Asset 14

Er gaat telkens van alles mis


Tussen mij en een geliefde ging van alles mis. Bij de vierde date dacht hij dat we inmiddels in het kus-op-de-mond-stadium waren aanbeland (waar hij natuurlijk gewoon gelijk in had), maar zat ik op onbegrijpelijke wijze nog in de drie-kussen-op-de-wang-fase. Een ongemakkelijk mondhoek-gebeuren werd ons deel. En omdat ik de awkwardness van zoiets heel moeilijk van me af kan schudden, zei ik later die avond – het was op de stoep voor het restaurant, we hadden net de was-ich-noch-zu-sagen-hätte-dauert-eine-Sigarette gerookt, de eerste échte kus van de avond was uitgewisseld en we stonden op het punt te besluiten weer met elkaar mee naar huis te gaan – ‘Haha, nou, nu zijn we het wangkustijdperk wel écht voorbij, haha!’ Alsof er na de verkeerd ingeschatte begroeting nog iets vereffend, nog iets gladgestreken moest worden. Alsof ik wilde zeggen: het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven, en ondanks alles ben ik een heel sociaal en empathisch wezen, echt, als je dat maar weet.

Bij het leren kennen van nieuwe mensen zijn we natuurlijk voortdurend in de weer met voorspellen en peilen en aftasten. Zijn we vertrouwd genoeg voor een kus? Hoe laat zou hij naar huis willen? Waarom neemt ze een kopje thee in plaats van nog een biertje? Valt deze persoonlijke vraag goed of is-ie te direct? Cruciaal in sociaal passend gedrag is volgens mij: de ander goed aanvoelen. De ander goed proberen aan te voelen betekent: het risico accepteren op onverwachte verrassingen (ook wel: verkeerd ingeschatte aannames). En die onverwachte verrassingen betekenen op hun beurt heel geregeld: ongemak. Is dat de reden dat ik me de ochtend na die date nog steeds rot voelde over die wangkussen? Zag ik het als falen omdat het voor mij inhield dat ik iemand dus niet goed had aangevoeld?

Ik moet denken aan een concert waar ik laatst met een vriendin heenging. De zanger van de band – hij zag er een beetje uit als een wasbeer, dezelfde snuit – signeerde na afloop cd’s en platen en tasjes en armen. ‘Dat wil ik,’ zei mijn vriendin en ze trok me mee de rij in. In mijn hoofd toeterde het ONGEMAK! ONGEMAK! want mijn vriendin is heel erg fan van de wasbeer en ze is ook het type dat dat op allerlei manieren wil uiten.
‘It was a really good show,’ zei ze hard en gloedvol toen ze aan de beurt was. Ze leek niet na te denken, leunde voorover en gaf de jongen een knuffel.
‘Wow, thanks!’ zei hij.
‘Your music is so great,’ zei ze.
‘Thanks!’ zei hij.
‘I listen to it almost every day, it really marked my life.’
‘Wow, that’s an honour. Thanks!’
Toen werd het stil. Mijn vriendin glimlachte vol verwachting. De wasbeer stond daar maar, ja, wat moest-ie ook anders.
‘Your music is really wonderful,’ zei ze toen nog maar eens. Na lang zwijgen en grijnzen stelde hij voor om maar iets voor haar te signeren. Ik was ondertussen uit de rij gesneakt en stond aan de kant te doen alsof ik niet bestond.

Wáárom vind ik dit zo erg, dacht ik later. Waarom vind ik zulke momenten vervelend? Voor die jongen is het alleen maar leuk dat er iemand zo fan is van zijn werk. Mijn vriendin heeft hem kunnen vertellen dat haar leven zonder zijn muziek een schrale zaak was geweest en kan nu zielsgelukkig sterven. Mijn date en ik wisten na het wangkusdebacle dat we elkaar bij de volgende afspraak écht een kus konden geven op de mond. Ongemak hoeft geen falen te betekenen, van ongemak léér je, van ongemak kom je Nader Tot Elkaar. Waarom vinden we het dan zo afschuwelijk?

Soms, om mijn aangespannen bilspieren en gekromde tenen te ontspannen, lees ik het gedicht De eerste keer van Hagar Peeters. Ze schrijft over de rompslomp van een ontmoeting, over ‘De kus die nooit een mond vond,/de arm zonder omhelzing,/de onbeantwoorde brief/voor die eeuwig onwederkerige.’ Over ‘De openingszin die werd onderbroken,/de uitgestoken hand die genegeerd werd,/de lach die te vroeg kwam, verkeerd of te laat./De vraag die nooit gesteld werd,/de grap die nooit begrepen,/de val die nooit in armen brak.’ Over ‘Het zwijgen dat maar niet tot spreken kwam.’ En dan, aan het einde, lijkt toch alles goed te komen:
‘Uit een onwrikbaar toeval ben jij me toegevallen
toen de puzzelstukjes van chemie en mysterie
zich vermengden met een onherhaalbaar ogenblik.
Daar stonden we, omringd door de parafernalia
van onze ontmoeting.’

Het is een tip voor iedereen die zichzelf voor sociale gebrekkigheid te vaak en te zwaar bestraft: lees dit gedicht eenmaal daags. Ontspan. Heb genade. Je doet je best. Er gaat telkens van alles mis, maar dat is niet erg. Ongemak is prachtig. Het betekent dat je de ander in ieder geval belangrijk genoeg vindt om onverwachte verrassingen voor te riskeren.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar