Lisanne van Aert schreef Een fanbriefroman. Een egodocument oorspronkelijk als theatermonoloog. Voor hard//hoofd bewerkte ze de monoloog tot acht afzonderlijke delen, geïllustreerd door Joost Dekkers. Acht weken lang, iedere zondag een deel. Acht eerlijke fanbrieven, die samen een ontroerend egodocument vormen.
III.
Ik voel dat er iets mist en ik trek iets slobberigs aan. Ik voel dat er ergens iets existentieels heel erg mist en ik kijk iets op RTL XL waarvoor je niet hoeft te betalen. Ik kijk illegaal het hele eerste seizoen van Gossip Girl, omdat ik vroeger heel erg goed wist wat er miste: een jongen om mee te tongen en toestemming om naar feestjes te gaan. Ik heb tegenwoordig allebei en weet al dat Nate met Serena is vreemdgegaan. Ook droom ik niet meer van een leven waarvan woorden als girl code en little black dress de kern weergeven. Ik kijk niet meer om mezelf te verplaatsen, anders had ik wel iets langzaams gekeken waarin de hoofdpersonen versleten truien dragen.
Ik kijk omdat ik te lam ben, daaronder veel te bang ben, om het iets te definiëren. Ik kijk geen oude klassiekers meer omdat ze me ermee confronteren; in de weerspiegeling van shots van bergen en mist zie ik mezelf naar mijn telefoon zoeken, omdat ik na drie seconden wel weer weet hoe sneeuw eruit ziet.
Ik hoor te vaak bij de meisjes die geloven dat met scrollen alles goed zal komen. Dat daar geen autonome gedachtes, gesprekken of literatuur voor nodig zijn. Dat zijn ze wel. Langdurige hersenpijn gaat alleen weg door kraken.
Iedere zin begint tegenwoordig met ik, maar de volgende niet: stop met janken en doe waar je goed in schijnt te zijn.
Ik heb iets gedacht:
De reden dat ik graag theater schrijf, is omdat mensen ervoor uit hun bed moeten komen. Ze moeten hun pyjama en telefoon uit, langs de grachten lopen. Moeten misschien wat kauwgompjes kopen op de weg heen. Praten met iemand op wie ze wel of niet zitten te wachten, en in dit praten formuleren waar ze zich tegenwoordig mee bezig houden.
Dat de mensen zich daar, in de foyer verbazen over hoeveel er te vertellen valt over een leven dat thuis nog zo basaal leek. Dat ze ineens veel gemeen blijken te hebben met iemand die van veraf nog zo onbereikbaar, zo mythisch scheen.
Dat ze mij de schuld kunnen geven (kutstuk, kutmetafoor, kutritme) als ze het gevoel hebben dat hun avond is weggegooid. Dat ze niet boos hoeven te zijn op zichzelf als ze gaan slapen, ze hebben het tenminste geprobeerd.
Illustratie: Joost Dekkers
Citaat: Antonin Artaud. Theater van de Wreedheid. vert. Simon Vinkenoog. (Amsterdam: Meulenhoff, 1982), 82.
--
Lisanne van Aert is schrijfster van pamflet, ode en bouquetreeksroman. In haar werk probeert ze naast pulp en poëzie ook cultuurkritiek te verschaffen.
Joost Dekkers is illustrator. Zijn tekenwerk verraadt een voorkeur voor het analoge en onaffe.
