Asset 14

Evi Aarens is een troll

Evi Aarens is een troll 1

Het onder zorgvuldig gekozen pseudoniem neersabelen van andere auteurs en de jury van de Gedichtenwedstrijd is wel erg makkelijk, aldus Marthe van Bronkhorst. Dat geldt zeker voor een gearriveerde schrijver als Ilja Leonard Pfeijffer...

‘Je mag ook helemaal niks meer dichten in dit land.’ Dat moet dichteres Evi 'Ilja Leonard Pfeijffer' Aarens gedacht hebben na haar debuut Disoriëntaties in 2021, want sindsdien stort ze zich fulltime op het schrijven van kritieken, polemieken en roasts. De top 100 van de Gedichtenwedstrijd? ‘Inwisselbare schrijversvakschoolgedichten vol flaters', zo fileert de 22-jarige debutant ze in Neerlandistiek. (Voor mij als oud-schrijversvakschoolstudent stemt dat hoopvol: dan kan ik die wedstrijd ook winnen met flaters en al.) ‘Niet opzienbarend’, ‘nog beroerder dan de titel’, ‘dertien-in-een-dozijn’, Evi sabelt ze één voor één neer.

'Evi wie?' denk je nu, 'Wel van gehoord, nooit gezien.' Klopt. Evi Aarens is een poëte bij uitgeverij Cossee van 22 met een nepprofielfoto, die niet googlebaar is, sonnettenkransen schrijft en in internetrellen betrokken raakt. Gaat daar een boomerzoemer bij u af? Bij mij wel. Bakken vol intertekstualiteit en verwijzingen in haar sonetten moeten ons doordringen van het feit dat Aarens boeken gelezen heeft, veel ook, omgerekend toch decennia leeswerk. Ze zit stram in het metrum en is flink Bijbelvast. Kortom, je begint te vermoeden dat haar werken niet de pennenvruchten van Gen Z zijn.

Evi’s debuut kreeg allerlei prachtige recensies en zijzelf een gepubliceerde briefwisseling met Jeroen Dera. ‘Knap voor een debutant’ werd er geschreven, maar ís Evi wel een debutant?  Is zij niet gewoon een pseudoniem van een doorgewinterde literator? Sterker nog, is Evi niet gewoon Ilja Leonard Pfeijffer?

Dan is het een dieptrieste dress-up om in de literatuurkritiek buiten schot te blijven. Het staat iedereen natuurlijk vrij om onder pseudoniem te schrijven. Veel schrijvers, zoals Özcan Akyol en Lale Gül zouden dat zelfs om veiligheidsredenen kunnen overwegen. Sommige schrijvers zoals Jamal Ouariachi doen dat niet, krijgen een hoop bagger over zich heen, en incasseren dat. Evi niet. Een pseudoniem gebruiken, genderbenden en je leeftijd decimeren om wel te kunnen recenseren, maar geen kritiek te krijgen, dat is wel lekker opportuun. Het is een internettroll tot een persona verheven. Evi kraakt winnaars van de Gedichtenwedstrijd met naam en toenaam af. Ook het anonieme jurylid dat haar uiteraard verkeerd begrepen gedicht duidde, kreeg ervan langs. Vrij kinderachtig, maar een 22-jarige is dat misschien nog te vergeven. Onder het artikel stromen de steunbetuigingen voor Evi binnen, niet geheel ontoevallig van mannen op leeftijd.

Natuurlijk: leeftijd, geslacht en persoonskenmerken zouden niet uit moeten maken in hoe we elkaars werk beoordelen. En dat is nou juist het fijne van zo'n open inzendingen hanterende Gedichtenwedstrijd: hij is anoniem. Het was schrikken voor Evi dat ze die dus niet won, zo zonder naam. Ze is het niet eens met het winnende gedicht, ik ook niet, maar ze reageert mokkend, in plaats van leergierig. Soms is een winnend gedicht een werk waarin alle criteria van de juryleden samenkomen zonder dat het gedicht op één van die punten het extreemst uitblinkt. C'est ca. Evi Aarens is een erudiete snob die anoniem haat, omdat dat onder haar echte naam te veel publiciteit zou geven en dat durft ze niet. Een troll dus. Haar pseudoniem is ook nog eens in het buitenland opgegroeid en is zogenaamd een outsider hier in de scene - bicultureel dus, komt dat even mooi uit. Het persoonlijke, spoken word, parlando en de ik-vorm staan haar niet aan, maar een persona en een nieuwe ik die iets meer op Amara van der Elst lijkt, wel.

Mijn advies: ga slammen, Evi. De beste wint, of niet, volgende keer beter, dat is het mooie. Slam is niet anoniem en lekker subjectief in je voordeel. Al je medestanders kun je optrommelen om op je te komen stemmen.

Ik kijk ernaar uit je 22-jarige hand te schudden.

Beeld door Toa Heftiba via Unsplash.

 

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer