Een sociaal-realistische klucht. Van tevoren wel even een glaasje whisky naar binnen gooien." /> Een sociaal-realistische klucht. Van tevoren wel even een glaasje whisky naar binnen gooien." />
Asset 14

The Angel's Share

Robbie (Paul Brannigan) is rapalje, een schoffie, uitschot met een lange staat van dienst. De jonge Schot wordt na zijn zoveelste delict echter gespaard door de rechter. Het excuus: moeilijke jeugd en kind op komst. Zijn hoogzwangere vriendin Leonie (Siobhan Reilly) waarschuwt hem dat hij zal moeten veranderen, wil hij zijn kind zien opgroeien. Dat advies wordt opgevolgd, zij het met horten en stoten. Zie daar, een langspeelfilm. Robbie herpakt zichzelf pas echt wanneer hij, dankzij zijn goedwillende reclasseringsambtenaar (goede rol van John Henshaw), in aanraking komt met de wondere wereld van whisky. Robbies goede neus en smaak bieden hem een uitweg, whisky wordt zijn passie, en laat bovendien net "de beste whisky ooit" zijn ontdekt. Daar wordt je toch warm van.

Hiske: Ik kom net terug van 2001: A Space Odyssey, dus het zou kunnen dat ik straks dingen door elkaar ga halen. “Filmisch meesterwerk. Die monoliet, die doodse stilte van het heelal, alleen af en toe doorbroken door het knorrende Schots van de Britse onderklasse. Mooie beelden van die grote fles Irn Bru op de maan ook.”

Philip: Indrukwekkend vond ik die scene waarin HAL... ah, die jongen samen met zijn familie Robbie confronteert met het leed dat hij hen heeft aangedaan toen 'ie die jongen verrot schopte. Mooie scène. Hoogtepunt van de film. De rest ben ik alweer kwijt.

Julia: Ja, de tranen waren mooi, vond ik, maar toch was ik niet helemaal overtuigd van zijn berouw. Eigenlijk vond ik de hele film niet bepaald meeslepend. Maar het kan er ook aan liggen dat ik de hele avond geen druppel gedronken had. Dat is wel nodig bij deze film. Mag whisky zijn, hoeft niet. Om in de juiste stemming te komen.

Hiske: Ik kreeg whisky voor aanvang van de film! Dat was echt een prima start. Gratis drank en dan een flink potje sociaal-realisme. Topcombo.

Julia: Dat is geweldig, precies wat deze film nodig heeft. Hadden jullie op het eind ook niet zoiets van: “Wacht maar af wijffie, op een dag timmert 'ie jou ook in elkaar?”

Hiske: Juist helemaal niet! Ik vond het juist volkomen ongeloofwaardig dat hij überhaupt in staat is geweest om iemand in elkaar te timmeren. Met met zijn grappige oren en slechte huid, dun haar, vieze kraagje, littekens en doorlopende wenkbrauwen. Ik vind het altijd mooi als films mensen lekker lelijk laten zijn, op een of andere manier vond ik het superontroerend dat dat vriendinnetje gaatjes in haar oren heeft met niks er in. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat het een heel deprimerende film zou zijn, ik heb een keer een film van Ken Loach gezien die echt zo ontzettend bleak was. Er worden in zijn films altijd honden doodgeschopt, vrouwen misbruikt, mensen uit hun huis geschopt en dat alles onder het kakelend gelach van de Kapitalisten, of de Tories, of de Amerikanen, of de Upper Class. Dat komt bij die rooie sociaal geëngageerde engelsen altijd een beetje op hetzelfde neer, trouwens.

Julia: Deprimerend was het niet, nee, maar ook niet rauw. Ik vond dat figuur dat tegen standbeelden aanpiste evenwel erg leuk. En dat was natuurlijk vooral omdat hij rood haar had. En had ik al gezegd dat die trainingsjackies echt geweldig zijn? Waarom heb ik geen verkering met een trainingsjack?

Hiske: Zo’n mooie, dommige getroubleerde jongen met blauwe ogen. Of met een blauw oog. Misschien moet je naar Doncaster…

Philip: Dùn Èideann!

Hiske: … of Glasgow verhuizen. En, je haar strijken zoals die engelse meisjes allemaal doen. En bijna geen kleren aantrekken. Wat ik wel een beetje irritant vond: je zag gelijk dat dit niet zomaar recidivisten waren. Nee nee! Deze mensen hebben bagage! Dat uitleggerige, dat Robbie een slechte jeugd heeft gehad, dat had van mij niet echt gehoeven. Het had voor mij ook niet hoeven vervallen in zo’n compleet onwaarschijnlijk avontuur. Waarom moet er gelijk zo’n schelmenstreek à la Lock Stock and Two Smoking Barrels aan worden vastgeniet, waarbij dan ook nog “de beste whisky ooit” in het spel is? Want hij wilde toch juist een rustig leven? En dan ook nog allemaal in een kilt.

Julia: De kilts waren een plus.

Hiske: Ik vond het gimmicky.

Julia: Ik had liever gehad dat ze gewoon echt slecht waren. Of echt dom. Want die domme was uiteindelijk ook niet echt dom, hij keek gewoon anders tegen dingen aan. Ze hadden het stelen van die whisky behoorlijk snel uitgedacht, en die hele onderneming verliep wel heel erg soepel.

Philip: Ah ja, rare wending. Ongeloofwaardig vooral. Wat Hiske al zegt. De eerste helft is redelijk realistisch, daarna wordt het ineens een klucht. Met als toppunt die extreem clichématige Amerikaan. Fantastisch! Wie kan je beter voor anderhalf miljoen pond duperen dan een domme, decadente en vooral exorbitant rijke redneck. Met z’n petje. Had ik daar bijna medelijden.

Hiske: Wat ik wel mooi vond aan die roof, en aan het hele idee van The Angel’s Share:
het idee van onopgemerkte diefstal, in de marge. Dat al die miljoenen dingetjes, en euro’s en dollars, en liters sterke drank die mensen ongezien wegjatten, en niemand die het merkt. Dat vind ik op een of andere manier ontroerend en iets zeggen over het fijne klungelige van mensen.

Julia: Ik dacht dat de angel’s share slaat op dat deel van de alcohol dat door het hout van het vat verdampt?

Hiske: Dat betekent het ook. Dat deel hebben zo zogenaamd gestolen, daarom noemt Robbie die fles die hij aan zijn reclasseringssensei schonk ook de angel’s share. Die man deed trouwens wel erg aan Emile Roemer denken.

Julia: Dat was romantisch. Vooral omdat Robbie bij Harry de eerste keer whisky drinkt en het bocht vindt. Zou Roemer een Glennfeddich kunnen waarderen?.

Philip: Bij deze film zeker. Een dubbele.

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer