De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf commentaren van onze redacteuren, in woord en beeld.
Commentaar
Terug naar de jaren vijftig
"Wat is dat voor achterlijk gedoe dat er vandaag in De Wereld Draait Door gewoon GEEN ENKELE VROUW aan het woord komt? Niet een! Mensen zonder piemel zijn blijkbaar alleen maar om naar te kijken als 'het meisje achter Matthijs'.” In mijn Facebooktimeline maakte iemand zich boos en velen volgden in de comments. Een goede zaak, maar met de bittere bijsmaak dat zo’n discussie op landelijk niveau – of, God verhoede, in en door de media zelf – nooit serieus en diepgravend wordt gevoerd. Alles wat er te zeggen valt, is al tientallen keren gezegd. "Er zitten te weinig vrouwen in talkshows" wordt gepareerd met "vrouwen zeggen vaker nee op uitnodigingen"; "Talkshows proberen het niet hard genoeg" krijgt – bijvoorbeeld door Pauw en Witteman – als weerwoord dat ze het er “elke redactievergadering over hebben”; en “mannen zijn kennelijk beter voor de kijkcijfers” wordt weggewuifd met “we volgen enkel de actualiteit".
Het dieperliggende probleem is dat ondervertegenwoordiging van vrouwen onbespreekbaar is geworden in Nederland, dat er zelfgenoegzaam wordt gedacht dat emancipatievraagstukken wel zo'n beetje zijn opgelost en we in een land van paradijselijke gelijkheid leven. Een blik naar de landen om ons heen laat echter zien dat er nog heel wat te halen valt. Zo blijft het opvallend dat bij de drie (of tegenwoordig eigenlijk twee) grote traditionele partijen altijd een man lijsttrekker wordt. In Duitsland is de Bondskanselier al jaren een vrouw, maar politiek in Nederland blijft voornamelijk een mannenspel. Om nog maar niet te spreken van de achterlijke (en discriminerende) regels voor ouderschapsverlof, waarbij mannen zich een krappe week met hun kind mogen bemoeien, voordat ze weer aan het werk moeten en vrouwen na hun verlof daarom meestal minder gaan werken. Dat hebben ze in Scandinavië beter geregeld.
Door de discussie te negeren, af te doen als een kleinigheid, of door deze te voeren op basis van bijzaken, worden zij die beweren dat er veel kan verbeteren, automatisch afgeschilderd als zielige zeurkousen – wanneer ze zich afvragen waarom er bij DWDD of Pauw en Witteman stelselmatig meer mannen aan tafel zitten bijvoorbeeld. En dat terwijl de emancipatie nog allerminst is voltooid en bovendien permanent bewaakt moet worden. Doen we dat niet, dan zakken we mijns inziens zo weer terug naar de jaren vijftig, of erger.
Door Melle Kromhout
Commentaar
Ga toch buitenspelen
In de Volkskrant van maandag stond een grote foto van twee grijnzende pubermeisjes in Haren, en ik kon alleen maar denken wat een desillusie het voor ze moet zijn geweest. Ze hadden het evenement vast al vroeg voorbij zien komen op Facebook, toen hun hele klas zich voor de gein had aangemeld. Voor ze het wisten had DJ Timur het erover, werd #projectxharen hartstikke trending en hapte ook De Wereld Draait Door. Dat beloofde lol. En jongens. Dus hadden ze hun strakste witte shirts laten bedrukken met PROJECT X HAREN, hun haren gestraight en hun tienerlippen een glosje gegeven. Na uren treinen bleek het vooral koud en saai, en wist geen van de feestgangers wat ze nou eigenlijk in Haren kwamen doen. Burgemeester Bats had niet eens een alternatief feestje verzorgd. Zaten ze daar in het hoge Noorden uiteindelijk opgescheept met precies het gevoel dat ze hier had gebracht: verveling.
Diezelfde verveling waardoor iedereen het überhaupt voortdurend en op alle kanalen tegelijk over Het Facebookfeestje had, die ertoe leidde dat hooligans (die zich het meest vervelen van allemaal) de boel weer eens kort en klein sloegen, en die er tot slot voor zorgt dat we het voorval tot vervelens toe analyseren, totdat het punt van absolute meta-verveling is bereikt.
En dat terwijl we de voorbije week zoveel andere dingen hadden kunnen doen om de verveling te bestrijden. Oktoberfest vieren in september, bijvoorbeeld. Ons samen met Jokertje aanmelden voor het Nationaal Verkeersexamen. Of net als Brenno de Winter een nep-ID maken en daarmee een ministerie binnengaan om aan te tonen hoe slecht er eigenlijk naar je pasje wordt gekeken. Of, en deze suggestie komt van Natuurmonumenten, gewoon 'ns lekker buiten gaan spelen. Handig: de vereniging maakte alvast een lijst met vijftig activiteiten voor wie niet meer weet hoe dat moet. Ik raad ‘m de verveelde pubermeisjes van harte aan, want is dat niet waarnaar ze diep in hun hart verlangden toen ze vrijdagavond naar Haren vertrokken? Gewoon eens lekker buitenspelen.
Kelli van der Waals
Nieuws in Beeld
Commentaar
Gewoon even je bek houden
Op een enkele comapatiënt na zal het niemand zijn ontgaan dat het Stedelijk Museum weer open is: hoera! Ik had de festiviteiten graag in persona meegemaakt, maar een ijszak op een verzwikte enkel hield mij thuis. De feestvreugde beleven moest via krant en Twitter, maar gelukkig deed de publieke omroep op zaterdagavond live verslag van de opening.
Iedereen was blij, had zijn mooiste kloffie aangetrokken en nipte van glazen. Na acht jaar hadden we eindelijk weer toegang tot een van de belangrijkste moderne kunstcollecties ter wereld, maar op Nederland 2 werd vooral gezongen, gedanst, gerapt en (prachtig) harp gespeeld. Af en toe kwam er een doek of sculptuur in beeld, met een vluchtigheid alsof het een inhoudelijke discussie bij DWDD betrof.
Waarom kan beeldende kunst niet meer op zichzelf ervaren worden? Elk 'event' lijkt een soort verlengstuk van de Museumnacht te worden; kunst moet tegenwoordig altijd aangelengd worden met muziek, mode en Prosecco. Ik begrijp maar al te goed dat je na acht jaar even flink feest wil vieren in die badkuip, maar waarom moeten ‘de kijkers thuis’ lastig gevallen worden met te korte vraaggesprekken, het accent van Wende Snijders en het zweterige voorhoofd van Joost Zwagerman? Zoom liever drie minuten in op Willem de Kooning’s ‘Two Figures in a Landscape’, met hoogstens die harp op de achtergrond. Gewoon even aandachtig om Don Judd’s ‘Untitled’ heen lopen en je bek houden.
Burgervader Van der Laan sprak zijn bezorgdheid over ‘een hele generatie’ jongeren die tijdens hun schooltijd geen bezoek hebben kunnen brengen aan het Stedelijk. Om dat goed te maken is het een idee de huidige en toekomstige generaties te leren dat beeldende kunst iets is wat heel goed, misschien wel het beste, ervaren kan worden zonder dj’s, zonder moderne dans en zonder geouwehoer. Niet omdat kunst heilig is, maar omdat er niets mis is met wat rust en focus. Een museum zonder ruis: hoera!
Door Miriam van Ommeren
Commentaar
Witteboordencrimineel
Een "maffiamaatje" mag je hem van het Hooggerechtshof niet meer noemen. Laten we dan maar zeggen dat uit de Endstra-tapes en de rechtszaak tegen Willem Holleeder het beeld oprijst dat Bram Moszkowicz een consigliere-achtige relatie met zijn criminele klanten onderhoudt. Voeg daaraan toe dat hij zich vooraf grote sommen contant laat betalen die hij had moeten melden, daarover al jaren geen verantwoording heeft afgelegd in een jaarrekening, en dat de fiscus een hypotheek van 1 miljoen op zijn kantoor heeft gelegd wegens eerdere belastingontduiking. “Witteboordencrimineel” is toch wel de minste kwalificatie die van toepassing is op de handel en wandel van Neerlands bekendste strafpleiter.
Dat de deken van de Orde van Advocaten slechts een schorsing van een jaar eist, waarvan de helft voorwaardelijk, is dan ook wonderlijk. De affaire-Moszkowicz laat zien wat er gebeurt als je als advocaat het dienen van het recht verwart met het spekken van je portemonnee. Dat je contanten aanneemt die Geert Wilders buiten de wet op partijfinanciering om ontvangt van ronduit dubieuze geldschieters, is voor Moszkowicz niet meer dan business as usual. Dat je op je tuchtzaak reageert door weg te blijven en door Wilders-achtige retoriek tegen “bevooroordeelde” rechters te spuien, laat vooral zien dat je de rechtsstaat ten diepste minacht. En ook alles doet wat je als advocaat kunt doen om die rechtsstaat te ondermijnen.
Nu heeft Moszkowizc, zoals hij zelf klaagt, trial by media. En terecht. Ten tijde van de zaak-Holleeder moest hij nog onderduiken voor een dreigende liquidatie; nu wordt hij en plein public moreel, fiscaal en juridisch afgeserveerd. De schorsing van een half jaar is al genoeg om hem definitief te failleren. Zo blijkt de zaak-Holleeder in terugblik een keerpunt: toen bleek hoe gecriminaliseerd vastgoed en advocatuur waren, en sindsdien is dat actief teruggedrongen, met de affaire Bram M. als grootste succes. Dat Moszkowicz een nare patjepeeër is die je de rotte eieren van harte gunt, is bijzaak.
Door Floris Solleveld