Asset 14

Ladri di biciclette

In Ladri di biciclette (Fietsendieven, 1948) krijgt Antonio Ricci in tijden van grote werkeloosheid een baan. Het enige wat hij daarvoor nodig heeft, is een fiets. De lakens worden verkocht om er een aan te kunnen schaffen. Op de eerste werkdag wordt het ding echter gestolen, en Ricci begint aan een onmogelijke zoektocht naar zijn rijwiel, en zijn geluk. (De film is in zijn geheel op Youtube te bekijken)

Emy: Een film uit de tijd voordat het fietsslot uitgevonden werd.

Noor: De regisseur Vittorio de Sica heeft het vak filmmaken wel goed begrepen. De fiets is het object of desire: een hoofdpersonage moet verlangen naar iets (of iemand), wat hij of zij nog niet heeft, en dat dan gedurende de film zien te krijgen. Dat is eigenlijk waar een filmverhaal op drijft.

Emy: Het was ook niet zomaar een object of desire, geen liefje ofzo, die fiets was letterlijk van levensbelang. En precies op het moment dat je begrijpt hoe belangrijk de fiets voor Antonio is, en je Antonio ook echt sympathiek bent gaan vinden, wordt de fiets gestolen!

Noor: Ik wilde zo graag dat hij zijn fiets terugkreeg, ik leefde helemaal met hem en zijn belachelijk lieve zoontje mee.

Emy: Ik ook, ik had er zo’n kind-voor-een-poppenkast gevoel bij: "Nee, Antonio, achter je!" Ik heb hardop "Oh nee!" geroepen. Wat een mooie lach had die acteur ook, niet zo’n Hollywood-grijns, maar een 'ik-weet-niet-welk-geluk-me-nu-overkomt-en-ik-ben-bang-dat-het-elk-moment-voorbij-kan-zijn'-lach.

Noor: Ik vond Antonio best wel op Don Draper lijken. En de acteurs zijn dus allemaal ‘echte’ mensen hè, geen acteurs. Dat hoort bij het Neorealisme, de stroming waar deze film ook onder valt: vooral Europese filmmakers wilden in deze naoorlogse periode het echte leven laten zien, en geen opgepoetste werkelijkheid. Dus werd er gefilmd op bestaande locaties en werden er onervaren mensen ingezet als acteurs.

Emy: Dat werkte goed, het zag er realistisch uit zonder dat het amateuristisch werd. Maar hé, over Don Draper gesproken, waar blijft Rutger?

Rutger: Hé jongens, sorry dat ik zo laat ben. Ik had - serieus - een lekke band. En ik had al zo’n rotdag, omdat ik geld van mijn eigen spaarrekening moest lenen omdat een opdracht toch minder goed betaald werd dan ik dacht. Dus ik kan het me niet veroorloven om naar de fietsenmaker te gaan.

Emy: Wat een ellende! De crisis begint voelbaar te worden?

Rutger: Ja, maar toen dacht ik aan The Bicycle Thieves en voelde ik me beter.

Emy: Downward social comparison? Of heb je er nuttige tips uit kunnen halen wat je moet doen tijdens financiële misère?

Rutger: Nou, volgens mij was de les van de film dat je je helemaal kunt verliezen in de verkeerde doelen. Je wilt geluk, dus wil je geld, dus wil je een baan, dus wil je een fiets. Maar voor je het weet focus je je volledig op je gestolen fiets en zie je niet eens meer hoe lief je zoontje is!

Noor: De fiets was van het merk Fides: dat betekent zoveel als geloof en trouw. Daar ging het volgens mij vooral over, over dat vastklampen aan je overtuigingen. Maar dat mislukte jammerlijk op het einde, wat een slotscène!

Emy: Ik interpreteerde de keuze voor die naam als ironie: Antonio verliest zijn Fides al snel, probeert van alles om ‘m terug te krijgen, maar steeds de verkeerde dingen. Waarbij hij inderdaad, zoals Rutger zegt, het meest waardevolle, dat wat hij het meest trouw had moeten zijn - zijn zoontje - uit het oog verliest.

Rutger: Ik denk wel eens: wat is onze economie toch een raar ruilsysteem. Je moet carrière maken, waarbij je steeds betere banen krijgt, maar dus ook meer stress, maar je kunt ook beter uitrusten op een duurdere vakantie. Je ziet je vrouw niet veel, maar als je haar ziet kun je haar meenemen naar een heel goed restaurant? Wat is dat voor vreemde deal? Uiteindelijk bereik je niets.

Noor: Is het dan allemaal voor niks geweest: zijn we weer aanbeland bij hetzelfde pessimisme?

Emy: Ik weet niet of ik dit een eerlijke vergelijking vind. Het koppel in de film moest zelfs de lakens van hun bed verkopen om een fiets te kunnen halen, om simpelweg eten op tafel te krijgen. Dat is toch wat anders dan werken opdat je in dure restaurants kunt eten.

Rutger: Ja ok, ik ben een verwende hond, maar het gaat om hetzelfde: je offert je persoonlijke geluk op voor een beetje materiële bevrediging. Je vergeet waar het werkelijk om draait.

Noor en Emy: Waar dan om?

Rutger: De liefde! Goede grappen! Een lentewandeling! Creativiteit! Familie! Clichés! Alle dingen die je niet met je Eurocard/Mastercard kunt kopen.

Noor: Nee inderdaad, dat heeft de mensheid echt al ver gebracht. Je bent echt een verwende hond Rutger. Ik wil geld verdienen, anders ben ik ongelukkig.

Emy: Laat ik maar niet beginnen over Rutgers appartement aan de gracht...

Rutger: Rutgers SOCIALE HUURWONING aan de gracht.

Noor: Ik woon momenteel in het grachtenpand van mijn moeder. Ik ga haar zo mailen omdat ik deze maand de huur niet kan betalen.

Emy: Ik woon in een huis met muizen, kakkerlakken, lekkages, en huisgenoten met een hoorbaar actiever seksleven dan ik. En het staat niet eens aan een gracht. Ik kan er niet weg omdat je hier pas na meer dan twaalf jaar inschrijving een sociale huurwoning kunt krijgen.

Rutger: Ach, liever hier dan in Italië. Wat is dat toch een raar land. Totale chaos, en toch zo mooi. Die scène waarin Antonio belaagd werd door al die mannetjes in ‘hun’ buurt, was echt typisch Italiaans. Iedereen is kalm en mooi en verontwaardigd en onredelijk tegelijk.

Noor: En corrupt en macho. Zo iemand willen ze dan ook aan het hoofd van hun land hebben staan.

Rutger: Ik wilde altijd al met een Italiaanse naar bed. Twee zomers geleden lukte het. Het was fantastisch, maar na afloop was het meteen drama. Ze wilde me nooit meer zien nadat ik mailde dat ik ons ‘avontuur’ zo mooi vond. “I am no adventure! I am a woman!” Pfff...

Emy: Dat soort Don Draper-verhalen negeer ik even, Rutger. Beppe Grillo brengt misschien verandering? Ik las net dat de kamerleden van zijn partij 75% van hun loon in een fonds voor door de staat gedupeerde kleine ondernemers willen storten.

Rutger: Beppe is ook niet echt een groot licht hoor.

Emy: Is er dan helemaal geen hoop meer? In de film zag je heel mooi waar Italianen - en misschien mensen in het algemeen - in crisistijd op terugvallen: het geloof en het bijgeloof. De waarzegster verdiende het meest van iedereen. Ik ga dat serieus als carrièreswitch overwegen.

Rutger: Ik las dat nu in Nederland een miljoen mensen aan yoga doen. Er gaan bovendien elk jaar meer mensen naar de film.

Emy: Ah, dat verklaart waarom ik ineens allemaal vriendinnen hoor zeggen dat ze een opleiding tot yogalerares aan het volgen zijn.

Noor: Yoga, waarzeggerij, films: mensen voor de gek houden, daar valt inderdaad wel geld mee te verdienen. Alleen vind ik films maken dan een stuk oprechter, dat pretendeert ten minste niet de waarheid in pacht te hebben, slechts verschillende waarheden te laten zien.

Rutger: Ja! Laten we films kijken tot de crisis voorbij is.

Emy: En lentewandelingen maken.

Noor: Goed idee! Betalen jullie dan mijn huur?

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer