Illustratie: Joost Dekkers

Het ware festivalgeluk is een zitzak" />

Illustratie: Joost Dekkers

Het ware festivalgeluk is een zitzak" />
Asset 14

Koprol

Deze zomer neemt Sara je mee. Ze bezoekt de lowbudget festivals Boom in Portugal, Teknival in locatie onbekend en Fusion in Duitsland. In vijf columns vertelt ze over de fascinatie voor het festival, hedonisme, commercialiteit, massaliteit en het 'we are one'-gevoel. Deel 2 gaat over Fusion en festivalgeluk.

Een zacht briesje strijkt langs mijn gezicht. Hij doet het zeil klapperen en de bladeren ritselen. Het is warm, een graad of 25. Aangenaam warm, niet te. We hebben een groot blauw zeil in het midden van ons kamp gespannen, dat wat schaduw biedt. Met mijn hoofd uit en mijn benen in de zon, is de temperatuur nagenoeg perfect. Ik lig uitgestrekt op de fatboy. Je weet wel, zo’n grote zitzak. Een weldoener heeft die helemaal uit Nederland meegesleept. Hij vormt zich naadloos naar mijn lichaam, een stuk comfortabeler dan het matje in mijn tent. Mijn rug, die pijn doet van het lopen en dansen, tintelt van genoegen. Alle vermoeidheid zakt zo het kussen in. Meestal strijden vier man tegelijk om een stukje fatboy, maar op dit heerlijke moment is hij helemaal voor mij alleen. Naast me staat een doos kersen. Lui, zonder mijn hoofd op te heffen, graai ik er nu en dan een paar uit. Ze zijn zoet, zonder uitzondering. Dit geluk blijft maar duren en ik vergeet bijna dat ik op een festival ben met vijftien verschillende stages, waar geweldig acts bezig zijn die ik stuk voor stuk mis.

Fusion, zo heet het festival. Een stukje ten noorden van Berlijn, waar een oude sovjet luchtmachtbasis is omgetoverd tot een volwassen pretpark. Het is een extreem divers festijn met theater, film, vuur en muziek, die alles beslaat tussen jazz, punk, tekno en gipsy. Fusion is booming. Sinds een paar jaar worden de 60.000 toegangskaarten zelfs op voorhand verloot, als bij een studie geneeskunde, omdat er zoveel animo voor is. En wie geen kaartje heeft, springt over het hek, want Fusion is ongeëvenaard.

Wat Fusion een uitgesproken ander karakter geeft dan de meeste festivals, is dat het nooit afgebroken wordt. Het gehele terrein is aangekocht door de organisatie en dus blijft na afloop alles staan en breiden zij de attracties elk jaar verder uit met lasershows, installaties, grotere dansvloeren en overtreffende kunstwerken. In en om de voormalig hangars verrijzen steeds maar meer podia. De meeste festivals worden in korte tijd uit de grond gestampt, met behulp van grote circustenten, opblaasconstructies en andere prefab oplossingen. Maar Fusion is geen fastfood, of coffee-to-go, Fusion is coffee-to-stay-forever.

Toch is het geen festival van massieve overdaad. Wel van fantasierijke details. Overal is gezorgd voor een finishing touch. Ik hou van die toewijding. In de paar jaar dat ik terugkerend bezoeker ben, weten de organisatoren me steeds weer te verrassen: de omgeving is vertrouwd, maar altijd fris, nieuw, anders.

Illustratie: Joost Dekkers

Om me heen stijgt niet iedereen op naar de zevende hemel. Ik hoor een vriend kreunen. Hij is door de zon uit zijn tent gebrand en ligt nu buiten in een poging een paar noodzakelijke uren slaap te pakken. Gekweld kijkt hij mij aan als hij kuchend en rochelend omhoog komt. Ik geef hem een knipoog. Dit, bedenk ik, is nou festivalgeluk. Voor mij bedoel ik, niet voor hem. Het gaat om dit specifieke gevoel dat ieder moment goed besteed is, waardoor haast verdwijnt en vooral de angst om iets te missen. Want er is veel te missen.

Een festival, ieder festival, heeft een programma. Hoewel zo’n programma de essentie van het hele gebeuren is, kan het ook de bron van een hoop ellende zijn. Argeloos begin je met lezen en voor je het in de gaten hebt zijn de dagen vol gepland. Je moet dit zien, daar bij zijn, keuzes maken en medestanders voor jouw agenda vinden. Twijfel en teleurstelling liggen onvermijdelijk op de loer.

Het zien van een geweldige dj of mijn favoriete band kan een hoogtepunt zijn, maar dat is niet waar ik voor kom. Ik kom voor die onvoorspelbare random momenten van geluk, die ik liggend, zittend of springend kan ervaren. Het mooie van Fusion is dat zij weet van dat geluk. Fusion nodigt je uit voor het festival, voor de sfeer. Tijdens de kaartverkoop is niet bekend wie zullen optreden. Pas als iedereen een kaartje heeft gekocht, verschijnt de line-up op internet. Van de honderden artiesten ken ik meestal maar enkele namen. Op Fusion spelen doorgaans niet de groten der aarde. Het prettige daarvan is dat je simpelweg niet weet wat je mist en er des te meer mogelijkheid is om je te laten verrassen door volkomen onbekende helden.

In een energieke opwelling spring ik van de fatboy, ik trek de vriend uit zijn slaapzak en klop het stof van hem af. Met enige aarzeling en onder gemompeld protest laat hij zich door mijn enthousiasme overrompelen. Samen gaan we op zoek naar muziek, ik huppelend, hij sjokkend als een zwaarbeladen ezel. Aangekomen bij een bandje dat iets speelt dat het midden houdt tussen kumbia, klezmer en Ierse volksmuziek gaan we op onze buik in het gras liggen, koud drankje in de hand, en binnen vijf minuten zie ik een glimlach door zijn grauwe gezicht heen breken. Ik voel de impuls om een handstand te maken of een dubbele salto te springen, maar door gebrek aan gymnastische kwaliteiten, hou ik het bij een koprol. En dat zegt heel wat, ik maak nooit een koprol.

--
Sara Kee (1984) is schrijfster en filosofe. Ze schreef voor 'De Groene Amsterdammer', maakte de documentaire 'Wavumba - zij die naar vis ruiken' en reisde de hele wereld over. Haar eerste bundel reisverhalen verscheen onder de titel 'Reis! Alleen over de wereld' bij uitgeverij Nijgh & van Ditmar (2012).

Deze columns verschijnen in samenwerking met Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren.

Mail

Joost Dekkers

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer