Deze week: een museum zonder ruis, Bram M., vrouwen op tv en Project Verveling." /> Deze week: een museum zonder ruis, Bram M., vrouwen op tv en Project Verveling." />
Asset 14

Lekker buitenspelen

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf commentaren van onze redacteuren, in woord en beeld.

Commentaar

Terug naar de jaren vijftig

"Wat is dat voor achterlijk gedoe dat er vandaag in De Wereld Draait Door gewoon GEEN ENKELE VROUW aan het woord komt? Niet een! Mensen zonder piemel zijn blijkbaar alleen maar om naar te kijken als 'het meisje achter Matthijs'.” In mijn Facebooktimeline maakte iemand zich boos en velen volgden in de comments. Een goede zaak, maar met de bittere bijsmaak dat zo’n discussie op landelijk niveau – of, God verhoede, in en door de media zelf – nooit serieus en diepgravend wordt gevoerd. Alles wat er te zeggen valt, is al tientallen keren gezegd. "Er zitten te weinig vrouwen in talkshows" wordt gepareerd met "vrouwen zeggen vaker nee op uitnodigingen"; "Talkshows proberen het niet hard genoeg" krijgt – bijvoorbeeld door Pauw en Witteman – als weerwoord dat ze het er “elke redactievergadering over hebben”; en “mannen zijn kennelijk beter voor de kijkcijfers” wordt weggewuifd met “we volgen enkel de actualiteit".
Het dieperliggende probleem is dat ondervertegenwoordiging van vrouwen onbespreekbaar is geworden in Nederland, dat er zelfgenoegzaam wordt gedacht dat emancipatievraagstukken wel zo'n beetje zijn opgelost en we in een land van paradijselijke gelijkheid leven. Een blik naar de landen om ons heen laat echter zien dat er nog heel wat te halen valt. Zo blijft het opvallend dat bij de drie (of tegenwoordig eigenlijk twee) grote traditionele partijen altijd een man lijsttrekker wordt. In Duitsland is de Bondskanselier al jaren een vrouw, maar politiek in Nederland blijft voornamelijk een mannenspel. Om nog maar niet te spreken van de achterlijke (en discriminerende) regels voor ouderschapsverlof, waarbij mannen zich een krappe week met hun kind mogen bemoeien, voordat ze weer aan het werk moeten en vrouwen na hun verlof daarom meestal minder gaan werken. Dat hebben ze in Scandinavië beter geregeld.
Door de discussie te negeren, af te doen als een kleinigheid, of door deze te voeren op basis van bijzaken, worden zij die beweren dat er veel kan verbeteren, automatisch afgeschilderd als zielige zeurkousen – wanneer ze zich afvragen waarom er bij DWDD of Pauw en Witteman stelselmatig meer mannen aan tafel zitten bijvoorbeeld. En dat terwijl de emancipatie nog allerminst is voltooid en bovendien permanent bewaakt moet worden. Doen we dat niet, dan zakken we mijns inziens zo weer terug naar de jaren vijftig, of erger.

Door Melle Kromhout

Commentaar

Ga toch buitenspelen

In de Volkskrant van maandag stond een grote foto van twee grijnzende pubermeisjes in Haren, en ik kon alleen maar denken wat een desillusie het voor ze moet zijn geweest. Ze hadden het evenement vast al vroeg voorbij zien komen op Facebook, toen hun hele klas zich voor de gein had aangemeld. Voor ze het wisten had DJ Timur het erover, werd #projectxharen hartstikke trending en hapte ook De Wereld Draait Door. Dat beloofde lol. En jongens. Dus hadden ze hun strakste witte shirts laten bedrukken met PROJECT X HAREN, hun haren gestraight en hun tienerlippen een glosje gegeven. Na uren treinen bleek het vooral koud en saai, en wist geen van de feestgangers wat ze nou eigenlijk in Haren kwamen doen. Burgemeester Bats had niet eens een alternatief feestje verzorgd. Zaten ze daar in het hoge Noorden uiteindelijk opgescheept met precies het gevoel dat ze hier had gebracht: verveling.
Diezelfde verveling waardoor iedereen het überhaupt voortdurend en op alle kanalen tegelijk over Het Facebookfeestje had, die ertoe leidde dat hooligans (die zich het meest vervelen van allemaal) de boel weer eens kort en klein sloegen, en die er tot slot voor zorgt dat we het voorval tot vervelens toe analyseren, totdat het punt van absolute meta-verveling is bereikt.
En dat terwijl we de voorbije week zoveel andere dingen hadden kunnen doen om de verveling te bestrijden. Oktoberfest vieren in september, bijvoorbeeld. Ons samen met Jokertje aanmelden voor het Nationaal Verkeersexamen. Of net als Brenno de Winter een nep-ID maken en daarmee een ministerie binnengaan om aan te tonen hoe slecht er eigenlijk naar je pasje wordt gekeken. Of, en deze suggestie komt van Natuurmonumenten, gewoon 'ns lekker buiten gaan spelen. Handig: de vereniging maakte alvast een lijst met vijftig activiteiten voor wie niet meer weet hoe dat moet. Ik raad ‘m de verveelde pubermeisjes van harte aan, want is dat niet waarnaar ze diep in hun hart verlangden toen ze vrijdagavond naar Haren vertrokken? Gewoon eens lekker buitenspelen.

Kelli van der Waals

Nieuws in Beeld

"Relbook"

Illustratie: Gemma Pauwels

Commentaar

Gewoon even je bek houden

Op een enkele comapatiënt na zal het niemand zijn ontgaan dat het Stedelijk Museum weer open is: hoera! Ik had de festiviteiten graag in persona meegemaakt, maar een ijszak op een verzwikte enkel hield mij thuis. De feestvreugde beleven moest via krant en Twitter, maar gelukkig deed de publieke omroep op zaterdagavond live verslag van de opening.
Iedereen was blij, had zijn mooiste kloffie aangetrokken en nipte van glazen. Na acht jaar hadden we eindelijk weer toegang tot een van de belangrijkste moderne kunstcollecties ter wereld, maar op Nederland 2 werd vooral gezongen, gedanst, gerapt en (prachtig) harp gespeeld. Af en toe kwam er een doek of sculptuur in beeld, met een vluchtigheid alsof het een inhoudelijke discussie bij DWDD betrof.
Waarom kan beeldende kunst niet meer op zichzelf ervaren worden? Elk 'event' lijkt een soort verlengstuk van de Museumnacht te worden; kunst moet tegenwoordig altijd aangelengd worden met muziek, mode en Prosecco. Ik begrijp maar al te goed dat je na acht jaar even flink feest wil vieren in die badkuip, maar waarom moeten ‘de kijkers thuis’ lastig gevallen worden met te korte vraaggesprekken, het accent van Wende Snijders en het zweterige voorhoofd van Joost Zwagerman? Zoom liever drie minuten in op Willem de Kooning’s ‘Two Figures in a Landscape’, met hoogstens die harp op de achtergrond. Gewoon even aandachtig om Don Judd’s ‘Untitled’  heen lopen en je bek houden.
Burgervader Van der Laan sprak zijn bezorgdheid over ‘een hele generatie’ jongeren die tijdens hun schooltijd geen bezoek hebben kunnen brengen aan het Stedelijk. Om dat goed te maken is het een idee de huidige en toekomstige generaties te leren dat beeldende kunst iets is wat heel goed, misschien wel het beste, ervaren kan worden zonder dj’s, zonder moderne dans en zonder geouwehoer. Niet omdat kunst heilig is, maar omdat er niets mis is met wat rust en focus. Een museum zonder ruis: hoera!

Door Miriam van Ommeren

Commentaar

Witteboordencrimineel

Een "maffiamaatje" mag je hem van het Hooggerechtshof niet meer noemen. Laten we dan maar zeggen dat uit de Endstra-tapes en de rechtszaak tegen Willem Holleeder het beeld oprijst dat Bram Moszkowicz een consigliere-achtige relatie met zijn criminele klanten onderhoudt. Voeg daaraan toe dat hij zich vooraf grote sommen contant laat betalen die hij had moeten melden, daarover al jaren geen verantwoording heeft afgelegd in een jaarrekening, en dat de fiscus een hypotheek van 1 miljoen op zijn kantoor heeft gelegd wegens eerdere belastingontduiking. “Witteboordencrimineel” is toch wel de minste kwalificatie die van toepassing is op de handel en wandel van Neerlands bekendste strafpleiter.
Dat de deken van de Orde van Advocaten slechts een schorsing van een jaar eist, waarvan de helft voorwaardelijk, is dan ook wonderlijk. De affaire-Moszkowicz laat zien wat er gebeurt als je als advocaat het dienen van het recht verwart met het spekken van je portemonnee. Dat je contanten aanneemt die Geert Wilders buiten de wet op partijfinanciering om ontvangt van ronduit dubieuze geldschieters, is voor Moszkowicz niet meer dan business as usual. Dat je op je tuchtzaak reageert door weg te blijven en door Wilders-achtige retoriek tegen “bevooroordeelde” rechters te spuien, laat vooral zien dat je de rechtsstaat ten diepste minacht. En ook alles doet wat je als advocaat kunt doen om die rechtsstaat te ondermijnen.
Nu heeft Moszkowizc, zoals hij zelf klaagt, trial by media. En terecht. Ten tijde van de zaak-Holleeder moest hij nog onderduiken voor een dreigende liquidatie; nu wordt hij en plein public moreel, fiscaal en juridisch afgeserveerd. De schorsing van een half jaar is al genoeg om hem definitief te failleren. Zo blijkt de zaak-Holleeder in terugblik een keerpunt: toen bleek hoe gecriminaliseerd vastgoed en advocatuur waren, en sindsdien is dat actief teruggedrongen, met de affaire Bram M. als grootste succes. Dat Moszkowicz een nare patjepeeër is die je de rotte eieren van harte gunt, is bijzaak.

Door Floris Solleveld

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Vorige week schreef Jochum een brief aan Ettie over zijn ervaring met queer-zijn, biseksualiteit en identiteit tijdens zijn jeugd. In deze brief reageert Ettie met haar eigen ervaring en vraagt ze zich af of iedereen queer zou kunnen zijn. Lees meer

De schipperende kameleon: zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

De schipperende kameleon: Zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

Eric van der Burg was op bezoek bij Zomergasten. Marthe van Bronkhorst geeft in dit artikel haar scherpe analyse op de aflevering. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - Brief 2

Wie wil nou een slachtoffer zijn?

Jochum ontving een brief van Ettie over zijn nooit-verstuurde brief aan zijn jeugdliefde. Ettie vindt dat Jochum de vrijheid van de queeridenteit niet goed beschrijft. Hij besluit Ettie een brief terug te sturen en op haar kritiek in te gaan. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - brief 1

Het privilege van lesbisch-zijn

Een nooit verstuurde brief die door Jochum Veenstra op Hard//Hoofd gepubliceerd werd, begon een eigen leven te krijgen in het hoofd van Ettie, die niet zo goed wist wat ze ervan moest vinden en er toen maar over besloot te schrijven. Het resultaat is een niet-verstuurde brief die ze toch besloot op te sturen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer