Illustratie: Anne Brakema

Rutger juichte voor Ajax, Annabel verheugde zich op de 'Slutwalk', Tim las ranzige journalistiek en Sanne keek naar het Songfestival." />

Illustratie: Anne Brakema

Rutger juichte voor Ajax, Annabel verheugde zich op de 'Slutwalk', Tim las ranzige journalistiek en Sanne keek naar het Songfestival." />
Asset 14

Laagcultuur

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Vijf korte commentaren, in woord en beeld, van onze redacteuren.

Illustratie: Joost de Haas

Ver weg

Het Songfestival

Tot mijn onuitsprekelijke geluk zapte ik toevallig middenin het compleet krankzinnige Songfestival-optreden van Moldavië - waarvan ik overigens altijd dacht dat het de fictieve plek was waar het Kuifje-verhaal De Scepter van Ottokar zich afspeelde. De Moldaviërs brachten een merkwaardig rock-achtig nummer getiteld So Lucky ten gehore, uitgerust met wat ik het beste kan omschrijven als hoge gebreide punthoeden in Gandalf-stijl. De zanger schreeuwde met een zwaar Oostblokaccent dingen in de microfoon als “I move with ease in my convertible breeze”, en “Whisky on the rocks, life on top!”. Net toen ik dacht dat het niet beter kon worden, verscheen een meisje in een elfenpakje op een eenwieler. Ze speelde om onverklaarbare redenen op een minitrompetje en reed rondjes om de zanger, die er inmiddels uitzag alsof hij een epileptische aanval had. Ik kan gewoon niet uitleggen hoe geweldig het was.
Ik heb de resterende optredens met ongebreidelde fascinatie bekeken, hoewel er wat mij betreft niets tussen zat dat de Moldaviërs kon evenaren – slechts de Ierse tweelingbroers die in een hysterisch pop-art decor naast elkaar op en neer sprongen bij wijze van choreografie kwamen enigszins in de buurt. De inzending van de laatste dictatuur in Europa, Wit-Rusland, was van iemand die alleen maar zong: “I love Belarus”. Verder was ik blij verrast om de Israëlische transseksuele zangeres Dana International terug te zien – ze won in 1998 al een keer met het lied Diva, en droeg toen een fabulous japon met papegaaienveren van Jean-Paul Gaultier. Helaas ging ze dit jaar niet door naar de finale, net als de drie boertige Volendammers die Nederland vertegenwoordigden. Quelle Surprise.
Uiteindelijk heeft Azerbeidjan de finale gewonnen, met een kitscherige ballad in de beste Songfestivaltraditie. Het zou helpen als Nederland volgend jaar een wat frisser ogend groepje naar de voorrondes stuurt, maar waarschijnlijk wil geen enkele artiest er na de roemloze ondergang van Hind, de Toppers en de 3J’s zijn vingers nog aan branden.
Hoe dan ook: het Eurovisie Songfestival blijft een hilarische kijkervaring, met ordinaire glitteroutfits, slechte muziek en af en toe een snufje surrealisme. Het is te hopen dat Nederland deze sfeer eindelijk eens omarmt en het commentaar volgend jaar gewoon weer laat doen door Paul de Leeuw. Winnen zullen we wel nooit meer, maar dat doet er ook niet toe: er valt genoeg te genieten.

Door Sanne Rispens

Machtige Media

Ranzige journalistiek

De grens tussen journalistiek en reclame vervaagt, zo blijkt uit The story so far, een publicatie van de Columbia School of Journalism. Op zoek naar geschikte verdienmodellen kiezen grote sites er steeds vaker voor om hun content gewoon naar de adverteerders toe te schrijven. Sites als de Huffington Post publiceren grote advertorials, of bieden bedrijven de mogelijkheid content te sponsoren.
Eigenlijk is er niets veranderd sinds Lijmen/Het been, het in 1923 geschreven boek van de Vlaamse schrijver Willem Elsschot. Daaruit moesten wij regelmatig stukken lezen op de middelbare school. Het hoofdpersonage Boormans vormt daarin het tijdschrift La Revue Continentale om in het Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen, dat elke editie vol schrijft met lovende artikelen over bedrijven. Een artikel kostte een bedrijf aanvankelijk geen geld, maar dan moesten ze wel onmogelijke hoeveelheden van de oplage kopen.
Het is natuurlijk ranzig, commerciële artikelen tussen de gewone content. De meest invloedrijke blogs zijn verworden tot de meest beïnvloedde blogs, zo is te lezen in The story so far. Een bedrijf kan gewoon positieve recensies kopen. Maar, schrijft Frédéric Filloux op de kritische blog Monday Note, er zijn twee belangrijke kanttekeningen. Ten eerste begrijpen jonge journalisten vaak niets van de commerciële kant van journalistiek en de beweegredenen van uitgevers, en ten tweede is het begrijpen hiervan nodig om belangrijke keuzes over ethiek te maken. Onschuld is geen val meer. Of een excuus. Bovendien wisten we al lang dat het er aankwam; Elsschot voorspelde het al in 1923. Ik ben overigens heel blij met mijn mooie Batavus-fiets.

Door Tim de Gier

Nieuws in beeld

Twente-speler Denny Landzaat hielp Ajax met een eigen doelpunt op weg naar de dertigste landstitel.

Illustratie Anne Brakema

Rolmodel

Slutwalk

Sletjes aller landen verenigt u. Haal de netpanty uit de mottenballen, sjor die minirok een paar centimeter hoger en het decolleté lager (toe maar nog een beetje lager. Ik zeg wel hu. Ja, nog een beetje, nog meer… hu!), doe naaldhakken aan en toupeer dat haar. En klaar is sletje! Klaar voor de protestmars tegen het idee en de stereotypering dat vrouwen door sexy kleding zelf een verkrachting of aanranding uitlokken. Deze zogenaamde ‘Slut Walk’ zal plaatsvinden in Amsterdam, op 4 juni.
Het fenomeen slut walk komt uit Canada. De beweging werd ontketend door de politieagent Michael Singuinetti, die tijdens een bijeenkomst voor veiligheid voor studenten zei dat de meisjes zich niet te uitdagend moesten kleden om verkrachting te voorkomen. Eh, pardon meneer, zeiden de meisjes toen, is dat niet de wereld op zijn kop? Ondanks de vele excuses van agent Singuinetti, was de eerste Slettenwandeling in Toronto een feit.
Want blijkbaar moeten we soms de wereld een beetje helpen herinneren: het gaat niet om de kleding van de vrouw, het gaat erom dat mannen vrouwen niet moeten verkrachten. Toch hebben veel vrouwelijke slachtoffers van verkrachting last van de mythes en stereotypen die bij politieagenten (en in de rest van de maatschappij) bestaan. Het idee dat een verleidelijke outfit seksueel geweld aantrekt en, belangrijker nog, dat een niet-prikkelende outfit seksueel geweld zou uitsluiten, is gewoon niet accuraat, niet effectief en zelfs gevaarlijk. Of in spandoekentaal: "It was Christmas day. I was 14 and raped in a stairwell wearing snowshoes and layers. Did I deserve it too?"
Overigens zijn mannen 4 juni van harte welkom mee te protesteren. Graag zelfs. Geef het goede voorbeeld en laat die penis gewoon solidair opgerold in de bermuda. Hoera voor de wandelende sletten!

Door Annabel Troost

Post Scriptum

Elite-voetbal

In het boekje ‘Moeten wij van elkaar houden?’ onderscheidt NRC-columnist Bas Heijne twee strijdende stromingen in Nederland. Aan de ene kant is er de progressieve elite, die sinds de Tweede Wereldoorlog het maatschappelijke debat domineert met een ideologie die voortkomt uit de Verlichting. Zij geloven in rationaliteit, verdraagzaamheid, de kenniseconomie of internationale samenwerking. Daartegenover staat een groep die de laatste tien jaar is ontstaan: de populisten. Zij komen op voor mensen wiens dagelijks leven allang niet meer aansluit bij het Verlichtingsideaal en die zich meer op gevoelskwesties beroepen: nationale sentimenten, trots op jezelf zijn of algemene dreigingen. Het is het verschil tussen de grote wereld en de belevingswereld, aldus Heijne. De strijd wordt de laatste jaren ruimschoots gewonnen door de tweede groep.
Het feit dat Ajax tot afgelopen zondag al zeven jaar geen landskampioen meer was geweest, is typisch voor de opkomst van deze belevingswereld en de daarmee gepaard gaande regionale trots. Natuurlijk is de club uit de hoofdstad met name in Rotterdam nooit populair geweest. Maar de vijandigheid in Utrecht, Groningen, Den Haag en Eindhoven bereikte de afgelopen jaren het hoogtepunt. Het leek niet alleen een haat tegen de meest succesvolle Nederlandse voetbalclub, maar een afkeer van de hoofdstad zelf. Het doet mij denken aan die marktkoopman uit Hoorn die tegen een cameraploeg zei: “Ik ben een keer in Amsterdam geweest. Al die mensen zitten op het terras! Moeten ze niet werken?”
Zo werd Ajax jarenlang afgetroefd door clubs met een minder grote begroting en veel minder groot internationaal aanzien: vier keer PSV, opgevolgd door AZ en FC Twente.
De crisis van de culturele en politieke elites is vergelijkbaar met die van de voetbalelite. De idealen van Ajax zijn aan vernieuwing toe en de club lijdt al jaren onder grote interne machtsstrijden, waardoor men geen weerstand aan de hoog opgelopen regionale vijandigheid kan bieden. Misschien dat dit kampioenschap de ommekeer betekent. In dat geval kunnen de leiding van de PvdA en het bestuur van het Concertgebouw nog heel wat van trainer Frank de Boer leren.

Door Rutger Lemm

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Vorige week schreef Jochum een brief aan Ettie over zijn ervaring met queer-zijn, biseksualiteit en identiteit tijdens zijn jeugd. In deze brief reageert Ettie met haar eigen ervaring en vraagt ze zich af of iedereen queer zou kunnen zijn. Lees meer

De schipperende kameleon: zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

De schipperende kameleon: Zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

Eric van der Burg was op bezoek bij Zomergasten. Marthe van Bronkhorst geeft in dit artikel haar scherpe analyse op de aflevering. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - Brief 2

Wie wil nou een slachtoffer zijn?

Jochum ontving een brief van Ettie over zijn nooit-verstuurde brief aan zijn jeugdliefde. Ettie vindt dat Jochum de vrijheid van de queeridenteit niet goed beschrijft. Hij besluit Ettie een brief terug te sturen en op haar kritiek in te gaan. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - brief 1

Het privilege van lesbisch-zijn

Een nooit verstuurde brief die door Jochum Veenstra op Hard//Hoofd gepubliceerd werd, begon een eigen leven te krijgen in het hoofd van Ettie, die niet zo goed wist wat ze ervan moest vinden en er toen maar over besloot te schrijven. Het resultaat is een niet-verstuurde brief die ze toch besloot op te sturen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer