De provincie is ten dode opgeschreven. De bestuurlijke eenheid bedoel ik dan, niet het mythische land dat altijd tegenover de Randstad wordt gezet. Minister Plasterk wil de huidige twaalf bestuurseenheden verruilen voor vijf landsdelen. Want tja, zo'n provincie, wie heeft daar nou nog iets mee? Of, in Plasterks eigen woorden: "Moeten we een provinciegrens handhaven die alleen getrokken is omdat een graaf en een paus ooit ruzie hadden?”.
Maar in zijn zucht naar 'bestuurlijke efficiëntie’ ging de minister voorbij aan het sentiment van bijvoorbeeld de Fries, voor wie die grens wel degelijk waarde heeft. “Het gebrek aan regionale binding van de Randstedeling wordt als breekijzer gebruikt om de verbondenheid van Friezen, Limburgers of Zeeuwen te breken”, aldus een van de tegenstanders.
Opmerkelijk hoe het plan voor vijf landsdelen te kort door de bocht wordt bevonden, maar met hetzelfde gemak wordt teruggegrepen op die simplistische tweedeling van de Randstad versus 'de provincie'. Als iemand die geboren en getogen is buiten de Randstad maar geen enkele binding voelt met haar identiteitsloze provincie, durf ik te zeggen dat het zo zwart-wit niet ligt.
Sommige mensen voelen zich verbonden met hun provincie, anderen met hun stad, weer anderen met geen van beiden. Laten we accepteren dat geen enkele indeling recht doet aan de variatie die Nederland, klein als het is, op allerlei niveaus herbergt en gewoon kiezen voor de meest pragmatische oplossing. Of, als we toch zo graag vasthouden aan het wij/zij-gevoel, laten we dan terugvallen op de beproefde tweedeling van autochtoon versus allochtoon. Daarvoor ligt al lang een onberispelijke provinciale herindeling klaar.