Journalist Seije Slager over het Zwitserse verbod op minaretten en Hoofddorp, de hel op aarde." /> Journalist Seije Slager over het Zwitserse verbod op minaretten en Hoofddorp, de hel op aarde." />
Asset 14

Een minaret in Hoofddorp

Minaret

Als ik Zwitser was, en ik mocht per referendum iets verbieden, dan wist ik het wel. Reclames met paarse koeien bijvoorbeeld. Après-ski hits. De stad Genève. En natuurlijk Swatch, het bedrijf dat de wereld eerst opzadelde met geinig gedesignde neongroene horloges, daarna met geinig gedesignde neongroene Smart-autootjes, en nu ongetwijfeld in het diepste geheim werkt aan geinig gedesignde neongroene broodroosters, cavia’s of kerncentrales.

Maar nee, deze week besloten de Zwitsers om per referendum minaretten te verbieden.

Tja, dat kan ook. Maar als je dan toch bezig bent, waarom dan niet gelijk de hele Islam verbieden? Wilden de Zwitsers alleen een beetje pesten? Of waren ze toch bang voor de imagoschade die zo’n draconische maatregel zou veroorzaken?

Ik vrees dat het simpeler ligt. Waarschijnlijk dachten de Zwitsers helemaal niet zo ver door, en verkeerden ze in de veronderstelling dat het hele gedoe met die Islam zo voorbij zou zijn, als je het bijbehorende clichébeeld, de minaretten, maar gewoon uit je gezichtsveld bant.

Zwitserland hangt zelf namelijk van de clichés aan elkaar. Jodelen, chocola, edelweiss, koekoeksklokken, zakmessen, besneeuwde bergtoppen, gatenkaas, de lijst is schier eindeloos. Andere landen hebben ook clichés, maar dat zijn inderdaad clichés. Als je zo’n land bezoekt, en je praat met de mensen, dan kom je er al vrij snel achter dat het in werkelijkheid allemaal stukken genuanceerder ligt.

Als je Zwitserland bezoekt, en je probeert met de mensen te praten, dan kom je er al vrij snel achter dat dat niet lukt. Je zit bijvoorbeeld in een café, en je bestelt iets. De serveerster laat niet merken dat ze je gehoord heeft en vervolgt zwijgend haar weg. Na geruime tijd komt ze terug en kwakt liefdeloos een inmiddels lauwe koffie op tafel. Bij het afrekenen probeer je haar met een royale fooi uit de tent te lokken, maar ze blijft met holle ogen langs je heen staren.

Zwitserland is een land zonder ziel, dat bestaat bij gratie van zijn clichés. Wie voorbij die clichés probeert te kijken, stuit slechts op stuursheid, chagrijn, en stug volgehouden stilzwijgen. Verder niets. Het zou dan ook gratuit zijn om naar aanleiding van die minarettenkwestie een toeristische boycot af te kondigen; je kwam er toch al niet voor je lol.

Maar soms word je door omstandigheden gedwongen om plekken te bezoeken die je eigenlijk liever mijdt. Daar moet je pragmatisch in zijn. Zo speurde ik deze week Marktplaats af, op zoek naar benodigdheden voor een sinterklaassurprise. Die bleken in Hoofddorp te koop.

Zwitserland is een land zonder ziel, maar Hoofddorp is de hel op aarde. Hoofddorp beseft dat zelf ook, is daar begrijpelijkerwijs niet trots op, en probeert bezoekers dus te ontmoedigen om het dorp te bezoeken. Daarom heeft Hoofddorp een snelweg rondom het treinstation aangelegd, die naar de lieflijke naam Van Heuven Goedhartlaan luistert, maar alleen met gevaar voor eigen leven is over te steken.

Nadat ik die eerste beproeving had doorstaan, belandde ik in de wijk ‘Graan voor Visch’, waar de surprisebenodigdheden op mij lagen te wachten. Eendere jarentachtigwoningen met aangeharkte tuintjes, en Opels voor de deur. Een verstild tableau, badend in naargeestig helwit lantaarnlicht, waarschijnlijk bedoeld om hangjongeren te ontmoedigen in hun hanggedrag. Maar er waren geen hangjongeren, er was om acht uur ’s avonds helemaal niemand meer op straat. Behalve één auto, die boos naar me toeterde omdat ik niet op de stoep liep.

Aha, denkt u nu, een hautaine intellectueel, die lekker voorspelbaar schampert over oprecht kleinburgerlijk woongenot. Maar geloof mij, in Hoofddorp maken ze het echt bont met hun hang naar eenvormigheid. Niet alleen de wijk heet namelijk Graan voor Visch, alle straten in de wijk heten ook Graan voor Visch. Op zoek naar huisnummer zestienduizendzoveel verdwaalde ik een paar keer, en werd het mij steeds kwader te moede.

Tot ik op een hoek een kerk met een kerktoren zag, opgetrokken uit dezelfde bleke nieuwbouwbakstenen als de rest van de wijk. Ik liep er naartoe. De kerk bleek Ar-Rahman te heten. Het was geen kerk, het was een moskee in schutkleuren. En de kerktoren was een verhollandste minaret.

Geniaal. Als Geert Wilders in Nederland de minaretten zou willen afbreken, moet hij ook deze minaret afbreken. En dan treft hij kleinburgerlijk Nederland precies in het hart, in de architectuur van de wijk Graan voor Visch in Hoofddorp. Ik vermoed dat hij daarvoor terugschrikt.

Terwijl ik vanuit de trein Hoofddorp weer in de verte zie verdwijnen, weet ik het ineens. Geinig gedesignde neongroene minaretten. Dan wordt het toch nog gezellig in Zwitserland.

Seije Slager (1977) is in het dagelijks leven journalist voor Trouw. Hij schrijft daarnaast ook wel eens dingen die niet direct geschikt zijn voor de krant. Die draagt hij dan voor aan zijn kat IQ, of hij zoekt andere kanalen om het geschrevene wereldkundig te maken.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

:Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Hard//hoofd organiseert op 25 mei de eerste schrijfworkshop! Tijdens deze middag zul je onder begeleiding van Selm Merel Wenselaers, Marthe van Bronkhorst en Jochum Veenstra de tijd krijgen om met elkaar in gesprek te gaan en aan een tekst over mannelijkheid te werken. Aanmelden kan tot en met 22 april. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Oproep: Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een getalenteerde beelddenker (x/v/m) die visuele sturing geeft en die de redactie wil komen versterken! Lees meer

Oproep: Stouten Stift en het Rode Oor 2025 1

Oproep: De Stoute Stift en Het Rode Oor 2025

De jaarlijkse erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en de daaraan gekoppelde illustratiewedstrijd De Stoute Stift staan weer open voor inzendingen! We zijn op zoek naar de beste erotische verhalen om naar te luisteren en vier Nederlandse en vier Vlaamse illustratoren die een beeld willen maken bij de beste verhalen van de erotische schrijfwedstrijd. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer