De jaren '80 worden gerecycled, omdat alles toen zo lekker slecht en lelijk was. " /> De jaren '80 worden gerecycled, omdat alles toen zo lekker slecht en lelijk was. " />
Asset 14

21 Jump Street

Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum) zijn respectievelijk nerd en quarterback op de middelbare school, maar tijdens hun opleiding tot politieman worden ze vrienden en vullen elkaars tekortkomingen aan. Na een mislukte arrestatie worden ze vanwege hun jonge uiterlijk toegevoegd aan de undercover-operatie op 21 Jump Street (een verwijzing naar de serie uit de jaren '80 met hetzelfde concept), die agenten naar middelbare scholen stuurt om drugkartels op te rollen. Daar blijkt echter dat de rollen zijn omgedraaid: Schmidt komt bij de populaire leerlingen terecht, Jenko wordt als nerd gezien. Zal dit hun vriendschap schaden en hen afleiden van hun missie?

Rutger: Wow. Dat was echt verrassend leuk.

Sanne: Eerder verrassend belachelijk.

Rob: Dat komt natuurlijk ook doordat 21 Jump Street als serie helemaal niet grappig was.

Sanne: Ik ben een beetje in de war. Ik moest echt even ergens doorheen bij deze film. Niet dat ik zo elitair ben, een van mijn lievelingsfilms is nog steeds Ghostbusters, maar in het begin dacht ik steeds: ‘Nou já. Dit is TE flauw.’ Maar goed, uiteindelijk ga je er wel in mee.

Rutger: Het plezier straalde er vanaf. Wanneer ze bij hun eerste arrestatie als fietspolitie juichen, elkaar omhelzen en de arrestant droogneuken, dan is het hilarisch, cool en ontroerend tegelijk. Maar jullie kennen 21 Jump Street als serie? Ik heb dat nooit gezien.

Rob: Het debuut van Johnny Depp als Hollywood-mooibooi. Een spannende serie uit de jaren ‘80 over jong uitziende politieagenten die undercover gaan op middelbare scholen. Serieuze shit. Moord, verkrachting, noem maar op. Ik heb het laatst nog eens teruggekeken. Het was echt heel slecht.

Sanne: Ja? Het werd in de jaren '90 herhaald, vlak voor The Jerry Springer Show. Ik keek het altijd als ik ziek thuis was, puur omdat Johnny Depp erin speelde. Verder was het erg duister en zwaar, en heel moralistisch.

Rob: Weet je nog dat die ene agente werd verkracht?

Sanne: Dat was VERSCHRIKKELIJK!

Rob: De enige levendige herinnering die ik er aan heb, omdat het zo naar was dat mijn tere kinderzieltje er een mini-trauma van heeft gemaakt.

Sanne: Ik weet nog dat Johnny uit de serie verdween - het schijnt dat hij het verschrikkelijk vond om een meisjesidool te zijn - en dat zijn vertrek totaal niet werd benoemd, hij was gewoon opeens WEG. Ik denk dat mijn zusje en ik nog de eerste vijf minuten van de twee volgende afleveringen hebben gekeken, ongeduldig wachtend. Toen we de waarheid hoorden, zijn we definitief afgehaakt.

Rutger: De film had dus echt bijna niets met de serie te maken? Ik vond het wel leuk dat ze daar de hele tijd ook naar verwezen: “Jullie gaan meedoen aan een undercoverprogramma uit de jaren ‘80, dat de politieleiding nieuw leven heeft ingeblazen. Ze hebben geen nieuwe ideeën, dus recyclen ze oude shit.”

Rob: Ja hahaha, daar waren ze heel scheutig mee, met die verwijzingen naar zichzelf.

Rutger: Het was een parodie op actiefilms en comedyfilms uit de jaren ‘80, met high school-clichés die niet meer kloppen en kantelende vrachtwagens vol benzine die toch niet ontploffen. Maar ook stiekem een eerbetoon, waardoor het niet flauw werd. Het is zoals die boze zwarte politiebaas (Ice Cube) zegt: “Embrace your stereotype.”

Sanne: Ze zijn ook al tijden bezig met een Ghostbusters-sequel. Serieus, ik kan niet wachten.

