Asset 14

Porselein

Filmtrialoog: Porselein

Vanwege het coronavirus konden redacteuren Else Boer, Eva van den Boogaard en Marit Schilling niet naar de bioscoop, maar gelukkig biedt Cineville in barre tijden ook online films aan. Thuis zagen ze Porselein, over een financieel succesvol gezin dat wordt opgeschud wanneer het zevenjarige zoontje Thomas zich vreemd begint te gedragen.

Marit: Ik had me niet ingelezen over de film en dacht steeds dat het kind een virus had en zich daarom vreemd ging gedragen. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik de afgelopen twee weken alle zombie- en virusfilms heb gekeken die er te vinden zijn.

Else: Haha, dat zou een verklaring zijn. Ik ging er ook redelijk blanco in, maar door de eerste scène was ik benieuwd of het de horrorkant op zou gaan. Waarin het gevaar ‘binnen het gezin huist’. Dat leek wel redelijk te kloppen.

Eva: Bedoel je de opening op dat verjaardagsfeestje?

Else: Ja, waarin het kind een drone bestuurt, op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber, met hele omineuze muziek op de achtergrond.

Marit: Die openingsscène had veel van het begin van een horrorfilm weg.

Eva: Ik had wel vaker de associatie met horror, vooral met The Exorcist.

Else: Ja, enge kinderen geven al snel de horrorassociatie… Ik moest ook denken aan We need to talk about Kevin!

Marit: Kinderen die zich vreemd gedragen zijn het engst wat er is. En clowns natuurlijk. Gelukkig zaten die er niet in.

Else: Haha! Overigens is dat meteen een puntje van kritiek: Thomas, het kind in kwestie, was vooral eng. Echt een eigen persoonlijkheid heb ik niet gezien

Eva: Hij zei ook niks.

Marit: Precies. In bijvoorbeeld System Crasher gaat het veel meer om de belevingswereld van het kind.

Het leek alsof het kind fysieke symptomen vertoonde van de problemen van zijn ouders.

Else: Maar nu was Thomas ook niet de hoofdpersoon, dat was vader Paul. En het was duidelijk dat hij niets begreep van de belevingswereld van zijn kind. Of zijn vrouw. Of eigenlijk wie dan ook.

Eva: Op zich kun je daar als filmmaker natuurlijk voor kiezen, om de film over de ouders te laten gaan. Het kind was meer een belichaming van een probleem, maar dat maakte het inderdaad wel moeilijker om me in te leven in de verwarrende situatie voor de ouders van een kind dat ineens verandert. Want we weten niet wat of hoe hij eerst was.

Marit: Het leek alsof het kind fysieke symptomen vertoonde van de problemen van zijn ouders.

Else: Ja, precies! Daar ben ik niet op tegen, maar het lag er hier misschien te dik bovenop.

Eva: Hoewel ik die fysieke symptomen vrij willekeurig vond. Dat had inderdaad veel subtieler gekund.

Else: Maar dat was ook het probleem toch? Het is allemaal volstrekt onverklaarbaar. Ik vond wel vaker dat de film subtieler had gekund - ik ben dol op drama’s waarin de barsten in het gezin plaatsvinden, maar dat dat nu zo duidelijk werd benoemd, toen Anna het over porselein als metafoor had, dat vond ik jammer. Veel dingen werden voor de kijker ingevuld.

Marit: Ik vond de personages over het algemeen ook niet heel subtiel. De agressieve autoritaire man die overal geld tegenaan smijt en de fragiele emotionele vrouw die lief probeert te zijn tegen het kind.

Else: De acteurs waren wel heel goed! Vooral Paul (Tom Vermeir), als hij zijn zakenpartner keihard de deur wijst en daarna bijna een paniekaanval krijgt. Dat vond ik een mooie scène.

Eva: Tom Vermeir vond ik goed spelen, maar de vrouw echt helemaal niet. Ik geloofde niks van de band die zij zou hebben met het kind, er sprak geen liefde uit.

Else: Dat ze zo fragiel was, dat geloofde ik wel, maar ik vond het vreemd dat ze ineens verdween! De sprong van ‘liefdevolle toast’ naar ‘verlaten van huis en haard’ was veel te groot. Gebaseerd op alle omens dacht ik dat ze dood zou gaan. Wat dat betreft vond ik de film een gekke mix: van superspannende start naar einde dat die spanning niet inlost, en tegelijkertijd heel veel grote stappen.

Marit: Ik vond dat juist wel bij haar rol passen. Er werden hints gegeven dat het eerder al niet goed ging met haar en je zag haar langzaam afglijden. Ze loste als het ware op.

Else: Ja, dat klopt, maar waarom werd dat niet wat dramatischer? Ze hoefde niet van de flat te springen, maar ze werd ook niet opgenomen ofzo. Er was niet echt een ‘einde’ aan haar karakterontwikkeling.

Marit: Nee, ze verdween langzaam, door de deur uit te gaan zonder dat we wisten waarheen.

Eva: Naar die vriend toch, op die boerderij?

Else: Dat was toch Pauls broer?

Eva: Echt?! Dat had ik helemaal niet door!

Tot op twee derde verwachtte ik dat er iemand vermoord ging worden.

Else: Ja, dat werd wel geïmpliceerd. Maar dat vond ik echt niet passen want ze had juist heel veel oog voor haar kind!

Marit: Hebben jullie trouwens Het Diner van Herman Koch gelezen? Het gedrag van Paul deed me denken aan het vreemde gedrag van Thomas. En dat deed me weer denken aan de vader-zoon-relatie in Het Diner.

Else: Ah, op die manier. Ja. De ziektes van de vaders gaan over op de kinderen, dat idee.

Marit: Dat Paul bijvoorbeeld die kippengeluiden ging maken terwijl zijn zakenpartner een serieus gesprek probeerde te voeren. En dat hij agressieve trekjes had. Hij had in die zin ook een soort kinderlijke koppigheid en agressiviteit in zich.

Else: Er werd inderdaad getoond dat hij onderdeel was van het probleem.

Eva: Ik zie de link met Het Diner nog niet zo direct. Wel dat Paul iets te maken had met de ziekte van zijn zoon.

Else: Nog even terug naar de spanning: tot op twee derde van de film verwachtte ik echt dat er iemand vermoord ging worden en daarna gingen we ineens naar Italië.

Marit: Ik volgde die boog ook niet helemaal.

Eva: Onvoorstelbaar ook dat die ingehuurde verpleegster gewoon voor het kind blijft zorgen, ondanks dat Paul haar aanrandt en uitscheldt.

Else: Op zich was het mooi dat de aanwezigheid van de zuster niet echt werd uitgelegd, maar het was wel heel gek dat ze de moeder ineens vervangt. En dat de moeder niet wordt ingelicht dat haar kind op sterven ligt!

Marit: En dat de verpleegster Paul en Thomas ook nog meeneemt naar haar familie.

Eva: Wat ook vreemd was: ze hielden veel te snel op met dat onderzoek in het ziekenhuis. Geef dat kind prednison of morfine of weet ik veel, je legt het toch niet zomaar ergens in een afgelegen hutje neer. De film werd na verloop van tijd steeds ongeloofwaardiger.

Marit: Ik denk dat dat te maken heeft met de diepgang van de personages. Ik kon hun beslissingen niet volgen of verantwoorden.

Else: Over het sterven: ik vond dat moeilijk te interpreteren. Want als het gezin het porselein is dat langzaam vanbinnen kapot gaat, waarom is het stervende kind dan zo creepy? ‘Gewoon’ doodgaan is toch al gebrokenheid genoeg? En waarom gaat niet iedereen dood?

Marit: Het lijkt alsof die metafoor op twee manieren werkt. Als het gezin dat stuk gaat en als het lichaam van het kind dat stuk gaat.

Else: Maar waarom heeft het kind dan die woedeaanvallen en is het niet ‘gewoon’ ziek. Dat is toch zwaar genoeg?

Het grommen van het kind voelde bijna als een trucje om de ziekte interessanter te maken.

Marit: Het kind had te weinig diepgang om te kunnen verklaren waarom juist hij ziek werd en niet de moeder, bijvoorbeeld..

Eva: Er ontstond wel meer spanning doordat dat kind zo raar deed.

Marit: Dat het kind zo aan het grommen was, gaf de film een vreemd randje. Maar het voelde bijna als een trucje om de ziekte interessanter te maken.

Eva: Dat het ook de vraag was: hielden zijn ouders nog wel van hem? Terwijl je een zielig, ziek kind waarschijnlijk sowieso nog wel liefhebt.

Else: Precies, en op deze manier was het kind ook actief zijn ouders uit elkaar aan het drijven. En het gaf het geheel inderdaad een horrorrandje. Maar door We need to talk about Kevin dacht ik echt dat het kind zijn moeder zou vermoorden. Omdat hij zo de sympathie van zijn vader vroeg.

Else: Ondanks alles moet ik zeggen dat ik de film eigenlijk heel sympathiek vond. Alle vragen en losse eindjes ten spijt heb ik me goed vermaakt. En ik heb 1,5 uur niet aan corona gedacht.

Eva: Haha, dat is ook wat waard! Ik vond het minder vermakelijk. Ik heb me vanaf het begin zitten ergeren aan de stereotypes en het acteerwerk van de vrouw.

Marit: Vanwege de stereotypes vond ik het ook niet heel goed (vooral die vreselijke man). Maar ik heb me vermaakt, omdat ik constant verwachtte dat er iets anders zou gebeuren dan dat er gebeurde. Ik dacht dat de zuster er iets mee te maken had omdat ze de familie zo eng nastaarde. Ik kijk echt te veel films, ik zie overal complotten.

Else: Dat van die zuster dacht ik ook! Door de spanning in het begin denk je de hele tijd: ik moet opletten, nu gebeurt er vast iets belangrijks.

Marit: Er gebeurde uiteindelijk minder dan de spanning insinueerde, dat hebben ze slim gedaan. Die sfeer en het beeld vond ik mooi, maar ik bleef voortdurend aan andere films denken tijdens het kijken (We need to talk about Kevin, The Killing of a Sacred Deer, Gone Girl), dat vond ik geen goed teken. Het leek een poging tot een Lanthimos-film.

Eva: Ook moeilijk te plaatsen: het einde van de film. Was dat witte laken een verwijzing naar iets dat ik gemist heb?

Else: Uitstekende vraag. Een wit laken om de onschuld te benadrukken? Of een verwijzing naar het breekbare porselein? Wordt het kind buiten beeld geofferd?

Eva: Zoiets dacht ik ook, en daarom dacht ik toen-ie afgelopen was ineens: heb ik nu een horrorfilm gezien of niet?

 

Porselein is nu te zien via Vitamine Cineville

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer