Asset 14

Get Out

Get Out is een doorslaand succes; de film, het regiedebuut van Jordan Peele (bekend van sketch comedyduo Key & Peele) breekt record na record. Het is een eigentijdse film die racisme in de VS aan de tand voelt en verpakt in een spannende horrorfilm. Ella Kuijpers, Julius Koetsier en Djai Kalicharan bezochten Get Out en bespreken waarin de film slaagt, en waarin niet.

'Het is belangrijker dat mensen zwarten zien in andere dan in stereotype rollen'

Ella: Ik heb de hele tijd met samengeknepen billen gezeten. Ik ben geen thrillers gewend.

Julius: Ik wel, maar deze was bijzonder spannend.

Djai: Het was nogal meedogenloos hoe deze film met schrikreacties omgaat.

Ella: Ik hou niet zo van enge dingen, maar ik kan wel tegen geweld of schrikacties. Hier waren ze alleen wel heel heftig.

Julius: Die jump scares vond ik het enige waarin regisseur Jordan Peele wat minder bedreven is. De schrikmomenten moesten het vooral hebben van een loeiharde viool als er iemand langsloopt. Daar heb ik weinig mee.

Ella: Een personage dat onverwacht in de keuken staat is anders niet zo schrikwekkend, het waren inderdaad de violen.

Julius: Wat ‘ie wel goed doet, is dat voortdurende gevoel oproepen dat er iets niet klopt, zonder dat daar bewijs voor is. Zoals in Rosemary's Baby of Invasion of the Body Snatchers. Maar dan explicieter gekoppeld aan een sociaal probleem.

Ella: De blikken zeiden genoeg denk ik. Die bewezen dat er iets niet klopt.

Julius: Ja, maar daarmee ga je niet naar de politie: ‘Alle andere zwarte mensen in dit huis kijken raar’.

Ella: Dat klopt, maar Chris, de hoofdrolspeler, had al lang kunnen vertrekken. Ik miste ruggengraat.

Julius: Wanneer had ‘ie dan weg moeten gaan?

Ella: Ik denk al op dag één. Als iemand me tegen mijn wil in zou hypnotiseren was ik meteen vertrokken. En al helemaal als een tuinman recht op je af komt gerend. Jullie niet?

Djai: Die tuinman zou me zeker te denken geven maar hij wist nog niet zeker of hij gehypnotiseerd was of dat het alleen maar een droom was.

Julius: Ik weet niet zo goed wat ik zou doen in Chris' situatie. Je wil niet meteen vijanden maken van je nieuwe schoonouders. Bovendien weet hij niet dat ‘ie in een horrorfilm zit. Vonden jullie het trouwens meer horror of meer komedie? Daarover verschillen de meningen nogal.

Djai: Komedie.

Ella: Ik denk ook komedie; ik had meer horror verwacht maar er werd smakelijk gelachen in de zaal.

Djai: Ik zie het als een manier om zonder te beleren een belangrijk onderwerp aan te kaarten. Ik voelde de pijn van Peele.

Ella: Ja dat heeft hij goed gedaan, door juist thriller te gebruiken als tegenhanger. De vorm social thriller is onverwacht. Omdat thriller vaak om de vorm gaat, maar bij deze film juist de inhoud het belangrijkste was. Of heb ik te weinig thrillers gezien om dat te kunnen zeggen?

Julius: Hij staat wel heel sterk in de traditie van sociale thrillers, maar die hebben we sinds de jaren 70 inderdaad niet veel meer gezien.

Djai: Voor sommige jongeren in de bioscoop was het onderliggende vraagstuk niet duidelijk.

Julius: Voor sommige volwassenen ook niet – ik hoorde tegen het einde mensen in de zaal zeggen dat het ‘racistisch tegen blanken’ was.

Ella: De vorm trekt wel bezoekers. Die worden dan onverwacht geconfronteerd met de inhoud.

Djai: Maar als hun lezing dan racisme tegen blanken is, werkt het averechts.

Julius: Voor die mensen wel. Maar goed, die blijf je houden.

Ella: Hoe zou je het als racisme tegen blanken kunnen lezen? Omdat alle blanken in de film als racisten worden afgespiegeld, terwijl niet alle blanken racistisch zijn?

Djai: De slechte aard van blanken zou je uit deze film wel kunnen concluderen.

Julius: Laat ik niet te veel weggeven, maar tegen het einde verandert de film van een horrorfilm in een soort seventies blaxploitation-actiefilm, waarin een zwarte held de witte onderdrukkers een kopje kleiner maakt. Er werd toen ook veel gejuicht in de zaal.

Djai: Door blanken?

Julius: Met name door zwarte kijkers. Het was denk ik de meest diverse zaal die EYE ooit gehad heeft.

Djai: Ik ben blij dat we in Nederland nog niet zo een verstarde discussie kennen. Maar dit is wel de belevingswereld van een Afro-Amerikaan.

Julius: Ik denk dat een versie van dit verhaal zich ook in Nederland had kunnen afspelen. Je zou veel moeten veranderen, maar in de basis speelt hier hetzelfde.

Djai: Wellicht wel. Maar ik vermoed dat de wrok dieper zit in de VS.

Ella: Het speelt overal denk ik. Overal is racisme voelbaar, maar het wordt op verschillende plekken anders geuit. Dat het zo is doordrongen in samenlevingen wordt in de film duidelijk wanneer de ouders enorm duidelijk willen maken dat zij níet racistisch zijn.

Julius: Ik vroeg me toen meteen af, wanneer ik me zo heb gedragen?

Ella: Als het geen punt is, waarom benoem je het dan? Dat is het gekke. Ze vertellen Chris dat ze weer op Obama zouden stemmen als ze konden, maar dat zouden ze niet zeggen als hij blank was.

Djai: Dit zijn de belangrijkste vragen die de film stelt. Het opsommen van prestaties en prijzen aan het begin is daar ook een voorbeeld van.

Ella: Ja, het is heel pijnlijk om Chris’ reactie daarop te zien. Hijzelf lijkt namelijk niet te snappen waarom ze zo geforceerd niet racistisch willen zijn.

Julius: Het grappigste pijnmoment was voor mij wanneer de vader vertelt dat Jesse Owens, door in Berlijn op de Olympische Spelen goud te halen, Hitlers ongelijk over de superioriteit van het Arische ras bewees. Die focus op het zwarte lichaam, in plaats van de zwarte ervaring, daar doet Peele veel moois mee.

Ella: Ja dat viel me ook op! Daarmee wil hij misschien laten zien dat het hele probleem om uiterlijk draait, om een kleur.

Djai: Het zijn oude associaties en veronderstellingen uit het tijdperk van de slavernij die nog steeds het oordeel over zwarten bepalen, en die probeert hij op de schop te nemen. Ik vraag me af of hij daarin slaagt?

Julius: Voor mij wel. Op een cruciaal moment vraagt Chris: “Why black people?” Hij krijgt dan een onvolledig antwoord. Maar die vraag zette me wel aan het denken. Volgens mij wil de film dat we het antwoord zelf invullen.

Ella: Dat lijkt me inderdaad de kern van het verhaal. Ik denk dat die vraag bij iedere bezoeker wel is opgekomen.

Djai: Gewoon een gedachte: zou je met zo'n film wellicht meer bereiken voor het veranderen van vooroordelen als je hier een rijke zwarte familie white trash zou laten afslachten?

Julius: Dat zou een totaal ander verhaal zijn.

Djai: Wat ik bedoel is dat het volgens mij belangrijker is dat mensen zwarten zien in andere dan in stereotype rollen.

Julius: Ik ben het met je eens dat er meer verschillende rollen voor zwarte personages zouden moeten zijn, maar dat dit niet zo is, ligt niet aan Get Out.

Ella: Ik denk dat het beide kan. Als je in een film een duidelijk verschil maakt tussen ‘de blanken’ en ‘de zwarten’, dan lijkt me dat genoeg. Misschien is de rol die dan wordt gespeeld van ondergeschikt belang? Het lijkt in deze film niet zozeer te gaan om het gedrag van de personages, maar om het feit dat de ze elkaar als ‘verschillend’ zien. Het bieden van rolmodellen wordt in Get Out niet geprobeerd.

Julius: Ik vind dat Get Out wel een rolmodel biedt, met hoe Chris zich aan het einde gedraagt. Dan wordt ‘ie een ouderwetse blaxploitation-held. Dat was niet oorspronkelijk het plan. Het verhaal was anders vóórdat Trayvon Martin werd vermoord, want toen had Peele het al geschreven. Maar toen kwam de discussie over politiegeweld op gang en vond Peele dat zijn film geen underdog nodig had, maar een held om voor te juichen. En in die zin dus een rolmodel.

Ella: Daarin is hij inderdaad een rolmodel.

Get Out is:

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Een ode aan de pornofilm 2

Een ode aan de pornofilm: Het Porn Film Festival Amsterdam

Porno is meer dan wat Pornhub en andere grote platforms ons voorschotelen. Het Porn Film Festival Amsterdam laat deze donderdag tot en met zondag zien, dat porno kwetsbaarder, artistieker en vrijer is dan velen verwachten. Emma Zuiderveen spreekt met organisatoren Erik ter Veld en Franka Bauwens. Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

:Oproep: Hard//hoofd Biechtlijn

Oproep: bel de Hard//hoofd Biechtlijn

Op zoek naar een luisterend oor? Bel de Hard//hoofd Biechtlijn op 06 16 85 74 57 en word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier om de collectieve audiobiecht te beluisteren. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine! 1

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Welk verlangen kenmerkt jouw leven en waar snak jij naar? Stuur voor 16 februari 2025 je pitch in en voed ons met jouw ideeën over (beeld)verhalen, essays, poëzie en kunstkritiek voor het magazine ‘Honger’. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Illustreer jij de volgende cover van het Hard//hoofd Magazine?

Voor ‘Honger’, het najaarsnummer van 2025 van Hard//hoofd, zijn we op zoek naar illustrator die de cover van ons magazine wil maken. Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer