Asset 14

Lore

Lore is de veertienjarige dochter van een hooggeplaatste nazi-officier. Tijdens de ineenstorting van Hitler-Duitsland slaat ze samen met haar broertjes en zusje op de vlucht. Hun ontberingen, en vooral de ontmoeting met een raadselachtige vluchteling, stellen haar vastomlijnde ideeën op de proef. Zara, Rutger en Sanne zagen de film.

Sanne: De val van het Derde Rijk: ROADTRIP!

Rutger: Op reis door naoorlogs Duitsland, met een nazi-Lolita.

Zara: En een superschattige nazi-baby.

Rutger: Een heel goede baby-acteur ook. Toen de moeder vertrok en hij nog haar kraag probeerde te grijpen, verbaasd keek en toen zachtjes begon te huilen: hij verdient een baby-Oscar.

Sanne: Het was echt een method actor. Ik kreeg in de bioscoopzaal al totaal de zenuwen van zijn gehuil.

Zara: Toch mooi, dat je dan twee uur lang naar nazi’s aan het kijken bent, en echt met ze meevoelt. Ik ken eigenlijk niet veel films die op deze manier het verhaal van tijdens of na de oorlog vertellen. Heel interessant en prachtig verbeeld.

Sanne: Ja, dat vond ik ook heel bijzonder. Der Untergang is toch een beetje dé nazifilm, maar daarbij denk je de hele tijd: wat een engerds. Niet alleen door de ouders Goebbels die hun poppige kindjes naar de andere wereld helpen en, nou ja, HITLER enzo, maar zijn secretaresse die dan de menselijke kant moet verbeelden is ook niet sympathiek.

Rutger: De beroemdste scène uit Der Untergang is ook tot in den treuren met ondertitels bewerkt op Youtube. We herinneren ons toch vooral boze Hitler, niet kwetsbare, verliezende Hitler. Lore begint eigenlijk op het moment dat Bruno Ganz sterft. Het is bijna Der Untergang II.

Sanne: Der Untergang II: Der Übergang.

Zara: Der Untergang II? Ik vond het meer The Sound of Music II: Nightmare on Elmstrasse. De wereld van deze nazi-familie stond echt recht tegenover die onbezorgde liedjeswereld: donker, rauw en hopeloos. Lore, het oudste kind, was duidelijk net oud genoeg was om echt goed gebrainwasht te zijn door haar ouders en de Hitlerjugend. Hoe zij het maar niet kan accepteren dat een Joodse jongen haar helpt. De onbestemde haat-liefde relatie die daaruit voortkwam vond ik heel geloofwaardig.

Sanne: Het is mooi om de transformatie van Lore te zien. In het begin is ze inderdaad een naïef Von Trapp-meisje met Heidi-vlechten en een bloemenjurkje. Halverwege de film sjokt ze schreeuwend door de modder, is haar bloemetjesjurk zwart van het vuil en berooft ze lijken van horloges om brood te kopen voor haar broertjes.

Rutger: Ik moest aan mijn opa denken. Hij werd aan het eind van de oorlog, op zijn zestiende, in Duitsland te werk gesteld. Toen de stad bij de fabriek gebombardeerd werd en de geallieerden kwamen, is hij met vier andere mannen gevlucht. Zijn ze in twee weken naar Nederland gelopen, terwijl ze uit de natuur aten en in huizen inbraken. Toen hij ‘s avonds bij zijn broer in Brabant aankwam en zijn schoonzus hem zag staan in de tuin, viel ze flauw van schrik. Zo mager was hij. Die periode tussen oorlog en vrede is zo vreemd, een soort chaotisch niemandsland van de geschiedenis. Thomas zegt ook tegen Lore na hun misdaad: “Het kan niemand iets schelen.” Duitsland bestaat opeens niet meer.

Zara: Superinteressant om een verhaal in die specifieke periode te vertellen. Ik heb eigenlijk nooit nagedacht over die overgangstijd. In mijn hoofd was het vanaf de overwinning gewoon met een vingerknip vrede, maar dat verloopt natuurlijk nooit zo vlekkeloos. Toch wel apart, de vorige film van de Australische Cate Shortland was een coming of age-verhaal, maar dit in feite ook. Ik vraag me wel af waarom ze voor deze setting heeft gekozen.

Sanne: Het is juist slim om het in de vorm van een coming of age-verhaal te vertellen, denk ik. Lore is te jong om bewust een kant te hebben gekozen tijdens de oorlog: ze is opgevoed als nazi, dat is haar wereldbeeld. Maar dankzij haar leeftijd en de dingen die ze tijdens haar tocht meemaakt is ze ook in staat om stukje bij beetje haar eigen mening te gaan vormen. In de scène waarin ze gefascineerd staat te pulken aan dat plakkaat met foto’s van Auschwitz zie je haar worstelen met de waarheid en haar eigen referentiekader.

Zara: Ik vond het mooi hoe ze haar verwarring hadden weten te vangen. Verwarring over wat nu goed of slecht is, en verwarring over haarzelf als puberend meisje.

Sanne: De seksuele spanning tussen haar en Thomas spat ook van het scherm, trouwens.

Rutger: Konden jullie je als ex-pubermeisjes identificeren met die mix van seksuele nieuwsgierigheid en afkeer?

Sanne: Jeetje Rutger, antisemitisme is bij mij nou nooit echt het probleem geweest. Waar ik me wel mee kon identificeren was die vreselijke scène waarin ze besluit haar lichaam dan maar aan te bieden, als ze een man om hulp vraagt en ze niets anders meer heeft om te geven. Het was het ultieme offer.

Zara: Iets wat ook al de hele film lang op de loer lag.

Rutger: Ja, de film was zwanger van verkrachting. Of wacht, dat zeg ik niet handig.

Sanne: Ondanks alle schokkende beelden was Lore ook een genot om naar te kijken. Prachtige kleuren, heel idyllisch en gefilmd met een handcamera.

Zara: Heel dromerig en op de details. Beeldschoon. Maar des te schokkender als ze dan weer gruwelijke dingen op hun pad vonden. Dan veranderde die droom gauw in een nachtmerrie.

Sanne: Iedere keer als Lore en haar broertjes en zusje vanuit het sprookjesachtige bos in de bewoonde wereld terugkwamen, wat af en toe gebeurde, werd het heel benauwd en duister. In dat bos werden ze een soort wilde dieren ofzo, één met de natuur - de vraag wordt opgeroepen of ze ooit weer in staat zullen zijn om te wennen aan het gewone leven. Wat zij kennen als ‘het gewone leven’ bestaat namelijk niet meer.

Rutger: Oorlog is: terug naar de natuur. En de natuur is oorlog. Dat is wat al die naïeve hippie-idioten nooit begrepen hebben.

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Ondergang / Opkomst

Ondergang / Opkomst

Wat als Pangea opnieuw ontstaat en de wereld weer één land wordt? In haar beeldende gedichten fantaseert Sanne Lolkema over nieuwe en oude werelden, systemen en cirkels. Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer