was er nog nooit geweest, maar eenmaal binnen is het moeilijk niet onder de indruk te zijn. We lopen naar de banken onder het enorme gewelf, langs prachtig beschilderde pilaren, een klassiek versierd koor en schilderijen van een bloederige Jezus aan de wand. Met het programmaboekje in de hand gaan we zitten. Ik zet mijn voeten op het knielplankje of hoe dat ook heet. Het orgel begint te spelen en het koor zet in. Ik probeer een glimp van ze op te vangen, maar ze zijn verstopt op het balkon. De priesters, gehuld in wit, lopen ceremonieel een rondje door de kerk. De achterste heeft een babypop in zijn hand, en ze leggen de kleine Jezus in zijn kribbe, links achterin. Zou die pop bij de Intertoys zijn gekocht? Of is er een speciale groothandel voor kerken waar alle benodigdheden voor een kerstviering kunnen worden aangeschaft?

De mirre prikt in mijn neus. Naast me is Nikki in slaap gevallen, Aisha zingt zachtjes mee. Ik moet niezen. Ik wil eigenlijk kijken hoe laat het is, maar heb mijn telefoon uitgezet. Al na een kwartier kreeg ik een houten kont. Ik stel me voor hoe het zou zijn om elke week naar de mis te moeten van je ouders. Stilzitten en luisteren naar psalmen, twee uur lang. Ik lees mee met de teksten. We hebben liederen gezongen in het Nederlands, Engels, Duits, Frans, en Latijn. Vooral het Latijn vind ik leuk. In het boekje staan ook vertalingen, en ik probeer zonder te spieken te kijken of ik nog genoeg weet van de dode taal die ik ooit zo aandachtig heb moeten studeren.

Avus

Avi

Avo

Avum

Avo

Avi

Avorum

Avis

Avos

Avis

Ja, die ken ik nog. Maar alle vervoegingen van die quo. Qui quae quod cuius cuius cuius cui cui cui quem quam quod qui quae quod quo qua quo quo quae quo, oh, we moeten weer opstaan. Iedereen spreekt mee met het Onze Vader. Ik zwijg. Ik vind het prachtig om de ceremonie mee te maken, maar ken de teksten niet. We mogen weer zitten. Nikki is wakker, en kijkt me vragend aan (om weg te gaan, denk ik). “Wacht, straks krijgen we wijn,” fluister ik haar bemoedigend toe. “Mees, ik ben katholiek opgevoed. Je mag geen hostie als je geen communie hebt gedaan.” Mijn ogen sperren zich wijd open, en ook Aisha kijkt verschrikt. Dit wisten we niet! Ik persoonlijk kon niet wachten tot dat ritueel begon, en ik wilde ook eens weten hoe dat proeft, het lichaam van Jezus. Bovendien kan ik wel een borrel gebruiken, het is niet bijzonder warm daar in die grote kerk.

Het moment is daar. Men mag opstaan, en naar voren lopen. De priesters hebben het brood veranderd in vlees, de wijn in bloed. Ik ben benieuwd hoeveel mensen hier communie hebben gedaan, en tot mijn verbazing staat een groot deel van de aanwezigen op. Toch gek, dat je verbaast bent over het aantal gelovigen in een kerk. Ik sta ook op. Ik durf niet naar voren te lopen, maar ik wil het toch kunnen zien. Het voelt alsof iedereen daar bij een vereniging hoort, en ik mag niet meedoen. Heel even ben ik teleurgesteld dat ik geen communie heb gedaan. Maar dan bedenk ik me weer dat vreemde ritueel, waar jonge meisjes in trouwjurken met God huwen, en ga ik weer zitten. Aisha pelt een mandarijntje, ik krijg de helft. Dan maar onze eigen hosties.

Na twee uur staan we buiten. De sneeuw is veranderd in stromende regen, en op de trappen van de kerk roken we een sigaret, onder wakend oog van het pasgeboren kindeke. Mensen komen ons een hand geven. Zalig Kerstfeest! Vrede met u! Ik kijk de meisjes aan. Dus. Naar de club? Ze knikken wellustig.

Mail

Ava Mees List

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer