Illustratie: Irene Wiersma

Kasper koopt een koptelefoon. Geen oordopjes, want dat leidt tot joggen, oftewel "de dood van alle schoonheid"." />

Illustratie: Irene Wiersma

Kasper koopt een koptelefoon. Geen oordopjes, want dat leidt tot joggen, oftewel "de dood van alle schoonheid"." />
Asset 14

Dood van een muziekliefhebber

Ongeveer een maand geleden besloot ik dat het tijd werd om een nieuwe koptelefoon aan te schaffen. Mijn oude exemplaar begon na tien jaar trouwe dienst uit elkaar te vallen; als ik ermee over straat liep moest ik mijn beide handen stevig tegen de luisterschelpen gedrukt houden, waardoor het eruit zag alsof ik constant auditie deed voor een schilderij van Edvard Munch.

Het proces dat tot de aanschaf van een nieuw product moet leiden begint heden ten dage met een korte verkenning op het wereldwijde web, om te zien wat er zoal op de markt is. Eigenlijk zou het simpel zijn, ik wist immers precies wat ik wilde. De koptelefoon moest solide zijn, zodat ik er weer minstens tien jaar plezier van zou kunnen hebben. Een mooi geluid was vereist. En het moest over de oren heen gaan, niet erin. Ik heb een lichte penetratieangst voor het gehoorkanaal, je moet zelfs met een wattenstaafje niet te dicht bij me in de buurt komen. Bovendien wantrouw ik mensen met oordopjes, vooral omdat ze een neiging tot joggen hebben. Joggen is de dood van alle schoonheid.

Na een nacht surfen voelde mijn aankoop verder weg dan ooit, maar wel wist ik opeens van alles over midst treble frequencies, stage sound synchronicy, neutral aural awareness, golden sound leakage, en punchy bassline seperator. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

De komende dagen en nachten bleef ik ronddolen op allerhande obscure fora, daarbij mijn gezin, werk, en mezelf verwaarlozend. Hoe meer informatie ik had, des te besluitelozer ik werd. Vooral de middelste van mijn drie eisen -het geluid- bleek nog niet zo eenvoudig te zijn als ik in al mijn naïviteit had bedacht. Ik was in netwerken beland geraakt van zogeheten audiofielen die met elkaar wedijverden om de perfecte sound, het hoogst esthetisch haalbare op het gebied van surround blessing.

Deze geluidsfetisjisten ging het niet zozeer om de muziek, hun dubbelgeïsoleerde hobbykamers waren ingericht met tonnen aan geluidsapparatuur om een platencollectie van een paar tientjes op af te kunnen spelen. Iemand kwam er zelfs met trots voor uit dat hij maar één album in bezit had, namelijk Dark Side Of The Moon, maar die had hij dan wel een stuk of zestig keer. De Japanse jubileumeditie uit 1992 was ideaal om dunne bedrading op uit te testen, terwijl de 5.2-bootleg-remaster het summum was voor het opwarmen van je pankinetische behuizingen.

Illustratie: Irene Wiersma

Als ik tijdens deze dagen eens de deur uitging, kon ik alleen nog voorbijgangers bestuderen die van hun muziek aan het genieten waren, regelmatig in mijn vuist grinnikend om zoveel onwetendheid.

Ik wist dat het niet zo langer door kon gaan, ik moest een knoop doorhakken. Mijn oog was gevallen op een peperduur ondraagbaar gevaarte met oorkussen van flamingodons en ingelegde hoogfrequentiegeleidende diamanten. Niets dan lof las ik over dit model. "Deze engel ontmantelt tachtig procent van je muziekcollectie als slechte producties" was de slogan waarmee het werd aangeprezen. Met weemoed bekeek ik mijn stapel Daniel Johnston-bootlegs, die eigenlijk het mooist klinken op een vertrapte My First Sony. Tom Waits zei ooit dat de mooiste muziek van de radio komt die je buren op hebben staan en die bij jou door het keukenraam naar binnen vliegt (de muziek, niet de radio). Ik zal nooit meer door schoonheid overvallen kunnen worden. Nu ik de audiofiele weg was ingeslagen, was er geen weg meer terug. De neuroot in mij kon onmogelijk ontsnappen aan de drang naar het perfecte, ook als dat ten koste moest gaan van alles wat me lief was. Ik bestelde het ding.

Inmiddels weet ik dat als je een nieuwe koptelefoon hebt, je hem niet zomaar mag gebruiken. Je moet hem eerst tweehonderd uur blootstellen aan een cocktail van roze, witte en bruine ruis, om de frequenties wakker te masseren. Toch heb ik hem in een onbewaakt ogenblik even op mijn hoofd gezet, omdat ik de nieuwsgierigheid niet kon weerstaan. Ik luisterde naar Kid A, wat altijd mijn favoriete koptelefoonplaat is geweest. Nooit eerder was me opgevallen dat Thom zoveel foutjes maakt op zijn Rhodes, eigenlijk is het belachelijk slordig. Ook hoorde ik voor het eerst hoe producer Nigel Godrich heel luid zijn neus aan het snuiten is tussen een-minuut-veertig en twee-minuut-vijf van de titeltrack - dat nummer zal ik voortaan skippen.

Er kan mij niets meer wijsgemaakt worden, nu ik het perfecte geluid gevonden heb.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer