De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vier korte commentaren, in woord en beeld.
De Hofstad
Kadaverdiscipline
Even dacht ik dat 'het radicale midden' mijn weekeinde zou gaan beheersen. Maar nadat Felix Rottenberg en (meesterinterviewer) Frenk van der Linden die term vrijdag aangrepen om een serieus gesprek over het CDA in De Wereld Draait Door vakkundig de nek om te draaien – ik kreeg bijna sympathie voor ex-gevallen spindoctor Jack de Vries – was ik er al weer klaar mee.
Gelukkig diende zich snel een andere kandidaat voor woord van het weekeinde aan. De crypto van de Volkskrant verliep voorspoedig, totdat ik een uur lang zoekende bleek naar het mij onbekende woord 'kadaverdiscipline'. Ik zocht het op: "volstrekte gehoorzaamheid als een willoze machine".
Toen ik vervolgens eindelijk aan het inhoudelijke deel van weekeindkranten begon, las ik in de NRC dat SP'ers niet over een 'kadaverdiscipline' blijken te beschikken, wanneer ze anoniem spreken over hun bereidheid om een deel van hun inkomen in de partijkas te storten.
Opeens zag ik het overal. Binnen de dikke darm van de PVV rommelt het: oud-vertegenwoordigers doen een boekje open over de ijzeren vuist van de grote geblondeerde leider. Geert eist vergeefs totale onderwerping. Hij heeft
kadaverdiscipline-issues.
"Stoelpoten zijn niet om op te wippen…", zeggen moeders. "…Ze zijn om aan te zagen", vullen PvdA-leden aan. Een totaal gebrek aan (kadaver)discipline dus. Terwijl Roemer lekker in een tomaatrode FatBoy-zitzak ligt, zit Job 'yes, we hoped he could' Cohen op een krukje in de vorm van een gebalde vuist. De enige poot is bijna door.
Maurice de Hond (Kadaver opgraven? Ik zeg doen!) wist zondag maar weer eens te vertellen dat het met de SP goed gaat, en met de PvdA en het CDA wat minder. Hoe dat komt? Er zullen legio redenen zijn. Maar een daarvan is ongetwijfeld een gebrek aan kadaverdiscipline, al was het maar voor de bühne.
Dat constante geëtter binnen de middenpartijen. Ze zijn al weer zo lang en vooral zo opzichtig met zichzelf bezig: als ik CDA- of PvdA-stemmer was, zou ik ook afhaken. Al die praatjes over 'verbinden' kunnen niet verhullen dat de partijen stiekem vrezen het de komende jaren te druk met zichzelf te hebben. Bij iedere frisse start druipt het gebrek aan vertrouwen in de toekomst van de gezichten. En wie niet met zichzelf door een deur kan, heeft geen tijd om aan het land te denken. De kiezers ruiken de lijkenlucht rond het CDA en de PvdA ook.
Door Jan Postma
Ver weg
True American values
Homoseksuelen zijn de laatste tijd weer volop in het nieuws. Of liever, zij die problemen hebben met homoseksualiteit. In Amerika steekt het homofobe beest de kop op bij de republikeinse presidentskandidaten voor het presidentschap. Gingrich adviseert homoseksuele kiezers maar op Obama te stemmen, en Santorum stelt voor het gemak homoseksualiteit gelijk met incest, pedofilie en polygamie.
In Nederland lieten SGP, de ChristenUnie en Opperrabbijn Ralbag zich van hun beste kant zien. Gelukkig is de homotherapie door de tweede kamer verworpen, begeleidt door ferme kritiek, en is Ralbag uit zijn (Nederlandse) functie gezet.
In navolging van Bas Heijne (NRC Handelsblad, 21 januari) vrees ik dat homofobie nooit helemaal uitgeroeid zal worden. Waar mensen zijn, worden menselijke emoties vertolkt. Het is echter wel zo dat de regulering van deze emoties een groot verschil maakt. Wettelijke bescherming van homorechten is een eerste en belangrijke stap naar daadwerkelijke gelijkheid.
Hoewel niet alle homofoben een religieuze achtergrond hebben is religie doorgaans wel de drijvende motor bij dergelijke intolerantie. Eigenlijk komt het voort uit een conflict tussen een waarheidssysteem dat de universele rechten van de mens als uitgangspunt heeft en een waarheidssysteem dat haar mensbegrip stoelt op een goddelijk beginsel en de dogma's die hieruit voortkomen. In Amerika zien we dat homofobie als politiek middel wordt ingezet, in tegenstelling tot Nederland waar homofobie politiek wordt bestreden.
Hoe uiterst belangrijk is de scheiding van kerk en staat. Zeker wanneer je de vooronderstellingen onderzoekt van waaruit men opereert! Om maar een voorbeeld te geven: de gevierde Californische homohuwelijkswet werd krapweg een half jaar na aanname vernietigd. De mormoonse lobby wist het Proposition 8 Ballot Initiative door te drukken, een toevoeging aan de Californische wetgeving die ervoor zorgt dat alleen een huwelijk tussen een man en een vrouw wettelijk erkend wordt.
Aan het politieke stelsel zal het niet liggen. Het tandwiel der democratie knarst gewoon door. Het zijn echter de afnemers van die democratie die de wijze en de inhoud bepalen. God Bless America.
Door Esther Wertwijn
Nieuws in beeld
Neanderthalers gebruikten duizenden jaren eerder verf dan voorheen werd gedacht. De resten rode oker, gevonden aarde in Maastricht, tonen aan dat de verf geïmporteerd werd. De grondstoffen komen niet voor in Maastricht, maar wel in België
Machtige Media
Och arm internet
Het zijn zware tijden voor het internet. De afgelopen weken werd Megaupload door de FBI platgelegd, The Pirate Bay nu dan echt door een Nederlandse rechter verboden en de omstreden internationale internetwet ACTA door steeds meer landen ondertekend, ondanks het feit dat hackers de Poolse overheid aanvielen. De Amerikaanse wetten SOPA en PIPA werden maar ternauwernood op de lange baan geschoven.
De verleiding is groot om de kant van het internet te kiezen. In de media hoor je dan ook vooral verontwaardiging over deze maatregelen.
Maar we moeten oppassen dat we het internet niet gaan vereren als een met diamanten versierd heiligdom. Bij De Wereld Draait Door mag Alexander Klöpping sinds kort webontwikkelaars met ideeën voor apps presenteren. Twee vrienden van Klöpping kregen in Berlijn een miljoen van Ashton Kutcher voor hun ideetje en het TV-programma wil meer van dit soort aaibare nerds een podium bieden. Het studiopubliek applaudisseerde in diepe bewondering voor die vreemde jongens met hun Macbooks op tafel. Ze kunnen iets wat wij maar nauwelijks begrijpen, en dus nemen we alles van ze aan. Ze zijn de postmoderne orakels.
Maar het internet wordt niet alleen beheerd door lieve nerds als Alexander Klöpping of de idealisten van Wikipedia. De zeven stafleden van Megaupload werkten op een landgoed ter waarde van 18,7 miljoen euro. Bij de inval werden vijftien Mercedessen, een Lamborghini, een Maserati en een Rolls Royce in beslag genomen, alsmede 4,9 miljoen in contanten. Megaupload en The Pirate Bay brengen schade aan hebberige platen- en filmmaatschappijen toe, die dubieuze organisaties als Brein inschakelen. Maar ze stelen ook gewoon van de artiesten. Google paste het privacybeleid nog maar eens aan, zonder dat gebruikers dit kunnen weigeren.
In de New Yorker van 28 november 2011 stond een portret van Peter Thiel, een internetinvesteerder in Silicon Valley die multimiljonair werd door beleggingen in PayPal, Palantir en Facebook. Thiel vindt dat het Amerikaanse onderwijssysteem creativiteit beknelt en sponsort het soort nerds dat we naast Klöpping aan tafel zien zitten. Hij investeert ook in onderzoek naar levensverlenging en het leven op een andere planeet. Het is een interessante, intelligente man, maar de auteur van het artikel merkte terecht op dat Thiels idealisme zich beperkt tot een kleine elite. Uiteindelijk is hij een semi-autist, zonder enige interesse in het algemene belang.
Het wereldwijde web heeft ons veel vooruitgang gebracht, en censuur moet bestreden worden. Maar wie denkt dat internetnerds de wereld gaan redden, is heel naïef.
Door Rutger Lemm