Dinsdag maakte Angelina Jolie in The New York Times bekend dat zij preventief haar borsten had laten afzetten. Men buitelde over elkaar heen met lofuitingen; over haar moed, en haar intentie het taboe rondom dit onderwerp weg te nemen. Maar ik betrapte mijzelf op de gedachte: ik wil dit niet van jou weten.
Openheid is het zwaard waarmee wij de wereld betreden, en zodra we ons daarin geremd voelen, slaan we toe. Alles moet immers gedeeld (kunnen) worden: onbenulligheden als eten (Instagram), vakantie (Facebook) en het laatste hardlooprondje (Twitter). Maar ook: hoe vaak we seks hebben, of hoe lang we al geen seks hebben gehad. Welk antidepressivum we gebruiken. En nu ook: ernstige medische kwesties. Geamputeerde borsten.
Hoe cruciaal het ook is om bepaalde kwesties in de openbaarheid te brengen en te houden; ik kan niet anders dan toegeven dat ik worstel met deze wijd open deuren. Intimiteit en ziekte zijn enorm precaire, persoonlijke onderwerpen waarover ik zonder problemen met goede vrienden praat. Maar de wijze waarop deze onderwerpen in veel media gepresenteerd worden doet mij soms mijn hoofd afwenden. Ik ben niet bang voor het menselijk lichaam en ik hou van seks. Maar ik hou ook van enige privacy. Taboes moeten doorbroken worden, maar tegen welke prijs? Wanneer wordt discretie zelf een taboe?
Mijn twijfels over de openheid betreffende Angelina Jolies borsten deelde ik met een vriendin; op Twitter, voor het oog van 748 followers. Ik heb zelf ook nog wat te leren.