Illustratie: Joost Dekkers

Het ware festivalgeluk is een zitzak" />

Illustratie: Joost Dekkers

Het ware festivalgeluk is een zitzak" />
Asset 14

Koprol

Deze zomer neemt Sara je mee. Ze bezoekt de lowbudget festivals Boom in Portugal, Teknival in locatie onbekend en Fusion in Duitsland. In vijf columns vertelt ze over de fascinatie voor het festival, hedonisme, commercialiteit, massaliteit en het 'we are one'-gevoel. Deel 2 gaat over Fusion en festivalgeluk.

Een zacht briesje strijkt langs mijn gezicht. Hij doet het zeil klapperen en de bladeren ritselen. Het is warm, een graad of 25. Aangenaam warm, niet te. We hebben een groot blauw zeil in het midden van ons kamp gespannen, dat wat schaduw biedt. Met mijn hoofd uit en mijn benen in de zon, is de temperatuur nagenoeg perfect. Ik lig uitgestrekt op de fatboy. Je weet wel, zo’n grote zitzak. Een weldoener heeft die helemaal uit Nederland meegesleept. Hij vormt zich naadloos naar mijn lichaam, een stuk comfortabeler dan het matje in mijn tent. Mijn rug, die pijn doet van het lopen en dansen, tintelt van genoegen. Alle vermoeidheid zakt zo het kussen in. Meestal strijden vier man tegelijk om een stukje fatboy, maar op dit heerlijke moment is hij helemaal voor mij alleen. Naast me staat een doos kersen. Lui, zonder mijn hoofd op te heffen, graai ik er nu en dan een paar uit. Ze zijn zoet, zonder uitzondering. Dit geluk blijft maar duren en ik vergeet bijna dat ik op een festival ben met vijftien verschillende stages, waar geweldig acts bezig zijn die ik stuk voor stuk mis.

Fusion, zo heet het festival. Een stukje ten noorden van Berlijn, waar een oude sovjet luchtmachtbasis is omgetoverd tot een volwassen pretpark. Het is een extreem divers festijn met theater, film, vuur en muziek, die alles beslaat tussen jazz, punk, tekno en gipsy. Fusion is booming. Sinds een paar jaar worden de 60.000 toegangskaarten zelfs op voorhand verloot, als bij een studie geneeskunde, omdat er zoveel animo voor is. En wie geen kaartje heeft, springt over het hek, want Fusion is ongeëvenaard.

Wat Fusion een uitgesproken ander karakter geeft dan de meeste festivals, is dat het nooit afgebroken wordt. Het gehele terrein is aangekocht door de organisatie en dus blijft na afloop alles staan en breiden zij de attracties elk jaar verder uit met lasershows, installaties, grotere dansvloeren en overtreffende kunstwerken. In en om de voormalig hangars verrijzen steeds maar meer podia. De meeste festivals worden in korte tijd uit de grond gestampt, met behulp van grote circustenten, opblaasconstructies en andere prefab oplossingen. Maar Fusion is geen fastfood, of coffee-to-go, Fusion is coffee-to-stay-forever.

Toch is het geen festival van massieve overdaad. Wel van fantasierijke details. Overal is gezorgd voor een finishing touch. Ik hou van die toewijding. In de paar jaar dat ik terugkerend bezoeker ben, weten de organisatoren me steeds weer te verrassen: de omgeving is vertrouwd, maar altijd fris, nieuw, anders.

Illustratie: Joost Dekkers

Om me heen stijgt niet iedereen op naar de zevende hemel. Ik hoor een vriend kreunen. Hij is door de zon uit zijn tent gebrand en ligt nu buiten in een poging een paar noodzakelijke uren slaap te pakken. Gekweld kijkt hij mij aan als hij kuchend en rochelend omhoog komt. Ik geef hem een knipoog. Dit, bedenk ik, is nou festivalgeluk. Voor mij bedoel ik, niet voor hem. Het gaat om dit specifieke gevoel dat ieder moment goed besteed is, waardoor haast verdwijnt en vooral de angst om iets te missen. Want er is veel te missen.

Een festival, ieder festival, heeft een programma. Hoewel zo’n programma de essentie van het hele gebeuren is, kan het ook de bron van een hoop ellende zijn. Argeloos begin je met lezen en voor je het in de gaten hebt zijn de dagen vol gepland. Je moet dit zien, daar bij zijn, keuzes maken en medestanders voor jouw agenda vinden. Twijfel en teleurstelling liggen onvermijdelijk op de loer.

Het zien van een geweldige dj of mijn favoriete band kan een hoogtepunt zijn, maar dat is niet waar ik voor kom. Ik kom voor die onvoorspelbare random momenten van geluk, die ik liggend, zittend of springend kan ervaren. Het mooie van Fusion is dat zij weet van dat geluk. Fusion nodigt je uit voor het festival, voor de sfeer. Tijdens de kaartverkoop is niet bekend wie zullen optreden. Pas als iedereen een kaartje heeft gekocht, verschijnt de line-up op internet. Van de honderden artiesten ken ik meestal maar enkele namen. Op Fusion spelen doorgaans niet de groten der aarde. Het prettige daarvan is dat je simpelweg niet weet wat je mist en er des te meer mogelijkheid is om je te laten verrassen door volkomen onbekende helden.

In een energieke opwelling spring ik van de fatboy, ik trek de vriend uit zijn slaapzak en klop het stof van hem af. Met enige aarzeling en onder gemompeld protest laat hij zich door mijn enthousiasme overrompelen. Samen gaan we op zoek naar muziek, ik huppelend, hij sjokkend als een zwaarbeladen ezel. Aangekomen bij een bandje dat iets speelt dat het midden houdt tussen kumbia, klezmer en Ierse volksmuziek gaan we op onze buik in het gras liggen, koud drankje in de hand, en binnen vijf minuten zie ik een glimlach door zijn grauwe gezicht heen breken. Ik voel de impuls om een handstand te maken of een dubbele salto te springen, maar door gebrek aan gymnastische kwaliteiten, hou ik het bij een koprol. En dat zegt heel wat, ik maak nooit een koprol.

--
Sara Kee (1984) is schrijfster en filosofe. Ze schreef voor 'De Groene Amsterdammer', maakte de documentaire 'Wavumba - zij die naar vis ruiken' en reisde de hele wereld over. Haar eerste bundel reisverhalen verscheen onder de titel 'Reis! Alleen over de wereld' bij uitgeverij Nijgh & van Ditmar (2012).

Deze columns verschijnen in samenwerking met Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren.

Mail

Joost Dekkers

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

:Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Hard//hoofd organiseert op 25 mei de eerste schrijfworkshop! Tijdens deze middag zul je onder begeleiding van Selm Merel Wenselaers, Marthe van Bronkhorst en Jochum Veenstra de tijd krijgen om met elkaar in gesprek te gaan en aan een tekst over mannelijkheid te werken. Aanmelden kan tot en met 22 april. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Oproep: Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een getalenteerde beelddenker (x/v/m) die visuele sturing geeft en die de redactie wil komen versterken! Lees meer

Oproep: Stouten Stift en het Rode Oor 2025 1

Oproep: De Stoute Stift en Het Rode Oor 2025

De jaarlijkse erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en de daaraan gekoppelde illustratiewedstrijd De Stoute Stift staan weer open voor inzendingen! We zijn op zoek naar de beste erotische verhalen om naar te luisteren en vier Nederlandse en vier Vlaamse illustratoren die een beeld willen maken bij de beste verhalen van de erotische schrijfwedstrijd. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Begraaf me, alsjeblieft! Een ode aan het beestje

Begraaf me, alsjeblieft! Een ode aan het beestje

Juul Kruse introduceert de Beestjesweken. Van 16 tot 29 maart zullen alle artikelen die we op Hard//hoofd publiceren gaan over kleine kruipers, slijmerige sluipers en gladde glibberaars. Juul vertelt waar diens fascinatie met beestjes begon en waarom die begraven wil worden na diens dood. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer