Asset 14

BlacKkKlans​man

Filmtrialoog: BlacKkKlans​man

Een zwarte politieagent die de Ku Klux Klan infiltreert: hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, toch is BlacKkKlansman gebaseerd op dit waargebeurde voorval. Regisseur Spike Lee (Do The Right Thing) deinst nooit terug voor confronterende thema's en ook deze film wakkert veel discussie aan. Onder redacteuren Julius Koetsier, Rosanna Baas en Daan Steinebach, maar ook onder de mede-bioscoopbezoekers die ze na de film afluisteren.

Rosanna: Het was druk in de bioscoop! De film had ook gelijk goede recensies gekregen.

Daan: Het viel mij ook op dat de zaal vrijwel geheel wit was. Net als dit witte gesprek, trouwens.

Julius: Dat verbaasde mij ook! Spike Lee is toch vooral een naam die in Nederland een arthouse-publiek aanspreekt, wat het wel zou kunnen verklaren.

Rosanna: Ik had na afloop een ongemakkelijk gesprekje met een mevrouw in de wc. “Ik denk normaal gesproken nooit over dit soort dingen na. Iedereen is toch gewoon hetzelfde? Maar dat geldt blijkbaar niet voor iedereen”, zei ze.

Julius: Ik hoorde zulke dingen ook bij het uitlopen. Dat het allemaal wat overdreven was en er dik bovenop lag, en later zei iemand aan de bar dat het bij Spike Lee altijd maar weer over racisme moet gaan. Een cash cow, noemde hij het!

Rosanna: Ai. Nu weet ik ook niet zo goed hoe je de Ku Klux Klan subtiel zou moeten maken...

Julius: Ik vond het geen probleem dat het zo weinig subtiel was. Het is een statement.

Daan: De urgentie spatte eraf. Heel slim hoe hij de huidige situatie spiegelde aan die in de film. En ik vond het trouwens wél subtiel op veel punten. Niet de KKK, maar wel zijn positie bij de politie, de gesprekken met Patrice, de rol van Adam Driver (die Flip speelt).

Julius: Lee liet ruimte voor discussie. Niet alle vragen werden beantwoord, niet alle conflicten opgelost.

Daan: Vonden jullie die joodse verhaallijn geforceerd? Ik weet het niet zeker.

'Lee is heel erg bezig met de kracht van het medium'

Rosanna: Ik vond het mooi. Dat hij zich nooit bewust was geweest van zijn Joods-zijn, totdat hij er zo op gewezen werd bij de KKK. Maakte ook dat het niet meer alleen over wit en zwart ging.

Julius: Het was ook duidelijk een wake-up call voor witte mensen van nu die zich te weinig zorgen maken over fascisme.

Daan: En alledaags racisme (op het politiebureau). Want laten we niet doen alsof het een ‘palet van standpunten, alles is prima’-film is.

Julius: Er zitten wel discussies in de film die nooit echt opgelost worden, vragen waar Lee geen antwoord op heeft of geeft. Zoals de relatie tussen Ron (John David Washington) en zijn vriendin. En hun gesprek over blaxploitation, waarin alle zwarte actiehelden van die tijd voorbijkomen.

Rosanna: Wat vinden jullie van Rons positie in dit alles? Kun je verandering van binnenuit afdwingen? Of staan jullie meer aan de kant van zijn vriendin, die zegt dat het systeem corrupt is?

Julius: Waarna de scène gewoon stopt. Lee is heel erg bezig met de kracht van het medium.

Daan: Er is voor beiden iets te zeggen. De film laat goede complexiteit zien, inderdaad zonder duidelijke conclusie.

Julius: Ook een corrupt systeem kan af en toe iets goeds doen.

Daan: Precies. ‘De lange mars door de instituties.’ Het is een oude linkse discussie die nog steeds urgent is. Iets heel anders: 10 uit 10 voor muziek en dans. Ik houd wel van films die zich laten gaan in een tijdsbeeld als deze. Ook de rijkdom aan referenties aan Afro-Amerikaanse cultuur en geschiedenis.

Julius: Je merkt wel dat Lee daarin feitjes wil vertellen. Dat Muhammed Ali een dienstweigeraar was, dat J. Edgar Hoover de Black Panthers als de grootste interne bedreiging voor Amerika zag. Dat wordt wat geforceerd de dialoog in geperst, vond ik. Maar dat past bij zijn stijl.

Daan: Bijna essayistisch of pamflettistisch, zoals je zei: een statement.

'Als iedereen je punt snapt, moet je het herhalen'

Julius: Ja. Hij begint en eindigt ook met citaten. Eerst een shot uit Gone with the Wind, dan uit Birth of a Nation. En aan het einde video's van de rellen in Charlottesville. Hij plaatst z'n film heel expliciet zowel in de filmgeschiedenis als in 'het echte leven'.

Rosanna: Dat was heftig. Sowieso om die paniek op cinemaformaat te zien. Maar al helemaal in deze context.

Daan: ‘Denk niet dat het nu allemaal goed is’.

Rosanna: Over het einde hield ik een dubbel gevoel over. Het kwam wel binnen. Maar aan de andere kant waren er al zo veel verwijzingen in de film richting Trump, dat ik het niet nodig vond om hem nog te zien te krijgen. Voor het geval we het niet gesnapt hadden. Het was een lekkere set-up voor de beelden van Charlottesville. Happy end? Oh nee, toch niet.

Daan: Precies daarom denk ik. Dat je niet denkt: ‘Trump is in de jaren zestig verslagen in de film, ik slaap lekker verder.’

Julius: Ik denk dat Lee het heel bewust nog eens benadrukt. Hij is het type: als iedereen je punt snapt, moet je het herhalen. En dat vond ik hier heel effectief.

Daan: Al zei een vriend die ik buiten tegenkwam wel: ‘ik weet nog niet wat ik vind, ik moet even bijkomen van al dat geweld.’

Rosanna: Ondanks alles was het ook een comedy.

Julius: De grappige scènes blijven me eigenlijk niet zo bij als de spannende en tragische Harry Belafonte die over de Waco horror vertelt terwijl ze met de KKK naar Birth of a Nation kijken.

Daan: Ook sterk: de racistische agenten bij de ontploffingsscène. Die Ron in plaats van die Klan-mevrouw aanpakken, en pas stoppen als Flip eraan komt.

Rosanna: Die vrouw! Daar heb ik me aan geërgerd! Dat ze dolgraag lid wil worden van de Klan. En dat haar man haar zo publiekelijk vernedert.

'Ik heb een diepgewortelde antipathie tegen gladjakkers van elk pluimage'

Daan: Dan die bedscène. ‘I love it when you do that,’ nadat hij racistische shit uitkraamt. Gek genoeg vond ik hun liefde toch geloofwaardig, zij het ook heel naar. Puntje voor Lee dat dit ze dan weer geen credit oplevert. Ik was vertederd, maar niet betrokken bij die types.

Rosanna: Ik vond ze heel geloofwaardig. Ben bang dat er genoeg van dat soort debielen rondlopen.

Julius: Zeker. Maar helaas ook heel veel mensen, zoals het eerste KKK-lid met wie Ron kennismaakt, die een respectabeler gezicht willen geven aan hun ideologie en de mainstream in glijden.

Rosanna: Ze noemen zelfs de tea party op begeven moment, hè.

Julius: Ja, de tea party was toen ook al een ding voor radicaal rechts. Klan-leider David Duke heeft naar aanleiding van de film de echte Ron Stallworth opgebeld, omdat hij zich zorgen maakte over hoe hij geportretteerd zou worden.

Daan: Wat aandoenlijk!

Rosanna: Hij komt gek genoeg sowieso best sympathiek over.

Daan: Ik vond van niet, maar ik heb een diepgewortelde antipathie tegen gladjakkers van elk pluimage.

Julius: Ik zou hem ook niet sympathiek noemen. Eerder dom, naïef, hongerig naar populariteit. Vernedering is een heel sterk wapen, dat ziet Lee ook. Sympathiek is 'ie misschien alleen in contrast met de gewelddadige gekken die er ook rondlopen.

Rosanna: Als je hem vergelijkt met die gek die Flip aan de leugendetector wil leggen komt hij er goed vanaf.

Julius: Ja, maar zo wás David Duke ook. Hij wilde de Klan een respectabel gezicht geven.

Rosanna: Eng dus hoe dat werkt.

Daan: ‘Grand wizard... ahum, national director.’

Rosanna: Uiteindelijk zijn het toch kneusjes, die elkaar ridder noemen. En lekker LARP'en.

BlacKkKlansman  is nu te zien met:

Mail

Redactie

Lune van der Meulen is illustrator, schilder en schrijver. In haar werk staat de mens en zijn onvermogen vaak centraal. Ze weet eigenlijk nog niet precies wat ze wil, dus doet ze maar zoveel mogelijk van alles.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
Gedicht zoekt beeld (deel 1) 2

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival (9 – 11 juni Rotterdam). Hard//hoofd presenteert een selectie van hun illustraties in combinatie met de gedichten. Alle achttien zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De diepte in

De diepte in

Wie heeft woorden nodig als je elkaar aan kunt raken? In dit verhaal van Martien van Agtmaal lees je over liefde diep in de zee. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

Contact maken met geesten in de stad van de doden

Contact maken met geesten in de stad van de doden

Hoe de hedendaagse Canadese kunstenaar Marlon Kroll voortborduurt op het werk van een pionier in de abstracte kunst: Hilma af Klint. Lees meer

:De on//smakelijke week: De on//smakelijke mixtape

De on//smakelijke week: De on//smakelijke mixtape

Een (on)smakelijke, muzikale interventie: de redactie smolt wat smoezelige smikkelliedjes samen tot de on//smakelijke mixtape. Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

:De on//smakelijke week: Hoe je spijt kan loslaten (werktitel) 2

De on//smakelijke week: Deegman

Zuiver je van jouw on//smakelijke emoties met een literaire meditatie door Kiriko Mechanicus. Op het menu: spijt. Kneed alle spijt die je voelt tot een deegman, voordat je hem op 220 graden in de oven bakt. Eet smakelijk! Lees meer

schilderij van varkenskarkassen die aan haken hangen in een slagerij

De on//smakelijke week: Waar het vlees begint

Wat is de connectie tussen het vrouwelijk lichaam en vlees? Waarom kunnen we alleen van iets houden als we het kunnen aaien? Elianne van Elderen onderzocht het in dit gedicht over donshaartjes, de smaak van wondvocht en middelgrote zwarte honden. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

illustratie van een eettafel met escargots die nog leven, een spartelende octopus, wijn, oesters en een hand met een sigaret die naar eten grijpt.

De on//smakelijke week: Door ingrediënten bij elkaar te voegen, creëer je iets nieuws

Illustrator Feline Wigman laat zich inspireren door de sociale dynamiek en cultuur rond de eettafel. Ze is altijd gefascineerd geweest door wat vies is en toch lekker, of wat lelijk is en toch mooi. Jorne Vriens ging met haar in gesprek. Lees meer

De on//smakelijke week: Hoofdredactioneel

De on//smakelijke week: Hoofdredactioneel

Deze week staat Hard//hoofd in het teken van on//smakelijkheid. Hoofdredacteur Jochum Veenstra opent de week met een tekst over de aantrekkelijkheid van paté en de walging die hij er nu voor voelt. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Knieën

Knieën

‘Hij probeerde net zo breed te lopen als de rest, maar zijn benen bewogen anders.’ Een verhaal van Werner de Valk over een jongen zonder eilandersknieën, die de ondoordringbare mist opzoekt en er lachend in verdwijnt. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Mannen die over zichzelf praten

Mannen die over zichzelf praten

Na een aantal dates met een op zich interessante man twijfelt Eva of ze nog wel een keer met hem moet afspreken. Het probleem: hij praat te veel over zichzelf. Lees meer

De on//smakelijke maaltijd

De on//smakelijke maaltijd

Op 11 mei presenteren we ons eerste literaire programma van 2023! Met als thema De on//smakelijke maaltijd nodigen we je uit om de grens tussen het smakelijke en onsmakelijke te onderzoeken middels verschillende voordrachten en een gezamenlijk diner in Mediamatic. Lees meer

De dingen die we onszelf vertellen

De dingen die we onszelf vertellen

Aisha Mansaray vraagt zich af waarom mensen elkaars misstappen zo uitvergroten. Zeggen onze ergernissen misschien juist meer over onze eigen gebreken dan die van een ander? Lees meer

Illustratie van twee mensen die boven elkaar hangen en elkaar aankijken

Grenslaag

‘Terwijl ik naderde, zag ik de oude man: naakt op zijn rug, ogen gesloten. Zijn neus herkende ik eerst.’ Een magisch realistisch verhaal van Lieven Stoefs, waarin de hoofdpersoon als in een droom een lichaam in een mortuarium vindt. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel