Seth McFarlane (bedenker, schrijver en stem-acteur van de succesvolle animatieserie Family Guy) werkte jarenlang aan zijn droomproject: een bioscoopfilm over een jongen wiens beste vriend een pratende teddybeer is. Wanneer de jonge John Bennett (Mark Wahlberg) wenst dat zijn speelgoedbeer echt zijn vriendje kan worden, komt zijn droom uit. Jaren later is John 35 en woont hij samen met Ted (de stem van McFarlane) en zijn vriendin (Mila Kunis). De beer is een echte slacker en houdt John tegen in zijn ontwikkeling. Zijn succesvolle vriendin wil dat hij het leven serieus gaat nemen. Hoe gaat John kiezen tussen zijn magische maatje en de liefde van zijn leven?
Noor: Ik las in de biografie van Seth McFarlane dat hij bijna in een van de twee vliegtuigen zat die de Twin Towers invlogen. Hij had zich alleen vergist in de tijd. Je zou toch verwachten dat iemand die zo dichtbij de dood heeft gestaan, alleen nog maar hele goede dingen wil maken?
Meredith: Maar hij maakte dus Ted.
Rutger: Ik las dat ook, in een portret in The New Yorker. Maar het schijnt juist dat hij daar heel erg mee koketteert, zo van ‘ik was bijna dood, ik snap het leven’. Sowieso bleek uit dat stuk dat hij een transformatie van de grappige, iets te dikke Family Guy-nerd naar een superslicke, manisch-gezonde, gestylede metroman heeft ondergaan, de laatste jaren. Het verklaart eigenlijk heel goed waarom deze film zichzelf zo overschat.
Meredith: Overschat de film zichzelf dan? Ik vond het eerder een slappe remake van Garfield met een drugsverslaafd Robijn-wasbeertje.
Rutger: Als comedy is het concept van een grofgebekte teddybeer nog wel aardig, maar het werd gewoon een sentimenteel familiedrama! Er zaten heel veel slechte grappen in, maar ook veel graploze delen. Elke comedy heeft een serieus randje nodig, maar dit sloeg door. Toen er voor de derde keer met dramatische muziek werd uitgezoomd van een verdrietig kijkende speelgoedbeer, had ik het gehad.
Meredith: Iedere keer als Mila Kunis in beeld kwam kon ik alleen maar fronsen en “shut uuuuuup” zuchten. Laat Mark Wahlberg toch lekker een joint roken met zijn teddybeer als hij daar zin in heeft.
Noor: Meredith, het is toch gênant hoe slecht de vrouwen er vanaf kwamen in deze film? Jongens maken plezier en vrouwen zijn allemaal zeikwijven. Lekkere, domme, nietszeggende zeikwijven.
Rutger: Het viel inderdaad op dat ieder vrouwelijk personage, tot de WC-dame aan toe, een Victoria’s Secret-model was.
Meredith: Je publiek anderhalf uur lang het motto bros before hoes door de strot duwen laat kennelijk weinig ruimte over voor een genuanceerd vrouwbeeld.
Rutger: Mila Kunis blijft wel een lekker wijf hoor. Ja toch gasten, ja toch? … Hallo?
Noor: Die Mark Wahlberg draagt toch zogenaamd het predikaat Lekker Ding? Daar zie je nu niks meer van, vergane glorie.
Meredith: Misschien lag het aan zijn mislukte Boston-accent. Maar vond jij hem ooit echt lekker? Ik heb hem eigenlijk lichtelijk afstotelijk gevonden sinds ik hoorde dat hij een derde tepel had.
Rutger: Mislukt accent? Hij is in Boston opgegroeid! Maar Mila Kunis zou ik dus hard neuken.
Noor: Ik heb niks gezien van dat harde neuken, dan kwam Ted de Teddybeer er de hele tijd tussendoor.
Rutger: Ik heb dat ook wel eens gehad, dat ik mijn huisgenote betrapte met haar vriend. Hij kon daarna niet meer verder, vertelde ze later. Vooral niet toen ze ook nog ‘Kom op, be a man!’ naar hem riep.
Noor: Haha! Weet je, het had eigenlijk best een interessante en grappige film kunnen opleveren. Het onderwerp boeit me wel: het (blowende/drinkende) derde wiel aan de relatiewagen. Ik herken de situatie dat je iets te veel met een stel optrekt en de verhoudingen een beetje raar worden.
Rutger: Ik ben ook vaak de Ted geweest. Diezelfde huisgenote had een foto van mij op de muur naast haar bed hangen, waarop ik heel intens de camera in keek. Daar werd haar vriend (weer een andere) helemaal gek van. Maar tegelijk miste ik mijn maatje om True Blood mee te kijken. Lastige dynamiek.
Meredith: Teds zijn irritant. Mark Wahlberg ook. Het beste stuk was dan ook die scène waarin ze elkaar volledig in elkaar rosten. Ik bedoel, Mark Wahlberg die met grof geweld tegen de vloer geslagen wordt door een teddybeer... Als dat je bioscoopkaartje niet waard is?
Noor: Dat was gek genoeg heel bevredigend. Een beetje zoals Keira Knightley die keihard werd gespankt in A Dangerous Method, daar zat ik ook al tijden op te wachten, dat zij eens flink afgeranseld werd.
Meredith: Lekker.
Rutger: Maar weet je wat ik dus niet snap? De rest van de zaal leek zich heel goed te vermaken. Op IMDB en Rotten Tomatoes krijgt Ted behoorlijk hoge waarderingen. Ik voel me de laatste tijd zo vaak onbegrepen in mijn film-mening. Word ik te oud? Ga ik binnenkort klagen over te hard fietsende tieners door mijn straat? “Vroeger, vroeger waren de films met pratende teddyberen beter.”
Noor: Ik begin de laatste tijd wel steeds meer op mijn moeder te lijken. We waren misschien niet de doelgroep...
Meredith: Tsja, maar we hoeven jongeren ook niet te kleineren met fantasieloze humor. Toen ik veertien was kon ik ook wel zien dat een klotefilm een klotefilm was.
Rutger: Terwijl ik echt fan ben van Family Guy, juist omdat het zulke absurde fantasieën toelaat. Maar Amerikanen komen niet naar de bioscoop als er geen trouwring of een dramatische regenscène te zien is.
Meredith: Je hebt het tegen een Amerikaan hè...
Rutger: Ja, het is allemaal jullie schuld. Met jullie moskees! En jullie shoarma! Oude vrouwtjes beroven op scooters, hulpverleners bedreigen... Geen greintje respect voor de Nederlandse cultuur, die kut-Amerikanen.
Meredith: Waar blijft die dramatische regenscène nou? Ik hoor al tien minuten aanzwellende orkestmuziek; het wordt tijd dat er iemand een aanzoek doet, anders snappen mijn hersenen niet dat dit verhaal is afgelopen.
Rutger: Nee, dit is de Nederlandse manier: lekker zeiken.
Noor: Heerlijk. Oeps, ben ik toch nog een zeikwijf geworden.