Rutger: Voor deze film zat nog de trailer van The Expendables 2, het vervolg op een succesvolle ode aan alle actiehelden uit dat decennium. Uiteindelijk komt alles weer terug, maar het grappige aan de jaren ‘80 is dat ze niet retro zijn omdat ze stijlvol en cool waren als de jaren ‘60 of ‘70, maar juist omdat het zo lelijk en slecht was allemaal. Wat een opluchting, dat mocht toen gewoon!

Sanne: Ik had wel het idee dat sommige grappen over mijn hoofd gingen, omdat ik in tegenstelling tot jullie misschien drie actiefilms heb gezien in mijn leven. Ik geloof niet dat ik Die Hard heb gezien, en de enige film met Arnold Schwarzenegger die ik ken is die bizarre film waarin hij een kind krijgt. En eentje waarin hij de tweelingbroer is van Danny DeVito. Eigenlijk is Arnold Schwarzenegger best cool.

Rob: Arnold is hartstikke cool, maar ik vraag me af of ik hem cool vind om de redenen die jij net noemt Sanne.

Sanne: Arnold Schwarzenegger en Danny DeVito als TWEELINGBROERS! Hilarisch!

Rutger: Ik vond het idee dat onder andere dankzij Glee de high school-clichés van de jaren ‘80 en ‘90 min of meer omgedraaid zijn  - de milieubewuste, progressieve kids zijn cool en de nerds blazen alleen maar dingen op - heel erg slim.

Sanne: De scènes waarin dat verschil naar voren kwam vond ik eigenlijk ook het sterkst, en het meest hilarisch. Dat ze op dat schoolplein komen aanrijden in een supervette auto, en dat de hippe kids alleen maar iets zeggen over CO2-uitstoot.

Rob: Ik dacht steeds: wat een onzin. Maar misschien is dat wel uit zelfbescherming, want ik vind het idee dat ik nu op de middelbare school heel populair was geweest, nogal frustrerend.

Sanne: Ahhhhh.

Rob: Ik kreeg tijdens het kijken steeds meer het gevoel dat er een stel hele slimme mensen aan de film heeft gewerkt en daardoor vond ik het extra jammer wanneer ze op sommige momenten de makkelijke weg kozen. Ze leken me slim en creatief genoeg om het verhaal bijvoorbeeld nog net iets scherper te maken dan het nu was. Juist omdat er zoveel goede grappen in zaten. Nu was ik heel tevreden, maar niet overweldigd.

Rutger: Ik ben allang blij dat de Frat Pack-humor steeds succesvoller wordt en er meer budget komt voor explosies. Ik zat echt te genieten.

Sanne: Ik was me er niet van bewust dat de jongenshumor een onderbelicht en gediscrimineerd fenomeen was binnen de hedendaagse cinema. Jeetje, weer wat geleerd.

Rob: Ik ben ergens wel een beetje jaloers op jongens als Seth Rogen en Jonah Hill dat ze gewoon een paar miljoen dollar hebben om hun gestoorde, grappige ideeën mooi op film te zetten. Misschien ben ik daarom wel zo streng. Als ik een dergelijk budget tot mijn beschikking had voor een film, zou ik elke cent laten tellen.

Rutger: Misschien is het hem dat juist. Een groot deel van de charme zit in het ‘we kloten maar wat aan’-gevoel en doordat er zoveel geïmproviseerd is, verrast elke scène. Soms valt dat wat perfecter in elkaar - Superbad, Anchorman - dan de andere keer.

Sanne: Het geheim is ook de geweldige acteurs, natuurlijk. Jonah Hill is erg goed, maar Channing Tatum verraste me echt - over mooiboois gesproken. Zij hadden een geweldige chemie. En het broertje van James Franco!

Rob: Misschien is dat geïmproviseerde het wel. Die laatste twee films die je noemt behoren tot mijn persoonlijke favorieten aller tijden.

Rutger: Ik vind dat je wel heel plechtig doet hierover. Het zijn comedyfilms Rob. Niet zo serieus zeg.

Rob: Als het om comedy gaat ben ik bloedserieus, Rutger. Dat zou jij inmiddels wel moeten weten.

Sanne: Ik vind dat jullie wel erg lovend zijn. Het was best een geinig filmpje hoor. Aan het einde krijg je nog een mooie verrassing die ik niet zal verklappen; toen zat de hele zaal ook te joelen. Wat mij betreft was het verder niet erg indrukwekkend. Maar goed, dat zal wel weer komen doordat ik geen penis heb.

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar