Asset 14

Een ongelukje in Niemandsland

Een ongelukje in Niemandsland 3

Terwijl ik dromerig uit het raam staarde en naar het geluid van de waterkoker luisterde, voelde ik pijn in mijn onderbuik, een spanningsgevoel. Ik wist precies wat dit betekende. Voorzichtig liep ik de trap op, richting de badkamer. Toen ik daar eenmaal verward aankwam, deed ik de deur op slot. Ik voelde schaamte, walging en onbegrip voor wat er met mijn lichaam gebeurde, maar er was niemand die het zag. Langzaam trok ik mijn bebloede pyjamabroek omlaag. Het begrip van ruimte en tijd veranderde opeens, er was niks lineairs aan deze gebeurtenis.

Ik ging snel op het toilet zitten en het bloed stroomde naar beneden, als een waterval. Het enige verschil was dat deze waterval niet over een buitengewone schoonheid beschikte, maar in teken stond van bevrijding. Er lagen meerdere bloeddruppels op de grond, die niet op menstruatiebloed leken. Met trillende vingers zocht ik in mijn bebloede pyjamabroek naar mijn telefoon om hem te sturen dat het voorbij was, het ongelukje. Ook mijn onderlip trilde. Vanaf nu zou ik terug mezelf zijn, of worden; de persoon die ik altijd wilde zijn, die ik misschien zelfs al was. Ik zou mijn dromen en ambities opnieuw nastreven, zoals ik hiervoor altijd had gedaan.

Mijn lichaam reageerde alsof ik iets verloren was, terwijl mijn hoofd het niet als verlies zag.

Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. De dokter zei dat het bloeden zou meevallen. Ongeduldig staarde ik naar mijn telefoon, wachtend op een reactie van hem. Op mijn arm zat ook bloed, maar ik wist niet hoe het daar terecht was gekomen. Tranen van opluchting en verdriet rolden over mijn gezicht. Dit was mijn keuze, ook al voelde het dubbel. Mijn lichaam reageerde alsof ik iets verloren was, terwijl mijn hoofd het niet als verlies zag. Ik maakte mezelf wijs dat dit gevoel erbij hoorde. Nadat de vinkjes op WhatsApp blauw waren geworden belde hij me op.

‘Het komt allemaal goed,’ zei hij. ‘Je bent sterk genoeg om hier doorheen te komen.’

‘Het stopt niet met bloeden,’ zei ik huilend. Hoewel zijn stem vertrouwd aanvoelde, sloeg de paniek verder toe. ‘Ik weet niet of dit normaal is. In de abortuskliniek hebben ze niet gezegd hoeveel bloed ik zou verliezen. Wat moet ik doen?’

‘Probeer te kalmeren en luister naar mijn stem. Adem in, adem uit.’

‘Je bent niet hier,’ zei ik.

‘Ik ben hier.’

‘Simon, ik heb nog nooit zo veel bloed gezien,’ zei ik. Mijn stem was onherkenbaar. Terwijl ik de telefoon tegen mijn oor aanhield, probeerde ik met mijn andere hand wat wc-papier af te scheuren. Er gingen enkele minuten voorbij, maar ze voelden als uren. Ik bleef huilen. Er kwam geen woord of geluid uit mijn mond. Het maakte niet uit dat ik niks tegen hem zei. Hij hoorde mijn ademhaling via de telefoon, dat was het enige dat hij moest horen.

Dertig minuten lang belden we met elkaar, in stilte en zonder woorden. Het voelde onnatuurlijk aan omdat we normaal gesproken altijd veel aan elkaar vertelden. ‘Ik denk dat ik ga ophangen,’ zei ik. ‘Ik voel me duizelig, dus misschien moet ik beter even iets eten of drinken.’

‘Ben je zeker?’

‘Ja, het komt goed. Het is voorbij.’

‘Ik bel je straks terug,’ zei hij.

‘Oké.’

Hij had me natuurlijk die dag niet meer teruggebeld, terwijl ik rekende op zijn steun. Heel de avond lag ik met pijnlijke krampen in bed. Urenlang staarde ik naar het witte plafond en probeerde ik te begrijpen wat er de afgelopen zes weken met mijn lichaam en identiteit was gebeurd. Zijn carrière kreeg die dag voorrang en ik gunde het hem. Hij, een befaamde journalist, moest een interview afleggen met een Franse acteur. Een kans die hij niet kon laten schieten. Daarom had ik hem laten weten dat hij niet op de dag van de abortus aanwezig moest zijn. Het was een oneerlijke uitspraak van mij, want ik wilde niets liever dan zijn aanwezigheid. Bellen was onze middenweg. Een kinderwens, dat komt later wel, dit was slechts een ongelukje.

Toch voelde ik me alleen in deze gebeurtenis en de pijn was ondraaglijk. Tegelijkertijd voelde ik me opgelucht en werd de wereld weer groter. Hij lag niet naast mij, dus probeerde ik mezelf te omhelzen. Mijn handen lagen op mijn buik en ik dacht terug aan ons telefoongesprek. Misschien hoopte ik op een zachte omhelzing of fysieke geruststelling van hem, zonder erom te vragen. Met een paar pillen is alles weg te werken. Dat wat zes weken in me groeide voelde geen seconde of dag goed aan. Ik kon er niet vreugdevol over praten, zoals mensen die graag zwanger willen worden. Het maakte me bang en onzeker. Ik wilde net als hij ook carrière gaan maken, ooit, binnenkort. Daarom koos ik ervoor om het niet te houden.

Het was onze angst om onze dromen en ambities te verliezen door een liefdevolle of ongelukkige samensmelting van een ei- en zaadcel.

Toen ik alleen in bed lag realiseerde ik me dat onze liefde was gestopt. De liefde die we jarenlang in kleine studentenkamers hadden gecreëerd. Ik dacht terug aan het moment dat we urenlang in bed lagen en we over elkaar heen rolden, zo onschuldig. We hielden tot in de late uren van de nacht conversaties over het oneindige bestaan, over de grote schrijvers en over hoe de wereld zich in schoonheid verder ontplooide, zoals de binnenkant van een bloem. Een ongelukje zoals dit kwam nooit in ons op. Het was onze angst om onze dromen en ambities te verliezen door een liefdevolle of ongelukkige samensmelting van een ei- en zaadcel. We verloren elkaar uit het oog omdat we niet wisten hoe we met dit ongelukje moesten omgaan. Onze kwetsbaarheden werden aan de kant gezet, dat was een grote vergissing.

Ondertussen werd het buiten donker en de straatverlichting ging aan. Het nietszeggende plafond werd voor één dag mijn beste vriend. Ik dacht aan het verhaal van Peter Pan, die voor altijd gevangen zat in zijn eigen jeugdigheid. Leven in Niemandsland, dat is de plek waar verloren zielen ronddwalen. Gooi die verloren zielen in het water en laat ze een paar uur dobberen, zodat ze weten wat echte angst is. Angst om je identiteit te verliezen door een keuze die je wel of niet kan maken. Een vlaag van vermoeidheid viel over me heen.

Vanaf dat moment keek ik anders naar de wereld, die zich in mijn gedachten verder uitstrekte. Een klein ongelukje met een grote impact, dat was het. Ergens hoopte ik dat deze gebeurtenis onze liefde zou versterken, maar we slaagden er niet in om onze diepste gevoelens en emoties tegen elkaar uit te spreken. Een buitengewone opluchting ging gepaard met verdriet en gemis naar een onbekend terrein.

Na een halfuur begon de pijnstiller die ik had ingenomen te werken. Ik wilde deze dag achter me laten. Terwijl ik op mijn telefoon naar het tijdstip keek, zag ik dat Simon een bericht had gestuurd: ‘Het spijt me dat ik er vandaag niet was.’

Mail

Stefanie Gordin (zij/haar) is een filosoof (in wording), een zelfzekere cinefiel die duizend-en-één-films wil kijken, én een vrolijk mens.

Stefanie Gordin

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Gedicht zoekt beeld (deel 1) 2

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 1)

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival (9 – 11 juni Rotterdam). Hard//hoofd presenteert een selectie van hun illustraties in combinatie met de gedichten. Alle achttien zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer