Niemand roept in Floris' kennissenkring zoveel aversie op als Thierry Baudet. " /> Niemand roept in Floris' kennissenkring zoveel aversie op als Thierry Baudet. " />
Asset 14

Voedende voorgevels

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vier korte commentaren van onze redacteuren.

Rolmodel

Het bloot van Beyoncé

Borsten zijn heet, vooral in Amerika waar Beyoncé's voedende voorgevel het onderwerp werd van een fatsoensdiscussie. Moeders die in het openbaar hun kind aanleggen, worden maar moeilijk geaccepteerd. Aandachtstrekkers zijn het, met hun blote tieten!
Ook voor Facebook ligt dergelijk bloot gevoelig. Dat bleek toen foto's gecensureerd werden waarop de tepels van voedende moeders zichtbaar waren. Borsten met tepels zijn volgens Facebook namelijk 'seks' en daar moeten kinderen onder de 13 tegen in bescherming worden genomen. Het sociale netwerk meent haar prepuberale gebruikers echter níet te hoeven beschermen tegen foto's met daarop “deep wounds”, “excessive blood" en “crushed heads”. Dat borsten ook een andere functie hebben dan een seksuele, komt blijkbaar niet bij ze op. Alleen Barbie zal op Facebook haar blozende baby ongecensureerd de borst kunnen aanbieden.
Toen Time Magazine enkele dagen geleden haar nieuwe editie uitbracht, met op de omslag een foto van een jonge moeder die haar 3-jarige zoon de borst geeft, stormde het weer. De foto begeleidt een artikel over 'Attachment Parenting', waarin ene Dr. William (Bill) Sears moeders adviseert hun kroost zo lang mogelijk, zo dicht mogelijk bij zich te houden. De ideale moeder draagt het kind op haar lichaam, laat het in haar bed slapen en geeft het lange tijd borstvoeding.
Deze controversiële ideologie werd meteen beantwoord met heftige kritiek op de verheerlijking van het moederschapsideaal. Als tegenreactie verschenen de stukjes van supervrouwen, die zich met hun kind 'attached' door het leven slaan. Maar de grootste controverse ging over de borst met daaraan het kleuterkind.
Fatsoensregels laten zich moeilijk oprekken. Ik weet niet of ik schrik als ik een kleuter aan een moederborst zou zien sabbelen. Het is in ieder geval van de gekken dat zogende vrouwen winkels worden uitgezet. Beyoncé is prijzenswaardig bezig met haar openheid in blote praktijken, met als klap op de vuurpijl dat niemand er meer aan twijfelt dat ze haar kind zelf gebaard heeft.

Door Esther Wertwijn

Commentaar

Domme Thierry

Niemand roept in mijn kennissenkring zoveel aversie op als Thierry Baudet, de “jonge conservatief” die tweewekelijks columns schrijft in de NRC. Dat is terecht. Thierry is namelijk 1. nationalistisch, 2. Eurofoob, 3. pedant, 4. tegen moderne kunst, 5. zo reactionair dat hij een reïncarnatie van Joseph de Maistre had kunnen zijn, 6. hypocriet (ondertussen doet hij alsof het “links-rechts-onderscheid niet meer opgaat”), en 7. een snob (u weet wel, iemand wiens culturele consumptie louter gericht is op het verwerven van cultureel kapitaal). Dat alles zou een kwestie van smaak kunnen zijn, maar er is nog een punt 8. Thierry’s meningen zijn slecht onderbouwd. Noem het maar feitenvrij.
Wat zijn die meningen zoal? Stierenvechten is een mooie traditie. (Dat heeft hij van Roger Scruton.) Sigaren roken is een verfijnde activiteit. Moderne architecten zorgen louter voor culturele kaalslag. (Dat heeft hij van Theodore Dalrymple.) De opwarming van de aarde is een canard, want die "stagneert". (Ojajoh?) Meindert Fennema is een held, omdat hij "linkse hypocrisie" aanvalt. (Hypocriet?) Jaffe Vink heeft “onomstotelijk aangetoond” dat de Probo Koala geen gifschip was. (Jaffe Vink is geen petrochemicus, maar een opiniemaker die de milieubeweging haat.) En als het Europese Hof uitzettingen veroordeelt die een wisse dood betekenen, is dat een inbreuk op de nationale soevereiniteit. (Noem dat maar schrijftafelmoord.)
Het meest opmerkelijke is wel Thierry’s aanval op de hedendaagse gecomponeerde muziek, die hij zo ongeveer gelijkstelt aan kleutergejengel. Het programma van de Gaudeamus Muziekweek bevat meer muzikale diversiteit dan het hele 19e-eeuwse concertrepertoire, maar dat weet Thierry niet, want hij komt nooit in het Muziekgebouw aan ’t IJ.
Het ontgaat me vooral wat Thierry nou precies onderzoekt. Er is geen hoor en wederhoor, geen data, geen betrouwbare bronvermelding, geen significant nieuw inzicht. Het zijn de vooroordelen van je tante Tonnie, opgesaust met Leidse eruditie en archaïsch taalgebruik.
Ik snap wel waarom Vandermeersch hem heeft ingehuurd. Thierry zegt op een beschaafde, eloquente manier “wat je niet mag zegge hè”. Dat veroorzaakt reuring. Maar als je niet weet waar je het over hebt, kun je toch beter je bek houden.

Door Floris Solleveld

De Hofstad

De groene duivel

Afgelopen donderdag bezocht ik op Rotterdam Zuid een debat over het Kunduz-akkoord. Het mocht geen debat heten: het panel bestond uit iemand van FNV-Vecht voor de Recht en iemand van de Internationale Socialisten, de GroenLinks-woordvoerder had afgezegd. Meer dan eens werd naar GroenLinks verwezen als "de duivel". Het enige tegengeluid moest uit de zaal komen, waar VVD-deelraadslid Ruben Arnhem enkele keren van zich liet horen. Wat vooral duidelijk werd, was dat GroenLinks zich in een lastig parket heeft gewerkt door het akkoord te ondertekenen. Er was voor de tegenstanders in ieder geval genoeg om op te schieten. Hadden ze het meest rechtse kabinet na de Tweede Wereldoorlog niet beter aan een draadje kunnen laten bungelen?
Dan de kandidaatstelling van Tofik Dibi voor het lijsttrekkerschap. Hij daagt partijleider Jolande Sap uit, maar zijn kandidatuur "is geen motie van wantrouwen richting Sap". Misschien is het een vooropgezet plan van de partij? Wat tegengas bieden tegen de gratis zendtijd van het CDA door zich zelf ook in de kijker te spelen met een verkiezing? Aangezien Dibi en Sap inhoudelijk niet zo veel verschillen zal de boodschap behoorlijk eensgezind zijn. Daarnaast lijkt het me sterk dat iemand in Dibi een mogelijke lijsttrekker ziet. Zelfs voor een kleine partij als GroenLinks moet je op zijn minst de schijn van een premierschap in de dop kunnen dragen. Nog even rijpen dus, Dibi.
In tijden dat politiek voornamelijk over economie gaat, heeft Sap als econome en voormalig ambtenaar bij Sociale Zaken de beste kennis in huis. Gelukkig verruilde ze haar technocraten-brilletje ook net op tijd voor lenzen. En last but not least: de stropdas die Dibi bij zijn persconferentie ostentatief op de grond gooide, deed de stekkerdoos van Sap direct vergeten.

Door Eeva Liukku

Commentaar

Steekspel met stokpaardjes

De plagiaatkwestie rond bijzonder hoogleraar en literatuurcritica Elsbeth Etty was mij ontgaan. De Nijmeegse hoogleraar Jos Joosten beschuldigt haar ervan in zijn nieuwste boek. Er zou sprake zijn van onzorgvuldig brongebruik, namelijk citeren zonder voetnoot. Dat is natuurlijk opvallend, maar opvallender nog was de reactie van filosofe en literatuurwetenschapper Stine Jensen afgelopen weekend in de NRC. Belangrijker dan het plagiaat was volgens Jensen dat Joosten "een wetenschappelijke vrouwenhater" is. Zijn werk is volgens Jensen de "slechtste reclame die de literatuurwetenschap zich kan wensen". Kan zijn. Maar de reactie van Jensen is op haar beurt weer slechte reclame voor zowel de journalistiek als de wetenschap. In plaats van het probleem helder uiteen te zetten en een onderbouwde mening te formuleren, verzandt de discussie in een oninteressant steekspel met stokpaardjes.
Een dag later, bij de nieuwe film Elles, doet hoofdpersoon Anne (Juliette Binoche) me aan Jensen denken. Journaliste Anne verliest zich in een artikel over jonge prostituees en ziet zelfs in het bereiden van coq-au-vin een seksueel geladen machtsspel. Het maakt Anne onuitstaanbaar en haar leven ondoenlijk. In plaats van de werkzame, onderhuidse discriminerende of vrouwonvriendelijke mechanismen te tonen, plakt ze ze overal op. Daar schiet niemand wat mee op. Ook Anne niet. Een van haar weinige nieuwe inzichten is dat haar man porno kijkt.
Na de film lees ik het stuk van Stine Jensen opnieuw, en snap ik haar nog steeds niet. Na een halve pagina bewijs aan te leveren dat de argumenten van Joosten voortkomen uit vrouwenhaat, besluit ze met: “Ik laat het graag aan anderen over om hem te beschuldigen van seksisme.” Wie schiet hier iets mee op? En ook: waarom ben ik hier getuige van? Conclusies wat betreft de overeenkomst tussen Anne en Stine Jensen laat ik aan een ander.

Door Roos Euwe

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer