Asset 14

Een huis vol water

Een huis vol water

'Hoe leg je aan iemand die de wereld al kent uit dat hij zo kwaad niet is?' Fantasie en werkelijkheid lopen door elkaar in dit verhaal over verdriet en troost.

Zonder nadenken legt ze haar wang op mijn borst. Dunne blonde haren vleien zich langs haar gezicht naar beneden, vormen een helm die haar tegen de buitenwereld probeert te beschermen. Ik hoor haar niet snikken, maar voel hoe de tranen mijn shirt doorweken. Voorzichtig kruipen mijn vingers naar de blote huid van haar bovenarm, op zoek naar de beste plek voor troost. Kippenvel trekt langs haar nek naar beneden, over haar armen en lichaam. Ze lijkt het niet te merken, blijft onbewogen liggen. In de rode fauteuil aan de overkant van de kamer strekt een van de katten zich uit in zijn slaap, klauwt met zijn scherpe nagels in de ribstof. Hij gaapt tot zijn mond niet verder open kan en krult zich op. Je hebt niet veel nodig om vredig te zijn, lijkt hij te willen zeggen. Ik wil zeggen dat hij van niks weet en zijn bek moet houden, maar wat kan een kat eraan doen dat hij gelukkig is? In plaats daarvan trek ik het warme lichaam dichter tegen me aan; haar neus maakt pruttelende geluiden. Koortsachtig zoek ik naar woorden, mijn lippen blijven op elkaar geplakt. Hoe leg je aan iemand die de wereld al kent uit dat hij zo kwaad niet is?

Ik stel me een huis gevuld met water voor. De katten zwemmen met gestrekte staarten rondjes tussen de meubels. Ze krijsen, alsof zij degenen zijn die gered moeten worden. Een van hen probeert in paniek op een drijvend schilderij te kruipen. Zijn nagels schrapen over het doek. In smalle reepjes verliest de vrouw van verf haar huid. Onder het gespetter van de katten, op de bodem, ligt mijn moeder als zeemeermin tussen de kussens van de bank. Met haar hoofd op mijn schoot, voor zich uit starend, vult ze het huis met tranen tot zelfs de zolder overloopt en het dak begint te drijven.

Aan onze handen bungelen anderen als marionetten die we onbewust bespelen. Tegelijkertijd hangen ook wij aan touwtjes, gebonden aan andermans vingers.

‘Laten we wandelen.’

Met haar winterjas tot aan haar kin dichtgeritst en haar wandelschoenen dubbel gestrikt, stond ze in de gang. We dwaalden tussen de bomen door, soms onze armen en dan weer alleen onze pinken in elkaar gehaakt. Onze jassen dik, de zon al warm. Boven onze hoofden dansten de takken in de wind, een poppenspel zonder einde. Ik voelde de wind aan mijn haren trekken en bedacht me dat we als mens eigenlijk hetzelfde doen. Aan onze handen bungelen anderen als marionetten die we onbewust bespelen. Tegelijkertijd hangen ook wij aan touwtjes, gebonden aan andermans vingers.

‘We nemen een omweg,’ fluisterde ze.

Tranen ontsnapten tussen de zonnestralen door, vielen op het met takken bedekte pad. Ik stelde geen vragen en keek zwijgend om me heen. De bomen aan deze kant van het bos kende ik nog niet. In kaarsrechte lijnen stonden ze naast elkaar. Zouden ze weten dat ze door mensenhanden in het leven waren geroepen en niet naast hun eigen moeder staan?

Ik zei niets. Niet dat ik allang niet meer geloofde. Niet dat mensen voor mij al jaren bijzaak waren.

‘Ik hoop toch dat je ondanks dit alles in mensen blijft geloven.’ Ze praatte eerder tegen de grond en de mieren dan tegen mij. ‘In iedereen zou toch een beetje goed moeten zitten?’

Ik hield mijn adem in tot het pijn deed, wenste dat mijn lichaam zo groot werd dat ik haar tegen de hele wereld kon beschermen. Ik zei niets. Niet dat ik allang niet meer geloofde. Niet dat mensen voor mij al jaren bijzaak waren. Dat ik liever naar vogels keek of hoe mijn planten langzaam groeiden op de vensterbank. We zwegen en liepen verder. Pinken in elkaar.

Het water kruipt langs het venster naar buiten. Op een tak van de rozenstruik in de voortuin landt een kleine vogel. Zijn rode kop houdt hij schuin. Hij kijkt van de druppels die op de grond vallen naar binnen. De katten hebben het zwemmen opgegeven en drijven als boeien in een meer. De vogel doet zijn snavel open en kwettert naar het lichaam op de bodem van de kamer.

Ik zou willen dat mijn moeder opkijkt, wijst en het kind in mij vertelt welke vogel daarbuiten zit. Iets zeggen als: ‘Hé puttertje, ben je daar weer?’

In plaats daarvan reik ik naar het vogelboek in de kast, blader ik tot ik in een van de tekeningen zijn rode kop herken. De pagina’s plakken aan elkaar. Tussen de vinken vind ik hem; een distelvink. Hij kwettert harder, scheller. Geen reactie. Hij lijkt te smeken of mijn moeder naar buiten wil komen, maar behalve haar haren, die meedeinen met het water, is er geen beweging in de volgelopen kamer.

Als het kon zou ik iedereen die haar pijn heeft gedaan op hun knieën naast de vink voor het raam willen zetten. Ze toesissen. Bespugen. ‘Kijk dan wat je hebt gedaan!’ Ze met opengetrokken ogen het bloedbad laten zien dat mijn moeder nu is, terwijl het sneeuwt en hagelt en ze niet mogen bewegen. Ze net zolang laten zitten tot ze uitgemergeld zijn. Tot de schuld van hun daden in hun merg doordringt. Tot het rammelen van hun botten erkent wat ze fout hebben gedaan. Het gerinkel van de geraamtes muziek wordt die weer leven in mijn moeder brengt.

Haar hoofd is van mijn borst naar mijn schoot gezakt, er zit geen gevoel meer in mijn rechtervoet. Onder de verwarming ligt een kerstbal. Hij moet afgelopen winter aan het opruimen zijn ontsnapt. Het blauw glinstert voorzichtig, alsof hij niet gevonden maar wel gezien wil worden.

Ik probeer niet naar beneden te kijken, naar de zwarte vlekken die nu op mijn shirt zullen zitten.

'Laten we opnieuw beginnen.' Ik zeg het in een poging de stilte te vullen.

Mijn moeder tilt haar hoofd op, alsof ze wakker wordt uit een diepe slaap. Ogen ver in hun kassen teruggedrongen, wangen gevouwen. Haar gezicht heeft een grauwe gloed van de uitgelopen mascara. Ik probeer niet naar beneden te kijken, naar de zwarte vlekken die nu op mijn shirt zullen zitten. Voorzichtig glimlach ik. Een uitgestoken hand. Een klein zuchtend lachje op een gebroken gezicht als antwoord. Ze slikt en staat op. Ze doet zelfs geen poging meer om de met tranen vermengde make-up van haar gezicht te vegen.

Op blote voeten loopt ze de woonkamer door. Ze schommelt om plassen water heen die nog niet in het doordrenkte hout zijn opgenomen. Ik blijf zitten en wacht. Waarop ben ook ik vergeten. Zout water druipt naar beneden. Een kat springt van de stoel op mijn schoot. Draait zijn lichaam tot hij past en slaat zijn staart om mijn pols. Aan alle kanten van de kamer krult het behang in reepjes naar beneden, kruipt het zout in kristallen naar buiten.

 

Mail

Loïs Luca is altijd op zoek naar verhalen die op straat liggen. In die zoektocht vervlecht ze het liefst fictie met documentair. Waar eindigt de werkelijkheid, waar begint het verhaal en waar ontmoeten ze elkaar?

Boris Lyppens (1994) is illustrator en docent. Met zijn rauwe inkttekeningen probeert hij een poëtische thematiek te definiëren.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Herkauwen

Herkauwen

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tussen ongemak en walging in dicht Moni Zwitserloot over zowel baren als geboren worden: 'je kruipt uit je dode vel / naar buiten / de broeierige nacht in'. Lees meer

Podiumgeil

Podiumgeil

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Birsu Tamer schreef een tekst voor een acteur die als het monster van Frankenstein diens publiek bespeelt. Lees meer

Handleiding

Handleiding

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In 'Handleiding' schrijft Ettie Edens over eenzaamheid, identiteit en gezien willen worden - en over iemand die een muur van haar kamer verft en daar zo in doorslaat dat ze in de kamer verdwijnt. Lees meer

De serre

De serre

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Johanna Loman schreef een verhaal over een jonge vrouw op een klimaatprotest: Wat als je wel moreel besef hebt, maar liever je kop in het zand steekt? Lees meer

Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Ondergang / Opkomst

Ondergang / Opkomst

Wat als Pangea opnieuw ontstaat en de wereld weer één land wordt? In haar beeldende gedichten fantaseert Sanne Lolkema over nieuwe en oude werelden, systemen en cirkels. Lees meer

misschien is dat waarom ik een tussenvorm bleek - gedichten

Misschien is dat waarom ik een tussenvorm bleek - gedichten

De tedere poëzie van Hilde Onis meandert langs beeldhouwers, honden met mannen-angst en verse gedachtestreepjes, en mondt uit in een zee van beelden, waarin ook de vergankelijkheid niet ongezien blijft. 'dat het beest zich meteen op me wierp / zie ik als bewijsvoering / voor dat wat uitblijft' Lees meer

Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval of waanideeën

Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval of waanideeën

"Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval of waanideeën" is een driedelige reeks gedichten van Trijntje van de Wouw die op een humoristische manier zwaardere thema's aan weet te snijden. Lees meer

Niet aan denken

Niet aan denken

Aan de feesttafel zoekt Aafke van Pelt tussen de koetjes en kalfjes naar het contrast, de diepere laag in het banale. Lees meer

Galatea 1

Galatea

Een bezoek aan een Airbnb aan zee blijkt ook een bezoek aan asfalt, beton en een cementfabriek te betekenen. Andrea Koll plaatst dit beeld in dit door haar zelf geïllustreerde, tweestemmige gedicht tegenover het beeld van de door Pygmalion uit ivoor gemaakte Galatea. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 7

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 3)

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Tachtig studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 54ste Poetry International Festival (6, 7, 8 en 9 juni in Rotterdam). Dat levert een verrassende verzameling nieuwe beelden op. Een dialoog tussen woord en beeld waarbij iedere tekenaar zijn eigen afslag nam. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer